Մեռելապաշտություն

[Nihil]

Հետո էդ ծանոթ բարեկամները, էնպիսի մարդիկ էին գալիս, որ մեզանից երկու դուռ էնկողմ էին ապրում ու կյանքում չէին եկել մեր տուն, մեկ էլ ընտանիքներով գալիս էին: Լավ, գալիս եք, լավ եք անում, գոնե ձեզ մարդավարի պահեք, կողքներով անցնելուց ականջովս նենց խոսակցություններ ու բամբասանքներ էին ընկնում, որ կատաղությունից արյունը գլխիս էր խփում: Ո՞նց կարելի է մեռելտուն գնալ ու նման խոսակցություններ տանել, թե ով ինչ ձևի ու ինտենսիվության է լացում, ով ինչ ծաղկեպսակ ու ծաղիկ է բերում, ով ինչ ձևի է հագնված և այլն: Էդ խոսակցությունները գիտե՞ք ինչ վիրավորական են հարազատների համար, ովքեր որ հենց նոր թանկ մարդ են կորցրել, գոնե մի քիչ ամոթ ու աբուռ ունեցեք:

Ռուֆուս ջան, մի պահ ես էլ էի ուզում այս երևույթի մասին գրել,որովհետև կոկորդիս կանգնած ա, բայց մտածեցի, որ միգուցե դա շատ անձնական է ու չգրեցի, մի խոսքով:
Վերջերս ես էլ եմ հարազատ մարդու կորցրել ու առաջին անգամ կյանքում առնչվել եմ այս երևույթի հետ: Մարդիկ էնքան պարապ են, էնքան են սիրում ուրիշների կյանքով ապրել, որ նման դեպքերում նրանց ուղեղը մենակ մի բանի շուրջ է աշխատում` հարազատների գործողությունները դատելու, մահացածին քննարկելու և նմանատիպ զզվելի բաների շուրջ:
Ամենատհաճ պահերից մեկն այն է, որ մահացածի հարազատները պետք է սգան կանոններով: Հա ինչ անենք, թե թանկ մարդ է մահացել? Բա կանոնները? Ոնց կլինի առանց կանոնների?
Ինչ լավ կլիներ, որ ավելի քիչ կեղտ ու չարություն լիներ...եսիմ