Երբ մարդը դառնում է ծանր բեռ

[Գալաթեա]

Ինձ ցիցը չհանեք, բայց ես կարծում եմ՝ դա դավաճանություն չի. մասնագիտացված հաստատություններում ավելի ճիշտ կխնամեն, քան տան պայմաններում, իսկ «երեխային» ոչ ոք չի արգելում ինչքան ժամանակը ների, այցելի ծեր ծնողին:

Ուղղակի ստեղ ուրիշ հարց կա: Հայ ծնողներն իրանց էրեխեքին մինչև հազար տարեկան պահում են: Չգիտեմ՝ դա անում են գիտակցվա՞ծ, թե՞ ոչ, բայց արդյունքում ստեղծում են պարտքի զգացում, ինչի արդյունքում «երեխան» ստիպված խնամում ա ծեր ծնողին: Այ եթե թողնեին, որ սաղ տասնութից ինքնուրույն կյանք սկսեին, բոլորն իրենց կյանքից գոհ կլինեին:

Բյուր, 18-ից ինքնուրույն կյանք ապրելը շատ հավես ու օգտակար բան ա, չեմ վիճում: Շատ վաղ սկսում ես սեփական ոտքերի վրա կանգնել, 20-ից ավել տարեկան լինելու դեպքում անհեթեթ արգելքներ չեն դնում դիմացդ և այլն:
Բայց ես մտածել եմ, որ դա էլ մի ուրիշ ծայրահեղություն ա:
Ծնողը թող էլի չխառնվի երեխու կյանքին, բայց դուրս չշպրտի 18-ը չլրացած, ինչ ա՝ շուխուռուվ սեքս անելու կարոտ են մնացել մարդուկնիկով:
Դրսում էդ անջատումը շատ կտրուկ ա ստացվում: Ու դա ազատության ու ինքնուրույնություն բերելով՝ նաև հանգեցնում ա էմոցիոնալ դեգրադացման: Դադարում ես ծնողիդ ուրախություններով ուրախանալ, ջերմությունն զգալ, երբ կարիք ունես: Եսիմ, կարող ա իմ մեջ էլի մեր ադաթներն են խոսում, բայց ես շատ կուզեի, որ ոսկե միջին լիներ էս սիտուացիայում:

Երազում եմ երևի:

[Alphaone]

Գալ, ես երջանիկ կլինեի, որ ինձ 18 չլրացած դուրս հանեին, երբ շատ ես ծնողներիդ խնամքին մնում, ջերմոցային բույսի ես վերածվում, դրա համար ես 26 տարեկանում դեռ 16 տարեկանի նման եմ, ինչը հաստատ էն չի, ինչ ես կյանքից կուզեի: Մինչև հիմա, երբ ջեռոցից տաք բան եմ հանում, մամաս վախեցած ասում ա՝ թող ես, չգիտեմ անգամ լացեմ, թե ծիծաղեն իրավիճակի անհեթեթության վրա: Երեխային դուրս հանել, ասելն՝ ինքնուրույն ապրի, լավագույն բանն ա, որ կարող ա ծնողը երեխայի համար անի:

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, երևի ճիշտ ես ասում, բայց մեզ մոտ դա չի աշխատում: Մեզ մոտ էդ նորմալ ծերանոցները սկի չկան, մեզ մոտ էն կամավորական համակարգը չկա, որ ամենքը իր ծերն ունի, իր օրն ունի, այցելում ա, հետը շփվում, մեզ մոտ ծերանոցներում ծերերը շատ արագ դառնում են բանջարեղեն, կներեք արտահայտությանս:

Իսկ երեխաների պահով երևի ճիշտ ես, դա դա էլ արդեն մեր սերնդին մնաց, որ իրանց երեխաներին ավելի շուտ ազատություն տան:

Շին, մի հատ նորմալ ծերանոց Երևանում կա, չնայած գներ ա խփում: Ու կան նաև մարդիկ, որոնք վճարովի հիմունքներով տուն են գալիս, էդ գործն անում են, ոնց որ դայակներ կան: Ուղղակի սաղ «դավաճանություն» բառի տակ խուսափում են նման ծառայություններից:

Բյուր, 18-ից ինքնուրույն կյանք ապրելը շատ հավես ու օգտակար բան ա, չեմ վիճում: Շատ վաղ սկսում ես սեփական ոտքերի վրա կանգնել, 20-ից ավել տարեկան լինելու դեպքում անհեթեթ արգելքներ չեն դնում դիմացդ և այլն:
Բայց ես մտածել եմ, որ դա էլ մի ուրիշ ծայրահեղություն ա:
Ծնողը թող էլի չխառնվի երեխու կյանքին, բայց դուրս չշպրտի 18-ը չլրացած, ինչ ա՝ շուխուռուվ սեքս անելու կարոտ են մնացել մարդուկնիկով:
Դրսում էդ անջատումը շատ կտրուկ ա ստացվում: Ու դա ազատության ու ինքնուրույնություն բերելով՝ նաև հանգեցնում ա էմոցիոնալ դեգրադացման: Դադարում ես ծնողիդ ուրախություններով ուրախանալ, ջերմությունն զգալ, երբ կարիք ունես: Եսիմ, կարող ա իմ մեջ էլի մեր ադաթներն են խոսում, բայց ես շատ կուզեի, որ ոսկե միջին լիներ էս սիտուացիայում:

Երազում եմ երևի:

Գալ ջան, արևմուտքում բնավ կտրուկ չի էդ ամենը, ինչքան ներկայացվում ա: Նենց չի, որ ծնողը հանում, դուրս ա շպրտում, բայց նենց էլ չի, որ զոռով պահում ա: Հակառակը, էրեխեքն իրանք են ուզում գնալ, ծնողն էլ ոչ մի բան չի անում դրա դեմ (ի տարբերություն մեր երկրի ծնողների): Ու «երեխան» էլ չի լքում ծնողին, էմոցիոնալ կապն էլ չի կորում: Ուղղակի հետո վզին թոռներ չի փաթաթում, առավոտից երեկո նրան չի խնամում: Եթե կարիքը լինում ա, օգնում ա: Ամեն դեպքում, ծեր ծնողը եսասեր չի դառնում (մեծ մասամբ) ու չի պարտադրում, որ երեխան ամեն ինչից կտրվի ու իրեն խնամի:

[Dayana]

Գալ ջան, արևմուտքում բնավ կտրուկ չի էդ ամենը, ինչքան ներկայացվում ա: Նենց չի, որ ծնողը հանում, դուրս ա շպրտում, բայց նենց էլ չի, որ զոռով պահում ա: Հակառակը, էրեխեքն իրանք են ուզում գնալ, ծնողն էլ ոչ մի բան չի անում դրա դեմ (ի տարբերություն մեր երկրի ծնողների): Ու «երեխան» էլ չի լքում ծնողին, էմոցիոնալ կապն էլ չի կորում: Ուղղակի հետո վզին թոռներ չի փաթաթում, առավոտից երեկո նրան չի խնամում: Եթե կարիքը լինում ա, օգնում ա: Ամեն դեպքում, ծեր ծնողը եսասեր չի դառնում (մեծ մասամբ) ու չի պարտադրում, որ երեխան ամեն ինչից կտրվի ու իրեն խնամի:

Էն արևելքում, որտեղ ես եմ ապրում, լավ էլ կտրվում են։ Իմ կոլեգաները ծնողի զանգին չեն պատասխանում, ու ծնողի էն բողոքին, թե փաբը գերադասում են իրենց այցելելուց, ասում են ՝ «այո, փաբում հետաքրքիր ա»։ Իմ համար էդ աբսուրդ ա։
Ինչքան ծերերի էստեղ տեսել եմ ՝ մեր կամ ընկերների հարևանությամբ, ոչ ոք իրանց չի այցելում ՝ երբեք, ու էդ ծերերն էնքան էդ մենակությունից նեղվում, չարանում, որ սկսում են հարևանների կյանքը թունավորել ՝ շաբաթը յութ օր ոստիկան են կանչում հարևանների վրա։

[Alphaone]

Տեսնեմ կարամ էդ մարդուն համոզեմ, ակումբ բերեմ իմ ուսանող տարիներին մոտ ընկերներիցս մեկը ծնողների հետ գժտվեց: Բավական ունևոր, կարող ընտանիք էր ու դեռ միջնադարյան քաղաքական ամուսնություն էին ձեռնարկել, որ որդուն ամուսնացնեն, թքեց, տնից դուրս եկավ, անգամ հագուստ չէր վերցրել, ընկերոջից էր փոխ առել: Ծանոթ փաստաբաններից մեկն իր տանը տեղավորեց, մինչև ոտքի կանգնեց ու իրականում ինքնուրույն կանգնեց: Հիմա իր ու իր ծնողների հարաբերություններն ուղղակի հիացնում են, էդքանի հետո իրար «ներել» են, իրար սիրում են ու ինքը հաստատ ոչ ծնողներին կտանի ծերանոց, ոչ էլ իրեն կոտորելով հիվանդ կպահի, բայց էդ տարբերակը որոշակի ֆինանասական կայունության դեպքում ա գործում, երբ կարող ես դայակ վարձել, իսկ երբ էդ հնարավորությունը չկա, աննկարագրելի ծանր բեռ ա հիվանդ ծերի խնամելը ու միակ ելքը Շինի ասած տարբերակն ա, սրտիցդ արյուն գնալով խիստ լինել ու մանիպուլյացիաների զոհ չգնալ, քանի որ հետո էդ համ քո համար ա վատ լինելու, համ էն ծերի, ում խնամում ես:

[Շինարար]

Շին, մի հատ նորմալ ծերանոց Երևանում կա, չնայած գներ ա խփում: Ու կան նաև մարդիկ, որոնք վճարովի հիմունքներով տուն են գալիս, էդ գործն անում են, ոնց որ դայակներ կան: Ուղղակի սաղ «դավաճանություն» բառի տակ խուսափում են նման ծառայություններից:

Չէ, դե էդ դեպքում արդեն դավաճանություն ա, եթե հնարավորություն ունես, էդ ծառայությունից հրաժարվելը: Ես դրան արդեն ավելի քան նորմալ եմ նայում: Չնայած էդ քո ասած իրականում տխմար կարծիքներն էլ իրոք կան. ավելի լավ ա անտարբերության մատնված, արդեն ատելության թշնամական հայացքների ներքո տան մի անկյունում պահել, քան նորմալ դայակ վարձել, որ խնամի, թե կողքից ինչ կասեն: Կողքից ի՞նչ պիտի ասեն. ասելու են՝ հալալ ա, ծնողի համար նույնիսկ հատուկ դայակ ա վարձել: Բայց իրոք տենց մոտեցում, որ դայակ վարձելն ամոթ ա, որը ես ոչ մի կերպ չեմ հասկանում:

[Գալաթեա]

Փաստորեն երեխաներին ծնողական սիրո ու խնամքի "լծից" շուտ ազատելը շատ անմիջական կապ ունի հենց էս սիտուացիայի հետ: Լուծումներից մեկն ա, համենայն դեպս:
Եթե ժամանակին իմ կոլեգան առանձնանար ու ապրեր իր կյանքով, երբ դեռ մայրն առողջ էր և ունակ, հիմա շատ հեշտությամբ կարելի կլիներ հարցը կազմակերպել՝ առանց մարդուն ծերանոց տանելու ու դավաճանի անուն վաստակելու:

Այսինքն ստացվում ա, որ չափազանց մեծ ծնողական սերն ու խնամքը հանգեցնում են նրան, որ համ երեխան ա դժբախտ լինում համ ծնո՞ղը (որովհետև փաստացի դժբախտացնում ա երեխային):

[Alphaone]

Էն արևելքում, որտեղ ես եմ ապրում, լավ էլ կտրվում են։ Իմ կոլեգաները ծնողի զանգին չեն պատասխանում, ու ծնողի էն բողոքին, թե փաբը գերադասում են իրենց այցելելուց, ասում են ՝ «այո, փաբում հետաքրքիր ա»։ Իմ համար էդ աբսուրդ ա։
Ինչքան ծերերի էստեղ տեսել եմ ՝ մեր կամ ընկերների հարևանությամբ, ոչ ոք իրանց չի այցելում ՝ երբեք, ու էդ ծերերն էնքան էդ մենակությունից նեղվում, չարանում, որ սկսում են հարևանների կյանքը թունավորել ՝ շաբաթը յութ օր ոստիկան են կանչում հարևանների վրա։

