Հ. Գ. Էլ չասեմ, որ բոլոր դեպքերում կամ մեծ մասում ամեն դեպքում խնամվում են էդ ծերերը, ինչ-որ բարձր ուրիշ բաներ եք ասում, իրականում լրիվ ուրիշ կերպ եք վարվում
Հ. Գ. Էլ չասեմ, որ բոլոր դեպքերում կամ մեծ մասում ամեն դեպքում խնամվում են էդ ծերերը, ինչ-որ բարձր ուրիշ բաներ եք ասում, իրականում լրիվ ուրիշ կերպ եք վարվում
Շինարար-ի խոսքերից
Հ. Գ. Էլ չասեմ, որ բոլոր դեպքերում կամ մեծ մասում ամեն դեպքում խնամվում են էդ ծերերը, ինչ-որ բարձր ուրիշ բաներ եք ասում, իրականում լրիվ ուրիշ կերպ եք վարվում
Շին ջան, իմ հորական կողմի բոլոր կենդանիների համար հայրս ամենավատ, անարժան զավակն է, մայրս դև ու սատանա, անարժան, անցանկալի հարս, ես ու քոյւրս անարժան ու անհոգատար, պապու մահը ցանակցող թոռներ, ովքեր ոչ մի բան չեն անում իրենց ծնած, սնած ու մինչև օրս իր թոշակով կերակրող պապու համար, բայց դե ինչպես նշվեց, դրանք բոլորը երկոտանի կենդանիներ են ում կարծիքը ես մեծապես փաթթած ունեմ ու հետներն էլ չեմ շփվում, որտև մեջները, էս բառը շատ եմ սիրում, իսան չկա, տատս էս դեպքերի համար ասում էր, որ Աստված դրանց 2 տեղից ուղղակի ծակելա, որ մի տեղից լցվի, մյուսից դուրս գա:
Պապս, առհասարակ մեր, կնկրետ իմ, քրոջս, մորս ու իմ կնոջ ու երեխեքի համար մի դրական բան արած չկա, իսկ հորս դե կյանք ա տվել, մեկ էլ իրա կյանքում բացի լորթը լցնելուց մի խարխուլ տուն ա սարքել, էն էլ ձրի ա սարքել, շինարարությունում աշխատելու տարիներին՝ գողցել, ավելացրել ու էժանով կպցրել բերել տուն ա սարքել, որը եթե հայրս չամրացներ ու չվերանորոգեր հիմա պապս վաղուց էդ փլատակների տակ մնացած կլիներ:
Էսքանով հանդերձ նա "մարդ" ա, ինչու չակերտներում, որտև նրա միայն կերպարանքն ա մարդկային ու նրան ուղղակի վերացնել կամ մեկուսացնել չի լինի, քանզի հայրս չի ցանկանում ու չի էլ դիտարկում այդ տարբերակը, իսկ պապս նրա ծնողն է ոչ թե իմ ու ես ու մայրս հորս հետ կապված այդ ֆակտորը ուղղակի անտեսել ու մի կողմ դնել չենք կարա, որտև հայրս մեր համար ամեն ինչ ա ու եթե դրանից իրան լավա, ես պատրաստ եմ էդ լավի համար լռել, գիտակցելով որ գոնե 120 տարեկանում պապս հոգին կավանդի:
Հիմա դու ինչ ես առաջարկում, չխոսենք, չասենք, լռենք ու մես ուտի՞ էդ դևը, շին ջան, գոնե մարդը խոսելով ու կողքից նմանատիպ իրավիճակները դիտարկելով փորձում աօպտիմալ ելք գտնել, դու պատկերացնում ես, եթե մարդիկ առահսարակ չխոսեին էլ սրա մասին:
Ինձ չի վախեցնում ոչ մեկի՝ առավելևս քո կարծիքը էս երևույթի մասին, քանզի ես վստահ եմ, որ դու քո մտածածն ես ասում, իսկ իմ "բառեկամ" երկոտանի կենդանիները երբեք իրենց մտածածը չեն ասում, այլ այն ինչ նրանց հրամցնում է պապս:
Կպատասխանես ինչի Շին ջան, ինչու դու ու ասենք Լուսինեն կարող են ինձ սփոփել ու ասել, որ մեծ մարդ է, համբերող եղիր, հանդուրժող եղիր, կանցնի կգնա, իսկ իմ հարազատ "հորքուր"-ը իրա հորը չի ասում, որ այ բիձա, ամեն ինչդ տեղն ա, ի՞նչ ես ուզում, ձենդ կտրի ապրի, ոչ թե դուրս արի բակ ու բամբասկոտ կնանիքանց պես հայաթին հրամցրու քո ներընտանեկան իրադարձությունները ու ամենակարևորն էլ էն ա, որ հորքուրս իրա մազի բարակությամբ թելից կախված անպետք ու անարժան ընտանիքից ու զավակներից չի խոսում, այլ փնովում ա իմ ընտանիքը, կբացատրե՞ս, էս դեպքում, դու կհանդուրժես ու պապուդ ու իրա օտպռստկին կընդունե՞ս:
Ես չեմ ընդունում Շին ջան, իմ համար ճիշտը դա ա ու քո ճշտից ես չեմ նեղվում, որտև դու անկեղծ ես, էդքան բան
Վերջին խմբագրող՝ keyboard: 09.01.2014, 13:19:
Կարճ ասած Շինարարը մեր ընկերն ա, բայց ինձ որ ասում են «տատուդ չե՞ս սիրում», ասում եմ «սիրում եմ պիվի պես, սառը վիճակում, սեղանի վրա»։
Ոնց հասկանում եմ, ստեղ քննարկվող մարդիկ տարիքի հետ չի, որ դարձան վատը, միշտ էլ էդ են եղել, բայց տարիքի (կամ հիվանդության) հետ որ փակվում են տան, տնեցիներին դարձնում են նյարդային հիվանդ, նոր վերջիններս սկսում են խոսել էդ մասին։ Համենայն դեպս իմը էդ դեպքն ա։
Ու որ պահին պապաս կես բերան ծերանոցի անուն տվեց, չենք թողնի նախադասությունը վերջացնի, կտանենք, կտեղավորենք, մի հատ էլ լավ քեֆ կանենք։
artak.amDe gustibus et coloribus non est disputandum.
Տնաշեններ, նենց սաղդ սկսիք ինձ դիմել քննարկման ժամանակ՝ հետն էլ սենց այնուամենայնիվ ներողամտությամբ, ոնց որ էդ հրեշավոր պառավներին ես եմ բուծում
Դու ես թեմայի Չամիչն ես, ՇինՏնաշեններ, նենց սաղդ սկսիք ինձ դիմել քննարկման ժամանակ՝ հետն էլ սենց այնուամենայնիվ ներողամտությամբ, ոնց որ էդ հրեշավոր պառավներին ես եմ բուծում
Էսքանն ուզում եմ` էստեղ գրեմ ամեն դեպքում: Ուղղակի ես չեմ կարողանում հասկանալ, թե ոնց են կարողանում ծեր, հիվանդ, թույլ մարդիկ կտտանքների ենթարկել առողջ, երիտասարդ, ուժեղ մարդկանց: Շատ հարգելով էս թեմայում բոլոր արտահայտվածներին` ուզում եմ ասեմ, որ ցանկացած հարաբերություն ունի ամենաքիչը երկու կողմ: Մենք հիմա լսում ենք միայն առողջ, երիտասարդ ու ուժեղ կողմին, ու սխալ ա մի կողմի ասածի հիման վրա եզրակացություն անել: Երբ գա ակումբը 40 տարի հետոյի ժամանակը, կզրուցենք նաև մյուս կողմի հետ:Դու ես թեմայի Չամիչն ես, Շին
Շին բայց դու դեմք ես. եղբայր կոնկրետ իմ դեպքի համար, մենակ էդ բացասական էներգիան ուտում ա կոնկրետ ինձ, եղբայր 40-80 տարեկան մարդիկ զոմբիի պես լսում ու հավատում են նրան, որ իմ պապն ասում ա, որ իրա հարսն ու թոռները ուզում են իրան թույնեն
Հիմա ես քեզ վստահ ասում եմ, որ էդ ծեր, աննամուս, բամբասկոտ բիձեն կարում ա մի աբողջ գերդաստան մատերի վրա խաղացնի:
Հակառակ կողմի?ն ես ուզում լսես, խնդրեմ հակառակ կոմղը. մենք` ես ու մերոնք, չենք ուզում պապուն խնամենք ու դավեր ենք նյութում պապու հանդեպ
Հիմա դուրս ա գալիս, որ իմ մերը, ես, քուրս ու կնիկս, էնքան պարապ ենք, որ սաղ օրը մտածում ենք պապուն ոնց թույնենք???
Հիմա ես քեզ հակառակ կողմի ասածն եմ ասում Շին, ինքը նույն բանն ա ասում, պապս, դե հիմա ինձ ասա, ես պտի իրան սիրեմ հարգեմ մեծարեմ ու հանդուրժեմ որտեվ մեծա? ծնողա?
Չէ ախպեր ջան, ինքը արնախում ա, ինքը կյանքակործան մեքենա ա, որը հատուկ մարդկանց հոգիներն ա ուտում, ապեր դաժե Աստված իրան չի ուզում տանի ջոգում ես, սատանեն դաժե իրանից յան ա տվել, մարդը 100 տարեկան ա, որ մի հատ 18 տարեկան ծիտ քցես մոտը, էդ խեղճ ծտից մենակ ծ-ն կմնա, ոչ մի անառողջ օրգան չունի, դու ջոգում ես դա ինչ ա, էդ սաղ ցեղում մի իրա ախպերն ա, որ իրա երեսին կանգնել ասել ա, որ իմ պապը մարդ չի` արնախում ա
Ժող, թեմայի շրջանակներում Amour ֆիլմը նայեք/վերանայեք, գուցե կարծիքները փոխվեն։
Հետաքրքիր թեմա է:
Նախ,շա՜տ լավ միտք է,որ պետք ա երեխեքին ազատություն տան ու հնարավորություն՝ սեփական կյանքի փորձ ձեռք բերելու: Բայց դրա հակառակ կողմն էլ կա.ուրեմն պետքա մինչև տասնութն էնպես դաստիարակել երեխուն,որ մենակ թողելուց ինքն իրա գլուխը չուտի: Ու ոչ թե լրիվ մենակ թողնել,այլ պատրաստ լինել պետք եղած պահին ձեռքը բռնելու:
Գալաթեայի բերած օրինակում,իրոք,բանը բանից անցելա: Դրա մասին նույնիսկ չեմ ուզում խոսել: Ալֆայի ասած,ժամանակին էր պետք զրուցել ու ոսկե միջինը գտնել: Բայց տենց փոխհարգալից զրույցներ հայ ընտանիքներում հազվադեպա լինում:
Եսասիրության մասին էլ ասեմ,որ մարդիկ տարիքի հետ փոխվում են,իրոք: Բայց եթե ժամանակին ոսկե միջինը գտած լինեն,բոլորով գոհ կմնան:
Իմ բախտը տենց չի բերել փնթփնթան ծեր տեսնեմ: Ավելի շատ հակառակ դեպքեր եմ տեսել ու լսել: Բայց,ինչպես արդեն վերևում ասվեց,ամեն դեպք մասնավոր է:
Հետաքրքիր է,իսկ մեզնից որևէ մեկը մտածե՞լ է այն հարցի շուրջ,թե ինչպիսին կլինենք մենք ծերության օրերին:
Հիմա գրում եմ ու մտածում՝ արժե՞ անձնական օրինակ էլ ստեղ բերեմ: Բայց ոնց կյանքնա ապացուցել,ամեն մարդ ինքնա հասկանում իրա ապրածը: Մենակ մի բան կասեմ: Երբ մեր ծնողները մեզ մեծացնում են,երբ անքուն գիշերներ են ապրում,երբ իրանց բոլոր ցանկություններն ու ծախսերը կրճատում են,որ մեր համար ամեն ինչ լավ լինի...ձեզ հարց տվեք՝ իրանք էդ հեշտ տարբերակներն ու ժամանցի հաճելի ձևերը չգիտե՞ն: Խոսքս,իհարկե,նորմալ ծնողներին է վերաբերվում: Նարեի ասած՝ մենակ երեխա ունենալով չեն ծնող դառնում:
Ամեն դեպք առանձին կարելիա քննարկել ու լրիվ տարբեր եզրակացությունների գալ: Բայց էս խոսակցությունից ամեն մեկս մեր համար կարանք հետևություններ անենք: Գոնե մի քիչ ազատություն տալ երեխային,որ հետո ծնողներին չմեղադրի չկայացած կյանքի համար: Էնքան չփայփայել երեխային,որ մենակ վերցնելու սովոր լինի,իսկ տարրական պարտականություններին անտեղյակ: Եթե մեկը մեր օգնության կարիքն ունի,չարհամարենք,մանավանդ,եթե էդ մարդը ծնողա: Սովորենք ու լավ հիշենք ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ բառը,որից ասողն էլ,լսողն էլ գոհ են մնում:
