Էդ դեպքում ո՞նց ես հայտնվում Մոսկվայում, հետո նոր ասում, որ էնտեղ ես:Gayl-ի խոսքերից
Էդ դեպքում ո՞նց ես հայտնվում Մոսկվայում, հետո նոր ասում, որ էնտեղ ես:
Օրինակ բերեցի, ունեցվածքս կվաճառեմ:ՃՃ
Այսինքն, ինչ-որ ունեցվա՞ծք ունես, որը կարող ես վաճառել:
Չէ, ինչու եմ ասում: Նայի, եթե ծնողիցդ ֆինանսապես կախված ես ու ուզում ես Մոսկվա գնալ, ասում ես՝ ինձ էսքան փող տուր, ծնողդ ասում ա՝ ինչիդ ա պետք, ասում ես՝ գնում եմ Մոսկվա, ասում ա՝ ինչի համար, մի երկու բացատրություն ես տալիս, վերջում ծնողդ ասում ա հա կամ չէ, փողը կամ տալիս ա կամ չէ: Ու չի՞ ստացվում, որ վերջնական որոշողն ինքն ա:
Cassiopeia (11.01.2014), John (11.01.2014)
Միքիչ վիճելի հարց է, ու ճիշտ -սխալ որոշելը՝ դժվար: Ես իմ օրինակով եմ նայում....ասեմ որ մոտ 7 տարի է թե ֆինանսապես թե այլ ձևերով ծնողներիցս կախում չունեմ , բայց դրանից առաջ էլ, երբ ֆինանսապես կախում ունեի, դա չէր նշանակում, որ իմ հարցերի որոշողը նրանք են: Միշտ էլ, ինչ ինձ հիշում եմ, եղել եմ համեմատաբար ինքնուրույն, բայց ամեն հարցով խորհրդակցել եմ ծնողներիս հետ, ու որոշում կայացրել ինքս: Համեմատության մեջ նայում եմ քրոջս, ով ընդհամենը մեկ տարով է փոքր ինձանից, ու մինչ այժմ կախում ունի ոչ միայն ծնողներից, այլ ընտանիքի մյուս անդամներից, չնայած ֆինանսապես կախում չունի ոչ մեկից: Ուղղակի մարդու բնավորության մեջ չկա ինքնուրույնություն: Նա գերադասում է ապահովություն:
Մյուս կողմից հարցին նայում եմ որպես ծնող: Երևի իմ երեխային լրիվ ինքնուրույնություն չեմ տա, անկախ տարիքից, մինչև համոզված չլինեմ նրա հասունության ու կայունության մեջ:
Պատրաստվիր ավելի լավ, քան անհրաժեշտ է ու թող, որ ամեն ինչ իր հունով ընթանա:
Չգիտեմ, իմ ասածները որքանով կնդունեք կամ չեք ընդունի, բայց ես ուզում եմ իմ կարծիքը ասել որպես ծնող։
Աղջիկս արդեն չափահաս է, սովորում է բարձր դպրոցի վերջի դասարանում, և շատ երիտասարդների նման ուզում է ինքնուրույն լինել։
Ես իրեն ասել եմ, որ չեմ արգելելու, բայց ասել եմ նաև, որ ես պիտի իր մեջ սկզբից նկատեմ հասուն մտածելակերպ ունեցող և ինքնուրույն դատողություններ անող մարդու։
Չեմ ժխտում, բավականին հասուն մտածելակերպ ունի։ Իմ կարծիքով ցանկացած ծնող ուզում է սկզբից համոզվել, որ իր երեխան այդ ժամանակաշրջանի համար բավականաչափ հասուն մտածելակերպ ունի, նոր արդեն դրանից հետո որոշակի ինքնուրույնություն տա իր երխային։
Դա ծնողի գործը բավականին հեշտացնում է, սկսում է վստահել իր երեխային, սկսում է հստակ տեսնել, որ արդեն անցել է իր երեխայի այն ժամանակաշրջանը, որտեղ ինքը կարող էր անկանխատեսելի, անպատասխանատու քայլեր անել։
Առաջ անցնելով ասեմ, որ հասուն մտածելակերպ ունենալը տարիքի հետ կապ չունի, կլինեն մարդիկ ում մոտ արդեն տասնյոթ, տասնութ տարեկանից
կնկատվի հասուն, հավասարակշռված ինքնուրույնություն, սակայն միևնույն ժամանակ կլինեն քառասունն անց մարդիկ, ովքեր դեռ բավականաչափ չեն հասունացել, և իրենք դեռ մնացել են այն նույն անկանխատեսելի անպատասխանատու երեխաները։
Տարբեր մարդկանց մոտ տարբեր տրիքից է ի հայտ գալիս հասունությունը։ (խոսքս սեռական հասունության մասին չէ)
Կան նաև մարդիկ, ովքեր իրենց հասուն են համարում, բայց վախենում են առանձին ապրելուց, թեկուզ՝ որ արդեն կարողանում են բավականաչափ գումար վաստակել ինքնուրույն ապրելու համար։
Ասածս այն է, որ ցանկացած ծնող երեխային ինքնուրույնություն տալուց առաջ, ուզում է համոզվել, որ իր երեխան, ինքնահաստատված, միևնույն ժամանակ իր արարքների համար պատասխանատվություն կրող անձ է դարձել։ Եվ այդ ամենը ոչ թե երեխան իր խոսքերով է ապացուցում ծնողին, այլ յուրաքանչյուր ծնող ինքն է նկատում, որ իր երեխան, այդ ժամանակաշրջանի համար ունի համապատասխան հասունություն։
Իմ աղջիկը, տասնհինգ տարեկանից, իր կամքով, դպրոցից հետո, շաբաթը երեք օր աշխատում է մեր կողքի խանությում, (կանադայում տասերեք տարեկանից արդեն թույլատրում են որոշ տեղեր աշխատել) ես էլ տեսա իր այդ ինքնուրույնության ձգտումները, իր համար մեքենա գնեցի։
Վաղ թե ուշ, ինքը կգներ իր համար մեքենա, բայց ես ուզեցա, որ այդ փորձությունը ինքը անցնի այն ժամանակ, որ դեռ ինձ հետ է ապրում։
Բոլորս էլ գիտենք, որ երբ առաջի անգամ մեքենա ենք սկսում վարել, մի տեսակ կարծես թևավորվում ենք, հպարտանում ենք, և այդ զգացողությունը նույն պես կարող է դրթել անկանխատեսելի արարքների։ Այսինքը այդ տարիքում, թիթիզանալու, հպարտանալու ռիսկ կա, որը ես համարեցի, որ ավելի լավ է իմ կողքին լինելով նա անցնի այդ էտապը, քան ինձանից հեռու։
Սակայն ի ուրախություն ինձ, այդտեղ նույն պես նկատեցի հասուն և հավասարակշռված մարդու։
(Այստեղ տասնվեց տարեկանից թույլատրվում է մեքենա վարել)
Ասածս ինչ է, մարդիկ տարբեր են, և ամեն մեկը ինքն է որոշում, թե որքանով է ինքը պատրաստ առանձին և ինքնուրույն ապրելու, իսկ ծնողին մնում է ընդհամենը նկատել իր երեխայի պատրաստ լինելը և բաց թողնել մեծ կյանք։
Մենք իրար սեր ենք պարտք մարդիկ:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