Գլուխ 1.
Բեմում
Դժվար է տեսնել բեմում կանգնած արտիստին ու անաչառաբար հետևել նրա արվեստին, երբ գիտես, որ ելույթից հետո նա կմոտենա քեզ և կհարցնի՝ ինչպիսի՞նն էր ելույթս, որդիս… Ես էլ երևի կպատասխանեմ՝ լավ, հայրիկ կամ լավ, մայրիկ:
Կա մի տեղ, որտեղ դադարում ես ծնողիդ ընկալել որպես տան գլխավոր կամ հրամաններ աձակող: Վայր, որտեղ մարդիկ փոփոխման են ենթակա` գացմունքները փոխակերպելով նոտաների կամ շարժումների: Առավել հուզիչ է, երբ կատարողը քոնն է, քո հերոսը, ով քեզ ուղեկցում է աչքերդ բացելուց ի վեր…
Ծնող:
Ես չեմ կարող սիրահարվել հորս կամ մորս: Ես կարող եմ սիրել բեմում կանգնած անհատին, ով ամենաքիչն է այդ պահին համարվում արյունակիցս: Ուստի ես հետևում եմ վերափոխմանը մեկի ու զրոյի: Ում ճանաչում եմ գոնե ինչ-որ չափով, հնարավորություն է տալիս սպիտակ սավան քաշել իր վրա ու նկարել նոր մարդ: Որը ոչ մի ձև նման չէ նրան, ով կարող է ժամերով զայրանալ անփութությանս վրա կամ ինձ հետ ունենալ պարզ կենցաղային հարաբերություններ: Առանց ավելորդ սենտիմենտալիզմի, առանց արտիստիզմի: Այո, նա ինձ հետ առանց արտիստիզմի է, սակայն բեմի վրա նա աչքերով պահում է կոնտակտ ինձ ու ինձ նման հարյուրավորների հետ, ինչը ոչ թե լրացնում է առօրյայում չստացած էմոցիաները, այլ ստեղծում միջավայր, որտեղ բեմը դառնում է կյանք: Արստիստը սովորել է կյանքը, ապա տեղափոխվել բեմ, իսկ նրա հաջորդները միանգամից բացում են իրենց աչքերը բեմում…: Դա արվեստ է:
Մեջբերել
Էջանիշներ