Վերջին խմբագրող՝ Vardik!: 09.01.2014, 14:42:
Ինձ թվում ա՝ սխալը հենց ստեղից ա սկսվում: Խփեք ինձ, մեխեք պատին, բայց ես կասեմ՝ ավելի լավ ա իմ ծնողն ինձ աշխարհ չբերեր, եթե ինձ աշխարհ բերել ա, քրտինք ա թափել, որ օրվա հաց վաստակի մենակ նրա համար, որ երբ ինքը ծերանա, ես իրա նազերը քաշեմ: Ու նորից ինձ ցիցը հանեք, բայց ես կարծում եմ, որ ծնողների արածի ամենալավ փոխհատուցումը ոչ թե նրանց ծեր ժամանակ պամպերս փոխելն ա, այլ ունենալ երեխաներ ու գիշերը չքնելով մեծացնելը:
Չէ,ես որ ցիցը կհանեմ,ոչ կխփեմ,ոչ էլ կմեխեմ:
Ես համաձայն եմ,որ պետքա երեխա ունենալ ու անքուն գիշերներով մեծացնել: Բայց հարցա ծագում,իսկ ի՞նչ անել ծնողի հետ,եթե արդեն պամպերս փոխելուա դառել: Էն լավ հաստատություններն էլ արդեն բացառեցինք վերևում:
Նախապես ներողություն հարցիս համար. իսկ դուք ո՞նց կուզեիք վարվեն ձեզ հետ,երբ ծերանաք: Կարաք չպատասխանեք,բայց ինչ էլ որ պատասխանեք,դուք դա պատկերացնու՞մ եք:
Լավ հաստատությունները չենք բացառել: Դրանք ուղղակի թանկ են: Կարելի ա մի բան անել, որ էժանանան (գրանտ գրել, պետությանը զզվցնել էս թեմայով): Կարելի ա նաև մարդ վարձել, դա ավելի էժան ա: Երեխայի համար դայակ վարձում են, ծնողի համար չե՞ն վարձի:Չէ,ես որ ցիցը կհանեմ,ոչ կխփեմ,ոչ էլ կմեխեմ:
Ես համաձայն եմ,որ պետքա երեխա ունենալ ու անքուն գիշերներով մեծացնել: Բայց հարցա ծագում,իսկ ի՞նչ անել ծնողի հետ,եթե արդեն պամպերս փոխելուա դառել: Էն լավ հաստատություններն էլ արդեն բացառեցինք վերևում:
Նախապես ներողություն հարցիս համար. իսկ դուք ո՞նց կուզեիք վարվեն ձեզ հետ,երբ ծերանաք: Կարաք չպատասխանեք,բայց ինչ էլ որ պատասխանեք,դուք դա պատկերացնու՞մ եք:
Ես հենց ոտուձեռից ընկնեմ, ինքնասպան կլինեմ: Իմ ազատությունն ինձ համար ամենաթանկ բանն ա:
Վույ,խնդրում եմ,էս վերջինը էլ չկրկնեք: Վախեցնում եք,իրոք:
Դայակ վարձելու մտքին համաձայն եմ,եթե ֆինանսը թույլատրումա: Բայց ծերանոց տանել ծնողին... Ոնց որ երեխուն մանկատուն տանեն:
Այո Վարդիկ ջան, ես ոչ թե միայն մտածել եմ, այլ նաև երեխաներիս մանրակրկիթ բացատրել եմ, թե ես ոնց եմ մտածում։
Ես երեխաներիս ասել եմ, որ երբեք պարտավորված չզգաք ձեզ, մեր հանդեպ։
Այս ամենը բնության ընթացքն է, որ մենք ձեզ ծնել և խնամել ենք մինչև ձեր կայուն ոտքի կանգնելը, այնպես չլինի, որ դուք դա դիտարկեք որպես պարտքի զգացում, և հետագայում մեղքի զգացում ունենալով ուզենաք մեր ծերության ժամանակաշրջանում անրադարձեք մեզ՝ ձեր ապրած լիառատ ու հաճելի մանկություն համար։
