Բոլորին խնդրում եմ, ընդամենը 4 րոպե տրամադրեք, էս վիդեոն նայեք ու սա, առանց բառ փոխելու իրականություն ա, նայեք ու հանդուրժեք:
Բոլորին խնդրում եմ, ընդամենը 4 րոպե տրամադրեք, էս վիդեոն նայեք ու սա, առանց բառ փոխելու իրականություն ա, նայեք ու հանդուրժեք:
Վերջին խմբագրող՝ keyboard: 11.01.2014, 00:53:
stepanyanarg (06.02.2014), VisTolog (11.01.2014), Նարե91 (12.01.2014), Վահե-91 (11.01.2014)
Այո Վարդիկ ջան, ես ոչ թե միայն մտածել եմ, այլ նաև երեխաներիս մանրակրկիթ բացատրել եմ, թե ես ոնց եմ մտածում։Vardik!-ի խոսքերից
Ես երեխաներիս ասել եմ, որ երբեք պարտավորված չզգաք ձեզ, մեր հանդեպ։
Այս ամենը բնության ընթացքն է, որ մենք ձեզ ծնել և խնամել ենք մինչև ձեր կայուն ոտքի կանգնելը, այնպես չլինի, որ դուք դա դիտարկեք որպես պարտքի զգացում, և հետագայում մեղքի զգացում ունենալով ուզենաք մեր ծերության ժամանակաշրջանում անրադարձեք մեզ՝ ձեր ապրած լիառատ ու հաճելի մանկություն համար։
Բացատրել եմ, որ այդ լիառատ ու հրաշալի մանկությունը մենք իրենց պարգևել ենք, որ ինչ–որ տեղ էլ մեր ներքին էգոն բավարարենք, որ մենք ինքներս մեզ լավ ըզգանք։
Ասել եմ, այնպես չլինի, որ դուք մտածեք (բա մեր ծնողները այսքան բան են արել մեզ համար, ինչպես անտեսենք)
Ես երեխաներիս ասել եմ նաև, որ եթե՝ անգամ ծերությանս ընթացքում անկողնային պարկած լինեմ, ես կգերադասեմ, որ դուք շարունակեք թեկուզ հեռվում առանց ինձ տեսակցության երջանիկ լինեք ձեր անձնական կյանքում, քան լինեք կողքս ու ներքուստ տանջվեք։
Ես գերադասում եմ իմ այդ դժվարին ժամանակին (եթե այդպես կդասավորվի կյանքը) իրենք ինձանից հեռու լինեն, որպեսզի ավելնորդ տանջանքներ և հոգեկան ստրեսներ չապրեն։ Զգուշացրել եմ նաև, որ դա երբեք թող իրանց մոտ չառաջացնի մեղքի զգացում՝ որ չեն կարողացել կամ չի ստացվել կողքս լինեն կամ խնամեն։ Այս ամենը նախորոք եմ ասել, որ իմանան իմ ընտրությունը, թե ես ինչ եմ գերադասում, բայց իրենց համար բաց ընտրության իրավունք եմ թողել, եթե կընտրեն կողքս լինեն ու խնամեն՝ բարի, եթե ցանկացած այլ ընտրություն կանեն՝ կրկնակի բարի։
Իրենց հետ շատ ավելի երկար եմ
խոսացել, որ հիմա չեմ ուզում այստեղ մանրամասը գրել։
Կարևորը, որ իրենք հասկացան, թե ես ինչ տեսանկյունից եմ նայում կյանքին։
