Երբ մարդը դառնում է ծանր բեռ

[Աթեիստ]

Բոլոր գրառումները չեմ կարդացել, կներեք իհարկե, մի քիչ էլ շատ անձնականա, բայց ուզում եմ գրեմ…

Պապս, մի ահավոր երևույթ ա, պապայենք 3 երեխա են, ավելի ճիշտ էին, մի հորաքույրս մահացավ ու ինչքան էլ, որ զարմանալի ա հայրս միակ տղան լինելով էլ, այսպեսասած երկրորդ պլանում ա եղել, ամեն ինչ արվելի ա միայն աղջիկների համար, 13-15 տարեկան հասկաից պապս հորս աշխատացրել ու հետը բանվորական աշխատանքների ա տարել նրա փոխարեն, որ ուսման տա, իսկ հայրս առանց բարձրագույն կրթության մորս դիպլոմայինն ու գծագրերն ա արել ամբողջությամբ…
Հիմա պապս 100 տարեկան ա, ճիշտ ա ոտի վրա ա, տենց խնամքի կարիք չունի, բայց մայրս ամեն հնարավորը անում ա իրա համար ու էդ անշնորհակալ երևույթը՝ պապս, ստեղ-ընդեղ նսում ու ասում ա, որ մայրս իրա ճաշի մեջ թույն ա լցնում, որ շուտ մեռնի ու ամենագլխավորն էնա, որ իրան լսող եզերը այդ թվում նաև հորքուրս իրան հավատում են
Պարզվում ա, որ մենք իրան թույնում ենք ու մեր հարևանները ու հորքուրս են իրան ապաթույնում, որ չմեռնի…
Հիմա, եթե հայրս պապուս ծերանոց ուղարկի բոլորը կասեն, որ ծնողին դավաճանեց ու ծերանոց ուղարկեց, սակայն հայրս էդ մասին անգամ լսել չի ուզում, նա իր ծնողին սիորւմ է անկախ ամեն ինչից ու թոքր երեխու պես հոգ տանում նրա մասին:
Հիմա հարց եմ տալիս, որ էդ երևույթը՝ պապս, էսքան ապրում ու մեր բոլորիս կյանքը թունավորում ա, արժի իրա համար որևէ բան անել, ես հազար տարի մնա չէի անի, բայց հորս խաթեր անում եմ, ուզածի պես ամեն ինչը հասցնում եմ, ինքն էլ ոնց որ կապրիզնի երեխա լինի, ամեն ինչն անուն կպցնի ու իմ արածը վատն ա, բայց երբ իրա մյուս թոռներն են անում դա աննակարգրելի անթերի երևույթ ա:
Ժողովուրդ, միանշանակություն չկա էս հարցում, երբ ծնողը մինչև վերջին քայլը քո կողքին ա ու քեզ ուժ ա տալիս, ոնց որ հիմա իմ ծնողներն են, որ ես արդեն բավական լուրջ տարիքում եմ, բայց իրանք ինձ թև ու թիկունք են ու առանց հորս ես ոչինչ եմ, էդ տեսակ ծնողների համար կարելի ա կյանքն էլ մի կողմ դնել Աստված պետք չանի, բայց ես վստահ ասում եմ, ես որ պապուս նման ծնող լինեմ, թող վրես էլ չթքեն, ես հաստատ արժանի չեմ լինի:
Դե իհարկե գրելով չեմ կարա ողջ եղելությունը նկարագրեմ, որտև էս ողջ պատմության հիմքում մի բան ա ընկած՝ նախանձ,խանդ ու չուզողություն:

Նենց որ, եթե հորս ֆակտորը չլիներ՝ պապս վաղուց քաղաքի ամենա-ամենա վատ ծերանոցում կլիներ:

Հով, վայթե տատս քո պապն ա :-)
Եթե լուրջ, տենց մի տատ էլ հորական տատս ա, բայց էսի նենց չի որ ծերացավ նոր դառավ փիս, հա էլ էդ ա էղել, դասական հոգեբանական վամպիր, բայց ո՞վ իրան ծերանոց կտա: Համ ծերանոցում կարող ա անմեղ մարդիկ լինեն, համ էլ «ամոթ ա, չի կարելի»: Օղորմածիկ հորքուրս ինչ ասես կաներ, որ տատս իրանց տուն չգնա, հենց ուզում էր գնար, հորքուրս էր արագ գալիս մեր տուն: Հիմի հորքուրիս ու հորոխպորս երեխեքը «շատ են սիրում իրանց տատուն» ու խմում են իրա առողջության կենացը: Ես էդ կենացը չեմ խմում: Ու լավագույն լուծում տեսնում եմ իրենից հեռու ապրելը:
Խնդալու ա, որ երբ որ ես եմ սարկազմով իրան բան ասում, կարա նեղանա, բայց ասենք հորքուրիս տղու նույն հումորը շատ խնդալու ա իրա համար:
Թաղմանը վայթե լավ խմելու եմ:
Բայց հըլը մենակ երազում եմ: