Միքիչ վիճելի հարց է, ու ճիշտ -սխալ որոշելը՝ դժվար: Ես իմ օրինակով եմ նայում....ասեմ որ մոտ 7 տարի է թե ֆինանսապես թե այլ ձևերով ծնողներիցս կախում չունեմ , բայց դրանից առաջ էլ, երբ ֆինանսապես կախում ունեի, դա չէր նշանակում, որ իմ հարցերի որոշողը նրանք են: Միշտ էլ, ինչ ինձ հիշում եմ, եղել եմ համեմատաբար ինքնուրույն, բայց ամեն հարցով խորհրդակցել եմ ծնողներիս հետ, ու որոշում կայացրել ինքս: Համեմատության մեջ նայում եմ քրոջս, ով ընդհամենը մեկ տարով է փոքր ինձանից, ու մինչ այժմ կախում ունի ոչ միայն ծնողներից, այլ ընտանիքի մյուս անդամներից, չնայած ֆինանսապես կախում չունի ոչ մեկից: Ուղղակի մարդու բնավորության մեջ չկա ինքնուրույնություն: Նա գերադասում է ապահովություն:
Մյուս կողմից հարցին նայում եմ որպես ծնող: Երևի իմ երեխային լրիվ ինքնուրույնություն չեմ տա, անկախ տարիքից, մինչև համոզված չլինեմ նրա հասունության ու կայունության մեջ:
Մեջբերել
Էջանիշներ