Սերգոն
Սերգոյին մի քանի անգամ տեսել էի, երբ հյուր էր գալիս իր՝ մեր բակում ապրող մորաքրոջ տղաներին: Բայց մտերմացա, երբ տեղափոխվեց ապրելու մեր դիմացի շենք ու միաժամանակ սկսեց սովորել մեր դասարանում: Երևի մենակ ես էի, որ իրան Սերգո էի ասում: Մյուսներն իրան Ցոգոլ էին ասում: Չէ, ցոգոլի սիրահար չէր, իրա ոչ այնքան ուժեղ ընդունակությունների համար էր ստացել էդ պիտակը: Ավելի ճիշտ, սկզբում իրան Դամբուլ էին ասում, բայց Սերգոն հասկացել էր, որ իրան վիրավորում են, դրա համար փոխել էին Ցոգոլի. ոչ մեկը չէր ցանկանա իր տարեկիցներից շատ ավելի բոյով, ջանով ու ուժեղ տղայի ձեռքի հարվածի տակ ընկնել: Մենակ մթերային խանութի տիրուհին՝ տիկին Մանուշն էր իրան շարունակում Դամբուլ ասել, բայց Սերգոն դա հանդուրժում էր, որովհետև տիկին Մանուշը շատ ավելի բոյով, ջանով ու դռբով էր: Իսկ մյուսները Ցոգոլ էին ասում, մեր Սերգոն էլ կարծում էր, որ դա իր անվան ձևափոխած տարբերակն ա:
Բոլորի համար զարմանալի էր, որ ես Սերգոյի հետ էդքան մտերմացել էի: Ասում էին՝ շատ տարբեր եք: Բայց ես չգիտեմ, թե ինչով էինք տարբեր: Սովորելո՞վ, միամտության աստիճանո՞վ, կարդացող-չկարդացող լինելով... Էդ ամեն ինչը մանրուք էր, որտև Սերգոն բարի, հասնող, հեշտ խոցվող, կենսուրախ մարդ էր: Մարդ էր, ում հետ կարող էիր երկար նստել ու խոսել մանկական ինչ-որ մանրուքներից:
Մինչև հիմա էլ երբեմն զգում եմ Սերգոյի կարիքը: Բայց հին Սերգոյի: Վերջին անգամները որ հանդիպեցինք, էդպես էլ չկարողացանք հաղթահարել ժամանակի ընթացքում հասունացած իրարից հեռանալն ու նստել, անկաշկանդ զրուցել: Չէ, էլի մեր՝ իրար նկատմամբ լավ վերաբերմունքը, եթե կուզեք՝ ընկերական սերը, զգացվում էր, բայց մեկ է, իրարից հեռու էինք:
Ակնոց սկսեցի դնել Սերգոյի շնորհիվ: Թաքնվոցի խաղի ամենաուժեղ խաղացողներից էի... չնայած, ոչ միայն թաքնվոցիի: Բայց էդ դեպքը եղավ թաքնվոցիի շնորհիվ: Եթե ես էի լինում փնտրողը, ապա դա առավելագույնը խաղի առաջին օյինին, որտև ցելա գցելիս պարտվում էի: Հետո արագորեն բոլոր թաքնվողներին գտնում էի, ու դրանից հետո միայն ու միայն թաքնվող լինում: Երեխեքից շատերն էին մտածում էին, թե ինչ անեն, որ Արտակը նորից լինի փնտրողը: Հանճարեղ լուծումը Սերգոն էր գտել ու բոլոր գաղտնի պահել: Պատին հենված, աչքերս ձեռքերով փակած հաշվում եմ մինչև հարյուրը ու հետևիցս զգում Սերգոյի շնչառությունը: Մտքումս մտածում եմ. այ քեզ միամիտ, ախր աչքերս բացեմ թե չէ, քո անունը կտամ, արագության վրա՞ է հույսը դնել: Աչքերս բացեցի, պատրաստ «Փթու Սերգո» ասելու, բայց չհասցրի: Սերգոն լիմոնի աղը շփեց աչքերիս: Անասելի ցավոտ էր, աչքերս վառվում էին, ու ես վիրավոր գազանի նման ամբողջ ուժովս գոռացի: Գոռոցս լսելով Սերգոն հասկացավ, թե ինչ է արել: Ու սկսեց լացել: Լացում էր բարձրաձայն, հեկեկոցով: Հարևանները, մեծերը տներից դուրս թափվեցին: Ես լացում եմ կամաց, արցունքներս հոսում են: Սերգոն լացում է ոռնալով:
- Մոտ ընկերներ եք, ինչի՞ եք կռվել, - հարցնում է մեկը:
- Արտակ, ընկերդ է, ինչի՞ ես ծեծել, - հարցնում է մյուսը:
Կարելի է կարծել, թե երազելու դեպքում կարող էի ծեծել Սերգոյին: Ու էդպես ոչ մեկը ոչ մի բան չի հասկանում: Ոչ ես եմ կարողանում խոսել ու բացատրել, ոչ Սերգոն: Վերջում երեխեքից մեկը պատմեց, որ Սերգոյին բան էլ չի եղել, ուղղակի վախեցել է, էդ ինքն է իմ աչքերի մեջ լիմոնի աղ լցրել: Նոր ինձ գրկեցին ու վազելով տարան պոլիկլինիկա: Ինձ իհարկե փրկել էին արցունքները, բայց վնասվածք ստացել էի: Վստահ չեմ, որ կարճատեսությունս հենց դրանից է, բայց էդ ժամանակ հայտնաբերվեց:
Դրանից հետո շատ երկար ժամանակ Սերգոն իմ հետ չէր խոսում: Չէ, չէր նեղացել, էդ ես պետք է նեղանայի: Վախեցել էր: Վախենում էր հետս խոսել: Իրեն մեղավոր էր զգում:
Սերգոյից մի ուրիշ դրվագ էլ հիշեցի: Էն տարիներն էին, որ լույսն օրական 1-2 ժամ էր լինում, գրաֆիկով: Երբեմն էլ ուղղակի չէր լինում՝ վթարների պատճառով: Հերթական վթարն էր, մի քանի օր լույս չունեինք: Վերջը եկան սարքեցին. վերջին մուտքում էլեկտրական անջատիչների ջարդուխուրդ եկած տուփում էր ինչ-որ բան եղել: Մի կերպ սարքեցին, լույսը տվեցին, բոլորս երջանկացանք: Իսկ Սերգոն որոշեց իր հերթական փորձն անել: Ու մինչ մենք ուրախ խաղում էինք, Սերգոն գնաց, կանգնեց այդ անջատիչների տուփից մի մետր հեռավորության վրա, թուքը հավաքեց բերանում ու ամբողջ ուժով թքեց: Դա մենք չենք տեսել: Մենք միայն գմփոցը լսեցինք, իսկ Սերգոն վախեցած ու մրոտած դեմքով խցանի պես դուրս թռավ մտքից: Մենք էլի մի քանի օր լույս չունեցանք:
Մեջբերել
Էջանիշներ