ԵվրաՄայդան․ հեղափոխություն Ուկրաինայում

[Տրիբուն]

Իսկ երբ երեխայ ա տանը հիվանդ, որ ամեն մի ժամը ունի նշանակություն իրա կյանքի համար ու դու ոչ մի շանս չունես իրա համար էտ դեղը առնելու, որովհետև մի քանի պահպանակներ քո փողերով իրանց բիզնեսն են անում, իրանց լակոտներին կես միլիոնանոց մեքենա են նվեր առնում, իսկ իմ էրեխեն հիվանդանոցում ժամ ժամի մոտեցնում ա իրա մահը, էտ ժամանակ հավատա, որ առաջին բանը որ կանես, էտ էն ա, որ կգնաս ու քո ու քո էրեխու կյանքի հաշվին ապրող տականքին իրա ցեղով կվերացնես։

Կամ էլ կարաս արտագաղթես: Էս էլ ա լավ ու կոնկրետ աշխատող տարբերակ:

Կարաս նաև քաղաքացիական հասարակություն կառուցես:

Կարաս, որպես վատագույն տարբերակ, քաղաքականությամբ զբաղվես, ելույթներ ունենաս քամակիցդ մեծ, քեզ փիս վերլուծաբանի ու խելոքի տեղ դնես, օրերով վեր ընգնես ԱԺ-ում, գնաս Ստրասբուրգ շոփինգ անես, գաս ստեղ համագործակցես, լուրջ դեմքով խոսաս համագործակցությունից ու համակարգային փոփոխություններից, պահանջես, հետո չպահանջես, հետո էլի մի քիչ էլ պահանջես, հետո էլի չպահանջես, երգես, պարես, հայրենիքից բանից խոսաս, վոբշեմ յուղ վառես ինչքան կարաս, մինչև սաղ արտագաղթած պրծած լինեն, ու վերջում դու էլ վեշերդ հավաքես ու միանաս առաջին տարբերակին:

Դուք բայց էս Ուկրաինայի դեքերից հետո հասկացել եք, թե ինչ բոզիտղաերգրում ենք մենք ապրում, երբ մի հատ պլորով մարդ չկա, որը կես գրամ պատասխանատվություն վրեցնի իրա վրա: