Նամակ՝ տասը տարեկան Ավետիսին
"Ավետիս ջան, ողջույն, Գալաթեան ա, (երկու ամսական էիր, երբ առաջին անգամ քեզ խնդրեցի, որ մեծանաս, ինձ տենց դիմես, ապրես, որ չմերժեցիր)
Էսօր, պուճուրս, քո պապայի ծնունդն ա: Քեզ համար՝ հայրիկ, մեզ համար՝ Չուկ:
Որ մի քիչ մեծանաս՝ պապադ ու Սասուն հոպարը քեզ կսկսեն պատմել, թե ինչեր են ջահել ժամանակները արել, հիմա դեռ շուտ ա, հանգիստ ապրի, պստո եղի
Պապադ... հմմ... ինքը իմ ու Սասունի ամենալավ ընկերն ա: Արդեն տասնհինգ տարի ա: Մենք ընկերությունը ստուգող բոլոր իրավիճակներում եղել ենք իրար հետ. դժվարության պահին, դժբախտության պահին, ուրախության ժամանակ ու ճանապարհորդելիս: Բա ինչքան գարեջուր ա խմվել միասին... ինչքան իշխանություն ա քֆռտվել ու ընդիմություններ պաշտպանվել: Դե դու պապայիդ տղեն ես, գիտեմ, որ հասկանում ես՝ ինչի մասին ա խոսքը:
Բա ինչքան ա պապադ ինձ էնքան ջղայնացրել, որ չեմ ուզեցել երեսը տեսնեմ ու հետո մի հատ զանգը ու փսփսալով երկու բառ(շատ ցածր ա խոսում, տենց չի լինի) ասելը ստիպել ա՝ մոռանամ, ինչի էի ջղայնացել:
Ավետիս ջան, դու պապային լավ լսի, որտև ինքը լավ մարդ ա, քո բախտը շատ ա բերել: Տենց սիրող հայր ունենալը.. մի օր կհասկանաս ինչ կարևոր բան ա:
Ու որ էդ անթրաշը պիվնոյից գա տուն՝ ասա Գալաթեան էր գրել ու ջղայնացած ա, որ էս ժամին դեռ դրսերում էր:
Ու պաչի իմ ու Սասի կողմից:
Ու ասա որ շատ եմ իրան սիրում:
Մինչև հանդիպում, Ավետիս ջան, դե գիտես, շաբաթ օրը բոլորով գնում ենք Հոբիթ 10-ը նայելու:
Պաչ, ճուտս"
Գալաթեա:
Մեջբերել
Այ, գիշերը ժամը մեկին գործից տուն գալն ու էլի գործ անելը, հետո էլ տոնածառ զարդարելը սենց բան է. մինչև պրծա, մտա թեմա բացելու, էն բիձա Շինոն արդեն առաջ էր ընկել ։անգռը
Էջանիշներ