Ինձ ինչ հիշում եմ՝ պապան ու մաման ինձ ու քրոջս կնքել էին ուզում: Եվ էդպես էլ չէին հաջողացնում: Դա էնքան տևեց, մինչև մենք մեծացանք ու հասկացանք, որ դա մեզ ամենևին էլ պետք չի: Բայց մամաս ու պապաս էդ մտքից էդպես էլ չազատվեցին:Mephistopheles-ի խոսքերից
Ու մի չորս տարի առաջ, երբ հերթական անգամ Երևան էի գնացել, կպան, թե չէ ու չէ՝ էս անգամ պիտի ձեզ կնքենք: Եվ էլ ում մոտ, եթե ոչ մեծն տեր Կյուրեղի: Ես ու քուրիկս երկար մտածեցինք ու հասկացանք, որ չենք ուզում ինչ-որ մի անկապ արարողության պատճառով մամային ու պապային նեղացնել, և համաձայնեցինք: Մեզ տարան տեր Կյուրեղի մոտ՝ նախնական զրույցի: Քուրիկս իմ պես սուսուփուս չի, նրանց միջև անմիջապես բացահայտ կոնֆլիկտ առաջացավ, որովհետև քուրիկս իր ամեն ասած ախմախությանը հակափաստարկ էր բերում ու սուս չէր մնում: Տերտերը զգաց, որ նեղն է ընկնում, քրոջիցս ձեռ քաշեց: Մնացի ես՝ խեղճուկրակս: Ու էս Կյուրեղն, իմանալով, որ հինդուիստի հետ եմ ամուսնացած, ինչ ասես չասեց ինձ՝ սկսած նրանից, որ ես չեմ մտածում իմ ապագա երեխաների (էն ժամանակ Սոնյան դեռ չկար) ճակատագրի մասին, վերջացրած նրանով, թե ինչ մեղք եմ ես: Եվ թե ինչ նողկալի կրոն է էդ հինդուիզմը. դե ընդհանրապես ամեն բան է նողկալի, ինչ քրիստոնեություն չի:
Ամեն ինչ ավարտվեց նրանով, որ նա ի վերջո համաձայնեց մեզ կնքել, բայց կնունքի օրը չեկավ: Մեզ ինչ-որ մի ջահել տերտերիկ կնքեց, ինչին մենք հեչ դեմ չէինք: Ուղղակի պապաս էր նեղվել. ինքն էդ Կյուրեղին շատ էր երկրպագում...
Մեջբերել
Էջանիշներ