Սուտը կարո՞ղ է սպիտակ լինել

[Չամիչ]

Չամիչ ջան, սենց չի լինի ախր:
Բա ես ի՞նչ թեմա բացեմ, որ դու դեմ լինես:

Ես էլ զգացի, որ սենց մի տեսակ հետաքրքիր չի

[Նաիրուհի]

Պաշտոնապես հայտարարում եմ, որ եթե իմ մասին տենց բան իմանաք՝ ինձ չասեք։ Նու, մի թեթև հասկացրեք, որ աննպատակ ապրելը պետք է թողնել ու սկսել անել էն, ինչ իրոք կուզենայի անել։ Ու մեկ էլ ասեք մենակ էն դեպքում, եթե մի ամսից էլ քիչ է մնացել։

Հլը մի րոպե. կարո՞ղ է մամաս մի բան գիտի, որ անընդհատ ուզում է՝ լրջանամ

Իրավունք-բան հասկանում եմ, բայց մեկ է՝ ճիշտ չեմ համարում առանց հիվանդի նկարագրի մասին հնարավոր բոլոր տեղեկությունները հավաքելու իրեն ասելը, որ բան չի մնացել։
Ինչքան էլ ասենք, որ կյանքը պետքներս էլ չի, ինչքան էլ մտածենք, որ ամեն օրը, ամեն պահը կարող է վերջինը դառնալ ինչ-որ պատահարի, բնական աղետի, եսիմինչի պատճառով, մեկ է, բոլորիս էլ թվում է, թե մենք իրականում անմահ ենք, ու էդ պահն էնքան հեռու ու անիրական է։
Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե իմանաս, որ կոնկրետ էդ պահին, էդ օրը, էդ ամսում ես մեռնելու։ Չեմ կարծում, թե անգամ ամենապինդ նյարդերով մարդիկ դրան կդիմանան, կկարողանան խուսափել իրենց վերջին օրերը, ամիսները դժոխք սարքելուց կամ չեն տրվի առնվազն սիրուն, թատերականացված մահ բեմադրելու գայթակղությանը։

Հա, լավ կլինի, որ մարդ հասցնի մինչև մահն ավարտել կիսատ թողած գործերը, վայելի էն բաները, որոնց մասին երազել է, լիարժեք ապրի կյանքի վերջին շրջանը, բայց դրան էնքա՜ն զգույշ է պետք մոտենալ...