Սուտը կարո՞ղ է սպիտակ լինել

[Տրիբուն]

Ես նախընտրում եմ, որ ինձ ոչ մեկը տենց ճշմարտություն չասի ու ինքս էլ չեմ պատրաստվում որևէ մեկին ասել: Բայց չեմ կարա ասեմ որն ա ճիշտը: Հարցի բարոյական կամ հոգեբանական կողմից բացի, նաև իրավական կողմը կա: Օրինակ, մարդիկ ունեցվացք են ունենում, բիզնես են ունենում, տուն-տեղ են ունենում, ու պատահում ա, որ նաև ղուրուշով ժառանգներ են ունենում: Ու մարդը իրավունք ունի մեռնելուց առաջ կտակ գրել կամ գոնե բանավոր ասել, թե ում ինչ ա ուզում թողնի: Կարող ա մեռնողի համար շատ կարևոր ա, թե ով պիտի ժառանգի իրա ունեցած-չունեցածը, եթե նույնիսկ խոսքը շատ մեծ նյութական բարիքների մասին: Էտ մարդուն ճիշտը չասելով իրան փաստացի քցում են: Ծիպա լավություն ենք անում, որ չենք ասում, որ մեռնելու ես, բայց մեռնելուցդ հետո նենց ենք մեջ-մեջ անելու ունեցվացքդ, որ դագաղիդ մեջ շուռ գաս:

[Գալաթեա]

Ես նախընտրում եմ, որ ինձ ոչ մեկը տենց ճշմարտություն չասի ու ինքս էլ չեմ պատրաստվում որևէ մեկին ասել: Բայց չեմ կարա ասեմ որն ա ճիշտը: Հարցի բարոյական կամ հոգեբանական կողմից բացի, նաև իրավական կողմը կա: Օրինակ, մարդիկ ունեցվացք են ունենում, բիզնես են ունենում, տուն-տեղ են ունենում, ու պատահում ա, որ նաև ղուրուշով ժառանգներ են ունենում: Ու մարդը իրավունք ունի մեռնելուց առաջ կտակ գրել կամ գոնե բանավոր ասել, թե ում ինչ ա ուզում թողնի: Կարող ա մեռնողի համար շատ կարևոր ա, թե ով պիտի ժառանգի իրա ունեցած-չունեցածը, եթե նույնիսկ խոսքը շատ մեծ նյութական բարիքների մասին: Էտ մարդուն ճիշտը չասելով իրան փաստացի քցում են: Ծիպա լավություն ենք անում, որ չենք ասում, որ մեռնելու ես, բայց մեռնելուցդ հետո նենց ենք մեջ-մեջ անելու ունեցվացքդ, որ դագաղիդ մեջ շուռ գաս:

Էդ կտակի պահը չէի մտածել: Բայց սենց մի բան կա, Տրիբուն ձյա: Տենց մարդիկ, ովքեր էդքան հարուստ են ու կոնկրետ մարդ/օբյեկտ ունեն աչքի առաջ, ում ուզում են օսկիները թողնել, որպես կանոն չեն սպասում մահացու հիվանդություն ձեռք բերեն, կտակը դնում-գրում են կյանքի որոշակի հատվածում: Նույնիսկ հատուկ փաստաբան են ունենում էդ հարցերով: Համենայն դեպս դրսում տենց ա չէ՞:
Ստեղ ես չեմ էլ նկատել, որ կտակ գրելու կուլտուրան մեզանում տարածված լինի:
Թե չէ մեռնողների հետևից թողած կվարտիրաների ու փողերի համար տնեցիք իրար կոկորդ չէին կրծի:

[Տրիբուն]

Էդ կտակի պահը չէի մտածել: Բայց սենց մի բան կա, Տրիբուն ձյա: Տենց մարդիկ, ովքեր էդքան հարուստ են ու կոնկրետ մարդ/օբյեկտ ունեն աչքի առաջ, ում ուզում են օսկիները թողնել, որպես կանոն չեն սպասում մահացու հիվանդություն ձեռք բերեն, կտակը դնում-գրում են կյանքի որոշակի հատվախում: Նույնիսկ հատուկ փաստաբան են ունենում էդ հարցերով: Համենայն դեպս դրսում տենց ա չէ՞:
Ստեղ ես չեմ էլ նկատել, որ կտակ գրելու կուլտուրան մեզանում տարածված լինի:
Թե չէ մեռնողների հետևից թողած կվարտիրաների ու փողերի համար տնեցիք իրար կոկորդ չէին կրծի:

Չի ասվի ... աղքատ երկրում կարող ա խնդիրն ավելի սրված լինի, քանի որ նույնիսկ մի հատ չոփի նկատմամբ կարող ա մի բրիգադ պահանջատեր լինի: Երկրորդ, դիցուկ մեր պոտենցիալ հանգուցյալը 40 տարեկան ա, ու մեռնելու մասին չի մտածում, մտքով էլ չի անցնում, ու հետևապես, կտակի մասին էլ չի մտածում: Ապագա հանգուցյալը Երևանի կենտրոնում մի հատ տուն ունի, մի հատ սովետի ժամանակներից պապուց մնացած դաչա, մի հատ մեքենա, մի 10.000 դոլար էլ փող ACBA-ում: Սույն վաղամեռիկին միլիոնատեր չես անվանի, բայց արի ու տես, որ լիքը մարդ կարա էտ ունեցածի վրա վրա աչք ունենա:

Տնից տեղից հեռու, ես մի երկու դեպք գիտեմ, երբ մոտ հարազատները մի հատ տան համար, որի տերը առանց կտակի մեռել էր, իրար կոկորդ էին կրծում մի քանի տանի տարի ու իրար դատարաններով քաշ էին տալիս: Չեմ զարմանա, եթե պարզվի, որ շատ տարածված են սենց դեպքերը Հայաստանում:

Ասածս ինչ ա, ժառանգորդները թող գնան գրողի ծոցը, բայց արդյո՞ք մարդու իրավուքնների ոտնահարում չի հիվանդին չասելը, որ ինքը էսօր-էքուց ա, եթե հիվանդը կոնկրետ ցանկություններ ունի, որոնք պիտի իրականացվեն իրա կյանքից հեռանալու դեպքում:

[Տրիբուն]

Մի հատ լիցքաթափվե՞ք Անեգդոտ ....

- Պապա ջան, ես որ մեծանամ ուզում եմ ֆուտբոլիստ դառնամ
- Բալա ջան, դու չես մեծանա, դու ռակ ես

[Գալաթեա]

Մի հատ լիցքաթափվե՞ք Անեգդոտ ....

- Պապա ջան, ես որ մեծանամ ուզում եմ ֆուտբոլիստ դառնամ
- Բալա ջան, դու չես մեծանա, դու ռակ ես

Բռի անսիրտ

[Տրիբուն]

Մեր բժիշկ ակումբցիները կիմանան, կա՞ն երկրներ, որտեղ էս հարցը օրենքով ա կարգավորվում:

[StrangeLittleGirl]

Մեր բժիշկ ակումբցիները կիմանան, կա՞ն երկրներ, որտեղ էս հարցը օրենքով ա կարգավորվում:

Հա Տրիբուն ձյա: Սենց մի հատ հասկացություն կա՝ բժշկական գաղտնիք: Այսինքն, հիվանդի դիագնոզները, բուժումները ու բժշկական բոլոր տեսակի հարցերը կոնֆիդենցիալ են, մնում են բժշկի ու հիվանդի միջև, այսինքն՝ ընտանիքը չի կարա իմանա ու հիվանդին չասի: Բացի դրանից, բժիշկը պարտավոր ա ցանկացած դեպքում հիվանդին հստակ բացատրել հիվանդությունը, առաջարկվող բուժումը, դրա հետ կապված ռիսկերը ու լիքը տենց ֆլան-ֆստան բաներ: Եթե չանի, կդատեն: Իհարկե, մահացու հիվանդությունների դեպքում հարցը մի քիչ ավելի նուրբ ա, բայց տվյալ դեպքում նորից հիվանդից ճշտում են ինքը ինչ ա ուզում իմանալ, ինչ չէ: Եթե նույնիսկ չի ուզում իմանալ ճշմարտությունը, դա չի ասվում իրա հարազատներին, եթե, իհարկե, հիվանդն ինքը չի խնդրում, որ ասեն: Այսինքն, բոլոր դեպքերում հիվանդն ինքն ա ամեն ինչ կանտրոլի տակ պահում, ինքն ա որոշումներ ընդունում, ոչ թե իրա փոխարեն ուրիշները:

[StrangeLittleGirl]

Ասածս ինչ ա, ժառանգորդները թող գնան գրողի ծոցը, բայց արդյո՞ք մարդու իրավուքնների ոտնահարում չի հիվանդին չասելը, որ ինքը էսօր-էքուց ա, եթե հիվանդը կոնկրետ ցանկություններ ունի, որոնք պիտի իրականացվեն իրա կյանքից հեռանալու դեպքում:

Տո բա ինչ ա: Մենակ կոնկրետ ցանկություն-բանը չի: Ճշմարտությունը չասելով հիվանդի կյանքի ռույլը իրա ձեռից վերցնում են, ինքը էլ իրա կյանքի տերը չի լինում: Ուրիշ հարց ա, եթե ինքը էդ ռույլն ինքնակամ ա հանձնում: Բայց խլել ոչ մի դեպքում չի կարելի:

[Գալաթեա]

Ասածս ինչ ա, ժառանգորդները թող գնան գրողի ծոցը, բայց արդյո՞ք մարդու իրավուքնների ոտնահարում չի հիվանդին չասելը, որ ինքը էսօր-էքուց ա, եթե հիվանդը կոնկրետ ցանկություններ ունի, որոնք պիտի իրականացվեն իրա կյանքից հեռանալու դեպքում:

Քո ասած ասպեկտում, հա, ոտնահարում ա թվում, բայց հոգեբանական առումով՝ վիճելի ա: