Սուտը կարո՞ղ է սպիտակ լինել

[Vardik!]

Վիճելի բան ես ասում, իսկ եթե, ասենք, տաս տոկոս ա հավանական, որ կբուժվի, էդ ո՞ր դեպքի մեջ ա:
Ինքս դեմ եմ հիվանդին խաբելուն, սպիտակ սուտ հնարավոր ա, բայց էդ էր դեպքը չի, ցանկացած մարդ իրավունք ունի իմանալու, թե իրա հետ ինչ ա կատարվում:

Ուրեմն թող ասեն,հետն էլ ասեն,որ բուժվելու հնարավորությունը տաս տոկոսա:

Էս ընդամենը իմ կարծիքնա: Ինչպես արդեն ասել եմ վերևի գրառման մեջ,ամեն դեպք առանձին է,ամեն մարդ յուրահատուկ է:

Ես ինձ ապուշ կզգայի,եթե մահացու հիվանդ լինեի ու հարազատներս ծածկեին դա: Միևնույննա,ժամանակի ընթացքում կերևար,որ խաբում են: Էդ դեպքում աշխարհից կգնայի ամենքից հիասթափված: Ու ընդհանրապես,կյանքում երբեմն նենց լուրջ փաստեր ենք մարսում,որ հիվանդությունն ինչա: Մեկա բոլորս մի օր գնալու ենք: Թեթև տարեք ու վերջ:

[Jarre]

Ես վստահ եմ, որ էս հարցը պետք է քննել անհատական մակարդակով։ Ամեն առանձին դեպք պահանջում է իր առանձին, ունիկալ լուծումը։

Հիմա ամեն ինչ փոխվել ա։ Օրինակ ես, երբ բժշկի եմ գնում, մենակ եմ գնում ու ամեն ինչ ինձ են ասում։ Վերջերս հորս էի տարել բժշկի ու մոտը ուռուցք էր։ Ասեցին, որ կարող ա մահանա մի տարվա մեջ։ Իրան ասեցին։ Եկավ տուն ծխելը թարգեց, խմելը թարգեց, առավոտները շուտ սկսեց վեր կենալ ու ծովում մի քանի ժամ լողանալ, մարզանքներ անել և այլն։ Մի ամսվա մեջ ահագին դզվեց։ Հետո եկավ պատասխանը, որ պիտի վիրահատեն ու որ ուռուցքը չարորակ չի։

Ուզում եմ ասել, որ հիմա շատ տեղերում սկզբունքորեն անհնար ա գաղտնի պահել։

Ու կարծում եմ, որ ընդամենը մարդիկ կարիք ունեն մահվան կուլտուրային ծանոթանալու։ Բոլորն էլ գիտեն, որ մի օր մահանալու են։ Ու դա կարա լինի կամ շատ երիտասարդ տարիքում կամ հարյուր տարեկանում։ Ո՞վ չգիտի։ Ուղղակի պետք ա ինքնակրթում, որ երբ նման լուր իմանաս հնարավորինս ադեկվատ ռեակցիա տաս։

Ես կոնկրետ իմ պարագայում կողմ եմ ճիշտը իմանալուն։ Իմ համար դա ավելի օգտակար կլինի։ Հարյուր տոկոս։

[Չամիչ]

Գրել եմ 6 երեխային, պիտի գրեի 6 տարեկան երեխային:

[Jarre]

Թեմայի հարցադրմանը մոռացա պատասխանել։

Սուտը կարո՞ղ է սպիտակ լինել։ Սուտը ինքը իրանով ոչ մի ձև ա։ Դա կախված ա մարդկանց ընկալումից։ Մեկի արժեհամակարգով կարա սպիտակ լինի, իսկ մյուսինով՝ ոչ։
Սուտը ի՞նչ ա։ Սուտը դա տեղեկության ա։ Դա բառերի, տառերի, հնչունների, տարբեր տեսքերով հաղորդվող տեղեկություն ա։ Տեղեկություն մանրամասների բացահայտման տարբեր մակարդակներով։ Կամ տեղեկություն, որը չի համապատասխանում իրա նկարագրին, այսինքն չի համապատասխանում էն պրոցեսի կամ իրավիճակի հետ, որը բացատրում ա։

Հետևաբար սուտը ունի նպատակ։ Մարդիկ ո՞նց են որոշում մի բանը ճիշտ ա, լավ ա, թե չէ։
1) դնում են նպատակ
2) էտ նպատակին հասնելու համար անում են ինչ որ բան
3) ստանում են ինչ որ արդյունք
4) համեմատում են արդյունքը իրանց դրած նպատակի հետ
5) նպատակին հասնելու չափով (թե որքանով հաջողվեց հասնել նպատակին, քանի տոկոսով իրականացավ իրանց նպատակը) որոշում են տվյալ բանը լավ էր, ճիշտ էր, թե ոչ։

Կոնկրետ էս հարցում կարան լինեն հարյուրաով նպատակներ։ Օրինակ՝
ա) նպատակս է, որ մահացու հիվանդ հարազատս չկորցնի իր ուրախությունը ու շարունակի բնականոն կյանքով ապրել։
բ) նպատակս է, ինչ գնով էլ լինի ճիշտը ասեմ։
գ) նպատակս է, որ հարազատս լուծի իրա բոլոր չլուծված հարցերը՝ կտակ-մտակ և այլն։
դ) նպատակս է մարդուն սթրեսի մեջ գցեմ ու բարոյապես կործանեմ։
ե) նպատակս է օգնեմ, որ թարգի վնասակար սովորությունները, որոնք կարան ավելի մոտեցնեն իրա մահը
և այլն, և այլն։

Էս նպատակներից յուրաքանչյուրը տարբեր լուծման միջոցներ ունի։ Ու եթե մարդը հասնում ա իրա նպատակին, ասում ա՝ «ճիշտը սա է»։ Բայց ճիշտը էտ ա քո նպատակի կտրվածքով։ Ուրիշ նպատակի դեպքում դա գուցե ամենասխալ լուծման մեթոդը լիներ։

Իմ կարծիքով անգամ հստակ նպատակ ու էտ նպատակի լուծումը իմանալով հանդերձ, շատ դժվար ա կռահել էտ ամեն ինչի պաբոչնի հետևանքները։ The butterfly effect-ը իմ կարծիքով համարյա թե անհնար ա կանխատեսել։ Որովհետև կարող ա կոնկրետ մի նպատակի կտրվածքով հասնես էտ նպատակին, բայց չես կարա կանխատեսես, թե հայտնածդ կամ չհայտնածդ տեղեկությունը ոնց կազդի տվյալ մարդու կյանքի մյուս բնագավառների վրա, իրա ենթագիտակցության վրա և այլն։