Հայ ծնողների համախտանիշ

[StrangeLittleGirl]

Ժառ, բայց մի բան ասեմ էլի: Քյառթերը օրը ցերեկով էլ են աղջիկ կպցնում: Հիմա ի՞նչ, պիտի հայ պապաները չթողնե՞ն, որ իրանց աղջիկները մենակով տնից դուրս գան:

[Jarre]

Ժառ, բայց մի բան ասեմ էլի: Քյառթերը օրը ցերեկով էլ են աղջիկ կպցնում: Հիմա ի՞նչ, պիտի հայ պապաները չթողնե՞ն, որ իրանց աղջիկները մենակով տնից դուրս գան:

Բյուր ջան, իհարկե դա նկատի չունեմ։
Պարզապես ուզեցել եմ նշել, որ հոր անհնագստությունն իրա հիմքերն ունի ու որ էտ 10 հազա կմ հեռու լինելը ավելի թեթև են տանում դա ունի իր պատճառները։ Էտ գրառումս ավելի շատ լրիկական շեղում էր թեմայից

Իմ կարծիքով ծնողները պետք է դաստիարակեն ինքնուրույն մարդ անկախ նրանից, թե որ երկրում են գտնվում։

[StrangeLittleGirl]

Բյուր ջան, իհարկե դա նկատի չունեմ։
Պարզապես ուզեցել եմ նշել, որ հոր անհնագստությունն իրա հիմքերն ունի ու որ էտ 10 հազա կմ հեռու լինելը ավելի թեթև են տանում դա ունի իր պատճառները։ Էտ գրառումս ավելի շատ լրիկական շեղում էր թեմայից

Իմ կարծիքով ծնողները պետք է դաստիարակեն ինքնուրույն մարդ անկախ նրանից, թե որ երկրում են գտնվում։

Ժառ ջան, հանուն արդարության մի բան էլ պիտի ասեմ: Մեզ մոտ ինչքան էլ աղջիկ կպցնելը վուլգար ու զզվելի լինի, «անշառ» բան ա, մինչդեռ էդ մի քանի հազար կմ էն կողմ բռնաբարության դեպքերը հեչ քիչ չեն: Երևի հայ պապաները դրա մասին չգիտեն, եսի՞մ:

[Jarre]

Ժառ ջան, հանուն արդարության մի բան էլ պիտի ասեմ: Մեզ մոտ ինչքան էլ աղջիկ կպցնելը վուլգար ու զզվելի լինի, «անշառ» բան ա, մինչդեռ էդ մի քանի հազար կմ էն կողմ բռնաբարության դեպքերը հեչ քիչ չեն: Երևի հայ պապաները դրա մասին չգիտեն, եսի՞մ:

Բյուր, ես էլ հանուն արդարության պիտի խոստովանեմ, որ իմ կարծիքը հայկական քյառթ մասսայի հանդեպ ու իրանց ցանկացած արարքի հանդեպ խիստ չափազանցված ու սուբյեկտիվ ա։ Ես ուղղակի գենային մակարդակով զզվում եմ էտ երևույթներից, դրա համար էլ էս հարցում իմ համար ամեն ինչ սև ու սպիտակ ա՝ կամ ոչինչ, կամ ամեն ինչ։

Ես ուղղակի արտասահմանում, նույնիսկ հենց նույն ռուսաստանում, որից զզվում եմ, հազար անգամ հարգալից վերաբերմունք եմ տեսնում ու ավելի արխային ու հանգիստ եմ անցկացնում առօրյաս քան Հայաստանում։

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, ես էլ հանուն արդարության պիտի խոստովանեմ, որ իմ կարծիքը հայկական քյառթ մասսայի հանդեպ ու իրանց ցանկացած արարքի հանդեպ խիստ չափազանցված ու սուբյեկտիվ ա։ Ես ուղղակի գենային մակարդակով զզվում եմ էտ երևույթներից, դրա համար էլ էս հարցում իմ համար ամեն ինչ սև ու սպիտակ ա՝ կամ ոչինչ, կամ ամեն ինչ։

Ես ուղղակի արտասահմանում, նույնիսկ հենց նույն ռուսաստանում, որից զզվում եմ, հազար անգամ հարգալից վերաբերմունք եմ տեսնում ու ավելի արխային ու հանգիստ եմ անցկացնում առօրյաս քան Հայաստանում։

Ժառ, թեմայից շեղվում ենք, բայց էնքան էլ համաձայն չեմ... նույն Նիդեռլանդներում կպցնելու շատ ավելի տհաճ դեպքի եմ հանդիպել, որ սաղ կյանքս չեմ մոռանա, ինչը Հայաստանում երբեք չեմ տեսել:

[Jarre]

