Կրոնական զգացմունքներ. սահման հարգանքի և ծաղրանքի միջև

[Աթեիստ]

Մի քիչ էլ ես գրոտեմ, «փիլիսոփայեմ» իմ պատկերացումների մասին:

Նախ հստակեցնենք. «կրոնական զգացմունք» տերմինը Ժառը չի հորինել, այն չի հնարվել Հայաստանում: Կա էդպիսի հասկացություն: Ավելին, կրոնական զգացմունքները վիրավորելու համար մի շարք երկրներում նույնիսկ օրենքներ կան: Իհարկե էդ օրենքները որոշակիորեն սահմանափակում են մարդու ազատ կամարտահայտման, ազատ խոսքի իրավունքը: Սա էլ ա ինչ-որ տեղ ծայրահեղություն, ես ընդհանրապե կարծում եմ, որ հարցը պետք ա լուծվի էթիկայի մակարդակի վրա:

Ես գիտեմ, որ դա Ժառը չի հորինել, բայց մեկ ա դա չի բացատրում, թե դա ինչ ա: Խնդրում եմ մի հատ դա բացատրել:

Նախ հասկանանք, որ ուզենք թե չուզենք, կան մարդիկ, ում համար կրոնը, հավատն ու Աստվածը չափազանց բարձր արժեքներ են, իրենց ինքնության մի մասը: Դիմացինը կարող է նրան մոլորյալ համարել, իր մտքում, բայց էթիկայից ելնելով պետք է հաշվի նստի նրա այդ զգացմունքի հետ: Շատերի համար հավատը նույնքան արժեք է, որքան իր հարազատները, ծնողները, զավակները, ինքն անձամբ:

Ես չեմ էլ հիշում (չեմ պնդի, թե չկա), որ ակումբում քննդատեն ինչ որ մեկի հավատքը: Դա, ոնց ասեցիր, մարդու «ինքնության մի մասն ա»: Դրան բան չենք ասում: Բայց եռբեք չեմ կարա ընդունեմ հավատը դեպի գիրքը, որը գոնե կարելի է կարդալ, նոր «հավատալ»: Քանի դեռ մարդը դրան ծանոթ չի, բայց «հավատում ու սրբացնում ա», ես ո՞նց էդ մարդու հետ խոսեմ: Բայց նույնիսկ եթե զրուցեմ իմացողների հետ, ինքը մեջ ա ընկնելու էդ խոսակցությանը ու «նեղանա»:

Ուրեմն երբ գրում ենք մի բան, կարելի է մտածել հենց այդ ուղղությամբ. իսկ եթե այս նույն բանը գրեինք նրա ծնողի, մոր մասին, ինքն ի՞նչ զգացմունք կունենար: Եթե այս նույն բանը գրեինք իր մասին, ինքն ինչ զգացմունք կունենա՞ր: Սա իհարկե չի նշանակում, որ էդ հարցերի պատասխաններից հետո չպետք է գրենք քննադատություն, քննարկենք այս կամ այն հարցը, բայց այդ հարցերը հաճախ կօգնեն չափը չանցնելուն:

Մի հատ օրինակ բերեմ: Մեկը մտնում ա ֆորում, ու գրում. «էդ ի~նչ չաղ ա մամադ»: Հիմա, եթե ես գիտեմ, որ նա չաղ ա, ինչի՞ց նեղանամ: Կամ եթե իմ պատկերացումներով 120կգ-ն չաղ չի, էլի ինչի՞ց նեղանամ, որ մնացածը չգիտե՞ն էդ մասին: Է, չգիտեն, դիր բացատրի: Նեղանալը ամենաանիմաստ ու հիմար բանը կլնի էդ դեպքում:

Կամ եթե մեկն ասի, որ էնօր ախպերս կոլա էր առել, բայց բռնել շշի պարունակությունը լցրել էր գրպանը, շիշը թողել, գնացել: Կամ պիտի ընդունեմ, որ ինքն աննորմալ ա, կամ էլ դա նորմա համարեմ, բայց համակերպվեմ, որ էդ իմ «նորմայի» վրա շատերը ղժժալու են, ոնց էդ էդ գրառում անողը, որտև «հասարակությունը դրան պատրաստ չի»:

[Chuk]

Ես գիտեմ, որ դա Ժառը չի հորինել, բայց մեկ ա դա չի բացատրում, թե դա ինչ ա: Խնդրում եմ մի հատ դա բացատրել:

Արտ ջան, գրառմանս մեջ դրան մասնակի պատասխան կար, մասնավորապես երբ գրել էի, որ շատերի համար կրոնը նույնքան ինքնության մաս է, որքան իր ծնողները և այլն:
Եթե դասագրքային սահմանում ես ուզում, ներող, բայց ես ասենք հայրենասիրության, ծնողների սիրո ու տենց բաների դասագրքային սամհանումներ էլ չեմ կարող տալ, բայց վստահ եմ քո ունակություններին, դու ինքդ դրանք որոշակիորեն ընկալում ես:

Ես չեմ էլ հիշում (չեմ պնդի, թե չկա), որ ակումբում քննդատեն ինչ որ մեկի հավատքը: Դա, ոնց ասեցիր, մարդու «ինքնության մի մասն ա»: Դրան բան չենք ասում: Բայց եռբեք չեմ կարա ընդունեմ հավատը դեպի գիրքը, որը գոնե կարելի է կարդալ, նոր «հավատալ»: Քանի դեռ մարդը դրան ծանոթ չի, բայց «հավատում ու սրբացնում ա», ես ո՞նց էդ մարդու հետ խոսեմ: Բայց նույնիսկ եթե զրուցեմ իմացողների հետ, ինքը մեջ ա ընկնելու էդ խոսակցությանը ու «նեղանա»:

Արտ ջան, «գիրքը» հավատի մի մասն ա: Իսկ դու խոսիր այնպես, ինչպես կխոսես ասենք ծրագրավորում իմացողի, բայց ծրագրավորման գիրք չկարդացածի հետ: Ոչ թե իրան դիր ծաղրիր, այլ տեսնում ես սխալ բան ա ասում, ներկայացրու քո կարծիքը սխալիդ մասին, փորձիր հանգիստ քննարկել:

Մի հատ օրինակ բերեմ: Մեկը մտնում ա ֆորում, ու գրում. «էդ ի~նչ չաղ ա մամադ»: Հիմա, եթե ես գիտեմ, որ նա չաղ ա, ինչի՞ց նեղանամ: Կամ եթե իմ պատկերացումներով 120կգ-ն չաղ չի, էլի ինչի՞ց նեղանամ, որ մնացածը չգիտե՞ն էդ մասին: Է, չգիտեն, դիր բացատրի: Նեղանալը ամենաանիմաստ ու հիմար բանը կլնի էդ դեպքում:

Կամ եթե մեկն ասի, որ էնօր ախպերս կոլա էր առել, բայց բռնել շշի պարունակությունը լցրել էր գրպանը, շիշը թողել, գնացել: Կամ պիտի ընդունեմ, որ ինքն աննորմալ ա, կամ էլ դա նորմա համարեմ, բայց համակերպվեմ, որ էդ իմ «նորմայի» վրա շատերը ղժժալու են, ոնց էդ էդ գրառում անողը, որտև «հասարակությունը դրան պատրաստ չի»:

Արտ ջան, ես կարծում եմ, որ էթիկայից դուրս ա մեկին ասել «Արա՜, էդ ի՜նչ չաղ էր մամադ»: Ես տենց բան իմ ոչ մի ծանոթի չէի ասի: Շատ-շատ կարող ա ասեի, «Լսիր, մամայիդ չաղությունն ինձ անհանգստացնում ա, խորհուրդ եմ տալիս շաքարը ստուգել» կամ նման մի բան:

Ինչևէ, ամեն մեկը ինչպես ասեցի ինքն է որոշում իր էթիկայի նորման: Մոդերատորն էլ սահմանում է բաժնի չափանիշները ու քեզ հորդորում է այլևս նման բան չգրել, եթե իր պատկերացմամբ դա չափից դուրս ա: Դու կարող ես չհամաձայնվել կամ համաձայնվել մոդերատորի կարծիքին, իսկ ենթարկվել պարտավոր ես, թեև զուգահեռ կարող ես բողոքարկել իր խստությունը համապատասխան թեմաներում:

[Վահե-91]

Արտ ջան, ես կարծում եմ, որ էթիկայից դուրս ա մեկին ասել «Արա՜, էդ ի՜նչ չաղ էր մամադ»: Ես տենց բան իմ ոչ մի ծանոթի չէի ասի: Շատ-շատ կարող ա ասեի, «Լսիր, մամայիդ չաղությունն ինձ անհանգստացնում ա, խորհուրդ եմ տալիս շաքարը ստուգել» կամ նման մի բան:

Ախր եթե նույն օրինակով, հավատացյալին ասես, «Ինձ անհանգստություն ա պատճառում քո սերը Աստծու հանդեպ, խորհուրդ եմ տալիս այցելել հոգեբանի», էլի դուրս կգա վիրավորում ես իրա «զգացմունքները»

[Sagittarius]

Արտ ջան, ես կարծում եմ, որ էթիկայից դուրս ա մեկին ասել «Արա՜, էդ ի՜նչ չաղ էր մամադ»: Ես տենց բան իմ ոչ մի ծանոթի չէի ասի: Շատ-շատ կարող ա ասեի, «Լսիր, մամայիդ չաղությունն ինձ անհանգստացնում ա, խորհուրդ եմ տալիս շաքարը ստուգել» կամ նման մի բան:

Հա, բայց եթե սկսի գլխիդ լոլո կարդալ, թե իրա մաման ինչ հայակապ կազմվածք ունի, որ դա պտի բոլոր աղջիկների համար ստանդարտ լինի ու բոլորը պետք է հետևեն իրա մոր սննդակարգին, որ իրա նման 60 կգ ունենան... դու «էթիկադ» չես դնի՞ մի կողմ ու ասի՞, որ իրա մերը չաղ ա, 60 չէ, 120 կգ ա:

[Աթեիստ]

Արտ ջան, «գիրքը» հավատի մի մասն ա: Իսկ դու խոսիր այնպես, ինչպես կխոսես ասենք ծրագրավորում իմացողի, բայց ծրագրավորման գիրք չկարդացածի հետ: Ոչ թե իրան դիր ծաղրիր, այլ տեսնում ես սխալ բան ա ասում, ներկայացրու քո կարծիքը սխալիդ մասին, փորձիր հանգիստ քննարկել:

Արտ, համեմատությունը տեղին չի, որտև ուրիշ ոչ մեկ չի վիրավորվի գիրքը քննադատելու կամ դրա անտրամաբանական հատվածների վրա խնդալու համար, էլ չեմ խոսում էն դեպքի մասին, որ ինքը մենակ գրքի անունը գիտի:
Ասենք ծրագրավորողին ասեմ, էնօր էսինչ գրքի մեջ մի հատ սենց եզություն տեսա, ինքը վիրավորվի, կամ սկսի ինձ վիրավորել, չես ասի՞, գիժ ա:

[Sagittarius]

Հենա, էս վերջերս Նեմեցը տուֆտել էր «Հայ տղամարդը կնոջից բարձր պտի» լինի կարգի մի բան... քոմմենթներն եմ կարդում, շատերը գրում են, թե դա ա մեր կրոնը, ճիշտ հայ տղամարդը տենց պտի լինի, Տղամարդը տեր ա, Կինը հանազանդ (էտ էլ հո մեր եկեղեցին ա մեզ սովորացնում): Հիմա ստե ոնց չասե՞ս, տո քաքեք կերել դուք էլ, ձեր կրոնն էլ:

[Chuk]

Հա, բայց եթե սկսի գլխիդ լոլո կարդալ, թե իրա մաման ինչ հայակապ կազմվածք ունի, որ դա պտի բոլոր աղջիկների համար ստանդարտ լինի ու բոլորը պետք է հետևեն իրա մոր սննդակարգին, որ իրա նման 60 կգ ունենան... դու «էթիկադ» չես դնի՞ մի կողմ ու ասի՞, որ իրա մերը չաղ ա, 60 չէ, 120 կգ ա:

Մեջբերեմ առաջին գրառումիցս.

Իրականում բոլորովին դժվար չի կրոնական հարցերը հանգիստ քննարկելը: Նորմալ քննարկում անցկացնելու միակ պայմանն էն է, որ դու իսկապես ուզես քննարկել ու քեզ զուսպ պահես, խոսես միայն փաստարկված: Իսկ միակ խոչընդոտն էն է, որ այդ պայմանին պետք է հետևեն տվյալ քննարկման երկու կողմերն էլ, ինչը հաճախ չի ստացվում, ու երբեմն նաև հունից հանում է պայմանին հետևելու կամային որոշում կատարածին, ով սկսում է ակամա խախտել էդ պայմանը:

[Chuk]

Արտ, համեմատությունը տեղին չի, որտև ուրիշ ոչ մեկ չի վիրավորվի գիրքը քննադատելու կամ դրա անտրամաբանական հատվածների վրա խնդալու համար, էլ չեմ խոսում էն դեպքի մասին, որ ինքը մենակ գրքի անունը գիտի:
Ասենք ծրագրավորողին ասեմ, էնօր էսինչ գրքի մեջ մի հատ սենց եզություն տեսա, ինքը վիրավորվի, կամ սկսի ինձ վիրավորել, չես ասի՞, գիժ ա:

Իհարկե տեղին չի համեմատությունը, որովհետև կրոնական գիրքը կրոնի անքակտելի մասն ա: Ու դա քննարկելուց պետք ա հաշվի առնել: Արտ, դժվար չի նույն Աստվածաշնչի խոցելի տեղերը քննարկելը առանց կայֆավատ լինելու:

[Chuk]

Հենա, էս վերջերս Նեմեցը տուֆտել էր «Հայ տղամարդը կնոջից բարձր պտի» լինի կարգի մի բան... քոմմենթներն եմ կարդում, շատերը գրում են, թե դա ա մեր կրոնը, ճիշտ հայ տղամարդը տենց պտի լինի, Տղամարդը տեր ա, Կինը հանազանդ (էտ էլ հո մեր եկեղեցին ա մեզ սովորացնում): Հիմա ստե ոնց չասե՞ս, տո քաքեք կերել դուք էլ, ձեր կրոնն էլ:

Ասեցիր: Ի՞նչ փոխվեց:
Ավելի լավ չի, ժամանակ տրամադրես ու հիմնավորես, թե ինչու է դա սխալ, որ ժամանակներ են փոխվել, որ այդ դրույթները մեղմ ասած վիճելի են, ոչ թե միանգամից դնես մարդու կրոնը քրֆես: Եթե ոչ էն մարդկանց համար, ովքեր տենց բաներ են խոսում, գոնե նրանց համար, ովքեր ընդունում են, որ տղամարդը կնոջից բարձր չի, բայց դու ակամա իրանց էլ ես կպնում:

[VisTolog]

Ես գտնում եմ, որ կրոնը ցանկացած մարդու անձնական գործն ա, իսկ դրա մեջ քիթ խոթելը` առնվազն անքաղաքավարություն: Եթե մեկն ինչ-որ բանի հավատում ա, պետք չի դնել, համոզել, որ ինքը սխալ բանի ա հավատում: Մեկ ա, ոչ մի կերպ դու չես կարողանալու արդյունքի հասնել: Եթե պետք լինի, էդ մարդը ժամանակի ընթացքում ինքը կգա համապատասխան եզրակացության: Իսկ կրոնական զգացմունքները ծաղրելն ընդհանրապես շատ սխալ եմ համարում: Ինձ համար դա նույնն ա, երբ կրոնավորը ծամոնի պես կպչում ա քեզ ու սկսում քարոզել: Աթեիստների մի հսկայական զանգված կա, որը քնում-արթնանում, մենակ կրոնը ծաղրելու մասին ա մտածում: Իրանք նույնքան անտանելի են, որքան դռները ծեծող Եհովայի վկաները:

Դեպք 1

Մի հատ աղջիկ կար, ինքը անընդհատ ասում էր, որ աղոթում ա իմ համար, որպեսզի ես գտնեմ աստծուն: Արդյունքում էնքան նադայել արեց, որ հիմա ինձնից նեղացած ա:

Դեպք 2

Եհովայի վկայի կոմպի վրա գործ եմ անում, իսկ ինքը սկսում ա գլխիս աստվածաշունչ կարդալ ու իմ հարցերին յանմ շատ խելացի պատասխաններ տալ (դե իրանք ժամաքանակ են լրացնում քարոզ անելուց, որ հետո ներկայացնեն չեմ հիշում որտեղ), «ապացուցում» որ ես սխալ եմ բլա բլա...

Դեպք 3

Երբ հավատացյալը ինձ համոզում ա, որ պետքա աղոթել ու կլինեն ֆանտաստիկ բաներ, որ Քրիստոսի հոգին կիջնի իմ վրա (մեղա-մեղա), որ միայն աղոթքով ես կգտնեմ սեր (էսքան վախտ անսեր մեռնում եմ էլի):


Հիմի ի՞նչ, եթե ես էս երեք դեպքերին ոչ մեղմ պատասխան եմ տվել, ես անքաղաքավարի՞ եմ եղել:

[Աթեիստ]

Իհարկե տեղին չի համեմատությունը, որովհետև կրոնական գիրքը կրոնի անքակտելի մասն ա:

Քանի սրանց ինչ որ տրամաբանական բացատրություն չի տրվել, ես սա որպես փաստ չեմ ընդունի: Ես էլ հո հավատացյալ չե՞մ:

Հիմի գի՞րքն ա կրոնի մասը, թե՞ դրա միջի տեքստը: Եթե տեքստն ա, ու մարդը սկի տեղյակ չի դրանից, ստացվում ա, կարամ դնեմ տեքստը, ինքն էլ հետս ղժժա, վերջում նոր հղումը դնեմ դեպի qahana.am, ինքն իրանից պտի՞ նեղանա:
Եթե գիրքն ա, իրան ո՞վ ա բան ասում: Երբեք չեմ վառել, չեմ ճղել, զուգարանում չեմ դրել:

Մի հատ դու էլ անկեղծ ասա, ո՞նց կվերաբերվես մարդուն, որը «հավատում ա էն տեքստին, որ երբեք չի կարդացել»:

[Sagittarius]

Ասեցիր: Ի՞նչ փոխվեց:
Ավելի լավ չի, ժամանակ տրամադրես ու հիմնավորես, թե ինչու է դա սխալ, որ ժամանակներ են փոխվել, որ այդ դրույթները մեղմ ասած վիճելի են, ոչ թե միանգամից դնես մարդու կրոնը քրֆես: Եթե ոչ էն մարդկանց համար, ովքեր տենց բաներ են խոսում, գոնե նրանց համար, ովքեր ընդունում են, որ տղամարդը կնոջից բարձր չի, բայց դու ակամա իրանց էլ ես կպնում:

համաձայն եմ, որ երբ սառն ես դատում, քո առաջարկած մոտեցումն ա ավելի ճիշտ ու արդյունավետ: Բայց երբ դիմացինը մենակ «ասում ա» և ոչ թե քննարկում, չի կարելի մարդուց միշտ սպասել կշռադատված, ադեկվատ մոտեցում (ես գիտեմ քո մոտեցումը, սա ընդհանուր հանդիսատեսին ա ուղղված):

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, իսկ դու չես կարծո՞ւմ, որ քո խոսքերը կարող են վիրավորել Եհովայի վկաների կրոնական զգացմիւնքները: Տնե տուն ծառայությունը իրենք ընկալում են որպես սրբազան ծառայության անկյունաքարերից մեկը:

Ժառ, ինչո՞վ եմ վիրավորում Եհովայի վկաների կրոնական զգացմունքները: Կարո՞ղ ա սուտ եմ ասում, իրենք տնետուն չեն գնում: Կարո՞ղ ա սուտ եմ ասում, որ դա ինձ համար տհաճ ա: Ես կարող եմ ասել, որ ինչ-որ կրոն կամ ինչ-որ երևույթ ինձ համար տհաճ ա, բայց անցնել սահմանն ու սկսել ծաղրել դրան հետևողներին, պիտակներ կպցնել կամ նույնիսկ սկսել համոզել, որ իրենք սխալ են, բարոյական իրավունք չունեմ: Իսկ էսօր ակումբում մի խումբ մարդիկ օրուգիշեր դրանով են զբաղվում: Մարդ կա, գիշերները չի քնում, մտածում ա, թե էլ ինչ թեմա բացի կամ Ֆեյսբուքում էլ ինչ գրի, որ օրինակ քրիստոնյաների վրա կայֆավատ լինի: Իսկ դա կոնկրետ ինձ համար նույնքան տհաճ ա, որքան երբ Եհովայի վկաներն իմ դուռը ծեծում են: Մինչդեռ եթե էդ նույն մարդիկ դադարեն իրենց քարոզը, ես կհարգեմ իրենց տեսակետները, ինչպես հարգում եմ դուռս չծեծող Եհովայի վկաների տեսակետները, բայց չեմ ընդունում:

