Էն, որ կաշվե կոշիկներ հագած անձնավորությունը բուսակերության ճշմարտացիության մասին «քարոզ» է կարդում:
Էն, որ կաշվե կոշիկներ հագած անձնավորությունը բուսակերության ճշմարտացիության մասին «քարոզ» է կարդում:
Էն որ զանգում ես թեժ գիծ ու քո վրա այնքան են մունաթ գալիս, որ փոշմանում ես: Զարմանում եմ, պիտի անպայման ձայնագրվի՞ խոսակցությունը, որ բարեհամբույր լինեն:
Vitam regit fortuna, non sapientia.
Էն որ գուցե մի քիչ <<անկապ>> հնչի ասածս, բայց մտածում եմ, ինչ վատ կլիներ, եթե ասենք լիներ նաև <<Դար ակումբ>> թերթ, որտեղ կտպագրվեին ակումբի լավագույն պատմվածքները, ինչու չէ՝ կարևոր քննարկումները և ․․․չգիտեմ։ Ակումբցիների համար նոր հարթակ կլիներ։ Ֆորումը կմնար ֆորում, բայց նաև <<Դար ակումբը>> ուրիշ ձևաչափով հանդես կգար։
Հ․Գ․ Ուղղակի մտքեր են էլի։
Վերջին խմբագրող՝ Այբ: 18.03.2015, 18:57:
Էն որ հիմա էլ գլուխս եմ քցել, ուկրաիներեն եմ ուզում սովորեմ:
i wanted to destroy something beautiful
Էն որ մի հատ հաղորդում կա, որը <<Իմա՞ստը>> անունով էջ ունի։ Իսկ ես ընդհանրապես չեմ կարողանում հասկանալ այդ հողորդման <<հումորը>>։ Իմա՞ստը։
Էն, որ վերը նշված հաղորդման անունը տեսնելիս (հա հենց տեսնելիս) վատանում եմ, լուրջ եմ ասում: Ներվերս քայքավում ա Դրանից ապուշ հումոր ես դեռ չեմ լսել: Հենց աչքովս ա ընկնում, երկու վայրկյան նեռվայինանում եմ ու էդ ընթացքում փոխում եմ ալիքը: Ընկերներս պնդում էին, որ իրենց հոգեկանի վրա շատ լուրջ ազդեցություն ա թողնում «Ջո-Սո»-ի գովազդը, իմը սա ա, իրոք ուղեղս վառվում ա հենց աչքոս ա ընկնում:
Էն որ ջհանդամ թե դրսում շատ չի ցրտել, ուրիշ տաքանալու տեղ չունեի՞ր, պետք ա անպայման գայիր ի՞մ ականջի տակ տզզայիր, բզզայիր, դզզայիր, թռչէիր, քեզ պատեպատ տայիր, գնայիր ջահի մոտ ու սրընթաց շրջադարձ կատարելով գայիր ակնոցիս խփեիր, մտնեիր բաժակիս մեջ, սուրճիս մնացորդները լիզեիր, էկրանիս ծրտեիր, ցելոֆանի տոպրակի մեջ խճճվեիր ու ճռճռացնեիր... Էս քո համար հո մրսածների ապաստարան չի, ջհանդամ, որ ես չեմ սիրում քեզ սատկացնել...
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Էն որ ակումբում նենց մարդիկ են, որ եթե հանկարծ շշկռվես, ակումբի շապիկին անմոռուկ դնես, քարկոծելով գահընկեց կանեն
Էլ չեմ դիմանում համատարած անմոռուկությանը
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Էն կայֆ պահը, որ լրիվ պատահական մի սիրուն աղջկա (լավ մարդու) հետ ես ծանոթանում, ով քո շրջապատի մարդկանցից չի, լրիվ անծանոթ ա, «մասնագիտական» թեմաներով մի քիչ խոսում ես հետը, հետո ֆեյսբուքում գտնում ես իրան, ընկերանում, մտնում փրոֆայլը նայելու ու... իրա սիրած գրքերի ոչ մեծ շարքում գտնում քո՝ «Մեր միջի գազանը. բանակային օրագիր» գիրքը
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Alphaone (01.04.2015), boooooooom (30.03.2015), CactuSoul (04.04.2015), Cassiopeia (30.03.2015), GriFFin (08.04.2015), insider (30.03.2015), John (31.03.2015), matlev (07.04.2015), Smokie (31.03.2015), Աթեիստ (30.03.2015), Հայկօ (10.04.2015), Մ Մ (03.04.2015), մարիօ (30.03.2015), Մուշու (30.03.2015), Նաիրուհի (01.04.2015), Շինարար (01.04.2015), Ուլուանա (30.03.2015), Ռեյ սամա (31.03.2015)
Էն որ անմոռուկը էնքանով ա սգի նշան, որ արդեն տեսնելուց լացդ գալիս ա...
boooooooom (01.04.2015), CactuSoul (04.04.2015), Cassiopeia (01.04.2015), GriFFin (08.04.2015), laro (03.04.2015), Մ Մ (03.04.2015), Մուշու (01.04.2015), Նաիրուհի (01.04.2015), Տրիբուն (01.04.2015)
Էն որ առաջ իմ վրա ահավոր ազդում էր ամեն տեղ անմոռուկ տեսնելը, ու ես էլ շատերի նման բողոքեցի, բայց հիմա իմ վրա ահավոր ազդում է էն, որ անմոռուկներից բողոքողները դարձել են անմոռուկներից շատ: Չի լինի՞ արդեն լռել ու մեր արած անորակությունը իրար աչք չկողել:
Վերջին խմբագրող՝ Այբ: 04.04.2015, 18:34:
Էն որ քնելուց առաջ հեռախոսիս ձենն անջատելու եմ, որ առավոտ կանուխ Մայր Աթոռ Սուրբ Էջիմածինը իրա շնորհավորական SMS-ով ինձ չարթնացնի
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
boooooooom (05.04.2015), Srtik (05.04.2015)
Էն, որ առավոտյան կարևոր բան ունես պլանավորած, մտահոգ էս, գիշերով արթնանում էս ու էլ քնել չկա ...
The Truth Is Out There
boooooooom (05.04.2015), Chuk (05.04.2015)
Էն որ մեկ-մեկ զարմանում ես, թե ոնց ես տուն գնալու ճամփից շեղվում ու ինչ ա լինում հետո: Ու էն որ քիչ ա մնում՝ գերբնական բաների հավատաս:
Վոլտերա (08.04.2015)
Էն, որ ինձ զգում եմ, ոնց որ Գիքորը՝ երբ ինձ հիշում եմ ընկերներիս ու հարազատներիս հետ կանաչ հանդերում վազելիս: Դե դա տնեմերձ չէր համարվում, բայց մեր շենքից ոտքով քայլելու մի քսան րոպեի ճանապարհ էր, համարյա բոլորն էն ժամանակ էդ հանդում (անտառի նման մի բան ա էլի) հողամաս ունեին, Յոլկեք էին ասում, լրիվ տոնածառներ էին: Հարևաների հողատարածքներն էլ իրար մոտ էին: Մենք էլ երեխեքով ճաշի ժամին ուտելիք էինք տանում վազվզելով մեր տատիկ-պապիկներին, բարձրանում էինք Յոլկեք, հարևաններով նստում ուրախանում էին խնձորի ու սալորի ծառերի տակ շուրջն էլ ընտիր բնություն: Ամեն անգամ շատ դաշտային ծաղիկներ էինք ահավաքում ու երեկոյան ամբողջ ընտանիքով տուն գնում: Նենց ուրախ էր, էնքան ջերմություն կար էդ ամենի մեջ, իրոք ինձ Գիքոր եմ զգում: Տատիկս շատ էր սիրում հող, բնություն, շատ ուժեղ ա եղել ու աշխատասեր. ես երբեք չեմ մոռանա անտառից իր բերած մալինայի ու մորու համը Էդ հողն էլ էր պապիկիս հետ մշակում, մենք էլ թոռներով օգնում էինք....ասում էր գերեզմանները մոտենում են, մի քանի տարի հետո էլ էստեղ հող չի լինի: Չէի հավատում, մանկությունս ա անցել էդտեղ, ինձնից անբաժան էի պատկերացնում: Վերջին տարիներին տատիկս միշտ ուզում էր խմել սառը անտառի ջուր ու ուզում էր նստել «ծառերի հովում», շուտ-շուտ էր կրկնում, որ ուզում ա առաջվանը լինի ամեն ինչ: Իրոք, ճիշտ էր ասում. Էլ արդեն Յոլկեք չկա, գերեզմաններ են լրիվ. ու էն ժամանակ ով կպատկերացներ, որ տատիկս վերջում ընդմիշտ կմնա էն նույն տեղում, որտեղ էդքան սիրով աշխատում էր՝ մենք էլ իր հետ.....
Վերջին խմբագրող՝ laro: 08.04.2015, 20:01:
Դատարկություն (19.04.2015)
Այս պահին թեմայում են 2 հոգի. (0 անդամ և 2 հյուր)
Էջանիշներ