Ոչ մեկի համար էլ գաղտնիք չի, որ հայ ծնողներն իրենց երեխաներին շարունակում են խնամել անգամ նրանց չափահաս դառնալուց հետո: Իհարկե, սա իր դրական ու բացասական կողմերն ունի: Կուզեի մի քիչ խորանայինք էս թեմայի մեջ, բացատրություններ գտնեինք: Ամենասարսափելին էն ա, որ էդ ամեն ինչը կողքից էլ ա նկատվում: Էրեկ մի ամերիկացու էս բլոգային գրառումն եմ կարդացել, որտեղ երևույթը բավական խտացված գույներով ա ներկայացվում:
Անձնական օրինակները ողջունվում են:
Arpine (15.01.2014), Jarre (19.01.2014), Lanterfant (20.01.2014), Ruby Rue (10.01.2014), Sambitbaba (14.01.2014), Vardik! (10.01.2014), Այբ (10.01.2014), Մինա (14.01.2014)
ԱՄՆ ում չափահասության տարիքը 21 է, իսկ մեր մոտ 18: Տարբերությունը զգալի է և հետո Հայաստանում սոցիալական վիճակը էն աստիճանի չի, որ տանից գնա, իսկ ծնողներից ֆինանսական օգնություն ստանա...
Մուշու (12.06.2014)
Gayl-ի խոսքերից
Ես էլ էի ուզում դա ասեի: Ստեղ գոնե պետք ա ամենաքիչը բարձրագույն կրթություն, կամ գործի դնող լավ ծանող ունենաս, որ նոր կարողանաս առանձին ու ինքնուրույն ապրես:
Sweet mother of Columbia. Why do we worship three symbols in your memory? We worship the sword, so we might avenge you. We worship the raven, so we may cover the city with eyes. We worship the coffin, because it symbolizes the weight of our failure.
Gayl (09.01.2014)
Բացի այդ 18-ը մի քիչ փոքր ա մենակ ապրելու համար:
Ստեղ հարցը մենակ առանձին ապրելը չի: Իզուր չի, որ էդ լինքը դրել եմ: Ամերիկացին ասում ա՝ կարելի ա ինքնուրույն լինել, բայց ապրել ծնողների հետ: Ստեղ հարցն էն ա, որ հայ ծնողներն ի սկզբանե իրենց երեխաներին ինքնուրույն չեն դաստիարակում, անգամ չափահաս դառնալուց հետո ինչ-որ բաներ արգելում են անել, քիթները խոթում են նրանց կյանքերի մեջ ու լիքը էսպիսի տհաճ բաներ:
Համաձայն եմ, բայց Gayl-ը ճիշտ ա ասում, որ 18-ը փոքր ա մենակ ապրելու համար:
Sweet mother of Columbia. Why do we worship three symbols in your memory? We worship the sword, so we might avenge you. We worship the raven, so we may cover the city with eyes. We worship the coffin, because it symbolizes the weight of our failure.
Երեխուց ա գալիս...ու չասեք չի կարա իրա ծնողի ասածի հակառակն անի
Ես անգլերեն չգիտեմ ու խնդրած կլինեի ամերիկացուն փոխանցել, որ Վահագը 16-17 տարեկանից ինքնուրույնա եղել, ցանկացած որոշում ինքն է կայացրել, նենց որ թող գուՅտեր չանի... Այ առանձին ապրելը լրիվ ուրիշ օպերայիցա...
Ariadna (10.01.2014)
Քանի որ թեման շատ հոգեհարազատ է , առիթից օգտվելով ես էլ կբողոքվեմ չափից շատ ուշադրությունից : Ես շուտով կդառնամ 22 տարեկան , բայց ինձ վերաբերվում են ասես դեռահասի , որը սխալ անելու ճանապարհին է : Հետևել ամեն քայլին, չթողել անել ոչինչ ... ինչ ձանձրալի և վիրավորական է: Անտանելի է նայել թե ինչպես են գրեթե բոլոր ընկերներդ ( չեմ սիրում համեմատվել, բայց օրինակի համար գրելու եմ ) կարողանում տուն գնալ 10-ից հետո, իսկ դու պետք է 8-ին արդեն տանը լինես: Էլ չեմ ասում նրա մասին , որ զանգում ա մաման ու համոզում , որ գնամ սնվելու, կամ առավոտյան թեյեմ նոր տանից դուրդ գամ, կան ընկերներիս հետ ծանոթանալու ցանկություն, ու հետո խորհուրդ տալ , որ շփվեմ/չշփվեմ իրենց հետ (առանց պատճառը ասելու ) : Իսկ վատը են ա , որ երբ մի օր իրենց այդպես չեն պահում ես ինքս եմ սկսում խառնվել իրար, մտածել նեղացրել եմ, սխալ եմ ինձ պահել ... Էէէէէհհհհ
Cassiopeia (12.06.2014), Smokie (12.06.2014), Vardik! (15.06.2014), Նաիրուհի (25.12.2016), Նոյեմ (12.06.2014)
Վաղուց դուրս եմ եկել էդ տարիքից, բայց, այ, մոտենում ա էն տարիքը, որ ես եմ սկսելու էդ ախտանիշով տառապել։ Բուժում կա՞։
Mephistopheles (12.06.2014), SSS (12.06.2014), Vardik! (15.06.2014), Մուշու (12.06.2014), Նոյեմ (12.06.2014)
Էս թեման կարդալուց հետո, ես էլ մի պահ համախտանիշեցի,բայց մի քիչ ծանր ու թեթև, որ անում ես ամեն ինչ տեղնա ընկնում
Դրա համար եմ ասում մի ընդհանրացրեք
Եթե շները խոսել իմանային, մենք կկորցնեինք մեր միակ բարեկամներին...
Դա տարիքով չի, Վերա ջան... Այ ամուսնանալ-չամուսնանալով միգուցե մի բան փոխվի, էն էլ դեռ հարցականի տակ ա:
Հենց նոր էլի էս համախտանիշի ազդեցությունը անձամբ կրեցի (հիշեցնեմ, որ արդեն վաղուց 28 եմ): Հեռախոսով էի խոսում, նախ՝ ծնողներս անթույլատրելի են համարում պատուհանից դուրս նայելով խոսելը (հարևանները կլսեն, ամա՜ն (թե էդ ինչեր եմ խոսում, որ պիտի հարևաններից թաքուն պահեմ, չեմ հասկանում)), հետո էլ՝ մաման հարցնում ա, թե ում հետ էի խոսում: Ու էդ էն դեպքում, երբ ինքը, վստահ եմ, լավ էլ գիտի պատասխանը: Ասում եմ՝ իսկ քեզ որ մեկը զանգում է, ես քեզ երբևէ հարցրած կա՞մ, թե ով էր, ում հետ էիր խոսում: Դրանից ավելի վատ ա լինում. պարզվում ա՝ պիտի հարցնեի, ու ընդհանրապես, մենք պարտավոր ենք միմյանց մասին ամեն ինչ իմանալ:
Հավես չկա խորանալու, մանրամասնելու, բայց էս առումով ես, մեղմ ասած, ահագին վատ դրության մեջ եմ, հատկապես որ ինքս էլ արդեն վաղուց ըմբոստ եմ ու հաստատ դիրքերս չեմ զիջելու ոչ մի դեպքում, իմ իրավունքների շրջանակներում, իհարկե:
Շատ դժվար ա էնպես անել, որ համ քեզ լավ լինի, համ ծնողներին, կամ գոնե ոչ քեզ վատ լինի, ոչ իրենց:
Ու ընդհանրապես, ծնողներ ջան, մի քիչ թեմայից շեղվելով՝ մի խորհուրդ տամ. հա՛, դաստիարակեք, խնամեք, մեծացրեք երեխային ձեր իմացած լավագույն ձևով, բայց վերջում մի սպասեք, որ նա ձեր պատկերացրած ինչ-որ կոնկրետ կերպարին է համապատասխանելու: Թողեք, թող մարդն ինքնուրույն մարդ լինի, թեկուզ ասենք ուրիշ մարդ: Ձեր պատկերացրած լավից տարբեր ամեն բան չի, որ լավը չի: Փորձեք իրեն տեսնել նաև որպես առանձին մարդ, հարգել իրեն՝ իր անձնական տարածքով, ձերինից տարբեր մտածելակերպով ու աշխարհայացքով: Միգուցե ինքն ավելի ճի՞շտ է զգում, թե ինչ է իրեն պետք կյանքից: Խոսքը անչափահասի մասին չի, էլի:
Ի վերջո յուրաքանչյուր մարդու գլխավոր նպատակը կյանքում երջանիկ լինելն է: Թողեք, թող լինի, կամ փորձի լինել, մի՞թե ձեր ուզածն էլ դա չի:
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Cassiopeia (13.06.2014), Smokie (13.06.2014), Vardik! (15.06.2014), Աթեիստ (13.06.2014), Արէա (13.06.2014), Արևհատիկ (13.06.2014), մարդագայլուկ (13.06.2014), Նաիրուհի (25.12.2016), Նոյեմ (13.06.2014)
Ի՜նչ լավ ասեցիր: Որովհետև իրանք իրենց էրեխային միշտ տեսնում են դեռ են փոքր ժամանակ, երբ երեխան լրիվ անօգնական էր, ինքնուրույն որևէ բան ձեռնարկել չէր կարող: ՈՒ ծնողի մոտ հենց էդ պատկերն էլ մնում ա միշտ,երեխայի էդ դերը:
Դժվար ա ծնողին մեղադրելը, որովհետև իրանք միշտ վստահ են, որ իրանք ճիշտ են, որ երեխային հենց էդ ա պետք, երեխան դեռ անօգնական ա, ինքը չգիտի ճիշտը:
Բայց էն որ սիմբիոտիկ դաստիարակությամբ, ասել է թե խրուստալի նման պահած երեխաների 90 տոկոսը հետո շատ դժվար ա իրան գտնում, կարծում եմ, փաստ ա:
Չէ, հենց հայ ծնողների: Որովհետև էդ համախտանիշը, որին դրական երանգ տալու համար հոգատարություն են կոչում, մենակ հայ ծնողների մոտ եմ նկատել:
Աթեիստ (13.06.2014)
Առնվազն էս հոդվածը "must read" աԷրեկ մի ամերիկացու էս բլոգային գրառումն եմ կարդացել, որտեղ երևույթը բավական խտացված գույներով ա ներկայացվում:
Նաիրուհի (26.12.2016)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