Չէ, նաև էն բաները, որոնք հոգատարության տակ են անցնում, էլի ահավոր ա: Նույն մամաս օրը մի քանի անգամ պիտի ինձնից լուրեր ստանա: Ընդ որում, կարծում էի՝ ժամանակի հետ կդզվի: Բայց հակառակն ա. առաջ գոնե օրը մի անգամով էր բավարարվում, հիմա մի հատ առավոտ, մի հատ ցերեկ, մի հատ իրիկուն: Ինչի՞ն ա պետք: Հոգատար ա, անհանգստանում ա: Բայց դա ինձ համար սարսափելի ա: Ախր ես չափահաս մարդ եմ, իմ գլխի տերը, մենակ ապրելու ավելի մեծ փորձ ունեմ, քան մամաս ինքը: Ու էս տարիքիս անընդհատ հեռախոսիս եմ նայում, որ եթե սմս գա, հանկարծ անպատասխան չմնա, թե չէ համայն դանիահայությանը խառնելու ա իրար:
Մի բան հարցնեմ էլի, եթե դու ամուսնանաս ու նենց ստացվի, որ որոշ ժամանակով ստիպված լինես առանձին ապրելու, ու եթե էլի ամուսինդ զանգի. նյարդայնանալու ես?
հ.գ. մեկա քո ասածը էլի ինձ համար հոգատարություն չի.անհանգստությունա
Եթե շները խոսել իմանային, մենք կկորցնեինք մեր միակ բարեկամներին...
Էջանիշներ