Ռեյ Բրեդբերի: Հավաքածու

[Վոլտերա]

Այս թեմայում պարբերաբար կտեղադրեմ ամերիկյան հայտնի ֆանտաստ Ռեյմոնդ Դուգլաս Բրեդբերիի պատմվածքները, մտքերը, հատվածներ վիպակներից, կենսագրական տվյալներ և այլն: Կարող եք միանալ



Կենսագրությունը

Գիտական ֆանտաստիկայի հայտնի դասական գրող Ռեյմոնդ Դուգլաս (Ռեյ) Բրեդբերին ծնվել է 1920թ. օգոստոսի 22-ին ԱՄՆ Ուոկիգան քաղաքում: Նրա հայրը Ամերիկայի առաջին անգլիացի գաղութարարների սերնդից էր, իսկ մայրը` շվեդական հայտնի տոհմից:
Մեծ դեպրեսիայի տարիներին Բրեդբերի ընտանիքը տեղափոխվում է Լոս Անջելես, որտեղ և ապագա գրողը, ով ինը տարեկանից սիրում էր ազատ ժամանակն անցկացնել գրադարանում, ավարտում է դպրոցը (1938թ.): Ընտանիքն այնքան աղքատ էր, որ Ռեյը ստիպված է լինում կարկատված հագուստով գնալ ավարտական երեկույթին: Իհարկե, քոլեջի մասին խոսք անգամ լինել չէր կարող, քանի որ աղքատ ընտանիքը չէր կարող վճարել ուսման վարձը: Ապագա գրողը երեք տարի աշխատում է որպես թերթեր վաճառող, սակայն չի մոռանում ուսման մասին: Նա շաբաթը երեք անգամ գնում էր գրադարան և այնտեղ ծանոթանում համաշխարհային գրականությանը: Հետագայում դրա մասին նա գրում է «Ինչպես քոլեջի փոխարեն ես ավարտեցի գրադարանները կամ դեռահասի մտքերը, ով եղել է Լուսնի վրա 1932թ.» հոդվածը:
Ռեյ Բրեդբերին որոշել էր դառնալ գրող դեռևս տասներկու տարեկանում, և նրա հետագա բոլոր քայլերն ուղղված էին այդ նպատակին: Սկզբից նրա պատմվածքները տպագրվում էին էժան ամսագրերում: Նրա առաջին պատմվածքը տպագրվել է 1941թ., իսկ պատմվածքների առաջին ժողովածուն լույս է տեսել 1947թ.: Սակայն նրան հաջողություն բերեց պատմվածքների երկրորդ ժողովածուն «Մարսյան քրոնիկներ»-ը (1950թ.): Երբ Բրեդբերին այդ ժողովածուի ձեռագիրը ձեռքին առաջին անգամ գնում էր Նյու Յորք, գրական գործակալի հետ հանդիպման, նա չուներ բավական գումար գնացքի համար և ստիպված էր ավտոբուսով գնալ: Սակայն արդեն գրքի հրատարակումից հետո, երբ նա երկրորդ անգամ էր գնում Նյու Յորք, գնացքի կայարաններում նրան շրջապատում էին իր գրքի երկրպագուները` ինքնագիր ստանալու խնդրանքով:
Այն բանից հետո, երբ 1953թ. լույս է տեսնում «451 աստիճան ըստ Ֆարենհայթի» վեպը, Բրեդբերին համաշխարհային ճանաչում է ձեռք բերում: Դրանից հետո նա հրատարակել է շատ պատմվածքներ, վեպեր, հոդվածներ, պոեմներ, բանաստեղծություններ` «Գինի խատուտիկներից» (1957թ.), «Մահը միայնակ գործ է» (1985թ.), «Գերեզման խելագարների համար» (1990թ.), «Մնաս բարով, ամառ» (2006թ.):
Նա նաև ակտիվ մասնակցում էր կինոյի և հեռուստատեսության կյանքին: Բացի նրանից, որ իր ստեղծագործություններն էին էկրանավորվում, Բրեդբերին ինքը ևս գրում էր կինոսցենարներ, իսկ 1985-1992թթ. հեռուստատեսությամբ վարում էր «Ռեյ Բրեդբերիի թատրոն» հաղորդումը, որտեղ ցուցադրվում էին մինի ֆիլմեր նրա պատմվածքների հիման վրա:
Մի շարք պարգևների և մրցանակների արժանացած Ռեյ Բրեդբերիին իրավմամբ համարում են ֆանտաստիկայի վարպետ, չնայած որ նա իրեն չէր սահմանափակում միայն այդ ժանրով: Ըստ կենսագիրների նրա երևակայության և ներաշխարհի վրա մի շարք հանգամանքներ են ազդել: Նա ունեցել է բացառիկ հիշողություն. հիշել է փաստեր և դրվագներ իր կյանքի առաջին տարիներից: Նրա քույրն ու մի եղբայրը մահացել են փոքր տարիքում, ինչը մեծ ազդեցություն է ունեցել գրողի վրա: Մանուկ հասակում նա խոշոր ավտովթարների ականատես է եղել (այդ պատճառով նա երբեք մեքենա չի վարել): Կա վարկած, որ նրա նախատատը եղել է վհուկ և նրան այրել են խարույկի վրա. համենայն դեպս գրողը հավատում էր, որ ինքը վհուկի թոռ է: Նման հանգամանքներ շատ են եղել, և գրողը չի թաքցրել, որ իր գրքերի գրեթե բոլոր կերպարներն իր մանկության և հասուն տարիքի հիշողություններն են:
Ռեյ Բրեդբերին ամուսնացել է 1947թ. Մարգարեթ ՄաքԿլյուրի հետ (նա միակ կինն է եղել, ում հետ գրողը ժամադրվել է): Նրանք միասին ապրել են 56 տարի` մինչև կնոջ մահը, և մեծացրել իրենց չորս դուստրերին: Երկար տարիներ Մարգարեթը շատ աշխատում էր, որպեսզի ամուսինը հնարավորություն ունենա մնալ տանը և գրել:
Բրեդբերին շարունակել է գրել մինչև խոր ծերություն` չնայած կյանքի վերջին տարիներին հաշմանդամի սայլակին էր նստած: Ամեն առավոտ նա իր օրը սկսում էր գրելով նոր ստեղծագործություններ կամ խմբագրելով արդեն հրատարակվածները: Ռեյ Բրեդբերին մահացել է երկարատև հիվանդությունից՝ 2012թ. հունիսի 5-ին, Լոս Անջելեսում:

