Էս էլ իմ ցավոտ թեման է:
Ուրեմն, մինչև ԱՄՆ սովորելու գնալս, բավականին կախված էի ծնողներիցս. դե անչափահաս էի, սեփական եկամուտ էլ չունեի: Ինձ տանը շատ էին ասում, որ ինքնուրույն չեմ կարող ապրել, սեփական գլուխս չեմ կարող պահել, անբան եմ, էս եմ, էն եմ: Բայց դե ես հո ինձ գիտեի՞:
Ծնողներիցս լրիվ անկախ՝ թե՛ ֆինանսապես, թե՛ ընդհանրապես կես տարուց էլ քիչ եմ ապրել, բայց դե էդքանն էլ բավարար էլ հասկանալու համար, թե ինչպիսի կյանք եմ ես ուզում: Էնպես չէր, որ ես գիշերը փաբերից ու փարթիներից տուն չէի գալիս, շա՜տ ավելի տնակյաց կյանք էի վարում, քան ասենք էստեղ, բայց մի տեսակ ազատություն կար, որն անփոխարինելի է:
Օրինակ, ծնողներս մի զարմանալի բնավորության գիծ ունեն. հանգիստ սրտով թողեցին, որ հազարավոր մղոններ հեռու գնամ, ոչինչ չասացին, երբ ես մենակս ԱՄՆ-ի մի ծայրից մյուսն էի գնում, բայց արի ու տես, երբ տասնմեկից հետո տուն պիտի գամ, հայրս միշտ ասում է՝ գամ կանգառ, ուղեկցեմ: Ինքը միշտ վտանգավորությունն է վկա բերում, բայց ես հո գիտեմ, որ Երևանը շատ անվտանգ քաղաք է՝ հիշելով Նյու-Յորքում հանդիպող տարօրինակ մարդկանց ու Չիկագոյի մաֆիայի մասին պտտվող լեգենդները, էլ չեմ ասում, որ իմ քաղաքում մի տրոլիկ էր ընդամենն աշխատում ու դրանից բացառապես բոմժերն էին օգտվում:
Ինչևէ, էդ կես տարում ես չափահաս դարձա, բայց ավելի մեծացա, քան զուտ ֆիզիկական տարիքը: Մենակ ու անկախ լինելուց հետո ավելի ցավոտ էր իմ համար էս գերհոգատարությունն ու ինձ մանկապարտեզի բալիկի պես վերաբերելը:
Բայց դե ես ծնողներիս հետ մի քանի անգամ արդեն խոսել եմ, բացատրել եմ ու արդեն իրենք էլ են զգում փոխվելու անհնրաժեշտությունը: Ոչ մի կոնֆլիկտ չեմ ունեցել, ասածի հակառակը չեմ արել, որովհետև էդ հարցին սխալ մոտեցում է: Մնում է աշխատանք գտնեմ ու ամեն ինչ ավելի կլավանա, իսկ մենակ ապրելը... Հմ, երազանք է Հայաստանի պայմաններում:
Մեջբերել
Էջանիշներ