Ես լրիվ անտարբեր եմ վերաբերվում են փաստին, որ մարդը հավատում ա ինչ որ էակի, որին երբեք չի տեսնել, բայց «ամեն տեղ ու ամեն ինչում զգում ա նրա ներկայությունը»։
Բայց կան բաներ, որոնք ռեալ գոյություն ունեն. եկեղեցին, աստվածաշունչը իրա տարբեր մեկնություններով, կաթողիկոսը և այլն։
Իմ կարծիքով աբսուրդ ա, որ ես չեմ կարա էդ առարկաներն ու անձանց քննադատեմ միայն էն պատճառով, որ դիմացինս, առանց դրանց մասին դույզն ինչ ինֆորմացիա ունենալու, սրբացնում է ու լայեղ չի անում գոնե մի հատ ուսումնասիրի, նոր սրբացնի։ Սա արդեն ես համարում եմ ոչ թե կրոնական զգացմունք, այլ ֆետիշ։
Կրոնական զգացմունքը մենակ գրածս առաջի կետն ա, մարդու «աստվածը», դրան վիրավորելը համարում եմ սխալ, որտև ես էլ դա մարդու գաղափարն ա, կարելի ա զրուցել, քննարկել, եթե ադեկվատ մարդ ա, նաև քննադատել իրա գաղափարը, բայց ոչ ծաղրել։
Իսկ կրոնի մնացած բոլոր «ատրիբուտները»՝ ծեսեր, տերտերներ, գրքեր և այլն, եթե պարունակում են (արտահայտում են) բացահայտ հիմարություն, կարելի է նաև ծիծաղել այդ հիմարության վրա, համ վիրավորել նման հիմարություն հորինողին (ասողիկը վկա)։
Եթե մարդն ուսումնասիրել ա աստվաշածունչը, ինքը ինձանից լավ գիտի նրա աբսուրդները, ու չի վիրավորվում, եթե ես դրանք բարձրաձայնում եմ, այլ հետս բանավիճում ա, ու փորձում դրանք ինչ որ կերպ բացատրել (թեկուզ «աստծո գործերն անքննելի են» արտահայտությամբ)։ Սա նորմալ հավատացյալի մոտեցում ա, մնացածը՝ ֆետիշ ա կամ ֆանատիզմ։
De gustibus et coloribus non est disputandum.
Մեջբերել
Էջանիշներ