[Վոլտերա]

Կյանքի օրենքները

Ի՞նչ է տիեզերքը: Տիեզերքը մի մեծ թատրոն է:

Իսկ թատրոնը մեծ հանդիսատեսի կարիք ունի. հանդիսատեսը մենք ենք: Կյանքը Երկիր մոլորակի համար ստեղծված է նրա համար, որպեսզի հաճույք ստանաս ներկայացումից: Ահա թե ինչու ենք մենք այստեղ: Իսկ եթե պիեսը ձեր դուրը չի գալիս` գնացեք գրողի ծոցը:

Եթե մարդ օր ու գիշեր մտածեր մահվան մասին, ապա նա կդառնար Վուդի Ալեն:


Մոտակա տարիներին մենք Լուսին կվերադառնանք:

Մենք Մարս կթռնենք և կհիմնավորվենք այնտեղ մոտակա մի քանի 100 տարվա ընթացքում: Իսկ հետո արդեն,պետք է մտածել, որ կթռնենք Ալֆա Ցենտավրայի վրա:

Ես 10 տարի ծախսեցի, որպեսզի գրեմ իմ առաջին ողջամիտ պատմվածքը:


Երբ 60 տարի առաջ ամուսնացա Մեգգիի հետ, մենք փող չունեինք: Մեր բանկային հաշվի վրա 8 դոլար էր: Առաջին երկու տարին մենք անգամ հեռախոս չունեինք: Մենք վարձում էինք փոքրիկ բնակարան Վենիսում` բենզալցակայանի հարևանությամբ:

Բենզալցակայանի պատի վրա կախված էր իմ առաջին հեռախոսը: Ես վազում էի դրա մոտ, վերցնում լսափողը, իսկ մարդիկ կարծում էին, թե իմ տուն են զանգում: Հեռախոս չկար, էլ ուր մնաց մեքենա ունենայի: Բայց գիտեք, թե մենք ի՞նչ ունեինք: ՍԵՐ:

Մենք բոլորս ժամանակի մեքենա ենք: Ահա թե ինչու իմ ամբողջ կյանքի ընթացքում ես գտնվում եմ ծերերի հմայքի տակ: Քանի որ ես գիտեմ հիմա կսեղմեմ նրա գաղտնի կոճակը և կհայտնվեմ 1900 թվականում, կամ էլ Քաղաքացիական պատերազմին: Փոքր ժամանակ ես հանդիպել եմ Քաղաքացիական պատերազմի վետերաններին:

Բոլոր այն աղջիկները ում հետ ես երիտասարդ ժամանակ սիրավեպ եմ ունեցել, գրադարանավարուհիներ են եղել:


Լավ ամուսնության մեջ մարդիկ միշտ իրար սովորեցնում են: Դուք իրար կյանքի գիտությունն եք սովորեցնում:Ամեն օր նույն անկողնում նույն բարձին պառկած, իրար դիպչելիս, դուք ակամա իրար վրա ազդում եք:

Չի՛ կարելի խելքով գրել: Պետք է ապրել քո կյանքը գրամեքենայի առաջ:

Մի փորձեք հետևել բոլոր ֆիլմերին իրենց պայթյուններով և այլ անհամություններով: Հետևեք մեծ ռեժիսորներին: Վերջերս ես դիտել եմ Դեյվիդ Լինի ֆիլմերը: Ամեն ինչ կտայի միայն թե կարողանայի սցենար գրել այդ ռեժիսյորի համար:


Լավ ռեժիսորը պետք է գրող լինի: Նա պետք է դետալներով լի լինի:

Չի՛ կարելի ապրել երեխայի պես, որը անհամբերությամբ սպասում է Սուրբ Ծննդին` տոնածառի տակ դրված նվերներով: Իմ ամբողջ կյանքի ընթացքում ես արթնանում և ինքս ինձ ասում եմ. «Ես անհամբեր սպասում եմ հենց այդ օրվան»:


Ռուսաստանը կդառնա գերտիրություն միայն այն բանի շնորհիվ, որ մարդիկ կսովորեն սիրել ինքներն իրենց: Այդ բանում ինձ համոզում են ռուսական գրականությունը և ֆիլմերը:

Պետք է անընդհատ լինել ինչ-որ բանին սիրահարված: Իմ դեպքում դա գրքերն են, գրելու արվեստը:


Եթե ինչ-որ բան չես սիրում ` մի արա: Եվ հակառակը. եթե սիրում ես, ապա կհաղթահարես յուրաքանչյուր բան:


Ես գնում եմ Հոլիվուդ ընդունելությունների, հանդիպում եմ հանրաճանաչ ռեժիսորների և պրոդյուսերների: Եվ երբ տուն եմ վերադառնում հարցնում եմ ին ստամոքսին. «Հըն ո՞նց էր». պատահում է, որ ասում է «Է˜հհհ»: Ու եթե այդպես է, ուրեմն ես էլ այդտեղ երբեք չեմ գնա: Իմ ստամոքսը խելոք է. նա գիտի իմ առջև խաբեբա՞ է, գո՞ղ թե՞ պարզապես անխելք մարդ:


