Ժող, ստեղ լրիվ տարբեր մոտեցումներ են... որը երևի նորմալ ա ու բնական:
Ես ներողություն եմ խնդրում, եթե թեմայով ցավոտ վերքեր շոշափեցի, պարզապես հանգում ենք նրան, որ մարդու մաշկի վրա զգացածն ամենամեծ դերն ա խաղում էս հարցում:
Եթե չես զգացել, դրա տառապածը չես, կարող ես ասել՝ է լավ հիմա, մարդ ա, մի բան ա՝ ասել ա, մի քիչ էլ պարանոյիկ ա, մեծ մարդ ա հիմա, ոչինչ: Հեշտ ա բարի ու հանդուրժող լինել, եթե տենց մի պարանոիկ կողքիդ սենյակից չի գոռում, որ իր ձվածեղի մեջ ամեն առավոտ կարագի տեղ թույն են լցնում:
Լրիվ ուրիշ ա վերաբերմունքը՝ եթե ինքդ զգացել ես էդ ամենը...
Շին, հա, հաճախ ծերերի պարանոյան կարա մեր վերաբերմունքի արտացոլումը լինի: Իսկ եթե չի, ու մեկ ա կա՞: Էդ դեպքո՞ւմ ինչ անես:
Մեջբերել
Էջանիշներ