[StrangeLittleGirl]

Դեպք 1

Մի հատ աղջիկ կար, ինքը անընդհատ ասում էր, որ աղոթում ա իմ համար, որպեսզի ես գտնեմ աստծուն: Արդյունքում էնքան նադայել արեց, որ հիմա ինձնից նեղացած ա:

Դեպք 2

Եհովայի վկայի կոմպի վրա գործ եմ անում, իսկ ինքը սկսում ա գլխիս աստվածաշունչ կարդալ ու իմ հարցերին յանմ շատ խելացի պատասխաններ տալ (դե իրանք ժամաքանակ են լրացնում քարոզ անելուց, որ հետո ներկայացնեն չեմ հիշում որտեղ), «ապացուցում» որ ես սխալ եմ բլա բլա...

Դեպք 3

Երբ հավատացյալը ինձ համոզում ա, որ պետքա աղոթել ու կլինեն ֆանտաստիկ բաներ, որ Քրիստոսի հոգին կիջնի իմ վրա (մեղա-մեղա), որ միայն աղոթքով ես կգտնեմ սեր (էսքան վախտ անսեր մեռնում եմ էլի):


Հիմի ի՞նչ, եթե ես էս երեք դեպքերին ոչ մեղմ պատասխան եմ տվել, ես անքաղաքավարի՞ եմ եղել:

Վիստ, դու հարցին լրիվ ուրիշ կողմից ես նայում կամ բացարձակապես չես հասկացել` ես ինչ եմ ասում: Իհարկե, քո գործն ա, թե ոնց ես պատասխանել էդ մարդկանց: Ես լինեի քո տեղը, ուղղակի թեման կփակեի` առանց կոպտելու կամ վիրավորելու, իհարկե, եթե իմ ունքերից չեն կախվում: Իմ ասածն էն ա, որ այ էդ մարդկանց արածն էն ա, ինչ անում են ակումբի որոշ աթեիստներ: Ես որևէ տեսակի տարբերություն չեմ տեսնում: Նրանք իրենց կրոնն են քարոզում, աթեիստներն էլ իրենց հակակրոնը: Երկուսն էլ տհաճ են:

[Արէա]

Եհովայի վկաների մեջ լիքը լավ մարդ կա, լիքը լավ մարդ կա նաև առաքելական եկեղեցու հետևորդների մեջ, աթեիստների մեջ լիքը բտ կա: Ճիշտ ա նաև հակառակ պնդումը:

Ուրեմն րոպեն մեկ թռնել հավատացյալ մարդու դեմքին թե քո գրքում սենց սենց վատ վատ բաներ են գրած, երբ էդ մարդու մտքով անգամ չի անցնում էդ վատ վատ բաները կիրառել քո կամ որևէ մեկի նկատմամբ, այլ էդ գրքից վերցնում ա մենակ ամենամաքուր բաները, իսկ հավատացյալների մեծ մասը հենց տենց էլ անում ա, դառնում ա ֆանատիկության դրսևորում, իդեա ֆիքս ա դառնում, որը բավականին ծիծաղելի ա ադեկվատ դիտողի համար:

Ուրիշ հարց երբ հավատացյալի հետ քննարկման մեջ ես մտնում էս կամ էն կետի շուրջ, ու նորմալ, էթիկայի սահմաններում քննարկում ես վարում:

Բայց երբ հավատացյալը իր համար գրառումներ ա անում, քայլում ա, ուրախանում, աղոթում ա, ոչ մի վատ բան չի անում, իսկ դու րոպեն մեկ քաշքշում ես փեշից, թռնում ես դեմքին, թե հլը էս մեկն էլ կարդա, հլը տես ինչ բոց եմ գտել, հլը էս ապուշությունն էլ նայի, բան, ու անում ես գիտենալով որ էդ մարդը նեղվելու ա դրանից, փորձելու ա ինչ-որ արդարացում գտնել, ու դու սկսելու ես կայֆավատ լինել նրա վրա, ապա կներես, բայց բավականին տարօրինակ ու ոչ ադեկվատ մարդու տպավորություն ես թողնում: