Կրոնական զգացմունքներ. սահման հարգանքի և ծաղրանքի միջև

[Jarre]

Սենց մի խոսակցության շարունակություն ես հիշում եմ սենց. «Չգիտեմ, դու ո՞նց, բայց ես կապիկից չեմ առաջացել»։ Ոչ փաստարկ, ոչ պատասխան։ Դե բանավիճի ։)))

Արտ ջան, բայց որ խորանում ես ստեղ էլ արդեն մենք՝ աթեիստներս չենք կարա պատճառ ունենանք վիրավորվելու, որովհետև մարդը ուղղակի ասում ա. Չգիտեմ, դու ո՞նց, բայց ես կապիկից չեմ առաջացել։ Ոչ վիրավորում ա, ոչ բան, ուղղակի ասում ա, որ ինքը չի հավատում, որ կապիկից ա առաջացել։

[Շինարար]

Շին, աթեիզմով ենթագիտակցաբար հպարտանալու (մեկ-մեկ էլ՝ լավ էլ գիտակցաբար ու բացահայտ) պատճառը, կարծում եմ էն ա, որ աթեիզմը ինչ-որ առումով վախի բացակայություն ա նշանակում: Ու ազատություն ա տալիս՝ ինքդ քեզ համար որոշելու, թե դու աշխարհի, կյանքի ստեղծումը ոնց ես պատկերացնում: Սկսած էվոլյուցիայի տեսությունից, վերջացրած կանաչ մարդուկների երկար, կպչուն մատների խառը լինելով: Դրանք դուրդ չեն գալիս, դու քո տեսությունը մշակի, ազատ ես:
Ու էդ ազատությունը, վախի բացակայությունը հավատացող մարդու հանդեպ, հատկապես եթե իր մոտ աստվածավախությունը սուր ա արտահայտված, մի տեսակ բարձրից նայելու տենդենց ա ստեղծում: Հաճախ՝ պարզապես թվացյալ:
Հավատացողն ընտրություն չունի: Իր աշխարհը մենակ մի ծագում ունի: Ու ինքը չի ուզում մնացածի մասին մտածի անգամ: Եթե մտածում էլ ա՝ լուրջ չի վերաբերում:

էդ ազատությունն ու ընտրության հնարավորությունը մեկ-մեկ հատվում ա գերակայության զգացումի ու չարախնդության հետ, որտև աթեիտը չի կարողանում հասկանա՝ լավ, ախր էս մարդիկ ոնց չեն ջոկում, որ կրոնը սարքած բան ա, արհեստածին, կառավարելու նպատակով ստեղծված մեխանիզմ: Ու էդ չհասկանալը մեկ-մեկ ագրեսիայի ա բերում: Ցանկացած մարդ ագրեսիայի ու չարության չափաբաժին ունի իր ներսում, աթեիստի մոտ դրա կատալիզատորը կրոնն ա: Ու կրոնով տարված մարդիկ: Աթեիստին դժվար ա ուրիշ բանով հունից հանել, որտև ինքը գրեթե ամեն ինչի համար գիտական բացատրություն ունի, փաստարկված:
Իրան ագրեսիայի ա մղում կույր հավատը: Ու կրոնական գրքերի երկակի ստանդարտները:
Դրա համար ակումբցի աթեիստները մեկ-մեկ չեն կարողանում լեզուներն իրան պահեն, որտև իրենց միջի չար կողմերը՝ կծելը, նեղացնելն ու մնացածը ամենատրամաբանականը կրոնի բաժնում իրականացնելն ա: Էնտեղ իրանք բախվում են իրանց կենսակերպին հակասող իրականության: Մնացած բաժիններում իրանք պատճառ չունեն չար լինելու...եթե իհարկե տեղից վատ մարդ չեն պարզապես:

Հավատացյալի համար իրականում ավելի մեծ դաշտ կա՝ չարություն արտահայտելու: Նույն ակումբում: Ինչքան թեմաներ կան, որ դեմ են գնում կրոնի պրոպագանդածին:
Հիշի ՝ ինչքան թեմաներն են եղել, երբ ակումբի մոլիները սաղիս անբարոյական ու սատանա են հանել՝ ինչ ա թե իրենց պես չենք մտածել:

Չարը բոլորիս մեջ էլ կա:

Գալ ջան, տատս հավատացյալ կին էր` աղոթք ասող, ժամ գնացող, տերտերի վրա ծիծաղող, իսկական հայ հավատցյալ: Իր սեղանի գրքերից էր, քանի դեռ կարդում էր, Տաքսիլի Զվարճալի աստվածաշունչը: Ինքը տեսնում էր, որ ծաղրում ա Տաքսիլը` անխնա կերպով, բայց տեսնում էի, որ հավեսով կարդում ա: Որակը երբեք չի վանում:

[Գալաթեա]

Գալ ջան, տատս հավատացյալ կին էր` աղոթք ասող, ժամ գնացող, տերտերի վրա ծիծաղող, իսկական հայ հավատցյալ: Իր սեղանի գրքերից էր, քանի դեռ կարդում էր, Տաքսիլի Զվարճալի աստվածաշունչը: Ինքը տեսնում էր, որ ծաղրում ա Տաքսիլը` անխնա կերպով, բայց տեսնում էի, որ հավեսով կարդում ա: Որակը երբեք չի վանում:

Շին, ինձ վաղուց մի հատ միտք ա տանջում, արի քեզ հետ կիսվեմ, հետաքրքիր ա, դու ինչ ես մտածում:

Միշտ մտածել եմ, որ հավատացող մարդու համար կյանքը միշտ պակաս ցավոտ ու բարդ ա, քան չհավատացողի համար: Որտև հավատացողի կյանքում եթե ինչ-որ վատ բան ա լինում, ինքը մտածում ա՝ վերուստ կանխորոշված էր, չխառնվեմ լավ, էս անգամ սենց արեց, մյուս անգամ իմ հանդեպ ավելի ուշադիր կլինի, մանավանդ որ ես ինձ ավելի խելոք կպահեմ:
Չհավատացողի մոտ, որ վատ բան ա լինում, սկսվում են հարցերը: Ինչո՞ւ, ինչի՞ համար, ի՞նչ վատություն էի արել: Ու չկա բացատրություն:

Ու տենց ողջ կյանքում, շատ ավելի լուրջ պատճառներով՝ հարցեր, հարցեր, հարցեր, որ պատասխան չունեն:
Իսկ անպատասխան հարցը ծանր բան ա:

Հիշում ե՞ս "Աշխարհի վերջը" ֆիլմը:
Էն սատանան մեջը մտած մարդը որ ասում ա՝ եթե լավ բանա լինում՝ փառք իրեն, եթե վատն ա լինում՝ անքննելի են իր ճանապարհները:
Ամեն ինչ պատասխան ունի:
Ճիշտ ե՞մ քո կարծիքով:

[Շինարար]

Շին, ինձ վաղուց մի հատ միտք ա տանջում, արի քեզ հետ կիսվեմ, հետաքրքիր ա, դու ինչ ես մտածում:

Միշտ մտածել եմ, որ հավատացող մարդու համար կյանքը միշտ պակաս ցավոտ ու բարդ ա, քան չհավատացողի համար: Որտև հավատացողի կյանքում եթե ինչ-որ վատ բան ա լինում, ինքը մտածում ա՝ վերուստ կանխորոշված էր, չխառնվեմ լավ, էս անգամ սենց արեց, մյուս անգամ իմ հանդեպ ավելի ուշադիր կլինի, մանավանդ որ ես ինձ ավելի խելոք կպահեմ:
Չհավատացողի մոտ, որ վատ բան ա լինում, սկսվում են հարցերը: Ինչո՞ւ, ինչի՞ համար, ի՞նչ վատություն էի արել: Ու չկա բացատրություն:

Ու տենց ողջ կյանքում, շատ ավելի լուրջ պատճառներով՝ հարցեր, հարցեր, հարցեր, որ պատասխան չունեն:
Իսկ անպատասխան հարցը ծանր բան ա:

Հիշում ե՞ս "Աշխարհի վերջը" ֆիլմը:
Էն սատանան մեջը մտած մարդը որ ասում ա՝ եթե լավ բանա լինում՝ փառք իրեն, եթե վատն ա լինում՝ անքննելի են իր ճանապարհները:
Ամեն ինչ պատասխան ունի:
Ճիշտ ե՞մ քո կարծիքով:

Կամ ավելի շուտ ենթադրվում էր, որ պետք ա տենց մտածի, բայց չեմ հավատում, որ իր հետ վատ բան կատարված մեկը տենց հեշտ հաշտվի Աստծո կամքի հետ, երևի տենց դեպքերում՝ մարդիկ սկսում են մտածել, որ ուրեմն Աստված չկա: Ու տենց դեպքերում ա դա էդ չեղած Աստծո հանդեպ չարության վերածվում: Բայց նաև ախր ինչ-որ կարևոր ուժ կա էդ հավատի, էդ եկեղեցի ասածի մեջ, որ իրոք հեշտացնում ա մեր կյանքը կամ ավելի սիրուն ա դարձնում: Ես էսօր երկար ընդմիջումից հետո Ժամում մոմ եմ վառել, որովհետև մամաս էր խնդրել, բայց մտա Ժամ՝ նենց լավ էր:

Էդ հավատալ-չհավատալու ընտրության հետ կապված Նոյի թվի մի գրառում ունեմ, ինձ թվաց քո ասածի հետ կապ ունի, պեղեցի, ոնց որ էդքան էլ կապ չունի, ու ոնց որ էդքան էլ լավ չեմ բացել էդ ապրելը հեշտացնելու պահը, բայց որ պեղել եմ, կիսվում եմ:

[erexa]

Այո՛, ճիշտ ես։ Դա էլ է եղել։ Բայց ես վիրավորվել եմ ոչ թե այն պատճառով, որ ինձ վիրավորել են (թեև ամեն մեկն ինքը գիտի, թե ինչ մղումով է ինչ որ բան գրում կամ ասում), այլ որովհետև այն ժամանակ դա իմ համար եղել է շատ կարևոր արժեք։ Ու ցանկացած ժպիտ, կատակ իմ մոտ առաջացերլ ա նման ռեակցիա։

Հիմա իմ համար հարցն էն ա, թե ի՞նչ պիտի արվի նման դեպքերում։ Հասկանում եմ, որ սա վիրավորանք չի։ Բայց վիրավորվում եմ։ Ու եթե էն ժամանակ հարցմանը մասնակցեի ու փակ հարցում լիներ, այսինքն չերևար, թե ով ինչ ա քվեարկել, ես հաստատ կքվեարկեի, որ իմ զգացմունքները Ակումբում վիրավորվում են։ Դրա համար էս շատ բարդ պահ ա։

Վիրավորանքի գլխավոր պատճառներից մեկն այն է, երբ մարդ մտածում է, որ իր դիմացինն, իրավունք չունի էս, էս, էս բանն ասելու: Շատ հավատացյալ մարդիկ մտածում են, որ չի կարելի Քրիստոսի մասին վատ բաներ խոսել: Երբ իրենք, Քրիստոսի մասին որևէ բացասական, իրենց համար ո՛չ ընդունելի կարծիք են լսում, ապա այդ կարծիքներն իրենց համար դառնում են, անընդունելի և վիրավորական: Խնդիրն այստեղ, ո՛չ թե կարծիք հայտնողի մեջ է, այլ այն մարդու, ով մտածում է, որ դիմացինն, «իրավունք չունի »հայտնելու ցանկացած կարծիք: Եթե մարդիկ ուզում են ազատվել նմանատիպ խնդիրներից, ապա ցանկալի է, որ իրենք փորձեն մտածել, որ դիմացինն, «իրավունք ունի» արտահայտելու ցանկացած կարծիք, նույնիսկ՝ եթե այդ կարծիքն իրենց դուր չի գալիս: Օրինակ՝ եթե ես հավատացյալ լինեի և մտածեի, որ դիմացինս, Ժառն, ըստ իս իրավունք ունի հայտնի բացասական կարծիք, Քրիստոսի մասին, շատ հավանական է, որ ես ինձ վիրավորված չզգամ:

[Գալաթեա]

Կամ ավելի շուտ ենթադրվում էր, որ պետք ա տենց մտածի, բայց չեմ հավատում, որ իր հետ վատ բան կատարված մեկը տենց հեշտ հաշտվի Աստծո կամքի հետ, երևի տենց դեպքերում՝ մարդիկ սկսում են մտածել, որ ուրեմն Աստված չկա: Ու տենց դեպքերում ա դա էդ չեղած Աստծո հանդեպ չարության վերածվում: Բայց նաև ախր ինչ-որ կարևոր ուժ կա էդ հավատի, էդ եկեղեցի ասածի մեջ, որ իրոք հեշտացնում ա մեր կյանքը կամ ավելի սիրուն ա դարձնում: Ես էսօր երկար ընդմիջումից հետո Ժամում մոմ եմ վառել, որովհետև մամաս էր խնդրել, բայց մտա Ժամ՝ նենց լավ էր:

Էդ հավատալ-չհավատալու ընտրության հետ կապված Նոյի թվի մի գրառում ունեմ, ինձ թվաց քո ասածի հետ կապ ունի, պեղեցի, ոնց որ էդքան էլ կապ չունի, ու ոնց որ էդքան էլ լավ չեմ բացել էդ ապրելը հեշտացնելու պահը, բայց որ պեղել եմ, կիսվում եմ:

Կարդացի, մերսի, Շին ջան, հետաքրքիր մտքեր էին:

Ի դեպ, էդ չեղածի հանդեպ չարանալն էլ ա հետաքրքիր հոգեվիճակ:
Կամ հավատալը, որ կա բայց չսիրելը, նեղացած լինելը:

[erexa]

Մեֆ, ճիշտ ես։ Համաձայն եմ։
Ես ուղղակի կարծում եմ, որ նույնիսկ նման թեմաներում կարելի ա հաշվի առնել մարդու ընկալումը, զգացումները ու իրա հետ խոսալ կիրթ՝ առանց վրաերթների, ինքնասիրությանը կպնելու և այլն։ Օրինակ (գիտեմ, որ անկապ ա հնչում).

- էս, էս, էս փորձերը ու էս, էս հայտնագործությունները այսինչ գիտնականի կողմից պարզ ցույց են տալիս, որ մարդը էվոլյուցիայի արդյունք է։
- Չէ, մարդուն Աստված ա ստեղծել։
- Շատ լավ։ Բայց ուշադրություն դարձրու, որ էս, էս, էս փորձերը ու էս, էս հայտնագործությունները այսինչ գիտնականի կողմից պարզ ցույց են տալիս, որ մարդը էվոլյուցիայի արդյունք է։ Իսկ դու կարո՞ղ ես բերել փաստ, որ Աստված է ստեղծել մարդուն։

Այսինքն ուղղակի գնում է զրույց ու վերջ։ Առանց իրար կպնելու, կծելու։ Ինչքան էլ հակասող մտքեր լինեն կարծում եմ պիտի լինի փոխադարձ հարգանք։ Ու կարծում եմ, որ դա կուժեղացնի ասածի ուժը։ Թեև իմ համար ասելու տոնը արդեն էնքան էլ կարևոր չի։ Կարևորը նյութն ա, միտքը, թե ինչ են ուզում ասել։

Երբ մարդ կարծիք հայտնելու ժամանակ, սկսում ՝է, էսպես ասած «հաշվի նստել» դիմացինի զգացմունքների հետ, կարող է տեղի ունենալ խոսքի ազատության խախտում: Ես կարծում եմ, որ քո ասած տարբերակն, օգուտ չի կարող տալ այն մարդկանց, ովքեր խնդիր ունեն, դիմացինի կարծիքն ընդունելու:

[Jarre]

Վիրավորանքի գլխավոր պատճառներից մեկն այն է, երբ մարդ մտածում է, որ իր դիմացինն, իրավունք չունի էս, էս, էս բանն ասելու: Շատ հավատացյալ մարդիկ մտածում են, որ չի կարելի Քրիստոսի մասին վատ բաներ խոսել: Երբ իրենք, Քրիստոսի մասին որևէ բացասական, իրենց համար ո՛չ ընդունելի կարծիք են լսում, ապա այդ կարծիքներն իրենց համար դառնում են, անընդունելի և վիրավորական: Խնդիրն այստեղ, ո՛չ թե կարծիք հայտնողի մեջ է, այլ այն մարդու, ով մտածում է, որ դիմացինն, «իրավունք չունի »հայտնելու ցանկացած կարծիք: Եթե մարդիկ ուզում են ազատվել նմանատիպ խնդիրներից, ապա ցանկալի է, որ իրենք փորձեն մտածել, որ դիմացինն, «իրավունք ունի» արտահայտելու ցանկացած կարծիք, նույնիսկ՝ եթե այդ կարծիքն իրենց դուր չի գալիս: Օրինակ՝ եթե ես հավատացյալ լինեի և մտածեի, որ դիմացինս, Ժառն, ըստ իս իրավունք ունի հայտնի բացասական կարծիք, Քրիստոսի մասին, շատ հավանական է, որ ես ինձ վիրավորված չզգամ:

erexa ջան, այ էս հենց էն միտքն ա, որը ինձ դրդեց սկսել այս քննարկումը, բայց ոչ մի կերպ չէր ստացվում մոտս։ Իսկ դու հասանելի ձևակերպեցիր այդ միտքը։ Մերսի քեզ շատ

[Jarre]

Երբ մարդ կարծիք հայտնելու ժամանակ, սկսում ՝է, էսպես ասած «հաշվի նստել» դիմացինի զգացմունքների հետ, կարող է տեղի ունենալ խոսքի ազատության խախտում: Ես կարծում եմ, որ քո ասած տարբերակն, օգուտ չի կարող տալ այն մարդկանց, ովքեր խնդիր ունեն, դիմացինի կարծիքն ընդունելու:

Սա իմ հիմնական խնդիրներից մեկն է՝ միշտ հաշվի առնել դիմացինի զգացմունքները։ Երբ դեռ փոքր էի դա շատ չէր երևում, ավելի ճիշտ դրա հետևանքները։ Բայց մեծանալու հետ ու ավելի լուրջ որոշումներ կայացնելու հետ ավելի ակնհայտ դարձավ այս մտածելակերպի բացասական ազդեցությունը իմ կյանքի վրա։ Մինչև հիմա էլ աշխատում եմ այս հարցի վրա։

Ու շատ հաճախ երբ կրոնական թեմաներով զրույցներ են լինում, դիմացինի զգացմունքների մասին մտածելը ինձ թույլ չի տալիս ասել այն, ինչ ես մտածում եմ։
Ու այստեղ հարց է առաջանում, թե արդյոք իմաստ կա՞ ասելու այն, ինչ ես մտածում եմ։ Գիտե՞ս ինչու եմ այս հարցը տալիս։
Որովհետև մեծ հաշվով վերցրած ես ընդամենը ք*ք-ի կենդանի գործարան եմ։ Վերցնում եմ բնության բարիքները ու մի քանի ժամ հետո արտադրում էն ինչ ամենալավն ա մոտս ստացվում։ Ու ինչի՞ հիման վրա եմ ես ենթադրում, որ ինչ որ մեկին պիտի հետաքրքիր լինի թե ես ինչպես եմ տեսնում այս կամ այն հարցը։ Եկավ մի ժամանակ, երբ ինձ թվում էր, թե անձնական կարծիքս արտահայտելը հավասարազոր է մտային անբարոյության։ Որովհետև մարդ ինչքան պիտի սիրահարված լինի իրան, որ մտածի, որ անպայման պիտի արտահայտվի։ Էտ պատճառով Ակումբում պասիվացա մի որոշ ժամանակ։

Չեմ ասի, թե հիմա կարծիքս փոխվել է։ Ուղղակի երբ հասկացա մարդու անձնական կյանքում կրոնական մտածելակերպի ազդեցության մաշտաբների մասին ուղղակի ինչ որ բնազդային ցանկություն դրդեց խոսալ այդ մասին։ Խոսալ էն առումով, որ կարող ա օգտակար լինի ինչ որ մեկին։

Ու հետո որ ասում են, թե փաստ ունես մեջդ պահի։ Է ավելի լավ չի լինի ես իմը բերեմ դու քոնը։ Բայց երբ զրույցի ժամանակ դու քո փաստերն ես բերում, որոնց դիմաց իմ բերած փաստերը չեն աշխատում, ես սկսում եմ արդեն պահանջել, որ դու այդ մասին չխոսես։ Ինչո՞ւ։

[Rhayader]

Քո գրածի պահով համաձայն եմ։ Իմ կարծիքով ոմանք խնդիր են տեսել «ծիծաղելի» բառի մեջ։ Օրինակ, երբ ես մի քանի տարի առաջ կատարեցի մի քանի գրառումներ որոշ պետությունների ծիծաղելի օրենքների մասին, բոլորը հումորով դա ընդունեցին և մի հոգու մտքով անգամ չանցավ վիրավորվել դրանից։ Էս երևույթի հետ համաձայն եմ, բայց դա ավելի շատ հոգեբանական ընկալման հարց ա, քան մոդերավորման։

Բայց արդյունքում թեման բաց է քննարկումների համար։

Բայց մոդերավորվեց, առանց նույնիսկ զգուշացնելու կամ նման բանի: Աստվածաշունչն իր տեքստում բոլոր կրոնների հետևորդներին է կպնում: Եթե այդքան օբյեկտիվ է մեր օդմինությունը, թող արգելի աստվածաշունչ մեջբերելն Ակումբում ընդհանրապես:

Գիտե՞ս որն է մոդերության ու իմ խնդիրը: Մոդերները խնդիրը չեն տեսնում, մինչև բավարար չափով մարդիկ, ում կարծիքի հետ իրենք հաշվի են նստում, չվիրավորվեն: Ես խնդիրը տեսնում եմ: Աստվածաշունչը չե՞ք ուզում արգելել: Խնդրեմ, ես «Մայն Կամպֆ» կցիտեմ: Մինչև կամ Աստվածաշունչն արգելեն, կամ կանոնները թեթևացնեն, կամ ինձ արգելափակեն: Սովորաբար տեղի է ունենում երրորդը:

[Chuk]

Ժառ, էս թեման կրոնական զգացմունքների մասի՞ն էր, թե՞ կինոյի տղեքի

[Rhayader]

Մեր մեջ ասած, էտ վերջին թեմայի փակվելու իմաստը ես էլ չհասկացա: Նորմալ թեմա էր, ոչ մեկին չէր վիարվորում: Ու ոնց որ հետ ա բացվել: Սրա մասին ա չէ՞ խոսքը:

Բայց քո էս գրառումից նենց տպավորություն էր, որ կրոնական հայացքներդ են վիրավորվել, կամ որպես սեռական փոքրամասնություն խտրական վերաբերմունքի զոհ ես դառել:

Չէ, ապ, ինձ լրիվ մեկ ա, թե խտրականությունն ում նկատմամբ ա իրականացվում ու ում կրոնական հայացքներն են վիրավորվում: Եթե պիտի վիրավորվեն, ուրեմն թող բոլորինը վիրավորվեն, եթե ոչ, եկեք բաժինը փակենք ու կրոն չքննարկենք:

Իսկ հիմա նայենք, թե ովքեր են համարում, որ թեման կրոնական զգացմունքներ էր վիրավորում ու պիտի փակվեր.

Chuk (03.11.2013), keyboard (03.11.2013), Kuk (03.11.2013), Rammstein (03.11.2013), Vaio (04.11.2013), Vardik! (03.11.2013), Արամ (03.11.2013), Արէա (03.11.2013), Նաիրուհի (03.11.2013), Շինարար (03.11.2013)

Կարող եմ վերլուծել բոլորի մոտիվացիան, բացի keyboard-ից (իր անունը որ տեսա ցուցակում, ինձնից անկախ վեր թռա ու գոռացի՝ et tu, Brute)

[Chuk]

Սոֆ, կարող ես չչարչարվել, իմ մոտիվացիան շատ պարզ էր: Աստվածաշնչի ցանկացած դրվագ քննարկելը ես նորմալ եմ համարում: Սակայն դու թեման բացել էիր ակնհայտ ծաղրի ու ղժալու տանող նախաբանով: Ավելին, դու հենց սկզբից սադրել էիր հակառակ տեսակետ ունեցողներին: Դա ես գտնում եմ անթույլատրելի: Միաժամանակ այո, եղավ քննարկում, ղեկավար կազմով ու որոշվեց որ թեման վերաբացվում է, բայց էնպես, որ դրանում բացառվի ղժժոցին ու ծաղրը մարդկանց նկատմամբ:

Ու այո՛, իմ համար կարևոր են հավատացյալների զգացմունքները ու ինձնից հասանելի ամեն ինչ անելու եմ, որ իրենց զգացմունքների հետ չխաղան:

[Rhayader]

Սոֆ, կարող ես չչարչարվել, իմ մոտիվացիան շատ պարզ էր: Աստվածաշնչի ցանկացած դրվագ քննարկելը ես նորմալ եմ համարում: Սակայն դու թեման բացել էիր ակնհայտ ծաղրի ու ղժալու տանող նախաբանով: Ավելին, դու հենց սկզբից սադրել էիր հակառակ տեսակետ ունեցողներին: Դա ես գտնում եմ անթույլատրելի: Միաժամանակ այո, եղավ քննարկում, ղեկավար կազմով ու որոշվեց որ թեման վերաբացվում է, բայց էնպես, որ դրանում բացառվի ղժժոցին ու ծաղրը մարդկանց նկատմամբ:

Ու այո՛, իմ համար կարևոր են հավատացյալների զգացմունքները ու ինձնից հասանելի ամեն ինչ անելու եմ, որ իրենց զգացմունքների հետ չխաղան:

Խուտուտ տալ է՞լ չի կարելի: Օյ դե էլ մի:

[Chuk]

Ի դեպ, եթե խոսում ենք շնորհակալությունների մասին: Քո թեմայի նախաբանին շնորհակալություն էին հայտնել.

Jarre (04.11.2013), Աթեիստ (03.11.2013), Վահե-91 (03.11.2013)

Ես կարող եմ բացատրել նրանցից յուրաքանչյուրի մոտիվացիան: Բայց դա չի կարևորը: Ես ավելի կարևոր եմ համարում, որ դու մի հատ փորձես մտածել, թե ինչի իսկապես հետաքրքիր թեմադ էդքան քիչ մարդիկ էին հավանության արժանացրել: Գուցե՞ պատճառն իսկապես քո անտակտ նախաբանն էր, ու կարելի էր էնպես սկսել թեման, որ ոչ մեկի մտքով չանցներ փակել, մարդիկ էլ հետաքրքրված քննարկեին: Մտածիր էս մասին, դու կարող ես: