Այ ստեղ էլ մեզ օգնության ա հասնում Շրյոդինգերի կատուն։ Ես գող եմ և չգող եմ միառժամանակ, քանի դու չես գտել ապացույց։ Գուցե իսկապես փոխվել եմ ու հիմա ատում եմ գողությունը, իսկ գուցե ոչ։ Մինչև չտեսնես ու չունենաս փաստ չես կարող ասել, թե կոնկրետ էտ գողությունը ես եմ արել, թե ոչ։ Մինչ արկղը բացելը ու տեսնելը, ես և մնացածը հիսուն տոկոսով չգող ենք, հիսուն տոկոսով գող։VisTolog-ի խոսքերից
Ավելի շատ չեմ հավատա, որ էլ գողություն չես անում, քան կհավատամ:
Օֆիսի դեպքում, ես սենց կմտածեմ
1. ՀՆարավորա ինչ-որ մեկը կատարելա գողություն, նախապես հասկանալով, որ էն մյուսին են առաջինը մեղադրելու, որովհետ նա արդեն «փորձ ունի»:
2. Առաջինը ինքը մտքիս կգա, բայց կմտածեմ որ ինքը էդքան հիմար չի նման բան անելու համար:
Հիմնավորել չեմ կարա, որովհետև ես էլ քո պես առանց փաստերի ու հիմքերի նման բան չեմ անում:
Բայց մարդը չի սիրում հիսուն-հիսուն։ Կակ մինիմում գոնե պիտի լինի հիսունմեկ-հիսուն։ Բայց էտ մեկ տոկոս էսկողմ էնկողմը պիտի ՓԱՍՏԻ վրա հիմնվի, ոչ թե հիվանդ երևակայությանդ կամ լոգիկայիդ, կամ էլ ինտուիցիայիդ։
Իսկ ի՞նչ կլինի եթե միմիայն ենթադրության վրա հիմնվես։ Դու կարաս շատ հեշտությամբ մեղադրես մի մարդու ով քեզ ասել ա իրա անցած թուլության մասին, բայց հիմա ինքը արդեն գող չի, բայց քո անհիմն ենթադրության վրա իրան կճանաչեն որպես գող։ Կամ էլ դու իսկապես ինձ կասկածելով կկասկածես իսկական գողին։
Ե՞րբ ա հնարավոր միանշանակ դա պարզել։ Անհերքելի փաստեր ունենալուց հետո միա։
Մեջբերել
Էջանիշներ