Ժառ, թեմայից շեղվում ենք, բայց էնքան էլ համաձայն չեմ... նույն Նիդեռլանդներում կպցնելու շատ ավելի տհաճ դեպքի եմ հանդիպել, որ սաղ կյանքս չեմ մոռանա, ինչը Հայաստանում երբեք չեմ տեսել:

Իսկ դու փորձիր քո հանդիպած դեպքերի տոկոսային հարաբերությունը հաստատել։ Ես երբ տենց եմ անում շատ հստակ տեսնում եմ, որ կոնկրետ էս առումով մեծ տարբերություն կա Հայաստանի ու էն երկրների միջև որտեղ ես եղել ու ապրել եմ։ Որքան հաճախ ու ինձ դրսևորումներով են հանդիպում նման դեպքերը։

[StrangeLittleGirl]

Իսկ դու փորձիր քո հանդիպած դեպքերի տոկոսային հարաբերությունը հաստատել։ Ես երբ տենց եմ անում շատ հստակ տեսնում եմ, որ կոնկրետ էս առումով մեծ տարբերություն կա Հայաստանի ու էն երկրների միջև որտեղ ես եղել ու ապրել եմ։ Որքան հաճախ ու ինձ դրսևորումներով են հանդիպում նման դեպքերը։

Ժառ, վերջին անգամ կպցնելու դեպք որ հիշում եմ Հայաստանում, մի չորս-հինգ տարի առաջ էր, էն էլ գիշերվա ժամը հազարը, էն էլ ես կարճ յուբկայով էի: Կպցնողը հավանաբար մտածեց պրաստիտուտկա եմ: Դրսերում շատ ավելի շատ ա էղել (Նիդեռլանդներում, մյուս երկրներում չի պատահել): Համարյա ամեն անգամ, երբ հեծանիվով չէի լինում, մի բան գլխիս գալիս էր:

[Smokie]

Ծնողական անհանգստությունն ու հոգատարությունը պետք է չափի մեջ լինի՝ հակառակ դեպքում երեխան կարող է որոշ բաներ թաքցնի ու երբ մի օր այդ ամենը ջրի երես դուրս գա, հաստատ լավ հետևանքներ չեն լինի: Կարծում եմ բոլոր երեխաներն էլ քիչ թե շատ վստահության կարիք են զգում, ամեն ինչ չի, որ պետք է ծնողը որոշի:
Երբ երեխան հիվանդանում է՝ ծնողի հոգատարությունը հասնում է վերին աստիճանի, անձամբ ե՛ս նման դեպքերում շատ եմ նեղվել ու ջղայինացել, հիվանդությունն ինձ համար ավելի՛ տանելի է եղել քան իրենց անհանգստությունը, որովհետև մի թեթև բանից մեծ պատմություն են սարքում:
Բայց շատ դեպքերում ծնողական խորհուրդն ու միջամտությունը իրոք օգնում է, օրինակ՝ կարող է պատահել, որ ծնողը ավելի լավ հասկանա, թե ի՞նչ է ուզում իր երեխան, ի՞նչ է նրան պետք, իսկ երեխան հետո՛ է հասկանում, որ ճիշտ ուղու վրա է, իսկ եթե գործեր իր ուզածով, անպայման մի բանի պակաս կզգար:
Իսկ կոնֆլիկտներով, վեճերով ու աղմուկ-աղաղակով հաստատ հարց չի լուծվի, այլ ընդհակառակը, եթե անգամ չսրվեն հարաբերությունները ու վեճն ավարտվի շատ հանգիստ զրույցով, միևնույնն է ամեն մեկը կմնա իր կարծիքին ու հետագայում տվյալ թեման նորից կարծարծվի, նույն ոգով: Ծնողն ամեն անգամ երեխայի հակաճառությանն ու արժանանալով ավելի ու ավելի կկորցնի իր վստահությունը, իսկ երեխան ամեն անգամ հանդիմանություններ լսելով՝ կնեղվի, կմտածի, որ իրեն ոչ ոք չի հասկանում:

[Նարե91]

Էկա ասեմ, որ ուղեղիս ոչ մի հատվածում չեմ կարող տեղավորել էն հանգամանքը, որ աղջիկ- էրէխեքի անունները Տիգրանուհի, Հայկուհի, Հրաչուհի և առավելևս Սեյրանուհի են դնում:
Ու պատկերացրեք, թե դրանց կրճատ տարբերակները ո՞նց պիտի լինի.. Տիկո՞, Հայկո՞, Հրաչո՞ կամ Սերո՞:
Չգիտեեեեմ...ամեն դեպքում անուն ընտրելիս` պիտի առաջնորդվել այն սկզբունքով, որ դրանց կրճատ տարբերակները բարեհունչ լինեն: Ինչի՞ պիտի ձեր սխալ ընտրությունը պատճառ դառնա, որ ձեր էրէխեն բարդույթավորվի:
Հա, ի դեպ, վերը նշված անունների արական տարբերակները սիրում եմ ու դրանց դեմ ոչինչ չունեմ

[Նարե91]

Խայտառակ էղաաա
Մոդերնեեեեր, փրկեեեք` տեղափոխելով էն անունների թեմա
Ծերացել եմ
Հ.Գ. Ապրես Գև

[Փոքրիկ շրջմոլիկ]

6-րդ դասարանում ծնողներս համոզում էին, որ Ֆիզմաթ դպրոց տեղափոխվեմ: Բայց ես ոչ մի կերպ չէի համաձայնվում: Մամաս առանց ինձ ասելու գործերս տվել էր Ֆիզմաթ, որ քննությանը մասնակցեմ, եղբայրս էլ հետս մաթեմ էր պարապում, բայց նենց, որ ես չհասկանամ քննության համար ա, ետ ընթացքում էլ համոզում էին: Բայց ինչքան շատ էին խոսում ետ մասին, ենքան հակակրանք էր առաջանում մոտս, մի կողմից էլ արդեն «պրինցիպի» հարց էր դառել, որ չէ, պիտի իմ ասածով լինի ու վերջ : Տենց էլ չհամոզվեցի ու եթե էն ժամանակ ակումբ մտնեի, հաստատ «Ի՞նչն է ազդում ձեր նյարդերի վրա» թեմայում Ֆիզմաթ Դպրոց էի գրելու: Մի խոսքով ինձ չկարացան քննությանը տանեն ու ես մնացի իմ դպրոցում, իսկ հաջորդ տարի, երբ մամաս հույսը լրիվ կտրել էր, ինքս ցանկացա, պարապեցի ու ընդունվեցի ֆիզմաթ Հիմա Ֆիզմաթը իմ դպրոցի իդեալն ա ու իմ նախկին դասարանցիներից յուրաքանչյուրը ինձ համար գնալով ավելի ու ավելի թանկ ա դառնում: ես չեմ կարա հաստատ ասեմ, որ եթե ստիպողաբար գնայի, վատ էր լինելու, բայց ես մեկ ա ոչ մի վայրկյան չեմ փոշմանել, որ չեմ լսել մերոնց: 9-րդ դասարանում էլ չլսեցի ու քոլեջ ընդունվեցի: մինչև հիմա մերոնց կարծիքով ես սխալ եմ արել, բայց մեկ ա ես գոհ եմ իմ ընտրությունից ու չեմ փոշմանել

Ուզում եմ ասեմ, ամեն դեպքում կարծում եմ ծնողը երեխայի տեղը որոշելու իրավունք չունի: Մարդ ինքն ավելի լավ գիտի ինչ ա ուզում, քան թեկուզ հարազատ ծնողը:


Ծանոթներիցս մեկը, ով 18 տարեկան աղջիկ ա, սիրահարվել ա ռուս տղայի, ով Հայաստան գնում գալիս ա: Բայց ծնողները ոչ մի կերպ չեն ուզում ընդունեն, որ իրանց փեսան կարա ռուս լինի ու ընտրության առաջ են դրել՝ կամ մենք, կամ ինքը: Խեղճ աղջիկը չգիտի ինչ անի: Բա սենց կարելի ա՞

[Lanterfant]

Իմ ընկալմամբ, ի տաբերություն էն ամերիկացու տեսակետի, էս խնդիրները մի քիչ դժվար ա վերլուծել անկախ երկրի տնտեսական իրականությունից: Մեր մոտ, Հոլանդիայում, համարյա բոլորը իրենց ծնողների տանից դուրս են թռչում որ 18-20 տարեկան հասնեն: Սակայն դա չի նշանակում որ ֆինանսական անկախություն են հասնում՝ մեծ մասը համ պետութունից թոշակ (ճգնաժամից սկսած դա սովորաբար փոխառություն է դարձել), համ էլ ծնողների կողմից ինչ-որ չափով ֆինանսական աջակցություն են ստանում:

Ինձ թվում ա որ էն փաստը, որ մեր մոտ պետությունը բոլոր ուսանողներին հնարավորություն է տալիս անկախ իրենց ծնողներից ապրել, բավականին մեծ ազդեցություն ունի ծնողների պահվածքի վրա: Եթե իրենց էրեխեքին ազատ չեն թողնում, ապա միշտ փախչելու հնարավորություն կա իրենց համար: Առավել ևս, քանի որ մեր մոտ արդեն վաթսունականներից ա որ ուսանողները սովորաբար իրենց ծնողների մոտ չեն ապրում, ուղղակի նորմալ ա համարվում, անգամ հասունանալու անհրաժեշտություն, որ երիտասարդները ինքնուրույն պետք է հայտնաբերեն ու սովորեն, թե ինչպես պատասխանատու կյանք ապրել, փորձի միջոցով:

Միգուցե ձեր նկարագրած խնդիրներն էլ մի քիչ կապված են Հայաստանի ժողովրդագրական վիճակի հետ՝ փոքր երկիր, որի բնակչությունից համարյա կեսը մայրաքաղաքում ա ապրում: Հոլանդիան էլ ա շատ փոքր, բայց բնակչությունը հարյուրավոր միջին չափի քաղաքներին ա բաժանվում, դրա համար սովորաբար ուսանողները ընտրում են իրենց ծննդավայրից դուրս սովորել: Իսկ Հայաստանում, ինձ թվում ա, նույնիսկ մարզերում մեծացած երիտասարդների մեծ մասը ինչ-որ բարեկամ ունի Երևանում, որ մեկ-մեկ կարող ա զսպել իրա ազատությունը:

Օրինակ, մի ընկեր ունեմ որ Թուրքիայում ա ապրում, էնտեղ մեծ քաղաքներում շատ սովորական ա որ ուսանողները իրենց ընտանիքից անկախ են ապրում, ուղղակի այն ժողորվրդագրական պատճառով, որ երկիրը ահավոր մեծ ա: Եվ էդ հետևանքով էլ, օրինակ, նախամուսնական սեռական հարաբերություններ շատ ավելի հաճախ են լինում քան (ինձ թվում ա) Հայաստանում, չնայած որ հասարակությունը դա ահագին բացասական ա վերաբերվում: Միևնույն պահին, էնտեղ «ավանդական բարոյականության պահպանող» պետությունը շատ է վախենում տենց ազատության դրսևորումներից, հիմա անգամ փորձում ա ապօրինի դարձնել զույգերի միասին ապրելը ամուսնությունից առաջ:

Մի քիչ շեղվել եմ, բայց էս օրինակներով ուղղակի ուզում էի բացատրել որ իմ կարծիքով երկրի տնտեսությունը, ժողովրդագրական վիճակը, քաղաքականությունը շատ ազդեցիկ կարող են լինել էդ ձեր նկարագրած հայկական ծնողների «համախտանիշի» վրա:

[Նոյեմ]

Շատ հաճելի էր սենց թեմա գտնելը:

Հայ ծնող՝ համատարած սիմբիոտիկ դաստիարակություն: նախօրոք լուծել երեխայի հնարավոր բոլոր պրոբլեմները, ամեն ինչից "պաշտպանել": Ու ահա հետո գործ ունենք դեռահասի, պատանու հետ ով մատը մատին տալ չի կարող, չիորովհետև ինքնուրույն որևէ բան չի ձեռնարկել, ինքնուրույն որևէ խնդրի դեմ չի պայքարել , որևէ լուծում չի գտել: ՈՒ ոնց կարա էս երեխան ինքնահաստատվի՞:Եթե այսպիսի երեխային , եթե նույնիսկ հաջողվի հետագայում իր տեղը գտնել կյանքում, ապա միայն ինքն իր հետ դեմ արված հազարավոր դաժան կռիվներից հետո: Ու պատմության ամենատխուր պահն էն ա, որ ծնողն անում ա ամենաանկեղծ , ամենանվիրական զգացմունքներից դրդված:


Ես ինքս էս դաստիարակության արդյունքներից եմ ու վերջապես ազատվել եմ էդ լծից: Հիմա մենակ եմ ապրում, իմ գլխի, մտքերի, գործողությունների տերն ու պատասխանատուն եմ: Չնայած երևույթը լրիվ չի վերացվել, այլ՝ ես սովորել եմ նաև հարմարվել ինչ-ինչ բաների:

Մի խոսքով, եթե մարդ ուզում ա լինի հասարակությանը պիտանի մարդ, լավ մասնագետ, լավ մայր կամ հայր, լավ ամուսին կամ կին, ուրեմն պետք ա ազատվի էդ կապանքներից: Ուրիշ ելք չկա:


Հ.գ. Մի տղա կա, տղամարդ ավելի շուտ, 35+ տարեկան, ու իրա մաման մինչև հիմա ամեն օր այցելում ա իրան, խնամելու, շորեր հարդուկելու բան: Ու ամենահետաքրքիրն էն ա, որ էդ տղան ամուսնացած ա: Կնոջ սաղ կռիվ-մռիվները ավելորդ են անցել, երևույթը շարունակվում ա: Սա ա սովետի արժեհամակարգով հիվանդ մնացած մեր հայ ծնողը: Ի՞նչ սերունդ պահանջել սրանից հետո: Ի՞նչպիսի սոցիալական բարեկեցության, տնտեսական աճերի մասին կարա խոսք գնա:

[SSS]

Էրեխեք, հոգատարությունը վատ բանա?

[մարդագայլուկ]

Ես կավելացնեի` հայ տատիկների համախտանիշ..