Բոլորիս կյանքում էլ եղել են բեկումնային իրադարձություններ, որ մեր կյանքը այս կամ այն չափով փոխել են: Դրանց մի մասն անձնական են, հրապարակման ենթակա չեն, մյուս մասը որքանով որ մեզ է դրական փորձ տվել, նույնքանով կարող է օգնել ուրիշներին: Կիսվե՞նք մեր պատմություններով...
Ռոմանտիկա, ակումբի գրական մրցույթի համար գրված իրապատում, որ ժամանակին ինձ դարձրեց ուրիշ մարդ...
http://www.akumb.am/showthread.php/6...B8%D6%82%D5%B6
Sambitbaba (28.01.2014), Smokie (27.01.2014), Մինա (27.01.2014)
Հետաքրքիր թեմա է... սկսեցի հետադարձ հայացք գցել ու իսկապես եղել են էդպիսիք, էս պահին չէի ուզի կոնկրետ օրինակ բերել, բայց փաստը մնում է փաստ, որ որոշակի մտքեր, քայլեր ու զգացողություններ վերաիմաստավորվել ու վերանայվել են այդ իրադարձությունների շնորհիվ կամ պատճառով:
ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԱՉՔՈՎ ՉԵՍ ՏԵՍՆԻ, ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԶԳՈՒՄ ԵՆ...
Ալֆ, հավես թեմա ա:
Տենց բեկումնային իրադարձություններ շատ եղել են, բայց մեկը, որ իրոք կյանքս փոխեց, չեմ մոռանա, որքան էլ ծերանամ.. անգամ էդ իրադարձության մասին հիշեցնող իր ունեմ
6 տարի առաջ էր. առաջին կուրսի ուսանողուհի էի, էսսեյների մրցույթ կազմակերպվեց, ու առաջին տեղ զբաղեցրի, մրցանակն էլ ` գիրք` դասախոսիս մակագրությամբ: Նույնիսկ էսսեյի թեման եմ հիշում` ''Give him a sheet of paper and he will ask for linen'' : Իրոք անսպասելի էր, համ էլ ոգևորող ու ստիմուլ տվող:
Why is the truth always being raped?...because its naked and beautiful.
Alphaone (27.01.2014), Sambitbaba (28.01.2014), Smokie (27.01.2014), Մինա (27.01.2014)
Իմ կյանքում հանդիպումներն են բեկումնային եղել:
Ոչ թե իրադարձությունները այլ մարդիկ: Առայժմ եղել է նման ճակատագրական 3 ծանոթություն:
1-ին ծանոթությունը 180 % փոխեց կյանքիս ընթացքը:
2-րդ ծանոթությունը փոխեց իմ ինքնաընկալումը:
3-րդ ծանոթությունը էնքան ուժ տվեց, որ ես ինքս կարողանամ փոխել կյանքիս ընթացքը:
Հայաստանը հզորանում է, շենանում է: Ես ապրում եմ հզոր, ապահով ու բարեկեցիկ Հայաստանում:
Չամիչ, իսկ ավելի մանրամասն չես կարո՞ղ պատմել։
Ալֆուշ, ապրես, հետաքրքիր թեմա ա
Ես սենց որ հետ եմ նայում, իմ սաղ բեկումնային իրադարձությունները չորս տարին մեկ են էղել:
Առաջինն 2004-ին էր, երբ սաղ կուրսով մի դասախոսի դեմ էին դուրս եկել, իսկ ես էդ դասախոսին պաշտպանում էի: Հետագայում դա լուրջ անդրադարձավ իմ ու կուրսեցիներիս հարաբերությունների վրա, մինչև վեցերորդ կուրս հիշեցնում էին դրա մասին: Բայց մի կաթիլ անգամ չեմ փոշմանել:
Երկրորդը 2008-ի նախագահական ընտրություններն էին դրան նախորդած ու հաջորդած բոլոր իրադարձություններով: Առաջին հայացքից թվում ա, թե քաղաքական թեմաներ են, ինչ կապ ունեմ ես դրանց հետ, բայց չէ... լիքը բաներ ուրիշ լույսի տակ տեսա, լիքը բաներ ուրիշ կերպ հասկացա, ինչն օգնեց ինձ կարևոր որոշումներ ընդունել:
Երրորդն էլ 2012-ի ամռանը Հայաստան գալս էր: Էդ ժամանակ տարօրինակ կերպով Հայաստանը սիրեցի, ինձ թվում ա՝ կյանքիս մեջ առաջին անգամ: Ու հենց դրա հետ կապված լիքը կարևոր որոշումներ ընդունեցի:
Բեկումնային մարդկանց առումով լրիվ համամիտ եմ, ինչքան էլ տարօրինակ է, իմ կյանքում դրական առումով բեկումնային եղել են ինձ ահավոր բացասական մոտեցող մարդիկ, Նյուտոնի երրորդ օրենքով՝ ազդեցություն, հակազդեցություն
Նարինէ (01.02.2014)
Հիմա չէ, մի օր կպատմեմivy-ի խոսքերից
Հայաստանը հզորանում է, շենանում է: Ես ապրում եմ հզոր, ապահով ու բարեկեցիկ Հայաստանում:
Առայժմ կարող եմ նշել ու հիշել միայն մեկը: Դպրոցն ավարտելուց հետո ուզում էի թատերական գնալ, ուրիշ ուսումնական հաստատության մասին չէի մտածում: 2009-ին փորձեցի ընդունվել, չստացվեց դերասանական բաժին ընդունվել, բայց վերջին քննության օրը, պատասխանիցս հետո (հարցատոմսում նշված պիեսի և դերասանի մասին էր պետք խոսել), ռեկտոր՝ Հրաչյա Գասպարյանը խոսեց ինձ հետ ու հնարավորություն ունեցա այլ մասնագիտությամբ նախապատրաստական կուրսով սովորել: Միի քիչ նեղվել էի, հետո համակերպվեցի, ուրախացա, վերջիվերջո շատ դրական կողմեր կային՝ թատերականի միջավայրը, գրադարանը, համ էլ կարող էի հաճախակի թատրոն գնալ, փորձ ձեռք բերելու (թատերագետի մասնագիտությամբ): Բայց... ինձ հասկացրեցին, որ ավելի լավ է այլ հնչյունային ռեժիսուրա սովորեմ, այդ մասնագիտությունն էլ թատերականում հեռակա էր ու վերջին տարին էին դասավանդում: Դա իհարկե ձեռնտու չէր, այսպիսով... մնաս բարով թատերական:
Մտքիցս դուրս չէր գալիս, ուրիշ տեղ էլ չէի կարողանում գտնել՝ սովորելու համար: «Ականջդ կանչի մայր-Հայաստան» մոնո-ներկայացման վերջում էլ (հեռուստացույցով տեսա հենց վերջին մասերից) ասվում էր «մենք միշտ գնում ենք դեպի մեր առջև բացված դուռը ու երբ այն փակվում է, չենք նկատում բոլոր մյուս բաց դռները, շարունակ ձգտում ենք դեպի փակ դուռը»: Այդպիսի վիճակ էր մոտս, խոսքերն էլ իհարկե ազդեցին վրաս: Նոր նպատակներ, երազանքներ էլ ունեցա՝ որոնք իմ համար կյանքի իմաստ էին ու մինչև հիմա էլ շատ կարևոր նշանակություն եմ տալիս այդ ամենին: Բայց դրան էլ չէի կարողանում հասնել, ի վիճակի չէի:
Վերջիվերջո գտա, թե որտեղ կարելի է սովորել հնչյունային ռեժիսուրա, շատ էի ոգևորվել, ուրախացել էի: Գնացի «Ա1+»ի դասընթացներին, բավականին հետաքրքիր էր ու մատչելի: Ավարտեցի ու մինչև հիմա աշխատանք եմ փնտրում: Այսինքն ամեն ինչ դեռ առջևում ա, բայց դե որ չգիտես, թե ե՞րբ կհասնես նպատակին, էդ իմ համար մե՜ծ մինուս ա: Անորոշ վիճակ ա, էն որ չգիտեմ էլ ի՞նչ անեմ: Բայց դե գիտեմ, որ լավ կլնի
Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:
Սերգեյ Ռախմանինով
Հենց էսօր չեմ կարող չհիշել 08.07.2009 ամսաթիվը: Այն իսկապես բեկումնային էր:
Դրա շնորհիվ կյանքն ինձ տվեց երբևէ ստացած ամենամեծ նվերը՝ միակ անփոփոխ իրականությունը:
Անսահման շնորհակալ եմ դրա համար:
Հեռացողներին ճամփան չի ներում:
Zulo
Որ մտածում եմ, չի եղել: Շատ եմ փոխվել առաջվա համեմատ, դեպի էն կողմ, որ առաջ չէի ուզի, բայց ոչ մի կոնկրետ դեպք չի եղել: Երևի ամեն վայրկյանն էլ բեկումնային ա, ինչ-որ չափով:
The cake is a lie.
Իմ կարծիքով Ակումբում գրանցվելը: Որովհետև նախ երաժշտական ճաշակս ա լավացել, երկրորդը՝ մտածելակերպս ա փոխվել՝ դեպի լավ կողմը ու էլի շատ լավ բաներ, որոնք մոտս են հայտնվել Ակումբից հետո:
Sweet mother of Columbia. Why do we worship three symbols in your memory? We worship the sword, so we might avenge you. We worship the raven, so we may cover the city with eyes. We worship the coffin, because it symbolizes the weight of our failure.
Իմ կյանքում բեկումնային եղել են մարդիկ։
Առաջինն ուղղակի ցույց տվեց իսկական կյանքն, ու, բարեբախտաբար, ես դրանից միայն օգտակար դասեր քաղեցի։
Երկրորդն ինձ տվեց իմ կյանքի ամենակարևոր հնարավորությունը, որի շնորհիվ ես այն եմ, ինչ հիմա կամ` մասնագիտական առումով։
Երրորդն էլ ուղղակի հավատաց ինձ, ու ես առաջին անգամ ունեցա իմ կյանքի առաջին լուրջ ու շատ կարևոր զրույցը (էն որ ասում են հասուն մարդկանց նման ), որը ես դեռ շատ երկար կհիշեմ։ Դրա արդյունքում ես դեռ սիրում եմ էն, ինչ հիմա անում եմ։
Կա ևս մեկը, որին ես ինձնից շատ բան չտվեցի, ինքը տվեց, ես ընդունեցի, հետո բաց թողեցի, ԲԱՅՑ ինձ սովորեցրեց ԶԳԱԼ։
Շնորհակալ եմ իմ կյանքի բոլոր ճակատագրական մարդկանց, նաև նրանց, որ վստահ եմ` դեռ հայտնվելու են․ մի տեսակ ինձ ձգում են նման մարդիկ
վիճակն իմ խիստ անորոշ է. պարտության մեջ եմ `կամովի...
Ինձ համար բեկումնային է եղել այն ամենը, ինչին ես էդքան էլ սկզբից կարևորություն չեմ տվել ու դրա պատճառով հիմա ամեն մանրուքից վախենում եմ: Այն ինչ կարող է մանրուք թվալ առաջին հայացքից, իրականում կարող է վերածվել չգիտես ինչի...
Ու ամենավատն էլ այն է, որ բեկումնային շրջադարձերից հետո ոչինչ փոխել չի լինում: Բայց մի լավ կողմ էլ կա՝ սովորում ենք, որ հետագայում գոնե ինչ-որ չափով խուսափենք բեկումնային իրադարձություններից:
Smokie (01.02.2014)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