Էս էլ խոստացված թեման, որ վաղուց ինձ հուզում ա ու ուզում եմ խոսել էս մասին, հա, հենց տենց
Ժող, ի՞նչ ա կատարվում...
Ինչի՞ ենք մենք էսքան տարված մարդու մահանալուց հետո անիմաստ, հիմար ավանդույթներ պահելով: Որոնց ամենաանտանելի պահը՝ ձևականությունն ա:
էդ ի՞նչ ա մեր գերեզմանների վիճակը: Երեք սենյականոց բնակակարանից ավել տարածք ունեցող, մարմարապատ, ոսկետառ, Բանվորի արձանի չափ արձանով...է հետո՞...
Էդ մարդուն սաղ էղած ժամանակ տնեցիք տենաս մի քաղցր խոսք ասած կա՞ն: Ի՞նչ են ուզում էդ գերեզմանով ասած լինեն, ես անկեղծ չեմ հասկանում:
Բա էդ ստիպողական ձևական այցելությունները գերեզմանոց: Էն որ հաջորդ օրը գնում են՝ էդ բառը տենց էլ չսովորեցի, եսիմ հետո յոթ, քառսունք, եթե արանքը Զատիկ ա ընկնում՝ Զատիկ, Սուրբ Խաչ: Մեր պետությունն ու եկեղեցին էլ փոխանակ մարդկանց օրենքով փորձեն հետ պահել՝ ավելի բեթար են դարձնում: 4 հատ մեռելոց տարվա մեջ: Լավ չե՞ք արյա: Միթոմ ի՞նչ...
Ու էդ մանր-մունր դատարկ ադաթները... նկարը էս վախտ ա պետք տանել ոչ թե էն վախտ, սև լենտը թաղել գերեզմանի մեջ, արաղը լցնել հողի վրա, գիշերը լույլ վառ պահել քառասուն օր...
Ձև, սաղ ձև:
Ու ինչի՞ համար: Ո՞ւմ ենք ինչ ապացուցում:
Մեջբերել
Էջանիշներ