Անկում
Ինքնաթիռը պոկվեց տեղից: Տեղական լանդշաֆտը, որքանով որ երևում էր փոքրիկ լուսամուտից, սկսեց հետ վազել: Լեոնան նորից մտքում հայհոյեց օդակայանի կիսաքուն աշխատողին, որ իրենից առաջ ուրիշին տվեց անմիջապես լուսամուտի կողքի տեղը:
Իր ուզած տեղը նստած մարդը նույնպես դուրս էր նայում:
Հայացքը կտրեց պատուհանից, երբ ընթացքի արագանալը վիբրացիայի տեսքով լցվեց գլուխը: Հետ ընկավ նստարանին և փակեց աչքերը:
«Էս ինչ երկար քշեց»,- ամեն անգամվա պես մտածեց Լեոնան: Արդեն սկսում էր նյարդայնանալ, երբ զգաց, որ ինքնաթիռը կտրվեց գետնից: Առանց աչքերը բացելու խորը շունչ քաշեց:
Երբ բացեց աչքերն ու նորից նայեց լուսամուտի կողմը, պարզեց, որ իր տեղը գողացած մարդը բուի անթարթ հայացքով նայում է իր երեսին:
Հասկանալով, որ էլեմենտար իգնորը չի օգնում, և նա շարունակում է հայացքով այրել իր դեմքի աջ մասը, որոշեց մի բան անել:
- Լսում եմ ձեզ, - կոպիտ ասաց՝ հընթացս փորձելով նվազեցնել ձայնի մետաղը;
- Բան չեմ ասել,- պատասխանեց:
Ձայնը, ի տարբերություն իր ձայնի՝ փափուկ էր, առանց որևէ նյարդի:
- Իսկ ակնդետ.... - Լեոնան ասաց, արագ հայացքով ընդգրկեց «տեղի գողին» ու համենայն դեպս ինքն իրեն ուղղեց, - իսկ ուշադիր նայելու պատճառը կարո՞ղ եմ իմանալ:
- Ի՞նչ կանեիր, եթե իմանայիր, որ ինքնաթիռն ընկնելու է:
Հարցը համընկավ ինքնաթիռի տուրբուլենտային բավականին ուժեղ ցնցման հետ: Ասես ոչ միայն ինքնաթիռը մի քանի մետր պոկվեց ներքև այլ նաև իր աղիքները՝ առընթեր օրգաններով: Ներքին անկառավարելի խուճապը Լեոնան կարողացավ խեղդել միայն հարևանի ժպիտի պատճառով:
«Մնում էր քեզ մոտ վախ ցույց տամ»,- մտածեց:
- Ինչ-որ բան գիտեք, որ ես չգիտե՞մ, - հարցրեց՝ փորձելով հնարավորինս շատ հեգնանք մտցնել տոնի մեջ:
- Որ ինքնաթիռն ընկնելու է, - փաստի պես արձանագրեց:
- Ի՞նչ գիտեք:
- Գիտեմ: Պատկերացու, թե դու էլ գիտես:
Տանել չէր կարողանում իր հետ դու-ով խոսող, ինքնաթիռի անկում գուժող անծանոթներին:
– Գիտե՛Ք, - ասաց՝ ք-ն շեշտելուվ:
- Ինձ հետ դուք-ով մի խոսի, դու-ով լավ է, - արտասովոր, համով հեգնանքով ասաց:
Նյարդային հայացքով սկսեց փնտրել ուղեկցորդուհուն:
- Ի՞նչ ես ուզում:
- Ուզում ես էստեղից վեր կենաս,- ատամների արանքից շպրտեց Լեոնան:
- Տես, արդեն անցար դու-ի,- զինաթափող, բաց ժպիտով նայեց:
Հանկարծ հասկացավ, որ իրականում այնքան էլ չի ուզում, որ կողքից գնա տեղի գողը: Ենթագիտակցական ինչ-որ մակարդակի վրա զգաց, որ իրեն իրականում հետաքրքիր է՝ ով է, ինչ է ուզում:
- Ընկնում ենք, փաստորեն, - ընդունեց խաղի պայմանները:
- Հա, ընկնում ենք: Ի՞նչ կանեիր: Իմանալով, որ վերջին րոպեներն են:
- Զուգարանում սեքսը հիմիկվանից կարող ես բացառել: Նախ՝ հերթ կլինի, հավանաբար նույն բանի համար, հետո էլ՝ կլիշեներին կտրականապես դեմ եմ:
- Ափսոս:
Աչքերի խորամանկ փայլը չէր անցնում:
- Իսկ ես կարո՞ղ եմ նույնը քեզ հարցնել, ու մեկ էլ անունդ իմանալ:
- Դու ընտրիր անունս: Կարող ես հարցնել:
- Հարցնում եմ, Նեմո, լավ անուն է՞:
- Շատ լավն է, կձևացնեմ, որ լատիներեն չգիտեմ, ու չեմ նեղանա:
- Դե ասա, դո՞ւ ինչ կանեիր:
- Նախ՝ դու ես ասում:
- Լավ, կզանգեի սիրած մարդուս, կասեի, որ սիրում եմ, հրաժեշտ կտայի:
- Բա կլիշեներ չէի՞ր սիրում:
- Դե նայած:
- Թռիչքի ժամանակ զանգելն արգելվում է:
- Անկման ժամանակ չի արգելվում:
- Լավ, ուրի՞շ:
- Կխոստովանեի ինչ-որ մեկին, երևի հենց քեզ՝ շատ դեսուդեն չընկնելու համար, ամենավատ մեղքերս: Աստծուն չէի անհանգստացնի փոխարենը, զբաղված կլիներ այդ պահին: Ասում են՝ ընկնող ինքնաթիռի մեջ աթեիստ չի լինում:
- Շատ ե՞ն:
- Ինչե՞րը:
- Մեղքերդ:
- Ինքնաթիռը չի ընկնում:
- Խաղում ենք, մի փչացրու:
Լեոնան փակեց աչքերն ու կիսաձայն մտածեց:
- Սխալ մարդկանց հետ եմ կապվել հաճախ, սխալ որոշումներ եմ ընդունել, որոնցից տուժել եմ ոչ միայն ես, պատճառ եմ եղել դժբախտությունների, ցավ եմ պատճառել, խաբել եմ, կոտրել եմ մարդկանց, ինքս ինձ եմ կոտրել...
- Հերիք է լավ: Հասկացա, կյանք տեսած աղջիկ ես:
- Սարկազմդ մտցնելու տեղն ասե՞մ, թե ինքդ գլխի կընկնես, - ջղայնացած նայեց:
Ինքնաթիռը նորից կտրուկ թափ տվեց:
Անկախ իրենից խլեց Նեմոյի ձեռքը և ամուր սեղմեց:
- Դե հիմա դու ասա, - փորձեց վախը ցրել՝ թեմային վերադառնալով:
- Ես ոչ մի մեղք չունեմ խոստովանելու: Համենայն դեպս՝ ոչ քեզ:
- Հեչ արդար չես:
- Խաղի ռիսկերից մեկն է, պարտադիր չի տվածդ հետ ստանաս: Վե՞րջ, էլ ոչինչ չե՞ս անի:
- Ուղեկցորդուհուց վիսկի կուզեի և կխմեի ազատ անկման կենացը, - Լեոնան զգաց, որ իսկապես խմելը չէր խանգարի:
- Սկսում ես ավելի ու ավելի պրակտիկ մոտենալ հարցին: Այդքան արագ հաշտվեցի՞ր, որ ինքնաթիռն ընկնում է:
- Ո՞վ ասաց՝ հաշտվել եմ... Իսկ որ բարձրաձայն երգեմ՝ շատ դաժան կլինի՞ մնացածի հանդեպ, հաշվի առնելով, որ առանց այն էլ դատապարտված են:
Նեմոն աչքերը կկոցեց ու անժպիտ, ուշադիր նայեց, ինչպես սկզբում էր նայում, ու Լեոնան գիտակցեց, որ մինչև հիմա նրա ձեռքը չի թողել:
Աշխատելով, որ կտրուկ չստացվի, մատները փափուկ հետ քաշեց: Նեմոն ասես չզգաց, ինչպես բռնելիս էլ՝ կարծես չէր զգացել:
- Ի՞նչ կերգեիր:
- Շատ գիտեմ...Մուռկան երևի:
- Կուզե՞ս քեզ համբուրեմ, որպես կյանքիդ, մեր կյանքերի վերջին համբույր, - հարցրեց մեղմ ձայնով:
- Չէ: Որ համբուրես՝ դու էլ, անկումն էլ՝ իրական կդառնաք: Չեմ ուզում:
- Իրականությունից չես կարող փախչել:
- Մտքիս լինի:
Լեոնան աչքի տակով նայեց կողքի շարքում իրեն տեսանելի մարդկանց:
- Իրենք արդեն հաշտվել են, որ ընկնելու են, դրա համար խելոք, լուռ նստած են: Համարյա անտարբեր, - Նեմոն մտքերը կարդաց:
- Բայց ես չեմ հաշտվել, - Լեոնան շրջվեց դեպի նա,- ես չեմ ուզում ընկնել, ես իրենց նման չեմ:
- Նոր անկման կենաց էիր խմում:
Լեոնան հանկարծ զգաց, որ ինքնաթիռը սկսել է ավելի ու ավելի հաճախ թափ տալ: Հայացքով նորից փնտրեց ուղեկցորդուհիներից որևէ մեկին: Նեղլիկ միջանցքում ոչ ոք չկար:
- Նման չես, ճիշտ ես, - Նեմոն հանկարծ կանգնեց ու Լեոնան այդ պահին միայն նկատեց, որ նա նույնիսկ ամրագոտին չէր կապել:
Զգուշորեն անցավ Լեոնայի առջևից, կանգնեց միջացքում, կռացավ և շշնջաց ականջին:
- Դու ինքդ ես որոշում՝ ընկնել թե ոչ: Թե կարող ես՝ անկումը թռիչքի վերածիր: Ու մի վախեցիր ոչ մի բանից: Ես քեզ մենակ չեմ թողնի: Երբեք:
Մինչ Լեոնան մարմնի սարսուռը զսպելով գլուխը վեր կբարձրացներ՝ միջանցքը կրկին դատարկ էր: Ու մինչ անհույս կփորձեր հասկանալ՝ ինչ կատարվեց իր հետ վերջին կես ժամվա ընթացքում, նորից ինչ-որ մեկը հայտնվեց կողքին: Այս անգամ ուղեկցորդուհին էր:
Նա վիսկիի բաժակը մեկնեց Լեոնային և ասաց:
- Ձեր պատվերը: Բայց խորհուրդ կտայի՝ սպասեիք տուրբուլենտության զոնայից դուրս գանք՝ նոր խմեք, - սիրալիր ժպտաց ու հեռացավ:
Էջանիշներ