Սուտը կարո՞ղ է սպիտակ լինել

[Նաիրուհի]

Պաշտոնապես հայտարարում եմ, որ եթե իմ մասին տենց բան իմանաք՝ ինձ չասեք։ Նու, մի թեթև հասկացրեք, որ աննպատակ ապրելը պետք է թողնել ու սկսել անել էն, ինչ իրոք կուզենայի անել։ Ու մեկ էլ ասեք մենակ էն դեպքում, եթե մի ամսից էլ քիչ է մնացել։

Հլը մի րոպե. կարո՞ղ է մամաս մի բան գիտի, որ անընդհատ ուզում է՝ լրջանամ

Իրավունք-բան հասկանում եմ, բայց մեկ է՝ ճիշտ չեմ համարում առանց հիվանդի նկարագրի մասին հնարավոր բոլոր տեղեկությունները հավաքելու իրեն ասելը, որ բան չի մնացել։
Ինչքան էլ ասենք, որ կյանքը պետքներս էլ չի, ինչքան էլ մտածենք, որ ամեն օրը, ամեն պահը կարող է վերջինը դառնալ ինչ-որ պատահարի, բնական աղետի, եսիմինչի պատճառով, մեկ է, բոլորիս էլ թվում է, թե մենք իրականում անմահ ենք, ու էդ պահն էնքան հեռու ու անիրական է։
Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե իմանաս, որ կոնկրետ էդ պահին, էդ օրը, էդ ամսում ես մեռնելու։ Չեմ կարծում, թե անգամ ամենապինդ նյարդերով մարդիկ դրան կդիմանան, կկարողանան խուսափել իրենց վերջին օրերը, ամիսները դժոխք սարքելուց կամ չեն տրվի առնվազն սիրուն, թատերականացված մահ բեմադրելու գայթակղությանը։

Հա, լավ կլինի, որ մարդ հասցնի մինչև մահն ավարտել կիսատ թողած գործերը, վայելի էն բաները, որոնց մասին երազել է, լիարժեք ապրի կյանքի վերջին շրջանը, բայց դրան էնքա՜ն զգույշ է պետք մոտենալ...

[Գալաթեա]

Իսկ եթե ասողը շատ լավ պատկերացնու՞մա:
Ես համ էդ սպիտակ ստին եմ բախվել,երբ ինձնից ծածկել են շատ թանկ մարդու մոտալուտ մահը,համ էլ ինձ առերես ասել են,որ բան չի մնացել ապրելու:
Երկրորդի մասին մի երկու բառ պատմեմ:

Լուրջ ու հիմար վիճակ էր: Մի անպատասխանատու լաբորանտ նենց էր իրար խառնել բոլորի անալիզները,որ սատանան էլ տենց չի կարա: Ու բժիշկը առանց երեսիս նայելու,առանց նախապատրաստելու,միանգամից շպրտումա,որ բան չի մնացել... Դե,բժշկական էթիկայի մասին ինքը հավանաբար անտեղյակ էր,գիտելիքներով էլ հաստատ չէր փայլում: Ի՞նչ կլիներ,եթե ինքը իմ հարազատներին ասեր տենց բան: Իրանք միանգամից կհավատային ու իմ համար մի սպիտակ սուտ կհորինեին հավանաբար: Էն առաջին պահի շոկը որ անցավ,սովորական համառությունս գլուխ բարձրացրեց,չհավատացի,որ կարա էդպես լինի: Լրիվ ուրիշ լաբորատորիայում նույն անալիզները ուրիշ ու ճիշտ բան ցույց տվեցին: Փառք Աստծո,ներքին ձայնս ճիշտ էր հուշել,ամեն ինչ նորմալ է: Իսկ Էն երկու շաբաթը,որ անցավ մինչև էդ,ամեն ինչ արժեր:

Վարդ ջան, նայի:
Համ ասում ես՝ շատ լավ պատկերացրել ես, համ էլ ասում ես, որ չես հավատացել...
Բայց մենք հավատացողների մասին ենք չէ՞ խոսում: Էն մարդկանց, ովքեր գիտեն, որ մահանալու են: Ում սխալ արդյունք չեն տվել:

Համարվում ա, որ սեփական մոտալուտ մահվան լուրը ստացած մարդկանց մոտ լինում են երեք իրար հաջորդող ստադիաներ`

1 Denial- ժխտում/հավատալու անկարողություն
2 Anger - զայրույթ
3 Acceptance- համակերպում

Հիմա որ նայենք քո դեպքը. դու լուրն իմանալու պես մտել ես առաջին ստադիայի մեջ: Այսինքն հրաժարվել ես հավատալ: Անվանիր դա ներքին ձայն, կամ ինչ ուզում ես, փաստը մնում է փաստ դու չես ուզեցել հավատալ, որ արդյունքները կարող են ճիշտ լինել: Բարեբախտաբար և փառք Աստծո՝ դրանք իսկապես սխալ են եղել:
Բայց լիքը ուրիշների համար դրանք ճիշտ են լինում ու նրանք անցնում են բոլոր ստադիաների միջով:

Ու ամենավատն այն է, որ ամենադժվարը մարդկանց տրվում է վերջին ստադիան: Շատերը երկրորդի մեջ են մնում մինչև ավարտի գալը:

[Աթեիստ]

Ես որ տենց բան եմ պատերացնում, աչքիս առաջ breaking bad-ն ա, կուզեմ նախօրոք իմանամ, որ պատկերացնեմ ընտանիքս ոնց ա ինձանից հետո ապրելու ու մի բան կազմակերպեմ։
Ու պատկերացնում եմ, թե ինչ վատը կդառնամ էդ 2-րդ փուլում։
Վայթե տնեցիքին կտակ/մտակով ապահովեմ ու էթամ մի մի տեղ գլուխս ուտեմ, որ իրանց կյանքը չուտեմ։

[StrangeLittleGirl]

Ժողովուրդ, մի բան ասեմ էլի: Էդ «բան չի մնացելը» շատ հարաբերական ա: Տեսեք, Նաիրուհին ասում ա՝ մի ամսից պակաս մնա, էդ ժամանակ ասեք: Բայց բժշկությունն անզոր ա ասել՝ ինչքան ա մնացել: Կարա ասի՝ անբուժելի ա ու վերջ: Չե՞ք տեսել տենց դեպքեր, որ ասենք «մի երկու ամիս են տվել», բայց հիվանդը մի տարի ապրել ա: Նենց որ ժամկետների մասին խոսելն էնքան էլ լուրջ չի: Իսկ հիվանդությունը համարվում ա մահացու, եթե մինչև երկու տարվա ընթացքում ա մահվան բերում:

[Տրիբուն]

....Իսկ հիվանդությունը համարվում ա մահացու, եթե մինչև երկու տարվա ընթացքում ա մահվան բերում:

Ասենք հիվանդը 50 տարեկան ա, ու բժիշկն ասում ա. «Ձեր հիվանդությունը չի բուժվում, Ձեզ մնացել ա ապրել առավելագույնը 40 տարի: Լրջացե՛ք ու վերջացրե՛ք բոլոր կիսատ թողած գործերը»:

[StrangeLittleGirl]

Ասենք հիվանդը 50 տարեկան ա, ու բժիշկն ասում ա. «Ձեր հիվանդությունը չի բուժվում, Ձեզ մնացել ա ապրել առավելագույնը 40 տարի: Լրջացե՛ք ու վերջացրե՛ք բոլոր կիսատ թողած գործերը»:

Դրա համար գրել եմ՝ առավելագույնը երկու տարի:

[Vardik!]

Վարդ ջան, նայի:
Համ ասում ես՝ շատ լավ պատկերացրել ես, համ էլ ասում ես, որ չես հավատացել...
Բայց մենք հավատացողների մասին ենք չէ՞ խոսում: Էն մարդկանց, ովքեր գիտեն, որ մահանալու են: Ում սխալ արդյունք չեն տվել:

Համարվում ա, որ սեփական մոտալուտ մահվան լուրը ստացած մարդկանց մոտ լինում են երեք իրար հաջորդող ստադիաներ`

1 Denial- ժխտում/հավատալու անկարողություն
2 Anger - զայրույթ
3 Acceptance- համակերպում

Հիմա որ նայենք քո դեպքը. դու լուրն իմանալու պես մտել ես առաջին ստադիայի մեջ: Այսինքն հրաժարվել ես հավատալ: Անվանիր դա ներքին ձայն, կամ ինչ ուզում ես, փաստը մնում է փաստ դու չես ուզեցել հավատալ, որ արդյունքները կարող են ճիշտ լինել: Բարեբախտաբար և փառք Աստծո՝ դրանք իսկապես սխալ են եղել:
Բայց լիքը ուրիշների համար դրանք ճիշտ են լինում ու նրանք անցնում են բոլոր ստադիաների միջով:

Ու ամենավատն այն է, որ ամենադժվարը մարդկանց տրվում է վերջին ստադիան: Շատերը երկրորդի մեջ են մնում մինչև ավարտի գալը:

Գալաթեա ջան,աչքիս շատ կցկտուր եմ գրել: Համ էլ դու վերջին նախադասությանս ուշադիր եղիր: Էն երկու շաբաթը,որ անցավ կասկածների մեջ,ամեն ինչ արժեր: Ես չէի կարա իմանա,որ սխալ կա,չէ՞: 50/50 վիճակ էր: Իմ մոտ համ չհավատալու կարողություն էր,համ էլ զայրույթ:Երևի հենց էդ չհավատալու կարողությունն էր,որ ստիպեց ստուգել նման <<նորությունը>> Մեկ էլ շվարած վիճակ էր էն պահերին,երբ այնուամենայնիվ,փորձում էի պատկերացնել,որ դա էդպես է: Իմ 24 տարին չէի ափսոսում,ափսոսում էի,որ երկու տարեկան երեխա եմ մենակ թողելու: Երևի էդ ապրումներն անցնելուցա,որ հիմա դիմանում եմ տենց լուրերին:

Մի բան էլ ասեմ: Ասենք,մենք՝ հայերս,որ իմանում ենք մեր հարազատի մասին տենց մի բան,որ երկար չի մնացել,ի՞նչ ենք անում: Նենց ցավակցական դեմքեր ենք նկարում,որ հիվանդը տասն անգամ ավելի վատ բանա մտածում ու ավելի վատանում: Կամ էլ,ո՞նց են սկսում էդ մարդուն վերաբերվել: Կա՛մ ամեն քայլին փորձում են ամեն ինչ իրա փոխարեն անեն՝ շեշտելով,որ ինքը մահացու հիվանդա,կա՛մ մի քանի օր տենց ցավակցական դեմքերով գնալ-գալուց հետո չքվում են մինչև...

Մենք տնից դուրս գալիս չենք մտածում,որ մի հարբած վարորդի պատճառով կարողա էլ տուն չդառնանք,չէ՞: Իսկ ինչի՞ ենք տենց վատ տանում,երբ բժիշկնա նման բան ասում: Չէ՞ որ ինքը նաև կարա խորհուրդներ տա հնարավորինս երկարացնելու էդ ժամկետը,ցավերից չտանջվելու:

Ամեն դեպքում,իմ համար բոլորի կարծիքներն էլ հետաքրքիր էին,շատերի խոսքերից նոր մտքեր քաղեցի: Բայց մնում եմ նույն կարծիքին,որ իմ համար սուտը սևա,սպիտակ չի կարա լինի:

[TatevY]

Սուտը սուտ է, չէ Ամեն դեպքում հո վնասակար սովորության մասին չէ, այլ պատահական միջադեպի մասին, որտեղ փրկությունը կայանում էր ձևի մեջ Ստախոսելու սովորություն ունենալը - արդեն հոգեբանական խնդրի մասին է խոսում, իսկ պատահականությունների դեպքում - ասենք շրջանցել, մեղմ վերաբերվել հարցին, դա արդեն սուտ չէ, այլ ձև, միջոց հարցին լուծում տալու համար