Մակուլատուրա

[Nihil]

Բարի գալուստ Նիհիլի օրագիր:
Այստեղ ցուրտ է և մութ է, կատունե՛ր:

[Nihil]

Իմ ազատությունը տրորված է գետնի մեջ: Այն ամենը, ինչ ես ունեմ, այն ամենը ինչ ես եմ, տրորված է կեղտոտ ու խոնավ հողի մեջ, ինչպես դեղնած տերևները, կոնֆետների թղթերը և ձմռանը այգու բնակիչների ծխախոտի մնացորդները:
Թուլությունն ու վախը աճում են երակներիս մեջ`խազելով քներակս սառցակալած ճյուղերի սուր փշերով: Տեղի չտալն անհնար է, տեղի տալ = տրորել ինքս ինձ փխրուն հողի մեջ:

Այնպիսի տպավորություն է, որ Աննուշկան թափել է արևածաղկի ձեթը իմ ամբողջ կյանքի վրա:

[Nihil]

Ո՞վ եմ ես: Ես մի բան եմ` ստեղծված մարդկանց ազդեցությամբ, որոնք մոտ են գտնվում ինձ որոշակի ժամանակահատվածում: Ես ձեր սովորություններն եմ. ձեր արտահայտությունները.ձեր միմիկան.ձեր խոսքը. Ես դուք եմ: Ես չունեմ ոչինչ ինձնից, հետևաբար չի կարող անգամ խոսք գնալ անհատականության մասին: Ես սև վերարկուով և կարմիր շարֆով աղջիկն եմ: Ես այն տղան եմ` մեծ սրտով ու լավ ճաշակով: Ես աղջիկ եմ շագանակագույն մեծ աչքերով: Ես այն տղամարդն եմ, որը նստած է կողքի սենյակում: Ես այն կինն եմ, որը նրա համար ճաշ է պատրաստում: Ես նա եմ, ով ինձ 2 տարի երաժշտության դասեր է տվել: Ես այն տղան եմ, որը ձմռան ցուրտ օրերից մեկին մեզ լքեց` թողնելով իր հետևից դատարկ դատարկություն: Ես այլանդակ ուժեղ հումորի զգացումով և տաղանդավոր աղջիկն եմ, որը միշտ կմնա ինձ համար ամենահարազատ մարդը: Ես կարմիր մազերով և թշերի փոսիկներով տղա եմ: Ես այն մարդիկ եմ, որոնք իմ մասին չգիտեն, բայց նրանց մասին գիտեմ ես: Ես այն մարդկանց ստեղծագործություններն եմ, որոնցով հիանում եմ:

Ցանկացած մարդու կյանքում էլ գալիս է մի պահ, որ չես հասկանում` ով ես դու: Երբ որ դու չգիտես ինչ անել հաջորդ քայլին` վազելով թռչել անդունդ, թե շարունակել ապրել: Ամեն ինչ անիմաստ ու հիմար է:

Դուք կասեք "կանցնի", ու ես ձեզ կհավատամ:

[Nihil]

Ինչպես տիեզերքի սև անցքը` այն կլանում է ամեն ինչ....ծովը կլանում է ժամանակը: Ավելի ճիշտ ոչ թե կլանում է, այլ չի արտացոլում այն:
Այստեղ (կոնկրետ ինչ-որ տեղ չէ, ծովում ընդհանրապես) ես ուզում եմ մնալ:
Այստեղ ես զգում եմ:
Այստեղ ես ազատ եմ:
Այստեղ ես վերածնվում եմ նորից:
Ծովը փրկություն է բոլոր նրանց համար, ովքեր չեն կարողանում լողալ:
Դու կվերադառնաս քո իրականություն և կսպանես քեզ սոցիումի, բիզնեսի և այլ խառը հիմարության կանոններով
...որ հետո ուժասպառ, ընկնելով բարձունքից, ջարդոտելով ինքդ քեզ և սպանելով երազանքդ` վերադառնաս ծովի մոտ և աղաչես վերածնվելու մասին...

[Nihil]

Եթե հենց հիմա մեզ չվերադարձնեն տաք ջուրը, արդեն սկսելու եմ ասեղներ խրել водопроводчик-ի խրտվիլակի մեջ:

[Nihil]

դուրս կգամ սխալ քաղաքում
կնստեմ սխալ ավտոբուս
կիջնեմ այն փողոցում, որտեղ ինձ ոչ ոք չի սպասում
կպառկեմ քնելու սխալ բնակարանում
կապրեմ ուրիշի կյանքը
ինձ կտեղադրեն սխալ դագաղի մեջ

զզվում եմ ինձնից ու դրանից` բոլորից

[Nihil]

Իսկ իմ կարծիքով նա ուտում է մեր ուղեղները, որ իր դոշերը ավելի ու ավելի մեծանան:

[Nihil]

Սկզբում չես ուզում, իսկ հետո ուղղակի չես կարողանում: Չես կարողանում խոսել(չկա բառ) ծիծաղել, լաց լինել- էմոցիաները համարյա թե բացակայում են: Էմոցիոնալ իմպոտենցիա էլի: Չեմ կարող բացատրել այդ զգացողությունը նորմալ` ով այնտեղ եղել է, նա կհասկանա:
Վերջին հաշվով ներսումդ ոչինչ չի մնում`նույնիսկ դատարկությունը: Ոնց որ ժանգոտած մետաղի կտորով քերեն այն ամենը ինչ կար ներսումդ: Իսկ դրա տեղը մնացել է......ի՞նչ է մնացել հոգու տեղը: Ոչինչ: Nihil. Առանց հոգի հնարավոր չէ ԿՅԱՆՔ, հնարավոր է կյանք:

Չկա անցյալ` այնտեղ միայն մթություն է:
Չկա ապագա` ապագային ուղղակի չես հավատում:
Չկա ներկա` այնտեղ դու ուղղակի չես ապրում:
________________________________________________

Էսօր մորքուրս տապակած լոբի էր պատրաստել: Սիրում եմ: Շատ համով էր:

[Nihil]

Կարծում եմ, որ էս երգը առանձին գրառման տեսքով հայտնվի էստեղ, Նիհիլը չի նեղանա:

[Nihil]

Էն որ ես իմ ցեխոտ սապոգներով մտնում եմ խանութ, որտեղ հատակը հենց նոր են մաքրել կամ ավելի վատ` մաքրում են լվանում են աչքիս առաջ, ինձ աշխարհի ամենավատ մարդն եմ զգում: -_-

[Nihil]

A suicide kills two people, Maggie, that's what it's for!" - Arthur Miller

Գիտե՞ս, ընկեր, ես շատ եմ մտածել ինքնասպանության մասին: Մեզնից շատերը սարսափում են այդ երևույթից:
Մենք ընտրում ենք կյանքը, նրանք` մահը: Մենք կառուցում ենք պլաններ ապագայի համար, իսկ նրանց համար չկա ապագա: Թվում է` մենք և նրանք տարբեր աշխարհներից ենք: Ինչքա՞ն պետք է փոխվի մարդ, որ դիմի այդ քայլին: Ընդամենը մեկ քայլ: Նրանք չեն ծնվում ինքնասպան, բայց մահանում են այդ խարանով:
Այն վիճակը, երբ կորչում է հավատը ամեն ինչի նկատմամբ, ոչ մի հույս էլ չի մնում: Չնայած չէ, մնում է մեկ հույս` մահ: Երբ հայտնվում էի այդ վիճակում սովորաբար որոշում էի էսպես անել` ուղղակի ապրել`չմտածելով վաղվա օրվա մասին: Ու դա էնքան տարօրինակ է, ավելի շատ է գցում փոսի մեջ:
____________________________________________________________________________
Երբ դու մահացար, ամեն ինչ փոխվեց: Ամեն ինչ: Այս դատարկությունը երբեք ոչնչով չի լցվի: Մեկ-մեկ պատահում է, որ սկսում եմ մեղադրել մարդկանց, որ նրանք ապրում են: Ուզում եմ ամեն երկրորդ մարդուն ասել, որ իմ ամենահարազատ մարդն է մահացել: Ուզում եմ, որ բոլորը իմանան: Ինչի՞ պետք է նրանք ապրեն, իսկ դու չէ: Ինչի՞ է կյանքը խլում ամենալավ բանը, ինչ տվել էր:
Խնդրում եմ, գոնե երազիս մեջ հայտնվիր:
____________________________________________________________________________
Արդեն 2 ամիս է` մեջս եմ պահում այս ամենը, չեմ կարողանում էլ: Չեմ ուզում խոսել երեխեքի հետ Սամի մասին, քանի որ մի տեսակ չեմ դզի, հազիվ ամեն ինչ իր տեղն է ընկել բոլորի համար: Գոնե գրեմ, դատարկախոսեմ, հանգստանամ:

[Nihil]

- Դե պետք ա չէ՞ ինչ-որ նպատակ ունենաս կյանքում:
- Մմմ...օրինակ, չարթնանալ 40 տարեկանում էն մտքով, որ ես իմ կյանքը սպանել եմ էն աշխատանքի վրա, որից զզվում եմ, որովհետև դեռահաս տարիքում ծնողներս ստիպել են ինձ այն ընտրել:

[Nihil]

- Բա ի՞նչ ես անում:
- Radiohead եմ լսում:
- Ի՞նչ-որ բան ա եղել?

[Nihil]

Էսօր հետս շատ դաժան բան կատարվեց:
Ուրեմն, նստեցի ավտոբուս, կանգնած ինձ համար երգ եմ լսում ականջակալներով: Հագել էի սարաֆան ու յուբկեն սկսում էր ոչ թե գոտկատեղից այլ մի քիչ ավելի բարձրից: Ես էլ մի քիչ առաջ էի հենվել, ուռել էր յուբկեն մի փոքր:
Մոտակայքում նստած մի կին ինձ ասեց. "Աղջիկ ջան, հղի ես? Կանգնեմ?"
Մի պահ լռվեցի` չգիտակցելով պահը, հետո ասեցի. "Չէ, հղի չեմ: Ինչի էդքան չաղ եմ?"

Ասում եմ` ինչ հեշտ ա մարդուն չեղած տեղը կոմպլեքսների մեջ դնել

[Nihil]

Արագ սուրացող գնացքը իր անիվների չխկչխկոցով խլացնում է բոլոր կարևոր բառերը: Ինձ չլսեցին: Ես գոռում էի` պատռելով բոլոր ձայնալարերը, բայց իզուր: Ուժեղ քամին, լցվելով թոքերիս մեջ, չէր թողնում արտահայտել այն էմոցիաները: Կես բառ էլ չասած` ինձ չլսեցին, շրջվեցին և գնացին: Ու բամբակ դարձած ոտքերս էլ չէին թողնում, որ վազելով նրանց հասնեմ:
Ես հայտնվեցի եզրին: Մնում էր մեկ քայլ: Աջ ոտքս գնաց առաջ և լռվեց անդունդի վրա: Կրակոցը խլացրեց ականջներս: Ես կմնամ այստեղ: Ես կապրեմ: