Գալաթեա-ի խոսքերից
Ժող, ես իհարկե, կարամ սխալվեմ, բայց ինձ թվում ա ձեր միջից նրանք, որ տենց խիզախ ու արի ասում են՝ ինձ ճիշտն ա պետք, եթե մեռնելու եմ՝ պետք ա իմանամ, ուղղակի մոտավոր անգամ չեն պատկերացնում՝ ինչ ա նշանակում սեփական մոտալուտ մահվան լուրը ստանալ:
Ես չեմ ասում, որ ես շատ եմ պատկերացնում, չէ, բայց իմ կյանքում մի փոքրիկ էպիզոդ ա եղել, որն ինձ, թեև սխալմամբ ու դեբիլ պանիկայի պատճառով, բայց ստիպել ա մտածել, որ ես կարող ա մեռնեմ:
Մի տարին ո՞րն ա, հլա փորձեք մի ժամ էդ գիտելիքն իմանալով ապրել
Իսկ եթե ասողը շատ լավ պատկերացնու՞մա:
Ես համ էդ սպիտակ ստին եմ բախվել,երբ ինձնից ծածկել են շատ թանկ մարդու մոտալուտ մահը,համ էլ ինձ առերես ասել են,որ բան չի մնացել ապրելու:
Երկրորդի մասին մի երկու բառ պատմեմ:
Լուրջ ու հիմար վիճակ էր: Մի անպատասխանատու լաբորանտ նենց էր իրար խառնել բոլորի անալիզները,որ սատանան էլ տենց չի կարա: Ու բժիշկը առանց երեսիս նայելու,առանց նախապատրաստելու,միանգամից շպրտումա,որ բան չի մնացել... Դե,բժշկական էթիկայի մասին ինքը հավանաբար անտեղյակ էր,գիտելիքներով էլ հաստատ չէր փայլում: Ի՞նչ կլիներ,եթե ինքը իմ հարազատներին ասեր տենց բան: Իրանք միանգամից կհավատային ու իմ համար մի սպիտակ սուտ կհորինեին հավանաբար: Էն առաջին պահի շոկը որ անցավ,սովորական համառությունս գլուխ բարձրացրեց,չհավատացի,որ կարա էդպես լինի: Լրիվ ուրիշ լաբորատորիայում նույն անալիզները ուրիշ ու ճիշտ բան ցույց տվեցին: Փառք Աստծո,ներքին ձայնս ճիշտ էր հուշել,ամեն ինչ նորմալ է: Իսկ Էն երկու շաբաթը,որ անցավ մինչև էդ,ամեն ինչ արժեր:
Մեջբերել
Էջանիշներ