Թաղո՞ւմ, թե՞ կրեմացիա (դիակիզում)

[Նաիրուհի]

Գալի հետ պիտի համաձայնեմ այս հարցում, դիակիզումը շատ ավելի պրագմատիկ ու քիչ պաթոսով բան է:

Ընդհանրապես համաձայն չեմ: Նույնիսկ պատրաստվում էի գրել էդ մասին: Ինձ համար դիակիզումը, բացի պրակտիկ լինելուց, միշտ ասոցացվել է ռոմանտիզմի ու պաթոսի հետ`մարմինս այրեն, մեխիրս տան ջրին կամ քամուն, ինձնից ոչինչ չմնա, ևն...
Թաղումը շատ ավելի ոչ պաթոսային է, մի մասի համար` նաև ոչ էսթետիկ. արկղով դնում են հողի տակ, որդերն էլ ուտում են:
Չնայած, անկեղծ ասած, մենակ էն մտքից, թե ինչ խանձահոտ է գալիս մարդու մարմինն այրելուց, ես վատանում եմ ու գերադասում որդերի բաժին դառնալ:

Հ.Գ. Հաճելի է հայտնաբերելը, որ էս հարցի մասին գրեթե չորս տարի առաջ էլ եմ նույն կերպ մտածել, նույնիսկ` նույն բառերով

Չէ, ինձ հայկական լաբիրինթոսն է դուր գալիս
Մանավանդ էս վերջերս, երբ մի տեսակ «գերեզմանացավ» եմ կպել. գերեզմանոցներում թափառելու անհաղթահարելի ցանկություն եմ ունենում… Մի տեսակ ավելի հետաքրքիր է. տարբեր են, «ուսումնասիրելու» ահագին նյութ կա: Գերեզմանը կարծես մի տեսակ պատմում է իր տիրոջ կամ նրա հարազատների մասին. անհեթեթ կհնչի, բայց մեր գերեզմանոցներում ես կենդանություն եմ զգում, դրա համար էլ չեմ վախենում, իսկ էս նկարին նայեցի ու միանգամից մահվան սառնություն զգացի: Չեմ սիրում էս արտասահմանյան ձևերը. գերեզմաններն էլ են ռոբոտացնում
Հա, համ էլ չեմ հասկանում՝ վերջերս ի՞նչ նոր մոդա է սկսվել. բոլորը հանկարծ դիակիզման կողմնակից դարձան:
Ես չեմ ուզում, որ ինձ դիակիզեն, ավելին՝ ուզում եմ առանց դագաղի թաղեն, որ ավելի շուտ բնությանը միանամ: Թեկուզ շատ տարիներ հետո բնությունը կարող է բոլորիս մարմինների կարիքն էլ ունենա. իսկ մոխիրն ո՞ւմ է պետք... Միշտ ասել եմ՝ եթե ինձնից մի ծաղիկ էլ բուսնի, ես իմ գոյության արդարացումը գտած կլինեմ: Հա՛, ծառ էլ եմ ուզում...