Մեծ իրարանցում էր պարտեզում: Զատիկներրը հարսանիք էին տոնում:
Հրավիրել էին բոլոր հարևան բզեզներին ՝զատիկներին, թիթեռներին, մորեխներին, մրջյուններին, մեղուներին, ճպուռներին…
Ամեն մեկը հագել էր իր ամենափայլուն զգեստը, նորաձև սանրվածքներ արել ու ամեն կերպ աշխատում էր հաճոյանալ հարսիկ Զատիկին, ով գլուխը կորցրած սիրուց, ոչ ոքու չէր լսում ու միայն ժպտում էր…
Փեսան վայրկյաններ էր հաշվում: Ուզում էր շուտ վերջանար հարսանիքը, ուզում էր գգվել, համբուրել սիրեցյալին, զգալ նրա շունչը, բույրը, վայելե՜լ: Ու հանկարծ մի միտք ճառագեց նրա գլխում. փախցնել իր սիրուհուն…
- Արի փախչենք,- շշնջաց հարսիկի ականջին ու ամուր սէղմեց նրա ձեռքը.
- Ինչպե՞ս, ինչու՞ փախչենք,- շողարձակեցին Հարսիկի աչքերը:
- Ես ու իմ գեղեցկուհին ուզում ենք վալս պարել,- գոչեց Փեսան բարձրաձայն:
Վալսի հնչյունների տակ պտտվում էին սիրահարները: Հարսիկը փակել էր աչքերը, սիրեցյալի բազուկներին ապավինած չէր զգում գետինը … ու երբ սթափվեց, հասկացավ որ իրենք օդում են:
- Ահա իմ սիրելի Columnea consanguinea-ն, այն կլինի մեր սիրո առագաստը,-
ասաց Փեսան, մատնացույց անելով անտառի բացատը, ուր կանաչին էին տալիս բազմաթիվ կանաչ թփեր,:
- Օ՜, հեքիաթայի՜ն է, - երջանիկ հառաչեց Հարսիկը…
Սիրահարներն իջան ամենամեծ տերևներով թփի վրա… ու վայելեցին իրենց սերը զեփյուռի մեղմ նվագակցությամբ:
Սիրո հեքիաթ էր ողջ գիշերը:
Արևածագին խոնջացած քնով էին անցել նորապսակները:
Դաժան էր Կալիբրին. Ինչպե՞ս իր թռիչքի բարձրությունից նկատեց նրանց ու սրընթաց իջավ դէպի…
Զատիկներից մեկական թևիկ պոկվեց ու ընկավ Columnea consanguinea տերևին՝ ասես մի կարմիր սրտիկ ու մնաց որպես հավերժական սիրո խորհրդանիշ...
Անցել են հազարամյակներ: Ամեն գիշեր սրտիկը կենդանանում է զատիկների տեսքով:Ու գիշերը նրանցն է… ՈՒ ՍԵՐ է, ՎԱՅԵԼՔ :
Մեջբերել
Էջանիշներ