Ես արդեն քանի անգամ ասել եմ տարբեր թեմաներում,որ ծնողները պետք է ազատ թողնեն երեխային տարիքին հատուկ կենսափորձ ձեռք բերելու,կուտակելու համար,իսկ իրենք լինեն նայողի ու օգնողի դերում,միշտ ձեռք մեկնեն: Երեխան էլ,բնականաբար,ոչ թե ամեն քայլին պետք է արհամարի ծնողի ասածն ու իր ասածը առաջ տանի,այլ նրա ունեցած կենսափորձն օգտագործի իր օգտին: Ուղղակի երբեմն ծնողներն էլ չգիտեն,թե ինչ են ուզում իրենց երեխայից: Ասածիս մասին մի բան պատմեմ,որ իմ վրա շատ ազդած դեպքերից է:
Բոլորիս հայտնի է,որ դպրոցի ավագ դասարաններում համարյա բոլորը լրացուցիչ դասերի են գնում,պատրաստվում են ընդունելության քննություններին: Ու դա ոչ միայն ժամանակ,այլև զգալի գումար է խլում ընտանեկան բյուջեից: Ընկերուհիներիցս մեկն էլ էդպես պատրաստվում էր:Շաբաթը 7 օրր ունի,ինքը 8 անգամ էր լրացուցիչ պարապում: Ո՛չ մի ընկերական հավաքույթի,կնունք-ծնունդի Մ-ն չէր գալիս,ավելի ճիշտ՝ չէին թողում.դասա անում: Էդպես դպրոցն ավարտեցինք,դեռ բոլոր քննություններն էլ չէինք հանձնել,մեկ էլ... Մի սիրուն օր Մ-ն հերթական քննությանը չի գալի ու կողքից լսում ենք,որ իրան ամուսնացրել են: Է,հետո՞... Բա մինչև էդ արածի իմաստը ո՞րն էր:
Նենց որ,իրենց երեխաներից հնազանդություն պահանջող ծնողները պիտի նախ և առաջ իրենք իրենց հասկանան: Ու բոլորս էլ պիտի հասկանանք,որ ոչ թե լսող երեխա ունենալնա լավ,այլ խելոք,զարգացած ու ինքնուրույն: Մենք մի օր չենք լինելու,բա մեզնից հետո՞ ով կթելադրի:
Մեջբերել
Էջանիշներ