Գիտես, ինձ համար կարևոր չի, որտեղ կմահանամ, ինչ հանգամանքներում, կողքս մարդ կլինի թե չի լինի, ես ոչ կյանքից եմ վախեցել, ոչ էլ մահից, ու բացարձակ ոչ մի սպասում չունեմ ոչ մեկից, ու չեմ ուզում անգամ, որ ինչ որ մեկը, թեկուզ շատ փոքր պարտավորություն զգա իմ հանդեպ։ Ինձ համար ավելի կարևորա, որ իմ սիրելիները թեկուզ հեռվում, իրենց անձնական կյանքում իրենց երջանիկ զգան, քան պարտքի զգացումից դրթված կողքս լինեն, և ներքուս տանջվեն։
Մենք իրար սեր ենք պարտք մարդիկ:
Տատս կասեր ,- ՄԱՀԸ լիներ, ծերություն չլիներ: Դե սովորաբար ծանր բեռ դառնում են ծերունության շրջանում, դե դա ինչ-որ տեղ հասկանալի է, ու կյանքի օրենքն է: բայց ամենացավոտը , երբ ընտանիքի կամհարազատների համար ծանր բեռ է մարդ դառնում երիտասարդ տարիքում: Ես խոնարհվում եմ էն մարդկանց առաջ, ովքեր ունեն երիտասարդ տարիքում ,,ծանր բեռ ,,դառած մեկը, ու հոգսը լռությամբ ու համբերատարությամբ տանում են ու կյանքը չեն պատկերացնում առանց նրա: ես երևի չկարողանայի
Պատրաստվիր ավելի լավ, քան անհրաժեշտ է ու թող, որ ամեն ինչ իր հունով ընթանա:
Lílium (12.01.2014), Lusntag Lusine (12.01.2014), Vardik! (12.01.2014), Նաիրուհի (20.01.2014), Շինարար (12.01.2014)
Թեման իրոք ցավոտ է ու ոչմիանշանակ...
Ուղակի ստեղ բոլոր դեպքերը բավարարող բանաձև չկա... կամ եթե կա էլ դա բառերով արտահայտելը շատ բարդ է...
Խնդիրը ուղակի խիստ կախված է կոնկրետ դեպքից...Ծնողներնը տարբեր են լինում համ երեխայի փոքր տարիքում համ էլ իրենց մեծ տարիքում.. ստեղից առաջանումա դեպքերի մի հատ նենց մեծ բազմազանություն, որ դժվարա նույնիսկ պատկերացնել...
Խոսք գնաց ծերության պատկերացումների մասին ես իմ կարծիքը կասեմ…
Միշտ մտածել եմ, որ երբ զգամ որ բեռ եմ կամ արդեն մանրից բեռ եմ դառնում իմ կնոջ/երեխաների համար հարմար պահ կլինի ինքնասպան լինելու համար...
Ես էլ ինչպես նշվեց իմաստ չեմ տեսնում շարունակել ապրել էն դեպքում երբ թունելի վերջում լույս չկա... Այսինքն իմաստ ունի մի պահ նեղություն պատճառել մնացածին թեքուզ մինիմալ զուտ եթե վերջում գիտես որ էլի նորմալ կյանքի ընթացքի ես վերադառնալու… դե իսկ եթե գիտես որ էլ չես դզվի ու մի 5 տարի հետո պետքա մեռնես մի հատ էլ մարդիկ հազիվ շունչ քաշեն… եսիմ մի 2 պաչկա ասպիրին մի հատ վիդեոկամեռա/կամ վատագույն դեպքում մի հատ թուղթ ու գրիչ/ միշտ էլ կարելիա ճարել /որ ոչոքի չմեղադրեն/...
Հ.Գ. Չնայած էսա կուտակային կենսաթոշակային համակարգը մցնեն սաղս Բայղուշի պետ պետքա 200 տարի ապրենք որ էտ փողերը մինչև վերջի կոպեկ ստանանք սրանցից
Loading your personal settings....
ես էսպես եմ մտածում: Ծնողի «չարությունը» գալիս ա ուշադրության պակասից: Խոսք կա, որ ծերը երկրորդ անգամ ա երեխա դառնում ու նա երեխայից շատ ունի ուշադրության կարիք, որովհետև մտածում ա «Ես քեզ եսքան մութ ու ցուրտ տարիներին, հացը բերանիցս կտրելով, հիվանդ ժամանակ պատերին խփվելով պահել եմ, շոր չեմ ունեցել, ուսմանդ փող եմ հավաքել, ծերացել եմ քո ձեռը և այլն: հիմա եկել ա ժամանակը, որ դու ինձ պահես ու դու պետք ա ամեն ինչ անես իմ համար, պիտի քո հացը ինձ տաս, ժամանակդ ինձ տաս, մի խոսքով անես իմ համար են, ինչ ես եմ քո համար արել»: Չեմ կարծում, որ ծնողը երեխա ունենալիս սրա մասին ա մտածում, բայց երբ են մարդը, ում համար իր տարիները զոհել ա, ավելի շատ սիրում ա ընկերների հետ ժամանակ անցկացնի, քան ծնողի, ունի իր շրջապատը, ուշ ա տուն գալիս, չի լսում էլ, կոպիտ ասած բանի տեղ չի դնում ծնողին, առավել ևս որ ամուսնանում ա ու ուրիշ ընտանիք ա դառնում իր համար առաջնայինը, ծնողն երեխու պես ճանապարհներ ա ման գալիս ուշադրությունն իր վրա պահելու համար: Կարող ա հիվանդ ժամանակ ժամում 20 բաժակ ջուր ուզի, ձևացնի թե մեռնում ա, գիշերը շորերը անիմաստ տեղը փոխել տա և այլն: Յուրաքանչյուրի համար իր կատարած աշխատանքն ա ամենադժվար աշխատնքը ու ծնողը կարող ա շատ ավելին պահանջի երեխուց, քան ինքն ա իրան տվել, բայց դա չզգա ու ասի «քո արածը ոչինչ ա իմ արածի դիմաց, ես ամենալավին եմ արժանի, դու ի՞նչ զավակ ես, որ չես գնահատում դա»:
Չեմ ասում բոլոր դեպքերում սենց ա, բայց հիմնական պատճառը չարանալու էս ա իմ կարծիքով: Իսկ որպես լուծում չեմ կարծում ծերանոցը լավ տարբերակ ա, եթե ծայրահեղության չի հասնում: Կարելի ա փորձել զրուցել, շփման եզրեր գտնել, հասկանալ թե նա իրականում ինչ ա ուզում, հոգեբանի օգնությանը դիմել, օրվա մեջ երեք ժամ տրամադրել բացառապես նրան, սեր ու ջերմություն ցույց տալ և այլն: Չեմ փորձել, որ իմանամ ինչքանով կօգնի, բայց ամեն դեպքում կարծում եմ ծնողը ավելի շատ իր մեծացրած երեխայի կարիքն ունի, քան բժիշկների և նույնիսկ իր հասակակիցների.
Շինարար (02.02.2014)
Նախապես խնդրում եմ չքարկոծել
Առաջին. կարծում եմ, որ մեր հասարակությունն էդքան խիստ է դատում «երախտամոռ» զավակներին, որովհետև մենք, հատկապես կանայք, ամուսնությունից ու երեխա ունենալուց հետո բոլորովին մոռանում ենք, որ մենք մարդ ենք նաև մեր մեր երեխաներից անկախ, ու որ կյանքը երեխային նվիրելով, նրանով ապրելով չի սահմանափակվում։
Եթե ծնողը երեխայից բացի իր սեփական կյանքն էլ ունենա, հետո, երբ երեխան արդեն մեծանա ու ուզենա անկախանալ կամ էլ կապված չլինի ծնողի հետ, ծնողն էլ էդքան դատարկություն չի զգա, չի մտածի, որ իր կյանքը նվիրել է ապերախտ մեկին։ Ձեր շուրջը նայեք ու կհամոզվեք, որ ճիշտ եմ։ Կայացած, ընտանիքից դուրս իրենց աշխարհն ու աշխատանքն ունեցող, ամուսնուն կամ կնոջը մենակ որպես երեխա ունենալու ու մեծացնելու միջոց չդիտարկող ծնողները պակաս էգոիստ են զավակների հարցում, ուստի հետո էլ, երբ որևէ խնդիր ու խնամքի կարիք են ունենում, ընտանիքի կյանքը չեն թունավորում ուշադրության անհարկի պահանջներով։
Երկրորդ. ինձ թվում է, որ երեխա-ծնող հարաբերություններն ավելի շատ մի ուղղությամբ հարաբերություններ են, այսինքն՝ ծնողը ունենում է երեխային, մեծացնում, հոգ տանում ոչ թե որ օր-ծերության իրեն խնամող լինի, այլ որ բնական շղթան չկտրվի, երեխան էլ իր հերթին իր երեխային հոգ տանի ու տենց շարունակ։ Ես տենց եմ կարծում, տենց եմ զգում, որ պարտականությունը հիմնականում ծնողի կողմից է, ու երեխան ստացած խնամքի պարտքը ոչ թե իր ծնողին է տալու, այլ սեփական երեխաներին։
Բնության մեջ էլ է ոնց որ թե էդպես։ Բոլոր կենդանիներն էլ իրենց հնարավորության չափով հոգ են տանում ձագերի համար էնքան, քանի դեռ վերջիններս դրա կարիքն ունեն, բայց հետո չեն պահանջում իրենց կերակրել, խնամել։
Չեմ ասում, թե հենց ծնողն էլ չկարողացավ օգնել կամ մի քիչ իրեն սխալ պահեց, ուրեմն պետք է ազատվել նրանից։ Չէ, բայց դա չի էլ նշանակում, որ մենակ իր՝ ծնող լինելու համար պիտի իր ամեն ինչը հանդուրժել։
Ու մի բան էլ. ես ոչ մի կերպ չեմ կարողացել հասկանալ, թե ոնց կարելի է սիրել մարդուն միայն նրա համար, որ քո ծնողն է, եթե ինքդ էլ ես տեսնում, որ նա լավ մարդ չէ։ Խոստովանում եմ, որ ես իմ ծնողներին սիրել եմ էն պահից, երբ սկսել եմ նրանց որպես մարդ տեսնել ու գնահատել, երկրորդ-երրորդ դասարանում, երբ պետք էր ընտանիքի մասին շարադրություն գրել, չէի կարողանում հասկանալ, թե ո՞նց են բոլորն իրենց մամա-պապաների մասին տենց սիրազեղումներ անում։ Ես էդ շարադրությունները չէի գրում ու երկուսներ էի ստանում, որովհետև չէի կարող դրանց ֆոնին գրել, որ ծնողներիս չեմ սիրում, սուտ խոսել նույնպես չէի կարողանում։
Իմ ծնողներն ինձ համար սովորական մարդկանցից շատ քիչ են տարբերվում, մի քիչ գենետիկ ընդհանրությունն է ազդում իհարկե, բայց և´ նրանց, և´ բոլոր ազգականներիս սիրում և վերաբերվում եմ ըստ իրենց արժանիքների և թերությունների ու անձնական համակրանքի հիման վրա, գրեթե էնպես, ինչպես բոլոր մարդկանց։ Այսինքն՝ ես նրանց նույն կերպ կվերաբերվեի, եթե որևէ գենետիկ կապ չունենայի, ասենք՝ որդեգրված երեխա լինեի։
Իրենք ինձ, իհարկե, էդպես չեն վերաբերվում, որովհետև իրենց երեխան եմ, բայց կուզեմ, որ նույն բանն էլ հետո իմ և իմ երեխաների միջև լինի, եթե երբևէ երեխաներ ունենամ։ Չեմ ուզի, որ ինձ սիրեն մենակ նրա համար, որ իրենց մայրն եմ ու իրենց մեծացրել եմ, այլ որովհետև որպես մարդ լավն եմ ու լավ օրինակ եմ իրենց համար (եթե տենց լինի, էլի
Վերջին խմբագրող՝ Նաիրուհի: 20.01.2014, 20:23:
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Էս էլ վառ օրինակ
Ջինեստրայի խոսքերից`
<<Իսկ որպես լուծում չեմ կարծում ծերանոցը լավ տարբերակ ա, եթե ծայրահեղության չի հասնում: Կարելի ա փորձել զրուցել, շփման եզրեր գտնել, հասկանալ թե նա իրականում ինչ ա ուզում, հոգեբանի օգնությանը դիմել, օրվա մեջ երեք ժամ տրամադրել բացառապես նրան, սեր ու ջերմություն ցույց տալ և այլն:>>
Ծեր մարդկանց, կարծում եմ, ուշադրություն է պետք, նրանք էլ են ուզում իրենց կյանքից դւրս չզգալ, հնարավորին չափ վայելել կյանքը, նամանավանդ հասկանալով, որ շատ ժամանակ չի մնացել: Բայց ընտանիքի յուրաքանչյուր անդամ իր սեփական հոգսերն ու խնդիրներն ունի, և նույնիսկ ցանկության դեպքում չի կարող շատ ժամանակ տրամադրել ընտանիքի տարեցին, և ոչ բոլորը կարող են հոգեբանորեն մոտենալ այդ խնդրին` հոգեբանությունն էլ իր նրբություններն ունի, և ամեն մարդ ի վիճակի չի ոչ միայն ճիշտ գնահատել դիմացինի ցանկությունները, այլ նաև` ճիշտ լուծում տալ: Ես կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր մարդ իր գործով պետք է զբաղվի` տարեցների համար ստեղծելով հարմար պայմաններ, մեր հարևանն,օրինակ, իր ծնողին մի կենտրոն է տարել, որտեղ բնակվող ծերերն իրենց ընտանիքի կողմից լքված չեն զգում, տուն վերադառնալ նույնպես չեն ուզում, քանի որ ապահովված են և' խնամքով, և' զբաղմունքով, և' ուշադրությամբ, իսկ հարազատների այցելությունները սահմանափակված չեն: Իսկ ընտանիքի անդամները եթե չեն ուզում իրենց երախտամոռ զգալ, կարող են ծերապարտեզից օգտվել, չէ որ երեխաներին մանկապարտեզ տալով` մենք մեզ մեղավոր չենք զգում:
Բարի գալուստ Ակումբ։
Խնդրում եմ իմանալ ու ստեղ գրել էդ ծերապարտեզի վարձն ու տեղը ։)
artak.amDe gustibus et coloribus non est disputandum.
Նաիրուհի (02.02.2014)
կարող եմ կայքի հասցեն տալ` http://khnamk.hc.am/
Աթեիստ (02.02.2014)
Մարդիկ, որ մեծանում են, շատ են փոխվում, ցավալի է, բայց շատ դեպքերում նմանվում են էգոիստ երեխայի: Երևի վախենում են, որ էլ բանի տեղ չեն դնի և այլն, հասկանում են, կոպիտ ասած, տան ղեկը արդեն իրենցը չէ ու դրանից սկսում են էնպիսի բաներ անել, որ...
Իրականում շատ ցավալի է, երբ մարդը ծերության՝ կյանքի վերջին տարիներին դառնում է «բեռ»: Օրինակ՝ իմ տատը: Սիրում է անընդհատ լինել ուշադրության կենտրոնում. շարունակ ասում է, թե իբր վատ է զգում իրեն, թե մեռնելու է և այլն: Բժիշկի միշտ տանում ենք, ու չնայած բժիշկը ամեն անգամ ասում է, որ ոչ մի լուրջ բան չկա, բայց տատս շարունակում է նույնը, ու մի բան էլ ջղայինանում է, թե իբր բժիշկները բան չեն հասկանում: Երեկ էլ իրոք վատացավ, բայց չհավատացինք:
Օ՜ֆ, ես ինձ նույնիսկ մեղավոր եմ զգում տատիս առաջ:
Վերջին խմբագրող՝ Այբ: 02.02.2014, 14:55:
ծերապարտեզի գինը նույնպես մոտավոր ճշտել եմ, օրական 5000-ից է սկսվում, ինձ բացատրեցին, որ դա կախված է տարեցի առողջական վիճակից, դեղորայքից, ինքնուրույնության աստիճանից` այսինքն ինչ ինտենսիվության խնամք է պահանջվում տարեցի նկատմամբ
Աթեիստ (03.02.2014)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