Մեղա-մեղա, տատուս թաղմանը (Աստված հոգին լուսավորի) մի հատ կորած-մոլորած բարեկամ եկավ հոգեհանգստին ու լռվեց դագաղի կողքը: Լռվեց, լռվեց, լռվեց, լռվեց, էնքաաաան լռվեց, մինչև արդեն էլ մարդ չի մնացել, սաղ եկել գնացել են: Մեզանից մեկը եկավ ու ասեց, բա գիտես վախտն ա էլի, արի գնա տուն: Սա հարցրեց, բա մեռելի կողքը քշերն ո՞վ ա մնալու: Մենք էլ շվարած ասեցինք, բա ոչ մեկը, ինչի ո՞վ պիտի մնա: Սա բա, տենց չի կարելի, մեռելին մենակ չեն թղնում գիշերը, եթե դուք չեք մնում, ես կմնամ
Արյա, հել սիկտիր եղի տուն, բա չէ որ չէ
Վոբշեմ, սրան մի ձևի համոզեցին, որ մենք ընտանիքով քնելու ենք դիակի հետ նույն սենյակում, ու վաբշե մի տաս օր տենց մնալու ենք, մինչև սա ռադը քաշեց:
Մեջբերել
Գալաթեա-ի խոսքերից
։
Էջանիշներ