Մուշու (02.08.2014)
Կենդանի շունչ կա՞, թե բոլորդ հանգստանալու եք գնացել...![]()
Պարտադիր չի ճիշտ ձևը չիմանաս, որ իրավունք ունենաս սխալվելու: Ու ի՞նչ ա նշանակում «ճիշտ»… Մեծամասնության կարծի՞ք: Առռըհա: Ձե՞ր կարծիքը… Դաբլառռըհա… Քմծիծաղը էդ մինիմալն է, որ այցելում է ինձ, երբ լսում-կարդում եմ իրենց գերժամանակակից հռչակած մարդկանց ասածները-գրածները… Հա, ես ամեն անգամ էլ ինչ-որ մեկին հանդիպելու համար Սարից եմ իջնում, բայց էդքան նմա՞ն եմ մի խումբ ձիավորի… Ես գիտեմ ձեր ճիշտը, տեսել եմ, լսել եմ, կարդացել եմ, հասկացել եմ, բայց չեմ ընդունում: Հա, հենց չեմ ընդունում: Ծիծաղելի է տեսնել, թե ոնց են մարդիկ ընկալում ազատությունը… հասկացանք ա-ով ա սկսվում, բայց գ չի էդ անտեր երկրորդ տառը...
ցավալի ա, որ գիտակցում ես, որ մարդկությանը տվածդ միակ օգուտը էղել է մի քանի գրքույկ սարքելն ու մի քանի տասնյակ էջ մասնագիտական գրականություն (գծալարային կապ)) ) թարգմանելը, էն էլ բանակում: Ու հա, հերիք չի էդ ըտենց, ու հերիք չի էս վերջին 76 տարում էդ բանակի երկու տարին ա էղել լավագույնը, հլը մի բան էլ օրվա ամենահաջողված ժամերն աշխատանքային ժամերն են էսօրվա դրությամբ... որ չնայած մարդկությանը ոչ մի օգուտ չես տալիս, բայց հազար ու մի գիտնականից բարձր աշխատավարձ ես ստանում: Ու որ իբր ուզում ես մեսիջ ուղարկես մարդկանց, բայց գիտես, որ ում ուղղված ա, կամ չի կարդա, կամ չի հասկանա, կամ էլ չի ջոգի որ իրան էր ուղղված: Ու էս ամեն ինչը զրուցարանում, ոչ թե ինչ-որ հասարակական վայրում, որտեղ ավելի կարդացվող կլիներ, ասենք անկապ օրագրում, կամ թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր էլիտար զրուցարանում: Ու էս պատմության ամենամութ կողմերից մեկն էն ա, որ խմած չեմ, ու սթափ ուղեղով էսքանը գրելուց հետո սարսափում եմ պատկերացնել, թե ինչ կլինի եթե խմեմ ու որոշեմ գրել, դատարկել իմ մեծ կուտակված էն ամեն ինչը, որ կաթիլ-կաթիլ համբերատար հավաքել եմ (թե ասա ինչիդ էր պետք) ու որ էսօր հավաքվել ու կրծում են ներսից: Ու որ չկա մի հարթակ, չկա մի անկյուն, չկա վերջապես մեկը, որ ասես-կիսվես, դատարկվես, խմես, մոռանաս, առավոտ հիշես, էլի խոսաս, էլի խմես, էլի դատարկվես........ Ես գիտեմ, որ իրանք են ճիշտ: Իրանց կյանքն ավելի թեթև ա անցնում ու ավելի կայֆ, ոնց որ բանակում էր հեշտ ու հանգիստ անցնում անուղեղ հայվանների ծառայությունը, ավելի արագ, քան իմ հասանելիք երկու ժամը, որ պետք ա մեջը 2 պարկ սառած կարտոֆիլ ունեցեղ պահեստը հսկեի 2010-ի ամանօրյա գիշերը, ու էդ էն օրն էր, որ զինվորական վերարկուիս օձիքին շնչառությանս գոլորշուց սառույց էր գոյացել... Ու մարդիկ մտածում են գնացել էի հայրենիքս պաշտպանեի, պատվով, 3 կրծքանշանով էլ վերադարձա: Որ ի՞նչ անեմ...
Վերջին խմբագրող՝ John: 10.08.2014, 00:16:
melancholia (10.08.2014), Մուշու (10.08.2014)
VisTolog (11.08.2014)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