Տեսնեմ կարամ էդ մարդուն համոզեմ, ակումբ բերեմիմ ուսանող տարիներին մոտ ընկերներիցս մեկը ծնողների հետ գժտվեց: Բավական ունևոր, կարող ընտանիք էր ու դեռ միջնադարյան քաղաքական ամուսնություն էին ձեռնարկել, որ որդուն ամուսնացնեն, թքեց, տնից դուրս եկավ, անգամ հագուստ չէր վերցրել, ընկերոջից էր փոխ առել: Ծանոթ փաստաբաններից մեկն իր տանը տեղավորեց, մինչև ոտքի կանգնեց ու իրականում ինքնուրույն կանգնեց: Հիմա իր ու իր ծնողների հարաբերություններն ուղղակի հիացնում են, էդքանի հետո իրար «ներել» են, իրար սիրում են ու ինքը հաստատ ոչ ծնողներին կտանի ծերանոց, ոչ էլ իրեն կոտորելով հիվանդ կպահի, բայց էդ տարբերակը որոշակի ֆինանասական կայունության դեպքում ա գործում, երբ կարող ես դայակ վարձել, իսկ երբ էդ հնարավորությունը չկա, աննկարագրելի ծանր բեռ ա հիվանդ ծերի խնամելը ու միակ ելքը Շինի ասած տարբերակն ա, սրտիցդ արյուն գնալով խիստ լինել ու մանիպուլյացիաների զոհ չգնալ, քանի որ հետո էդ համ քո համար ա վատ լինելու, համ էն ծերի, ում խնամում ես:
Մեջբերել
Էջանիշներ