Alphaone-ի խոսքերից
...
Էս պահին, որ դեպրեսված նստել եմ ու տեղս չեմ գտնում. իր հարսանիքն է: Վստահ եմ, որ ինքն էլ կամ դեպրեսված նստել, տեղը չի գտնում, կամ թատրոն է խաղում, թե ամեն ինչ լավ է, թե երջանիկ է, թե... Իրենից շատ կնոջն եմ խղճում:
Իր համար մի անգամ հետս կռիվ էին անում: Հա, ուսանող էի, մի աղջիկ մեր մտերմությանը ռոմանտիկա էր վերագրել ու էկել, ասում էր, որ ես շանս չունեմ, ինքը «ատբիծ» կանի:
- Խնդիր չկա, - ասել էի ես ու քմծիծաղ տվել:
Դոդիկ աչոնը չգիտեր մի գաղտնիք, որ ինքն աշխարհում միայն ինձ էր վստահել: Չգիտեր, որ իրեն հակառակ սեռը բնավ չի ձգում ու մենք կատակով անգամ այս կամ այն տղայի համար վիճում էինք, քննարկում, թե որ մեկիս նախապատվություն կտա (երբեմն էդ կատակները հանկարծ կտրուկ ցավի ստվեր էին բերում դեմքին, մի անգամ չդիմացավ, ասեց, որ կուզեր աղջիկ ծնվել ու մենք ընկերուհիներ լինեինք, էդ դեպքում էս «վեճերը» հավասարի վրա կլինեին ու ակնհայտ չէր լինի, թե ում տղան նախապատվություն կտար):
Իսկ էսօր ինքը կուլ գնաց ծնողների ճնշմանը, ինքը համարձակություն չունեցավ ընդունելու ինքն իրեն ինչպիսին որ կա ու ծնողներին ասելու, որ ինքը բնավ էլ նրանց երազած որդին չէ: Ինքը գնաց ծնողների ընտրած աղջկա ձեռքը խնդրելու, ինքը խաբեց, նվաճեց էդ աղջկա սիրտն ու կյանքում չի կարողանա փոխադարձել նրա սիրուն: Նախկին մտերմությունը մաղձի ու խորշանքի է փոխակերպվել, առաջ հարգում էի, իսկ հիմա անգամ չեմ կարողանում գտնել հարգանքի այն ամենագերադրական հականիշը, որ կբնութագրի հիասթափությունս:
Ինքն էլ էն լավ ընկերը չի, ում երկար տարիներ իմ համար մեկ ընկերն էի համարում, հարգում էի ու սիրում, ինքն արդեն ջնջվել է, ես հազվադեպ եմ մարդկանց ջնջում, բայց ջնջում եմ վերջնական...
Էսօր իր հարսանիքն է, ու ես սգում եմ իր մահը...
Էջանիշներ