Էս վերջերս Սասի հայրը, ժողովրդական լեզվով ասած՝ սկեսրայրս, պատմություն պատմեց մի մարդու մասին, որ քաղցկեղով հիվանդ է եղել և բժիշկները հիվանդ բջջները հնարավորինս հեռացնելով՝ ապահովել էին մարդու համար երկու տարվա կյանք:
Հարազատներին ասել էին այդ մասին՝ իրենց թողնելով ընտրությունը՝ ասել հիվանդին կամ չասել այդ մասին:
Հարազատները որոշել էին չասել, որ նրան մնացել է ընդամենը 2 րարի:
Ապրել էր երկու տարի երկու ամսվա լիքը կյանք, ուրախանալով, ոչ մի բանից հետ չմնալով և հանգիստ սրտով:
Վերջերս մահացել էր:
Պե՞տք էր այս սուտը թե՞ պետք էր իրեն ասել, որ երկու տարուց մեռնելու է: Ո՞րն է ավելի ճիշտ: Եթե "ճիշտ" բառն ընդհանրապես կիրառելի է այստեղ:
Մեկ ուրիշ պստ օրինակ էլ, արդեն ոչ իրական կյանքից: Սա պարզապես, նմանօրինակ դեպքերը ընդհանուր դիտարկելու համար:
Իմ սիրած TV show-ում իմ սիրած բժշկին բաժին է ընկնում մի հիվանդ, որը լատինաամերիկացի է և սարսափելի հավատացյալ: Ինքնամոռաց:
Նրա դուստրը ժամանակին քաղցկեղ է ունեցած լինում և այս մարդը որոշում է Աստծո հետ պայման կապել: Ինքը խաչ կբարձրանա, եթե Աստվածն իր աղջկան փրկի: Եվ առանց վերևից ճշգրտում ստանալու իր ոչ պակաս հավատացյալ ընկերներից խնդրում է իրեն խաչել:
Հետո երբ բերանից սկսում է արյուն գալ՝ խաչից իջեցնում են: Ու հանկարծ, մի շաբաթ հետո աղջկա քաղցկեղը սկսում է ռեմիսիայի գնալ ու անցնում է:
Հետո այդ մարդը, խաչվածը, հիվանդություն է ձեռք բերում, որը հնարավոր է բուժել միայն դեղերով: Նա, իր կրոնական հայացքներից ելնելով, հրաժարվում է դեղերից, ասելով, որ Աստված կփրկի իրեն, ինչպես փրկել էր իր աղջկան:
Բժիշկս, տեսնելով, որ սա համառորեն մահվան է գնում, կեղծում է դստեր անալիզի արդյունքները և հորը ցույց է տալիս, որ նրա քաղցկեղը վերադարձել է: Ապացուցելու համար, որ Աստվածը ոչ մի բան էլ չի արել, խախտել է պայմանը:
Այս մարդը կատաղում է և համաձայնում է բուժմանը, որն էլ փրկում է իր կյանքը:
Եվս մի սուտ՝ ի փրկության:
Հիմա, ճիշտ կլինե՞ր էս մարդուն չխաբել ու թողնել, որ մեռնի:
Էջանիշներ