Հայ ծնողների համախտանիշ

[Նոյեմ]

Էրեխեք, հոգատարությունը վատ բանա?

Հոգատարությունը հիանալի բան ա, բայց ամեն ինչի չափից դուրս շատը վատ ա: Էս դեպքում՝ ճակատագրական վատ: Արևը շատ լավն ա, բայց որ 10 ժամ դրա տակ կանգնես, լավ չի լինի:

[CactuSoul]

Էրեխեք, հոգատարությունը վատ բանա?

Եթե չափ ու սահմանն անցնում ա, ամեն ինչն էլ վատ ա, այդ թվում և հոգատարությունը։

[SSS]

Էդ դեպքում երևի թե ճիշտ կլիներ թեման կոչել չափն անցած ծնղների համախտանիշ, մի տեսակ ամեն ինչ էնքան ընդհանրացվածա

[SSS]

Հոգատարությունը հիանալի բան ա, բայց ամեն ինչի չափից դուրս շատը վատ ա: Էս դեպքում՝ ճակատագրական վատ: Արևը շատ լավն ա, բայց որ 10 ժամ դրա տակ կանգնես, լավ չի լինի:

Հոգատարությունը շատ կամ քիչ չի լինում( ըստ իս).ինքը կամ լինումա կամ չէ, ու ինքը հիմնականում շատ նուրբա լինում, գրեթե անտեսանելի...Էն ինչ ստեղ քննարկվումա ծնողական էգոիզմի դրսևորումներ են՝ հոգատարության քողի տակ

[Նոյեմ]

Հոգատարությունը շատ կամ քիչ չի լինում( ըստ իս).ինքը կամ լինումա կամ չէ, ու ինքը հիմնականում շատ նուրբա լինում, գրեթե անտեսանելի...Էն ինչ ստեղ քննարկվումա ծնողական էգոիզմի դրսևորումներ են՝ հոգատարության քողի տակ

Շատ դժվար ա ասել, թե որտեղ ա սկսվում էգոիզմը ու ավարտվում հոգատարությունը: Երևի ամեն ինչ սկսվում ա ամուսին ու կին հարաբերությունից: Եթե կինը մենակ ա մեծացնում երեխային, կամ ամուսնությունը հաջոց չի, էդ ժամանակ կինը իրան նույնացնում ա մոր դերի հետ: Ինքն իրան տեսնում ա հենց միայն մայր: Դա ա իրա ֆունկցիան, պարտականությունը: Բայց սա , իհարկե, ոչ բոլոր մայրերի մասին ա:
Իսկ իմ կարծիքով ամեն ինչի մեջ էլ էգոիզմ կա: Հոգատարության հիմքն էլ ա էդ: Հոգ ես տանում, որ խիղճդ մաքուր լինի: Էլի քո մասին ես էլի մտածում: Ու էտ նորմալա, տենց էլ պետք ա լինի:

[SSS]

Շատ դժվար ա ասել, թե որտեղ ա սկսվում էգոիզմը ու ավարտվում հոգատարությունը: Երևի ամեն ինչ սկսվում ա ամուսին ու կին հարաբերությունից: Եթե կինը մենակ ա մեծացնում երեխային, կամ ամուսնությունը հաջոց չի, էդ ժամանակ կինը իրան նույնացնում ա մոր դերի հետ: Ինքն իրան տեսնում ա հենց միայն մայր: Դա ա իրա ֆունկցիան, պարտականությունը: Բայց սա , իհարկե, ոչ բոլոր մայրերի մասին ա:
Իսկ իմ կարծիքով ամեն ինչի մեջ էլ էգոիզմ կա: Հոգատարության հիմքն էլ ա էդ: Հոգ ես տանում, որ խիղճդ մաքուր լինի: Էլի քո մասին ես էլի մտածում: Ու էտ նորմալա, տենց էլ պետք ա լինի:

Եթե իսկապես երեխային խնամել ես, որովհետև խիղճդ հանգիստ չի, այ էդ դեպքում մի տեղ մի օր գլուխ է բարձրացնելու էգոիզմը...Չգիտեմ, ես ոչ մեկի կարծիքին էստեղ հակակարծիք չեմ, բայց դեմ եմ ընդհանրացնելուն...Ամեն մարդ իր նախապատմությունն ունի որևէ կետին հանգելուց առաջ,բայ հոգատարությունը երբեք հավասարազոր չէ էգոիզմին

[Մուշու]

Քանի որ թեման շատ հոգեհարազատ է , առիթից օգտվելով ես էլ կբողոքվեմ չափից շատ ուշադրությունից : Ես շուտով կդառնամ 22 տարեկան , բայց ինձ վերաբերվում են ասես դեռահասի , որը սխալ անելու ճանապարհին է : Հետևել ամեն քայլին, չթողել անել ոչինչ ... ինչ ձանձրալի և վիրավորական է: Անտանելի է նայել թե ինչպես են գրեթե բոլոր ընկերներդ ( չեմ սիրում համեմատվել, բայց օրինակի համար գրելու եմ ) կարողանում տուն գնալ 10-ից հետո, իսկ դու պետք է 8-ին արդեն տանը լինես: Էլ չեմ ասում նրա մասին , որ զանգում ա մաման ու համոզում , որ գնամ սնվելու, կամ առավոտյան թեյեմ նոր տանից դուրդ գամ, կան ընկերներիս հետ ծանոթանալու ցանկություն, ու հետո խորհուրդ տալ , որ շփվեմ/չշփվեմ իրենց հետ (առանց պատճառը ասելու ) : Իսկ վատը են ա , որ երբ մի օր իրենց այդպես չեն պահում ես ինքս եմ սկսում խառնվել իրար, մտածել նեղացրել եմ, սխալ եմ ինձ պահել ... Էէէէէհհհհ

[Cassiopeia]

Վաղուց դուրս եմ եկել էդ տարիքից, բայց, այ, մոտենում ա էն տարիքը, որ ես եմ սկսելու էդ ախտանիշով տառապել։ Բուժում կա՞։

[SSS]

Վաղուց դուրս եմ եկել էդ տարիքից, բայց, այ, մոտենում ա էն տարիքը, որ ես եմ սկսելու էդ ախտանիշով տառապել։ Բուժում կա՞։

Էս թեման կարդալուց հետո, ես էլ մի պահ համախտանիշեցի,բայց մի քիչ ծանր ու թեթև, որ անում ես ամեն ինչ տեղնա ընկնում
Դրա համար եմ ասում մի ընդհանրացրեք

[CactuSoul]

Վաղուց դուրս եմ եկել էդ տարիքից...

Դա տարիքով չի, Վերա ջան... Այ ամուսնանալ-չամուսնանալով միգուցե մի բան փոխվի, էն էլ դեռ հարցականի տակ ա:
Հենց նոր էլի էս համախտանիշի ազդեցությունը անձամբ կրեցի (հիշեցնեմ, որ արդեն վաղուց 28 եմ): Հեռախոսով էի խոսում, նախ՝ ծնողներս անթույլատրելի են համարում պատուհանից դուրս նայելով խոսելը (հարևանները կլսեն, ամա՜ն (թե էդ ինչեր եմ խոսում, որ պիտի հարևաններից թաքուն պահեմ, չեմ հասկանում)), հետո էլ՝ մաման հարցնում ա, թե ում հետ էի խոսում: Ու էդ էն դեպքում, երբ ինքը, վստահ եմ, լավ էլ գիտի պատասխանը: Ասում եմ՝ իսկ քեզ որ մեկը զանգում է, ես քեզ երբևէ հարցրած կա՞մ, թե ով էր, ում հետ էիր խոսում: Դրանից ավելի վատ ա լինում. պարզվում ա՝ պիտի հարցնեի, ու ընդհանրապես, մենք պարտավոր ենք միմյանց մասին ամեն ինչ իմանալ:
Հավես չկա խորանալու, մանրամասնելու, բայց էս առումով ես, մեղմ ասած, ահագին վատ դրության մեջ եմ, հատկապես որ ինքս էլ արդեն վաղուց ըմբոստ եմ ու հաստատ դիրքերս չեմ զիջելու ոչ մի դեպքում, իմ իրավունքների շրջանակներում, իհարկե:
Շատ դժվար ա էնպես անել, որ համ քեզ լավ լինի, համ ծնողներին, կամ գոնե ոչ քեզ վատ լինի, ոչ իրենց:

Ու ընդհանրապես, ծնողներ ջան, մի քիչ թեմայից շեղվելով՝ մի խորհուրդ տամ. հա՛, դաստիարակեք, խնամեք, մեծացրեք երեխային ձեր իմացած լավագույն ձևով, բայց վերջում մի սպասեք, որ նա ձեր պատկերացրած ինչ-որ կոնկրետ կերպարին է համապատասխանելու: Թողեք, թող մարդն ինքնուրույն մարդ լինի, թեկուզ ասենք ուրիշ մարդ: Ձեր պատկերացրած լավից տարբեր ամեն բան չի, որ լավը չի: Փորձեք իրեն տեսնել նաև որպես առանձին մարդ, հարգել իրեն՝ իր անձնական տարածքով, ձերինից տարբեր մտածելակերպով ու աշխարհայացքով: Միգուցե ինքն ավելի ճի՞շտ է զգում, թե ինչ է իրեն պետք կյանքից: Խոսքը անչափահասի մասին չի, էլի:
Ի վերջո յուրաքանչյուր մարդու գլխավոր նպատակը կյանքում երջանիկ լինելն է: Թողեք, թող լինի, կամ փորձի լինել, մի՞թե ձեր ուզածն էլ դա չի:

[Նոյեմ]

Ու ընդհանրապես, ծնողներ ջան, մի քիչ թեմայից շեղվելով՝ մի խորհուրդ տամ. հա՛, դաստիարակեք, խնամեք, մեծացրեք երեխային ձեր իմացած լավագույն ձևով, բայց վերջում մի սպասեք, որ նա ձեր պատկերացրած ինչ-որ կոնկրետ կերպարին է համապատասխանելու: Թողեք, թող մարդն ինքնուրույն մարդ լինի, թեկուզ ասենք ուրիշ մարդ:

Ի՜նչ լավ ասեցիր: Որովհետև իրանք իրենց էրեխային միշտ տեսնում են դեռ են փոքր ժամանակ, երբ երեխան լրիվ անօգնական էր, ինքնուրույն որևէ բան ձեռնարկել չէր կարող: ՈՒ ծնողի մոտ հենց էդ պատկերն էլ մնում ա միշտ,երեխայի էդ դերը:
Դժվար ա ծնողին մեղադրելը, որովհետև իրանք միշտ վստահ են, որ իրանք ճիշտ են, որ երեխային հենց էդ ա պետք, երեխան դեռ անօգնական ա, ինքը չգիտի ճիշտը:
Բայց էն որ սիմբիոտիկ դաստիարակությամբ, ասել է թե խրուստալի նման պահած երեխաների 90 տոկոսը հետո շատ դժվար ա իրան գտնում, կարծում եմ, փաստ ա:

[StrangeLittleGirl]

Էդ դեպքում երևի թե ճիշտ կլիներ թեման կոչել չափն անցած ծնղների համախտանիշ, մի տեսակ ամեն ինչ էնքան ընդհանրացվածա

Չէ, հենց հայ ծնողների: Որովհետև էդ համախտանիշը, որին դրական երանգ տալու համար հոգատարություն են կոչում, մենակ հայ ծնողների մոտ եմ նկատել:

[Քանոն]

Այն ժամանակաշրշանում, եր արդենք գիտակցում ենք , որ ծնողները չափից շատ են նեղում, ու դրա հետևանքով ճգնաժամային իրավիճակա ստեղծվում, պետք է արդեն մտածել ծնողներին "դասիարակելու" մասին:
իրանք էլ դրա կարիքն ունեն, միանշանակ:

[SSS]

Չէ, հենց հայ ծնողների: Որովհետև էդ համախտանիշը, որին դրական երանգ տալու համար հոգատարություն են կոչում, մենակ հայ ծնողների մոտ եմ նկատել:

Իսկ ես հենց դրան եմ դեմ ու ուզում եմ ,որ հոգատարությունը չխառնենք այլ երևույթների հետ:Էստեղ ասում եք, որ հոգատարությունը, թեկուզ չափն անցած(որը ես ոչ մի կերպ չեմ պատկերացնում) վատա, իսկ ես ասում եմ ,որ հոգատարությունը լավա.այ դրա անվան տակ արած բաներն են վատ.թե խռուստալ սարքելը, թե բալկոնում հեռախոսով խոսել արգելելը, թե մասնագիտություն պարտադրելը էգոիզմի տարբեր դրսևորումներ են

[StrangeLittleGirl]

Իսկ ես հենց դրան եմ դեմ ու ուզում եմ ,որ հոգատարությունը չխառնենք այլ երևույթների հետ:Էստեղ ասում եք, որ հոգատարությունը, թեկուզ չափն անցած(որը ես ոչ մի կերպ չեմ պատկերացնում) վատա, իսկ ես ասում եմ ,որ հոգատարությունը լավա.այ դրա անվան տակ արած բաներն են վատ.թե խռուստալ սարքելը, թե բալկոնում հեռախոսով խոսել արգելելը, թե մասնագիտություն պարտադրելը էգոիզմի տարբեր դրսևորումներ են

Չէ, նաև էն բաները, որոնք հոգատարության տակ են անցնում, էլի ահավոր ա: Նույն մամաս օրը մի քանի անգամ պիտի ինձնից լուրեր ստանա: Ընդ որում, կարծում էի՝ ժամանակի հետ կդզվի: Բայց հակառակն ա. առաջ գոնե օրը մի անգամով էր բավարարվում, հիմա մի հատ առավոտ, մի հատ ցերեկ, մի հատ իրիկուն: Ինչի՞ն ա պետք: Հոգատար ա, անհանգստանում ա: Բայց դա ինձ համար սարսափելի ա: Ախր ես չափահաս մարդ եմ, իմ գլխի տերը, մենակ ապրելու ավելի մեծ փորձ ունեմ, քան մամաս ինքը: Ու էս տարիքիս անընդհատ հեռախոսիս եմ նայում, որ եթե սմս գա, հանկարծ անպատասխան չմնա, թե չէ համայն դանիահայությանը խառնելու ա իրար: