Վստահություն

[StrangeLittleGirl]

Տարիներ առաջ, երբ Նիդեռլանդների հիվանդանոցներից մեկում պիտի պրակտիկա անցնեի, ինձ գրեցին, որ անպայման բժշկական հետազոտությունների թղթեր ունենամ: Ահագին դեսուդեն ընկա, մինչև կարողացա բոլոր անհրաժեշտ հետազոտություններն անցնել, դեռ մի բան էլ արդյունքներն անգլերեն գրել տալ: Էդպես թղթերս հավաքած ներկայացա համապատասխան հիվանդանոց: Բժիշկն ասեց՝ անցե՞լ ես հետազոտությունները, ասեցի՝ հա: Առանց թղթերս նայելու տարավ մնացած հարցերով զբաղվելու: Էդ թղթերն էդպես էլ մնացին պահարանիկումս, ոչ ոք երբևէ չուզեց տեսնել: Շշմել-մնացել էի. փաստորեն, մտքներով չէր անցել, որ կարող էի խաբած լինել:

Մյուս կողմից, Երևանում աշխատանքիս ընթացքում անընդհատ ներվայնանում եմ, որովհետև անվստահության մթնոլորտն ահավոր է. ես զինակոչիկներին չեմ վստահում, իրենք ինձ չեն վստահում: Ինձ չեն հավատում, որ իրենց լավն են ուզում, երբ որևէ ուղեգիր եմ գրում, կարծում են՝ փող եմ ուզում, որ չգրեմ: Ես էլ շատ ժամանակ իրենց ներկայացրած գանգատներին չեմ հավատում: Արդյունքում՝ ահավոր ներվային վիճակ:

Ու ընդհանրապես որ նայում եմ մեր հայկական կյանքին ու համեմատում արևմուտքի հետ, զգում եմ, որ անվստահության տոկոսն էստեղ շատ ավելի բարձր է: Մարդիկ իրար չեն վստահում, բժիշկներին չեն վստահում, քաղաքական գործիչներին չեն վստահում (դե էս մեկը բնական ա ), շուկայում բանջարեղեն ծախողներին չեն վստահում: Ոչ ոք ոչ մեկի չի վստահում: Բացի դրանից, համեմատած արևմուտքի հետ մեզ մոտ մարդիկ շատ ավելի ներվային են:

Ի՞նչ եք կարծում, իսկապե՞ս մեզ մոտ անվստահությունը բարձր տոկոսների է հասնում: Լա՞վ է դա: Ինչու՞ է այդպես: Արդյոք դա շատացնու՞մ է ներվայնությունը:

[Գալաթեա]

Անվստահության հիմքը համատարած քցոցին ա Բյուր:
Անգամ էն մարդիկ, ում դեռ չեն գցել, կողքից լսած պատմություններից վախեցած՝ չեն վստահում արդեն:
Տաքսի ես նստում, սոչիկ չի լինում՝ մտքիդ էն ա, թե հեսա էսի ինչ թիվ ա վերջում կրակելու: Հատկապես, եթե դու սանտիմետրի ճշտությամբ գիտես կիլոմետրաժն ու գիտես՝ ինչքան ա նստելու:
Ինքն էլ, եթե պրոֆեսիոնալ քցողներից ա, ամբողջ ճամփին հայելու մեջ քեզ ուսումնասիրում ա՝ հասկանալու համար՝ ինչքանով կարա խաբի, որքան լավ դու գիտես էդ ճամփեն:
Էս բազմաթիվ օրինակներից մեկն ա:

Մարդկանց մոտ համոզմունք ա ձևավորվել, որ եթե չխաբեն, չքցեն, իրանց լավ չի լինի:

[Արէա]

Մարդկանց մոտ համոզմունք ա ձևավորվել, որ եթե չխաբեն, չքցեն, իրանց լավ չի լինի:

Մոտավորապես սենց բան մի քանի օր առաջ ես էի գրել Գալաթեա ջան, դու ինձ հետ չէիր համաձայնվում )

Արևմուտքում չգիտեմ ոնց, ես բոլորի կողմից այդքան չսիրված ռուսների հետ եմ աշխատում:
Աշխատանքիս բնույթը սենց ա. պատահական մարդկանցից պատվեր եմ վերցնում, կատարում եմ աշխատանքը, ֆայլերն ուղարկում եմ, որից հետո նոր վճարում են:
Ոչ մի բան չի խանգարում "գցել" ինձ, որևէ կերպ չեմ կարողանա գումարս ստանալ եթե պատվիրատուն չցանկանա վճարել:
Էս սխեմայով աշխատում եմ ավելի քան երկու տարի, հարյուրից ավել տարբեր մարդկանց հետ աշխատած կլինեմ, չի եղել մի դեպք երբ պատվիրատուն կատարված աշխատանքը ստանալուց հետո կորի, չվճարի, ձգձի, կամ նման մի բան: Չի եղել տենց դեպք:
Չեմ կարծում որ հայերի հետ աշխատելու դեպքում հիմա նույնը կկարողանայի հաստատել:
Մեզ մոտ ինչ-որ բան մի ինչ-որ կետից սկսել ա սխալ աշխատել ու շարունակվում ա տենց:
Մեկի հետ երկու բառ խոսում ես, երրորդից արդեն "ախպեր", "ընգեր", "մեռնեմ ջանիդ" ես դառնում:
Ես մշտական պատվիրատու ունեմ, ռուս, տարուց ավել աշխատում ենք միասին, տղա ա 27 տարեկան, մինչև հիմա իմ հետ դուք-ով ա խոսում, "խնդրում եմ", "շնորհակալություն", "եթե դժվար չի", "երախտապարտ կլինեմ":
Հավեսս գալիս ա:
Մենք մոռացել ենք էս բառերը, մենք չենք հարգում իրար, չենք վստահում:
Ախպեր, մեռնեմ ջանիդ, մի բան արա, հորս արև, էսի սղցնենք էթա:
Լավ չի:

Ու որ հանկարծ մի տեղ ուզում ես էս թեմայով խոսաս, վատամարդ ես դառնում, ազգի թշնամի ես դառնում:

[Գալաթեա]

Արէա ջան, դու ախր նենց մռայլ ու անհույս էիր գրել, նենց մուգ գույներով, որ կարդալուց անկախ ինձնից կուչ էի գալիս մանրից, վերջում դառել էի մի բուռ
Ես էլ օդեսկով լիքը պատվիրատու եմ ունեցել, որ գործը արել եմ՝ հետո փողն ուղարկել են:

Իսկ երկու անգամ էլ եղել ա, որ գործն արել եմ՝ չեն ուղարկել
Հայ չէին:

[StrangeLittleGirl]

Հըմ, հա, դժվար ա բացատրելը, թե որտեղից ա դա գալիս, բայց մեր հասարակության մեջ շատ ուժեղ արմատացած ա: Հա, Գալ, քցոցու պահը ճիշտ ես ասում, տաքսու պահը ճիշտ ես նկարագրել, բայց մտածում եմ՝ ի՞նչ կլինի, եթե ուղղակի սկսենք իրար վստահել: Գիտես, գործի հետ կապված, մի անգամ տենց ուզում էր պատվիրատուն կանխավճար տալ, ասեցի՝ կվերջացնեմ, նոր: Մամաս կողքից թե՝ իզուր չվերցրեցիր կանխավճար, քցելու ա, պատվիրատուն ինքն էլ զարմացավ: Բայց դե վերջը սիրուն վճարեց, շնորհակալություն էլ ասեց:

Չգիտեմ է, մի ձև պետք ա էս քցոցու վերջը տալ: Ախր շատ ա թունավորում մեր կյանքը:

[Վիշապ]

Անտերությունից է։ Նրանից է, որ եթե մարդը իսկապես քցվում է, ապա հույս չունի որ ասենք ոստիկանություն զանգի, կգան իր խնդիրները կլուծեն։ Նրանից է, որ լիքը մարդիկ ռեալ քցվում են։ Նրանից է, որ կան լիքը քցողներ, որ շարունակում են քցել ու չեն պատժվում։ Նրանից է, որ հիմնական քցողները նրանք են, որ պիտի իբր հակառակը` պաշտպանեին քցվողներին։
Կարծում եմ որ ամեն մեկի գրպանում ատրճանակ լիներ, մարդիկ իրար կվստահեին։ Որովհետև միշտ վախ կզգային, որ քցվածը հետ կգա ու փամփուշտը կմեխի ճակատիդ։ Իսկ հիմա հասարակության մեջ կան լիքը գողեր` պոտենցիալ և իրական։
Հիմա հասարակությունը նորմալ է համարում, որ վարչապետը կարող է մեր բոլորի փողերը թալանել ու քամուն տալ... Որ կարող է ՀՀ պրեզիդենտը գնալ կազինո ու խաղալ ՀՀ փողերով։
Արդյունքում ունենք վախկոտ, իրար չվստահող ու իրար նկատմամբ զզվելի վերաբերմունք ունեցող հասակարություն, որ իրար մեջ բարեկամներ տեսնելու փոխարեն թշնամի ենք տեսնում։

Ինձ թվում է, այն երկրներում որտեղ հասարակությունը զինված է, մարդիկ իրար նկատմամբ շատ ավելի բարեհամբույր են ու շատ ավելի են վստահում միմյանց... հասկանալի պատճառներով ։Ճ

Հ.Գ. Այ էս քցոցին ա ամենամեծ անբարոյականությունը, որ քայքայում ա պետությունը, ու ոչ թե տռանսսեքսուալներն ու աղանդները։