Բացատրել եմ, որ այդ լիառատ ու հրաշալի մանկությունը մենք իրենց պարգևել ենք, որ ինչ–որ տեղ էլ մեր ներքին էգոն բավարարենք, որ մենք ինքներս մեզ լավ ըզգանք։
Ասել եմ, այնպես չլինի, որ դուք մտածեք (բա մեր ծնողները այսքան բան են արել մեզ համար, ինչպես անտեսենք)
Ես երեխաներիս ասել եմ նաև, որ եթե՝ անգամ ծերությանս ընթացքում անկողնային պարկած լինեմ, ես կգերադասեմ, որ դուք շարունակեք թեկուզ հեռվում առանց ինձ տեսակցության երջանիկ լինեք ձեր անձնական կյանքում, քան լինեք կողքս ու ներքուստ տանջվեք։
Ես գերադասում եմ իմ այդ դժվարին ժամանակին (եթե այդպես կդասավորվի կյանքը) իրենք ինձանից հեռու լինեն, որպեսզի ավելնորդ տանջանքներ և հոգեկան ստրեսներ չապրեն։ Զգուշացրել եմ նաև, որ դա երբեք թող իրանց մոտ չառաջացնի մեղքի զգացում՝ որ չեն կարողացել կամ չի ստացվել կողքս լինեն կամ խնամեն։ Այս ամենը նախորոք եմ ասել, որ իմանան իմ ընտրությունը, թե ես ինչ եմ գերադասում, բայց իրենց համար բաց ընտրության իրավունք եմ թողել, եթե կընտրեն կողքս լինեն ու խնամեն՝ բարի, եթե ցանկացած այլ ընտրություն կանեն՝ կրկնակի բարի։
Իրենց հետ շատ ավելի երկար եմ
խոսացել, որ հիմա չեմ ուզում այստեղ մանրամասը գրել։
Կարևորը, որ իրենք հասկացան, թե ես ինչ տեսանկյունից եմ նայում կյանքին։
Գիտես, ինձ համար կարևոր չի, որտեղ կմահանամ, ինչ հանգամանքներում, կողքս մարդ կլինի թե չի լինի, ես ոչ կյանքից եմ վախեցել, ոչ էլ մահից, ու բացարձակ ոչ մի սպասում չունեմ ոչ մեկից, ու չեմ ուզում անգամ, որ ինչ որ մեկը, թեկուզ շատ փոքր պարտավորություն զգա իմ հանդեպ։ Ինձ համար ավելի կարևորա, որ իմ սիրելիները թեկուզ հեռվում, իրենց անձնական կյանքում իրենց երջանիկ զգան, քան պարտքի զգացումից դրթված կողքս լինեն, և ներքուս տանջվեն։
Մենք իրար սեր ենք պարտք մարդիկ:
Տատս կասեր ,- ՄԱՀԸ լիներ, ծերություն չլիներ: Դե սովորաբար ծանր բեռ դառնում են ծերունության շրջանում, դե դա ինչ-որ տեղ հասկանալի է, ու կյանքի օրենքն է: բայց ամենացավոտը , երբ ընտանիքի կամհարազատների համար ծանր բեռ է մարդ դառնում երիտասարդ տարիքում: Ես խոնարհվում եմ էն մարդկանց առաջ, ովքեր ունեն երիտասարդ տարիքում ,,ծանր բեռ ,,դառած մեկը, ու հոգսը լռությամբ ու համբերատարությամբ տանում են ու կյանքը չեն պատկերացնում առանց նրա: ես երևի չկարողանայի
Պատրաստվիր ավելի լավ, քան անհրաժեշտ է ու թող, որ ամեն ինչ իր հունով ընթանա:
Lílium (12.01.2014), Lusntag Lusine (12.01.2014), Vardik! (12.01.2014), Նաիրուհի (20.01.2014), Շինարար (12.01.2014)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