Կրոնական զգացմունքներ. սահման հարգանքի և ծաղրանքի միջև

[enna]

1.Մի փորձի իրանց վիրավորել, դա սխալ ա, ու դեռ հարաբերական ա մենք ենք շեղված, թե իրանք:


Էննա, մի խառնվի իրանց կյանքին, իրանք են որոշում իրանք ինչ անեն, դու ընդամենը կարաս տրամաբանորեն վերլուծես ու ասես, որ դա սխալ ա, բայց ոչ մի դեպքում վիրավորես կամ ծաղրես նրանց: Դու, ի՞նչ գործ ունես իրանց կյանքի հետ:


Յա, փաստորեն ուզում էս էդպիսի մարդկանց, փոխե՞ս: Լավ էլի...: Կամ ծաղրելով պիտի փոխե՞ս:


Կներես, Էննա, չեմ ուզում ինչ որ ձև որակավորում տալ գրածներիդ, բայց դե երևի խորը չես մտածել, դրա համար էս սենց մակերեսորեն մտածում:
Կրոնը` հավատք ա, ինչպես ցանկացած հավատք, զգացմունք ուժ ա տալիս: Հիմա եթե ինձ Զևսն ա ուժ տալիս, իրան Հիսուսը, ինչ որ մեկն էլ ուժի կարիք չունի, դա դեռ չի նշանակում, որ մեկը մյուսի տեսակետները պետք է ծաղրեն:

1. Եթե դու քո կյանք ես ներմուծում մի բան ու ստիպում ես քո շրջապատն էլ ընդունի, արդեն ապացույց ա ,որ դու շեղված ես: Ուրիշի կյանքը խորտակելը հարաբերականորեն լավ կարա՞ լինի:
2.Իմ գրառման մեջ բացի վերլուծությունից ծաղրանք որտե՞ղ տեսար: Ես որ ոչ մի ծաղրական բան չեմ տեսնում և չեմ գրել:
3.Նորից եմ կրկնում իմ գրառման մեջ ոչ մի ծաղրանք չկա: Նույն ընտանիքում կարայի ես լինեի:
Մարդկանց չես կարա փոխես, միայն կարող ես խոսել:
Դու չես կարող փոխես մեկին, ոով փոխվելու միտք չունի Նա կհասկանա էն ինչ ինքն ա ուզում:
4.Արամ, ծաղրել որտե՞ղ տեսար:
Վերջին մեջբերածդ գրառումս հաստատ լա՞վ ես հասկացել: Իմ ուսուցչի արածը կապ չունի հավատքի ուժի հետ, դա գոյ. ստեղծելու միջոց հանդիսացավ տվյալ դեպքում: