Գողություն

[Freeman]

Մի անգամ ես էլ եմ բան գողացել:
Դրա մասին վաղուց գրել եմ բլոգումս:
Բերեմ էստեղ.

Իսկ մի անգամ մահացու մեղք եմ գործել: Մտել էի մի շատ սիրուն ու խանութ, խաղալիքների բաժինն էի նայում. ազատ ժամանակ իմ սիրած զբաղմունքն էր նայել, թե երեխաների համար ինչ հավես, կրեատիվ խաղալիքներ ու խաղեր կան Եվրոպայում: Հերթական անգամ նայելուց հետո որոշեցի խանութի մյուս հարկերն էլ ուսումնասիրել: Ու էդպես հայտնվեցի ներքնազգեստի բաժնում:
Աչքս անմիջապես կպավ մի չքնաղ տրուսիկի: Դա իմ երազանքների տրուսիկն էր... Շորտիկատիպ, վրան աստղիկներ ու լուսին, ինքն էլ մի հրաշք մետաքսյա կտորից: Ձեռք տվեցի ու համարյա ուշաթափվեցի... Էն ինչ հավես զգացում էր, բա դա ոնց կերջանկացներ իմ հոգնատանջ հետույքը, կարելի էր միայն պատկերացնել... Բայց դե ես դա առնելու հնար չունեի, քառասուն եվրո էր:
Ու հասկացա, որ միևնույն է ունենալու եմ. առանց էդ տրուսիկի ես ապրողը չէի: Իմանալով, որ ամենուր տեսախցիկներ են ու լիքը աշխատողներ` միևնույն է որոշեցի թռցնել սրտիս մուրազը: Չգիտեմ` ինչ հրաշքով, բայց չբռնվեցի: Այ էդպես դարձա տրուսիկի գող: Կյանքիս միակ ու անկրկնելի գողությունը մինչև օրս էլ դարակումս է: Վիխադնոյ տրուսիկս է, հատուկ առիթների եմ հագնում` հարսանիք, ծնունդ, կնունք... Շատ մի հոյակապ բան է, օրհնվի դրա ստեղծողը:

Բայց չգրեցիր, ոնց ես գողացել, ես էլ մի հատ լավ շալվար եմ տեսել

[ivy]

Ֆրիմեն ջան, էդ հասարակ գողություն չէր, էդ ձեռից բռնել տանել էր, տենց մեկ էլ սիրած աղջիկ են փախցնում:
Աչքերիցս կայծեր էին թափվում, դեմքս եռում էր, ես որ դա չունենայի, կմեռնեի: Դա անզուսպ կիրք էր:
Հենց տենցևեթ վերցրեցի ու ձեռքիս բռնած՝ սկսեցի երրորդ հարկի աստիճաններով շատ արագ ներքև իջնել: Ու հուզմունքից խեղդվում էի. սաղ դարդս էն չէր, որ բան եմ գողանում կամ կարող է բռնեն պատժեն, դարդս էն էր, որ կարող է՝ չթողնեն տանեմ, հո կխեղվեի: Ինքը պիտի իմը լիներ:
Տենց գժի պես հասա ելքին, ինձ դուրս գցեցի խանութից: Առանց հետ նայելու վազել եմ: Պատ լիներ, կծակեի կանցնեի: Տեսնողներ հո եղած կլինեին, երևի մտածել են՝ սա որ սենց վիճակում է, թող տանի, հալալ է իրեն էդ տրուսիկը:

[Cassiopeia]

Ինձնից գողացել են, ավելի շուտ իմ անփութությունն է եղել դրա պատճառը։ Բայց դե ճակատագրական եղավ
2008-ի ամանորի գիշերը Սասենց տուն էինք գնում։ Գիշերվա մեկի կողմերն էր։ Մեր տան դիմաց (սեփական տանն ենք ապրում) պայուսակս աննկատ ընկել էր ձեռքիցս։ Մի 5րոպե անց նկատել էի, որ պայուսակս չկա, հետ էի դառել, բայց այն արդեն չքացել էր... Մեր հարևան տղաներից կային կանգնած, իրենք նկատել էին, վերցրել ու չէին վերադարձրել։ Ակումբցիներից ոմանք երևի կհիշեն էդ օրը Մեջը բավական գումար կար, բանկային քարտ (որի միջի գումարը փորձել էին կանխիկացնել, էն էլ արգելափակվել էր), օֆիսի բանալիներ (որտեղ ահռելի քանակությամբ տեխնիկա կար), անձնագիրս ու ինտերնետից օգտվելու քարտեր մոտ 70000 դրամ արժողությամբ։ Դատարկ պայուսակս մի 10 օր անց դասընկերուհիս իրանց տան մոտից գտավ, անձնագիրս ու սոց.քարտս էլ էլի գտել, ընկերուհուս էին փոխանցել։ Բանկի քարտը վերականգնեցի, իսկ մնացած իրերն ու գումարս անհետ կորան... Գողերս էդ ինտերնետային քարտերը վաճառել էին, բայց չգիտեին, որ դրանք մենակ Դավթաշենի տարածքում են գործում։ Մի օր Բանգլադեշից զանգեցին, բա ձեր քարտերից ունենք, ո՞նց օգտագործենք
Հ.Գ. Բայց դե որ էդ չլիներ, շատ հնարավոր ա, որ հիմա լրիվ ուրիշ ճակատագիր ունենայի էդ ժամանակ Արտակի կողմից էր բախտը։

[Շինարար]

Ֆրիմեն ջան, էդ հասարակ գողություն չէր, էդ ձեռից բռնել տանել էր, տենց մեկ էլ սիրած աղջիկ են փախցնում:
Աչքերիցս կայծեր էին թափվում, դեմքս եռում էր, ես որ դա չունենայի, կմեռնեի: Դա անզուսպ կիրք էր:
Հենց տենցևեթ վերցրեցի ու ձեռքիս բռնած՝ սկսեցի երրորդ հարկի աստիճաններով շատ արագ ներքև իջնել: Ու հուզմունքից խեղդվում էի. սաղ դարդս էն չէր, որ բան եմ գողանում կամ կարող է բռնեն պատժեն, դարդս էն էր, որ կարող է՝ չթողնեն տանեմ, հո կխեղվեի: Ինքը պիտի իմը լիներ:
Տենց գժի պես հասա ելքին, ինձ դուրս գցեցի խանութից: Առանց հետ նայելու վազել եմ: Պատ լիներ, կծակեի կանցնեի: Տեսնողներ հո եղած կլինեին, երևի մտածել են՝ սա որ սենց վիճակում է, թող տանի, հալալ է իրեն էդ տրուսիկը:

Այվի ջան, էնքան հավես ես պատմում, նույնպիսի անզուսպ ցանկություն ա առաջանում քեզ վարկանիշ տալու ափսոս համակարգը չի թողնում

[Ռուֆուս]

Էնքան հավես է պատմում, որ իմ մոտ տրուսիկ գողանալու անհագ ցանկություն է առաջանում։ Էսօր գնալու եմ խանութներով ֆրֆրալու, միգուցե հանդիպեմ իմ երազանքների... տրուսիկին...

[Ձայնալար]

Ինձնից գողացել են, ավելի շուտ իմ անփութությունն է եղել դրա պատճառը։ Բայց դե ճակատագրական եղավ
2008-ի ամանորի գիշերը Սասենց տուն էինք գնում։ Գիշերվա մեկի կողմերն էր։ Մեր տան դիմաց (սեփական տանն ենք ապրում) պայուսակս աննկատ ընկել էր ձեռքիցս։ Մի 5րոպե անց նկատել էի, որ պայուսակս չկա, հետ էի դառել, բայց այն արդեն չքացել էր... Մեր հարևան տղաներից կային կանգնած, իրենք նկատել էին, վերցրել ու չէին վերադարձրել։ Ակումբցիներից ոմանք երևի կհիշեն էդ օրը Մեջը բավական գումար կար, բանկային քարտ (որի միջի գումարը փորձել էին կանխիկացնել, էն էլ արգելափակվել էր), օֆիսի բանալիներ (որտեղ ահռելի քանակությամբ տեխնիկա կար), անձնագիրս ու ինտերնետից օգտվելու քարտեր մոտ 70000 դրամ արժողությամբ։ Դատարկ պայուսակս մի 10 օր անց դասընկերուհիս իրանց տան մոտից գտավ, անձնագիրս ու սոց.քարտս էլ էլի գտել, ընկերուհուս էին փոխանցել։ Բանկի քարտը վերականգնեցի, իսկ մնացած իրերն ու գումարս անհետ կորան... Գողերս էդ ինտերնետային քարտերը վաճառել էին, բայց չգիտեին, որ դրանք մենակ Դավթաշենի տարածքում են գործում։ Մի օր Բանգլադեշից զանգեցին, բա ձեր քարտերից ունենք, ո՞նց օգտագործենք
Հ.Գ. Բայց դե որ էդ չլիներ, շատ հնարավոր ա, որ հիմա լրիվ ուրիշ ճակատագիր ունենայի էդ ժամանակ Արտակի կողմից էր բախտը։

Արդեն ուշ ա, բայց ասեմ ապագայի համար: Զանգում ես բանկ, ճշտում ես ճիշտ ժամն ու վայրկյանը կանխիկացման փորձի, հետո գտնում ես էդ տղեքին, ասում ես եթե տեսել եք ով ա, կամ կարաք ենթադրեք, ով կարա լինի, խնդրում եմ փոխանցեք, որ էսինչ ժամին էսինչ բանկոմատը իրա դեմքը ֆիքսել ա, եթե չի ուզում, որ բանկա-ոստիկանությունախառը էդ պատմությունը ջրի երես դուրս գա, թող բերի տա, կսպասեմ մինչև էսինչ ժամը: Իրանք իհարկե կասեն, որ պատկերացում չունեն, թե ով ա, դու ափսոսանք կհայտնես էդ կապակցությամբ, բայց մինչ քո ասած ժամը պայուսակդ քո մոտ կլինի:

[Ձայնալար]

Էնքան հավես է պատմում, որ իմ մոտ տրուսիկ գողանալու անհագ ցանկություն է առաջանում։ Էսօր գնալու եմ խանութներով ֆրֆրալու, միգուցե հանդիպեմ իմ երազանքների... տրուսիկին...

Հանդիպել կարաս, բայց իրա պես արագ վազել չես կարա, ավելի լավ ա չփորձես

[Ձայնալար]

Արդեն ուշ ա, բայց ասեմ ապագայի համար: Զանգում ես բանկ, ճշտում ես ճիշտ ժամն ու վայրկյանը կանխիկացման փորձի, հետո գտնում ես էդ տղեքին, ասում ես եթե տեսել եք ով ա, կամ կարաք ենթադրեք, ով կարա լինի, խնդրում եմ փոխանցեք, որ էսինչ ժամին էսինչ բանկոմատը իրա դեմքը ֆիքսել ա, եթե չի ուզում, որ բանկա-ոստիկանությունախառը էդ պատմությունը ջրի երես դուրս գա, թող բերի տա, կսպասեմ մինչև էսինչ ժամը: Իրանք իհարկե կասեն, որ պատկերացում չունեն, թե ով ա, դու ափսոսանք կհայտնես էդ կապակցությամբ, բայց մինչ քո ասած ժամը պայուսակդ քո մոտ կլինի:

Ի դեպ, դա դատարկ սպառնալիք չի, եթե չբերեն, կարաս հենց տենց էլ անես:

[Cassiopeia]

Արդեն ուշ ա, բայց ասեմ ապագայի համար: Զանգում ես բանկ, ճշտում ես ճիշտ ժամն ու վայրկյանը կանխիկացման փորձի, հետո գտնում ես էդ տղեքին, ասում ես եթե տեսել եք ով ա, կամ կարաք ենթադրեք, ով կարա լինի, խնդրում եմ փոխանցեք, որ էսինչ ժամին էսինչ բանկոմատը իրա դեմքը ֆիքսել ա, եթե չի ուզում, որ բանկա-ոստիկանությունախառը էդ պատմությունը ջրի երես դուրս գա, թող բերի տա, կսպասեմ մինչև էսինչ ժամը: Իրանք իհարկե կասեն, որ պատկերացում չունեն, թե ով ա, դու ափսոսանք կհայտնես էդ կապակցությամբ, բայց մինչ քո ասած ժամը պայուսակդ քո մոտ կլինի:

Բագ ջան, հենց նույն օրն արդեն գիտեինք ով էր, բայց իրանք չխոստովանեցին։ Թաղային ոստիկանն էլ բարի ձյաձյայի դեր խաղաց, իբր կգտնեն ով ա, ամեն ինչ կվերադարձնեն, բայց տենց ամեն ինչ էլ անցավ-գնաց։

[Ձայնալար]

Մի բան ա, որ գիտես, ուրիշ բան ա, որ տեսագրված ա: Հենց կամերայի անունը տայիր (բոլոր բանկոմատները կամերա ունեն) վազելով կբերեին կտային ու ծնկաչոք կխնդրեին, որ մարդու չասես: Ես իմ դրամապանակը տենց եմ վերադարձրել: Տաքսիստը ավտոն թողել փախել էր, տաքսի սերվիսում էլ ասում էին բռնի բռնաբարի ինչ ուզում ես արա, փախած ա, տեղը չգիտենք: Ասեցի, լավ, եթե հանկարծ որևէ կերպ երևա կամ տեղն իմանաք, փոխանցեք, որ երկար չեմ սպասելու:

[Գալաթեա]

Այվ, ես էդ տրուսիկը պետք ա տեսնեմ, մյուս անգամ Սասի հետ Եվրոպաներում որ եղանք՝ Գերմանիա ենք գալու, տրուսիկատեսի:

[ivy]

Հա, Գալ, եկե՜ք, բայց որ չստացվի, դարդ չանեք, ես իրեն ամեն անգամ հետս Երևան եմ բերում

[StrangeLittleGirl]

Հա, Գալ, եկե՜ք, բայց որ չստացվի, դարդ չանեք, ես իրեն ամեն անգամ հետս Երևան եմ բերում

յաաա՜, Ռիփ, դեռ կա՞ էդ տրուսիկը

[ivy]

յաաա՜, Ռիփ, դեռ կա՞ էդ տրուսիկը

Հա, բա ինչ ես կարծում, աչքիս լույսի պես պահում եմ:

[Վահե-91]

Քանի թեման վերածվել ա խրախճանքի, ես էլ սիրտս թեթևացնեմ։ Փոքր ժամանակ մեր հարևանի բախչից մրգի պլաստմասե արկղեր էինք թռցնում (օրական մի հատ, որ չջոկեր), տանում շուկա ծախում ու սնիկերս առնում, ուտում