Դայ, ախր եթե դայակ ես վարձում, չի նշանակում մարդու վրա խաչ ես քաշում, ասենք իմ հայրիկն էնքան զբաղված ա, որ ես երջանիկ կլինեմ, մի օր ինքը ժամանակ գտնի, նստի ինձ հետ զրուցի կամ թեկուզ շախմատ խաղա, բայց ամբողջ օրը նույն բանն անելով ես ուղղակի կխելագարվեմ, հաստատ կուզեմ մի օր էլ կտրվել, փաբ գնալ, դրա համար հավես արտահայտություն կա՝ «ոսկե միջին», պիտի կարողանաս փոխլրացնել, չեմ պատկերացնում էնպիսի մարդ, որ ծնողին թեկուզ ժամանակ առ ժամանակ չկարոտի:

[StrangeLittleGirl]

Էն արևելքում, որտեղ ես եմ ապրում, լավ էլ կտրվում են։ Իմ կոլեգաները ծնողի զանգին չեն պատասխանում, ու ծնողի էն բողոքին, թե փաբը գերադասում են իրենց այցելելուց, ասում են ՝ «այո, փաբում հետաքրքիր ա»։ Իմ համար էդ աբսուրդ ա։
Ինչքան ծերերի էստեղ տեսել եմ ՝ մեր կամ ընկերների հարևանությամբ, ոչ ոք իրանց չի այցելում ՝ երբեք, ու էդ ծերերն էնքան էդ մենակությունից նեղվում, չարանում, որ սկսում են հարևանների կյանքը թունավորել ՝ շաբաթը յութ օր ոստիկան են կանչում հարևանների վրա։

Դայ, բայց շատ կներես, փաբում ավելի լավ ա Կարո՞ղ ա որևէ մեկը կասկածում ա դրանում: Էդ էլ ես եմ ասում, որ կյանքիս մենակ երկու տարին եմ ծնողներիցս հարյուր տոկոսանոց անկախ ապրել: Ու սա ես ասում եմ որպես առողջ ծնողի զավակ (թութութու): Պատկերացնում եմ՝ փաբում ինչքան ավելի լավ կլինի, եթե գիտես, որ տանը ծնողիդ հետ նաև լիքը հոգս ա սպասվում (պամպերս փոխել, վերքեր մշակել, լողացնել և այլն):

[Alphaone]

Փաստորեն երեխաներին ծնողական սիրո ու խնամքի "լծից" շուտ ազատելը շատ անմիջական կապ ունի հենց էս սիտուացիայի հետ: Լուծումներից մեկն ա, համենայն դեպս:
Եթե ժամանակին իմ կոլեգան առանձնանար ու ապրեր իր կյանքով, երբ դեռ մայրն առողջ էր և ունակ, հիմա շատ հեշտությամբ կարելի կլիներ հարցը կազմակերպել՝ առանց մարդուն ծերանոց տանելու ու դավաճանի անուն վաստակելու:

Այսինքն ստացվում ա, որ չափազանց մեծ ծնողական սերն ու խնամքը հանգեցնում են նրան, որ համ երեխան ա դժբախտ լինում համ ծնո՞ղը (որովհետև փաստացի դժբախտացնում ա երեխային):

Միանշանակ, Գալ

[Dayana]

Դայ, ախր եթե դայակ ես վարձում, չի նշանակում մարդու վրա խաչ ես քաշում, ասենք իմ հայրիկն էնքան զբաղված ա, որ ես երջանիկ կլինեմ, մի օր ինքը ժամանակ գտնի, նստի ինձ հետ զրուցի կամ թեկուզ շախմատ խաղա, բայց ամբողջ օրը նույն բանն անելով ես ուղղակի կխելագարվեմ, հաստատ կուզեմ մի օր էլ կտրվել, փաբ գնալ, դրա համար հավես արտահայտություն կա՝ «ոսկե միջին», պիտի կարողանաս փոխլրացնել, չեմ պատկերացնում էնպիսի մարդ, որ ծնողին թեկուզ ժամանակ առ ժամանակ չկարոտի:

Ժող, ես դայակի մասին ոչինչ չեմ ասել։ Իմ բերած օրինակը առողջ ծնողների մասին ա։ Մարդը չի ուզում իր անձնական ժամանակից տրամադրել ծնողին տարին մեկ այցելելու համար։

[StrangeLittleGirl]

Փաստորեն երեխաներին ծնողական սիրո ու խնամքի "լծից" շուտ ազատելը շատ անմիջական կապ ունի հենց էս սիտուացիայի հետ: Լուծումներից մեկն ա, համենայն դեպս:
Եթե ժամանակին իմ կոլեգան առանձնանար ու ապրեր իր կյանքով, երբ դեռ մայրն առողջ էր և ունակ, հիմա շատ հեշտությամբ կարելի կլիներ հարցը կազմակերպել՝ առանց մարդուն ծերանոց տանելու ու դավաճանի անուն վաստակելու:

Այսինքն ստացվում ա, որ չափազանց մեծ ծնողական սերն ու խնամքը հանգեցնում են նրան, որ համ երեխան ա դժբախտ լինում համ ծնո՞ղը (որովհետև փաստացի դժբախտացնում ա երեխային):

Հա, Գալ: Չգիտեմ՝ ծնողները դա գիտակցված են անում, որ երեխայի ձեռ ու ոտը կապեն, թե ոչ, բայց բոլոր դեպքերում հանգեցնում ա դրան:

Ի դեպ, ես դա չէի անվանի «չափազանց մեծ ծնողական սեր»: Ես չեմ կարծում՝ երեխայի ինքնուրույնությունը զոռով սահմանափակելը ծնողական սեր ա կոչվում: Կներեք, որ կոպիտ եմ, բայց նույնիսկ դա ինձ թվում ա՝ ծնողական էգոիզմի դրսևորում ա: Ըստ էության, մեր երկրում ցանկացած տարիքում ծնողական էգոիզմը հաղթում ա երեխայի էգոիզմին:

[Alphaone]

ա՜, ամեն դեպքում առողջ թե հիվանդ, աննորմալություն ա թե ծնողի վրա խաչ քաշելը, թե կամակորության ու մանիպուլյացիաների զոհ ռադնալը:

[StrangeLittleGirl]

Ժող, ես դայակի մասին ոչինչ չեմ ասել։ Իմ բերած օրինակը առողջ ծնողների մասին ա։ Մարդը չի ուզում իր անձնական ժամանակից տրամադրել ծնողին տարին մեկ այցելելու համար։

Իրա գործն ա: Մարդ էլ կա՝ ամեն տարի անհամբեր սպասում ա Քրիսմըսին, որ ծնողներին այցելի, բայց էնպես ա հարմարացնում, որ մի շաբաթից երկար չմնա էնտեղ:

[Գալաթեա]

Ժող, ես դայակի մասին ոչինչ չեմ ասել։ Իմ բերած օրինակը առողջ ծնողների մասին ա։ Մարդը չի ուզում իր անձնական ժամանակից տրամադրել ծնողին տարին մեկ այցելելու համար։

Դայ, ինչ ես կարծում, կարա՞ նենց լինի, որ դա գա հենց նրանից, որ իրանք շատ հեշտությամբ են ժամանակին իրենց երեխեքի հեռանալն ընդունում: Նույնիսկ գուցե ուրախանում են: Դրսում ախր մեր պես չեն մտածում: 18 տարեկան երեխա ունեցող ծնողը դեռ ջահել կարա լինի ու իրան դուր գա առանց աղմուկի ու թինեյջերական հոգսերի տունը:

Ու երեխան էլ դա զգալով՝ հետո էլ չուզի իրենից տենց հեշտ հրաժարված ծնողի հետ կապ ունենալ: Մտածելով, որ լավ էր յոլա են գնում առանց իրեն: