Ոչ մեկի համար էլ գաղտնիք չի, որ հայ ծնողներն իրենց երեխաներին շարունակում են խնամել անգամ նրանց չափահաս դառնալուց հետո: Իհարկե, սա իր դրական ու բացասական կողմերն ունի: Կուզեի մի քիչ խորանայինք էս թեմայի մեջ, բացատրություններ գտնեինք: Ամենասարսափելին էն ա, որ էդ ամեն ինչը կողքից էլ ա նկատվում: Էրեկ մի ամերիկացու էս բլոգային գրառումն եմ կարդացել, որտեղ երևույթը բավական խտացված գույներով ա ներկայացվում:
Անձնական օրինակները ողջունվում են:
Arpine (15.01.2014), Jarre (19.01.2014), Lanterfant (20.01.2014), Ruby Rue (10.01.2014), Sambitbaba (14.01.2014), Vardik! (10.01.2014), Այբ (10.01.2014), Մինա (14.01.2014)
ԱՄՆ ում չափահասության տարիքը 21 է, իսկ մեր մոտ 18: Տարբերությունը զգալի է և հետո Հայաստանում սոցիալական վիճակը էն աստիճանի չի, որ տանից գնա, իսկ ծնողներից ֆինանսական օգնություն ստանա...
Մուշու (12.06.2014)
Gayl-ի խոսքերից
Ես էլ էի ուզում դա ասեի: Ստեղ գոնե պետք ա ամենաքիչը բարձրագույն կրթություն, կամ գործի դնող լավ ծանող ունենաս, որ նոր կարողանաս առանձին ու ինքնուրույն ապրես:
Sweet mother of Columbia. Why do we worship three symbols in your memory? We worship the sword, so we might avenge you. We worship the raven, so we may cover the city with eyes. We worship the coffin, because it symbolizes the weight of our failure.
Gayl (09.01.2014)
Բացի այդ 18-ը մի քիչ փոքր ա մենակ ապրելու համար:
Ստեղ հարցը մենակ առանձին ապրելը չի: Իզուր չի, որ էդ լինքը դրել եմ: Ամերիկացին ասում ա՝ կարելի ա ինքնուրույն լինել, բայց ապրել ծնողների հետ: Ստեղ հարցն էն ա, որ հայ ծնողներն ի սկզբանե իրենց երեխաներին ինքնուրույն չեն դաստիարակում, անգամ չափահաս դառնալուց հետո ինչ-որ բաներ արգելում են անել, քիթները խոթում են նրանց կյանքերի մեջ ու լիքը էսպիսի տհաճ բաներ:
Համաձայն եմ, բայց Gayl-ը ճիշտ ա ասում, որ 18-ը փոքր ա մենակ ապրելու համար:
Sweet mother of Columbia. Why do we worship three symbols in your memory? We worship the sword, so we might avenge you. We worship the raven, so we may cover the city with eyes. We worship the coffin, because it symbolizes the weight of our failure.
Երեխուց ա գալիս...ու չասեք չի կարա իրա ծնողի ասածի հակառակն անի
Ես անգլերեն չգիտեմ ու խնդրած կլինեի ամերիկացուն փոխանցել, որ Վահագը 16-17 տարեկանից ինքնուրույնա եղել, ցանկացած որոշում ինքն է կայացրել, նենց որ թող գուՅտեր չանի... Այ առանձին ապրելը լրիվ ուրիշ օպերայիցա...
Ariadna (10.01.2014)
Չկա տենց բան... մայրիկի փեշի տակ ավելի տաքա դրա համ էլ մոտ 30 տարեկանում են փեշի տակից հելնում...Երեխուց ա գալիս...
Շուտ չի, էդ մեր հասարակության մեջ ա սրսկած, որ շուտ ա: Եթե 18-ը շուտ ա, 25-ն էլ ա շուտ, 30-ն էլ:
Ինչ-որ իմաստով համաձայն եմ, բայց նախ էդ ծնողի դաստիարակած էրեխեն ա, երկրորդ ծնողը կարա նենց մանիպուլյացիաներ անի, որ երեխան ուղղակի չկարողանա դրանց տակից դուրս գա: Կողքի թեման վկա:Երեխուց ա գալիս...
Ես չէի ուզի, որ դու քո 18 տարեկան երեխային ուղղարկեիր առանձին ապրելու, մանավանդ աղջիկ երեխայի:
դրա համար ուղղակի պետք ա հասկանալ, որ ծնողն էլ ա մարդ, կարա լավ մարդ լինի, կարա վատ մարդ լինի ու կուրորեն չենթարկվել նրան
Glück (09.04.2017)
Էս էլ իմ ցավոտ թեման է:
Ուրեմն, մինչև ԱՄՆ սովորելու գնալս, բավականին կախված էի ծնողներիցս. դե անչափահաս էի, սեփական եկամուտ էլ չունեի: Ինձ տանը շատ էին ասում, որ ինքնուրույն չեմ կարող ապրել, սեփական գլուխս չեմ կարող պահել, անբան եմ, էս եմ, էն եմ: Բայց դե ես հո ինձ գիտեի՞:
Ծնողներիցս լրիվ անկախ՝ թե՛ ֆինանսապես, թե՛ ընդհանրապես կես տարուց էլ քիչ եմ ապրել, բայց դե էդքանն էլ բավարար էլ հասկանալու համար, թե ինչպիսի կյանք եմ ես ուզում: Էնպես չէր, որ ես գիշերը փաբերից ու փարթիներից տուն չէի գալիս, շա՜տ ավելի տնակյաց կյանք էի վարում, քան ասենք էստեղ, բայց մի տեսակ ազատություն կար, որն անփոխարինելի է:
Օրինակ, ծնողներս մի զարմանալի բնավորության գիծ ունեն. հանգիստ սրտով թողեցին, որ հազարավոր մղոններ հեռու գնամ, ոչինչ չասացին, երբ ես մենակս ԱՄՆ-ի մի ծայրից մյուսն էի գնում, բայց արի ու տես, երբ տասնմեկից հետո տուն պիտի գամ, հայրս միշտ ասում է՝ գամ կանգառ, ուղեկցեմ: Ինքը միշտ վտանգավորությունն է վկա բերում, բայց ես հո գիտեմ, որ Երևանը շատ անվտանգ քաղաք է՝ հիշելով Նյու-Յորքում հանդիպող տարօրինակ մարդկանց ու Չիկագոյի մաֆիայի մասին պտտվող լեգենդները, էլ չեմ ասում, որ իմ քաղաքում մի տրոլիկ էր ընդամենն աշխատում ու դրանից բացառապես բոմժերն էին օգտվում:
Ինչևէ, էդ կես տարում ես չափահաս դարձա, բայց ավելի մեծացա, քան զուտ ֆիզիկական տարիքը: Մենակ ու անկախ լինելուց հետո ավելի ցավոտ էր իմ համար էս գերհոգատարությունն ու ինձ մանկապարտեզի բալիկի պես վերաբերելը:
Բայց դե ես ծնողներիս հետ մի քանի անգամ արդեն խոսել եմ, բացատրել եմ ու արդեն իրենք էլ են զգում փոխվելու անհնրաժեշտությունը: Ոչ մի կոնֆլիկտ չեմ ունեցել, ասածի հակառակը չեմ արել, որովհետև էդ հարցին սխալ մոտեցում է: Մնում է աշխատանք գտնեմ ու ամեն ինչ ավելի կլավանա, իսկ մենակ ապրելը... Հմ, երազանք է Հայաստանի պայմաններում:
Alphaone (10.01.2014), boooooooom (22.01.2014), CactuSoul (10.01.2014), Cassiopeia (10.01.2014), GriFFin (10.06.2014), Jarre (19.01.2014), Kita (20.01.2014), Moonwalker (10.01.2014), Sambitbaba (14.01.2014), Smokie (10.01.2014), Vardik! (10.01.2014), Անվերնագիր (10.01.2014), մարդագայլուկ (26.05.2015), Մինա (14.01.2014), Մուշու (12.06.2014), Նաիրուհի (10.01.2014), Նիկեա (16.06.2014), Ուլուանա (10.01.2014), Ռուֆուս (18.01.2014)
ես հիմա եթե մաիպուլյացիաների զոհ չեմ գնում, ծնողներիս շնորհիվ, հայրիկս ընդհանրապես մանիպուլյացիայի աստվածություն ա, իր մանիպուլյացիաներից հետո մնացած մանիպուլյացիաները մանկապարտեզ են թվում
Մուշու (12.06.2014)
Հա բայց ստրուկի դաստիարակություն տված ծնողի երեխան սովորաբար ստրուկ էլ մնում ա ու կուրորեն ենթարկվում ա:դրա համար ուղղակի պետք ա հասկանալ, որ ծնողն էլ ա մարդ, կարա լավ մարդ լինի, կարա վատ մարդ լինի ու կուրորեն չենթարկվել նրան
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