Ուրեմն սենց Իմրեշըն ջան… հիմա համ գրելու, համ էլ մտածելու եմ… էս իհարկե ավելի կենդանի ա քան մենակ էն մարդու նկարագիրը… բայց կարծում եմ ստրուկտոիրանի տեսակետից ֆոնը ոնց ո. ՈՒՆԵՆԱ նույն ակտիվությունն ու դետալները. դա ոնց որ խեղդի հիմնական սաբջեկտին… պրոպորցիոնալ էլ որ նայում ենք կարծեա էդ մարդուն "հասանելիք տեքստը" նույն դետալներն ու չափն ունի ինչքան որ ֆոնը (միջավայրի նկարագրությունը), բայց մարդն ավելի ամբողջական ա սենց քան առանձին… պատմվածքն էլ ավելի դինամիկ…
Կարծում եմ երևի լավ կլիներ որ պատմողը Լիլը լիներ, ընկերներ չլինեին ու էդ մարդն էլ որևէ մեկի ընկեեը չլիներ այլ ուղղակի լիներ մեկը որ պատմողի՝ Լիլի ուշադրությունն ա գրավել… տենց երևի ավելի կընդգծվեր… հետո էն վերջին հարցը որ մարդը տալիս ա… ոնց որ հլա էն չի… ես պատկերացնում ե. ՈՐ հարցը լինի շատ սովորական, մի տեսակ նենց կարծես ինքը չի ուզում ցույց տա ԻՐ հոգևիճակը բայց ափաշքյարա մատնվում ա… ասենք օրինակ էնքան ա մնում միչև բարը փակում են ու ինքը գնալուց ասենք հարցնում ա "վաղը քանիսի՞ին ա բացվում ձեր բարը…… " … մի հատ հարց որ առանձին բան չի նշանակում, բայց հենց դնում ես կոնտեքստի մեջ համ ինքն ա փոխվում համ կոնտեքստը…
… սրանք մտքեր են, տես ոնց են, ընդունելի են թե չէ… սենց երկու էսքիզները իրար հետ լավն են ուղղակի մի ՔԻչ պտի մասաժ արվի ավելի լավ ինգեյջ լինեն տղամարդը պոկվի, առաջ գա իսկ ֆոնը մի քիչ հանստանա ու տղամարդուն պադդերժկա անի՝ շատ ինքնուրույն չլինի…
Ինչ էլ անես Իմփրեշըն ջան հանկարծ էն "ուս"-ը չդնես… սպանում ա… "բացահայտում ա"… դրա համար էլ սիրում են…
Մեջբերել
Էջանիշներ