Մակուլատուրա

[Nihil]

Սկզբում չես ուզում, իսկ հետո ուղղակի չես կարողանում: Չես կարողանում խոսել(չկա բառ) ծիծաղել, լաց լինել- էմոցիաները համարյա թե բացակայում են: Էմոցիոնալ իմպոտենցիա էլի: Չեմ կարող բացատրել այդ զգացողությունը նորմալ` ով այնտեղ եղել է, նա կհասկանա:
Վերջին հաշվով ներսումդ ոչինչ չի մնում`նույնիսկ դատարկությունը: Ոնց որ ժանգոտած մետաղի կտորով քերեն այն ամենը ինչ կար ներսումդ: Իսկ դրա տեղը մնացել է......ի՞նչ է մնացել հոգու տեղը: Ոչինչ: Nihil. Առանց հոգի հնարավոր չէ ԿՅԱՆՔ, հնարավոր է կյանք:

Չկա անցյալ` այնտեղ միայն մթություն է:
Չկա ապագա` ապագային ուղղակի չես հավատում:
Չկա ներկա` այնտեղ դու ուղղակի չես ապրում:
________________________________________________

Էսօր մորքուրս տապակած լոբի էր պատրաստել: Սիրում եմ: Շատ համով էր:

[Nihil]

Կարծում եմ, որ էս երգը առանձին գրառման տեսքով հայտնվի էստեղ, Նիհիլը չի նեղանա:

[Nihil]

Էն որ ես իմ ցեխոտ սապոգներով մտնում եմ խանութ, որտեղ հատակը հենց նոր են մաքրել կամ ավելի վատ` մաքրում են լվանում են աչքիս առաջ, ինձ աշխարհի ամենավատ մարդն եմ զգում: -_-

[Nihil]

A suicide kills two people, Maggie, that's what it's for!" - Arthur Miller

Գիտե՞ս, ընկեր, ես շատ եմ մտածել ինքնասպանության մասին: Մեզնից շատերը սարսափում են այդ երևույթից:
Մենք ընտրում ենք կյանքը, նրանք` մահը: Մենք կառուցում ենք պլաններ ապագայի համար, իսկ նրանց համար չկա ապագա: Թվում է` մենք և նրանք տարբեր աշխարհներից ենք: Ինչքա՞ն պետք է փոխվի մարդ, որ դիմի այդ քայլին: Ընդամենը մեկ քայլ: Նրանք չեն ծնվում ինքնասպան, բայց մահանում են այդ խարանով:
Այն վիճակը, երբ կորչում է հավատը ամեն ինչի նկատմամբ, ոչ մի հույս էլ չի մնում: Չնայած չէ, մնում է մեկ հույս` մահ: Երբ հայտնվում էի այդ վիճակում սովորաբար որոշում էի էսպես անել` ուղղակի ապրել`չմտածելով վաղվա օրվա մասին: Ու դա էնքան տարօրինակ է, ավելի շատ է գցում փոսի մեջ:
____________________________________________________________________________
Երբ դու մահացար, ամեն ինչ փոխվեց: Ամեն ինչ: Այս դատարկությունը երբեք ոչնչով չի լցվի: Մեկ-մեկ պատահում է, որ սկսում եմ մեղադրել մարդկանց, որ նրանք ապրում են: Ուզում եմ ամեն երկրորդ մարդուն ասել, որ իմ ամենահարազատ մարդն է մահացել: Ուզում եմ, որ բոլորը իմանան: Ինչի՞ պետք է նրանք ապրեն, իսկ դու չէ: Ինչի՞ է կյանքը խլում ամենալավ բանը, ինչ տվել էր:
Խնդրում եմ, գոնե երազիս մեջ հայտնվիր:
____________________________________________________________________________
Արդեն 2 ամիս է` մեջս եմ պահում այս ամենը, չեմ կարողանում էլ: Չեմ ուզում խոսել երեխեքի հետ Սամի մասին, քանի որ մի տեսակ չեմ դզի, հազիվ ամեն ինչ իր տեղն է ընկել բոլորի համար: Գոնե գրեմ, դատարկախոսեմ, հանգստանամ:

[Nihil]

- Դե պետք ա չէ՞ ինչ-որ նպատակ ունենաս կյանքում:
- Մմմ...օրինակ, չարթնանալ 40 տարեկանում էն մտքով, որ ես իմ կյանքը սպանել եմ էն աշխատանքի վրա, որից զզվում եմ, որովհետև դեռահաս տարիքում ծնողներս ստիպել են ինձ այն ընտրել:

[Nihil]

- Բա ի՞նչ ես անում:
- Radiohead եմ լսում:
- Ի՞նչ-որ բան ա եղել?

[Nihil]

Էսօր հետս շատ դաժան բան կատարվեց:
Ուրեմն, նստեցի ավտոբուս, կանգնած ինձ համար երգ եմ լսում ականջակալներով: Հագել էի սարաֆան ու յուբկեն սկսում էր ոչ թե գոտկատեղից այլ մի քիչ ավելի բարձրից: Ես էլ մի քիչ առաջ էի հենվել, ուռել էր յուբկեն մի փոքր:
Մոտակայքում նստած մի կին ինձ ասեց. "Աղջիկ ջան, հղի ես? Կանգնեմ?"
Մի պահ լռվեցի` չգիտակցելով պահը, հետո ասեցի. "Չէ, հղի չեմ: Ինչի էդքան չաղ եմ?"

Ասում եմ` ինչ հեշտ ա մարդուն չեղած տեղը կոմպլեքսների մեջ դնել