Ես չեմ մտածում մահվան մասին, քանի որ ես միշտ այստեղ եմ մնալու: Ես դեռ մի քանի հարյուր տարի պահած ունեմ. դա ինձ համոզում են իմ կինոնկարներով արկղերը և իմ գրքերով լի դարակները:


Մահը կենդանի լինելու հրաշալի ճոխության համար տիեզերքին վճարելու միջոց է:


Իմ մասին ես գիտեմ այսքանը. ես լավ գործ եմ արել իմ կյանքի ամեն օր` 80 տարի շարունակ: Սա իրոք հրաշալի է, այդպես չէ՞:

[Վոլտերա]

...

[Վոլտերա]

Երկրացիները (Պատմվածք)

Այ թե պոկ չի գալիս, բախում է ու բախում։ Տիկին Թթթ-ն բարկացած բացեց դուռը։

— Դե՞, ի՞նչ կա։

— Դուք անգլերենն եք խոսում,— մուտքի մոտ կանգնածը անակնկալից սառեց։

— Խոսում եմ, ինչպես կարողանում եմ։

— Մաքուր անգլերեն է։

Մարդը ինչ-որ համազգեստ էր հագել։ Նրա ետևում կանգնած էին էլի երեք հոգի։ Բոլորն էլ նկատելիորեն հուզված էին, դեմքները փայլում էին։

— Ի՞նչ եք ուզում,— կտրուկ հարցրեց միսիս Թթթ-ն։

— Դուք մարսեցի եք,— մարդը ժպտաց։— Այդ բառը ձեզ իհարկե անծանոթ է, այդպես են ասում մեզ մոտ, Երկրում։

Նա ցույց տվեց ուղեկիցներին։

— Մենք Երկրից ենք։ Ես նավապետ Ուիլյամսն եմ։ Ընդամենը մի ժամ առաջ ենք վայրէջք կատարել Մարսի վրա։ Երկրորդ արշավախումբն ենք։ Մեզնից առաջ առաջինն է ժամանել, բայց նրանց ճակատագիրը մեզ անհայտ է։ Համենայն դեպս մենք եկել ենք։ Եվ դուք առաջին մարսեցին եք, որին տեսնում ենք։

— Մարսեցի՞,— նրա հոնքերը վեր թռան։

— Ուզում եմ ասել, որ դուք ապրում եք Արեգակից հաշված չորրորդ մոլորակի վրա։ Այդպե՞ս է…

— Տարրական ճշմարտություն է,— փնչացրեց կինը, ոտքից գլուխ նրանց չափելով։

— Իսկ մենք,— Նա ձեռքով խփեց կրծքին,— Երկրից ենք։ Ճի՞շտ է, տղաներ։

— Այդպես է, հրամանատար,— ձայնեց խումբը։

— Սա Թիր մոլորակն է,— ասաց կինը,— եթե ուզում եք ստույգ անունն իմանալ։

— Թիր, Թիր,— հրամանատարը հոգնած ծիծաղեց,— հիանալի անուն է։ Բայց ասացեք, ով բարի կին, ինչպե՞ս է, որ դուք այդպես հրաշալի անգլերեն եք խոսում։

— Ես չեմ խոսում,— ասաց կինը,— ես մտածում եմ, հեռազգացություն է։ Ձեզ ամենայն բարիք եմ մաղթում։

Եվ նա շրխկացրեց դուռը։

Մի վայրկյան անց այդ սարսափելի մարդը նորից ծեծեց դուռը։ Կինը սրտնեղած բացեց։

— Ուրիշ ի՞նչ եք կամենում,— հարցրեց նա։

Տղամարդը կանգնած էր նույն տեղում, ժպտում էր, բայց շփոթահար էր, դեմքին չկար առաջվա վստահությունը։ Նա ձեռքը պարզեց կնոջը։

— Ինձ թվում է դուք ամեն ինչ չէ, որ հասկացաք…

— Ի՞նչ,— ընդհատեց նա։

Տղամարդու աչքերը զարմանքից կլորացան։

— Մենք թռել եկել ենք Երկրից։

— Ես ժամանակ չունեմ,— ասաց նա,— հազար ու մի գործ կա՝ եփ ու թափ, մաքրել, կար ու էլի չգիտեմ ինչ։ Ձեզ երևի հարկավոր է միստր Թթթ-ն։ Նա վերևում է, իր աշխատասենյակում։

— Այո, այո,— ասաց երկրացին՝ աչքերը թարթելով։— Աստծո սիրուն, կանչեք միստր Թթթ-ին։

— Նա զբաղված է,— կինը նորից շրխկացրեց դառը։

Այս անգամ թակոցն արդեն բոլորովին անհարկի էր։

— Գիտե՞ք ինչ,— դուռը բացվելուն պես գոռաց մարդը։ Նա իսկույն միջանցք խցկվեց, կարծես ուզում էր նպատակին հասնել հանկարծակիի բերելով,— հյուրերին այդպես չեն ընդունում։

— Իմ մաքուր հատա՜կը,— ճչաց կինը։— Այս ի՜նչ կեղտ է։ Դո՜ւրս կորեք, շուտ։ Իսկ եթե ուզում եք ներս մտնել, բարի եղեք նախ մաքրել ձեր ոտքերը։

Մարդը շփոթված նայեց իր կեղտոտ կոշիկներին։

— Հիմա մանրուքների ետևից ընկնելու ժամանակը չէ,— ասաց նա,— այսպիսի իրադարձությունը հարկավոր է նշել։

Նա սևեռուն նայեց կնոջը, կարծես հայացքով ստիպելու էր նրան ըմբռնել, թե ինչ են ուզում։

— Եթե իմ բյուրեղապակե կարկանդակները չորացել են ջեռոցում, ես ձեզ փայտով կքշեմ։

Եվ նա շտապեց փոքրիկ, տաքությունից ճարճատող վառարանի մոտ։ Վերադարձավ կարմրած ու քրտնաթոր։ Վառ դեղին աչքեր, թուխ մաշկ, նիհարիկ ու արագաշարժ՝ միջատի պես… կտրուկ, մետաղահնչյուն ձայն։

— Սպասեք այստեղ։ Գնամ տեսնեմ, գուցե և թույլ տամ մի րոպեով անցնեք միստր Թթթ-ի մոտ։ Դուք ի՞նչ գործով եք եկել։

Մարդը գունատվեց ու հայհոյեց, ասես մուրճով հարվածել էին մատներին։

— Ասեք, որ Երկրից ենք եկել, որ առաջին անգամ…

— Ի՞նչը՝ առաջին անգամ,— Նա վեր պարզեց թուխ ձեռքը։— Լավ, դա կարևոր չէ։ Ես հիմա կգամ։

Նրա հեռացող քայլերի ձայնը լսվեց քարե տան միջանցքներում։

Իսկ դրսում անհավանական կապույտ ու տոթակեզ մարսյան անշարժ երկինքն էր փռված, ինչպես երկնագույն տաք ծով։ Մարսյան անապատի վրա, որ ասես հսկայական եռացող կաթսա լիներ, ալիքվում էր տաք մշուշը։ Փոքրինչ հեռու, բլրի գագաթին, թեք կանգնած էր մի փոքրիկ տիեզերանավ։ Նրանից մինչև քարե տան դուռը ոտնահետքեր էին ձգվում։

Երկրորդ հարկից բորբոքված ձայներ էին լսվում։ Դռան մոտ մարդիկ նայում էին միմյանց, մի ոտքից մյուսին էին հենվում, ուղղում էին գոտիները։ Վերևում տղամարդը ինչ-որ բան էր փնթփնթում։ Կանացի ձայնը պատասխանում էր։ Քառորդ ժամ անց երկրացիները անգործությունից սկսեցին խոհանոցում ետ ու առաջ անել։

— Ծխե՞Նք,— առաջարկեց նրանցից մեկը։

Մյուսը ծխախոտ հանեց, սկսեցին ծխել։ Նրանք ներս էին քաշում ծխի ճերմակավուն քուլաները, կարգի էին բերում համազգեստները, շտկում օձիքները։ Վերևում ձայները շարունակում էին աղմկել։ Հրամանատարը նայեց ժամացույցին։

— Քսանհինգ րոպե անցավ,— ասաց նա,— ի՞նչ են անում այնտեղ։

Նա մոտեցավ պատուհանին ու դուրս նայեց։

— Շոգ օր է,— ասաց տիեզերագնացներից մեկը։

— Այո,— ետմիջօրեի տապից թուլացած՝ ծուլորեն նկատեց մյուսը։

Վերևում ձայների աղմուկին հաջորդեց խուլ քրթմնջոց, հետո լռություն տիրեց։ Ամբողջ տանը՝ ոչ մի շշուկ։ Ամեն մարդ լսում էր սեփական շնչառությունը։

Մի ամբողջ ժամ լուռ մնացին։

— Մեր պատճառով որևէ դժբախտություն պատահած չլինի՞,— ասաց հրամանատարը, մոտեցավ հյուրասենյակի դռանը և ներս նայեց։

Սենյակի կենտրոնում կանգնած՝ միսիս Թթթ-ն ծաղիկներն էր ջրում։

— Ես էլ մտածում էի՝ ի՞նչ եմ մոռացել,— ասաց նա նկատելով հրամանատարին։

Կինը մտավ խոհանոց։

— Ներեցեք,— մի թղթի կտոր մեկնեց,— միստր Թթթ-ն չափազանց զբաղված է։— Նա նորից անցավ իր ամանեղենին։— Բացի այդ, ձեզ ոչ թե նա է հարկավոր, այլ միստր Աաա-ն։ Վերցրեք այս երկտողը և գնացեք հարևան դաստակերտը, կապույտ ջրանցքի ափին է։ Այնտեղ միստր Աաա-ն կպատասխանի ձեզ հետաքրքրող հարցերին։

— Մենք ոչինչ էլ չենք ուզում հարցնել,- առարկեց հրամանատարը, շուրթերը կախ գցելով,— մենք գիտենք՝ ինչ պետք է։

— Երկտողը տվեցի, էլ ի՞նչ եք ուզում,- զայրացած բացականչեց նա։

Այլևս ոչնչի հույս չկար։

— Լավ,— ասաց հրամանատարը։ Սակայն նա չէր ուզում գնալ, կանգնել այնպես էր նայում կնոջը, ինչպես երեխան մերկ տոնածառին։— Լավ,— կրկնեց նա,— գնացինք, տղերք։

Չորս տղամարդն էլ դուրս եկան ու քայլեցին տոթ, անշշուկ ամառային օրվա միջով։

Կես ժամ անց միստր Աաա-ն, որը նստած էր իր գրադարանում և մետաղյա բաժակից էլեկտրական բոց էր խմում, սալարկված շավղից ոտնաձայներ լսեց։ Նա գլուխը հանեց պատուհանից և հայացքը սևեռեց չորս միանման համազգեստով մարդկանց, որոնք աչքերը կկոցած նրան էին նայում։

— Դուք միստր Աաա՞-ն եք,— հարցրին նրանք;

— Ես եմ։

— Մեզ ձեզ մոտ է ուղարկել միստր Թթթ-ն,— գոչեց հրամանատարը։

— Ինչո՞ւ,— հետաքրքրվեց միստր Աաա-ն։

— Ինքն զբաղված էր։

— Դե գիտե՞ք ինչ, խայտառակության է,— արհամարհանքով ասաց նա,— հո չեք կարծում, թե ես բան ու գործս թողած պիտի զվարճացնեմ այն մարդկանց, որոնցով զբաղվելու ժամանակ չունի նա։

— Հիմա դա չէ էականը, սըր,— գոչեց հրամանատարը։

— Ինձ համար էականը դա է։ Կարդալու այնքան գրիք է կուտակվել։ Միստր Թթթ-ն ոչ ոքի հետ հաշվի չի նստում։ Աոաջին անգամ չէ, որ նա այդպիսի անպատասխանատվության է ցուցաբերում իմ հանդեպ։ Խնդրում եմ ձեր ձեռքերը չթափահարեք, սըր, թույլ տվեք խոսքս ավարտեմ։ Դուք պետք է առավել ուշադիր լինեք։ Ես սովոր եմ, որ մարդիկ լսեն, թե ինչ եմ ասում։ Եվ նեղություն կրեք հարգանքով լսելու, թե չէ ընդհանրապես չեմ խոսի ձեզ հետ։

Չորսով շփոթված, բերանները բաց դոփդոփում էին ներքևում։ Հրամանատարի ճակատի երակները ուռել էին, աչքերում արցունքներ երևացին։

— Ուրեմն, ի՞նչ եք կարծում,— բարբառեց միստր Աաա-ն,— միստր Թթթ-ն ճի՞շտ է վարվել։

Քառյակը զարմանքով նրան էր նայում տոթակեզ օրվա միջով։ Հրամանատարը չդիմացավ։

— Մենք Երկրից ենք եկել։

— Իմ կարծիքով նա իրեն ջենտլմենի նման չի պահել,— փնթփնթաց միստր Աաա-ն։

— Մենք ա՜յ, այն տիեզերանավով ենք եկել։

— Եվ աոաջին անգամ չէ, որ նա այդպիսի անխոհեմության է թույլ տալիս։

— Հասկանո՞ւմ եք։ Երկրից ենք։

— Նա դեռ կտեսնի, ես կզանգահարեմ ու կհայտնեմ վրդովմունքս, այո, այո։

— Մենք՝ բոլորս, ես և այս երեքը իմ նավի՝ անձնակազմն ենք։

— Ես հենց հիմա կզանգեմ;

— Երկիր։ Տիեզերանավ։ Մարդիկ։ Թռիչք։ Տիեզերք։

— Կզանգեմ ու մի լավ կշշպռեմ,— գոչեց միստր Ասա-ն ու անհետացավ պաաուհանի առջևից, ինչպես տիկնիկային թատրոնի տիկնիկ։

Լսվում էր, թե ինչպես ինչ-որ անտեսանելի ապարատով թունդ վիճում էին։ Հրամանատարն ու անձնակազմը բակում կանգնած տխուր նայում էին հեռու սարալանջին կանգնած տիեզերանավին՝ նուրբ, սլացիկ ու հարազատ։

Միստր Աաա-ն պատուհանից գլուխը հաղթականորեն դուրս հանեց։

— Ես նրան մենամարտի կանչեցի, պատվովս եմ երդվում, լսո՞ւմ եք, մենամարտի։

— Միստր Ասա,— համբերատար սկսեց հրամանատարը։

— Կկրակեմ, կսպանեմ, իմացեք։

— Միստր Աաա, խնդրում եմ, լսեք ինձ, մենք կտրել անցել ենք վաթսուն միլիոն մղոն։

Միստր Աաա-ն առաջին անգամ նրա վրա ուշադրություն դարձրեց։

— Ի՞նչ ասացիք, դուք որտեղի՞ց եք։

— Վերջապես, ամեն ինչ կարգի ընկավ,— շշնջաց նա յուրայիններին և բարձրաձայն դարձավ միստր Աաա-ին,— վաթսուն միլիոն մղոն հեռավորությունից, Երկիր մոլորակից։

Միստր Աաա-ն հորանջեց։

— Տարվա այս եղանակին հազիվ հիսուն միլիոն, ոչ ավելի։— Նա ձեռքն առավ սարսափազդու ինչ-որ զենք,— դե, իմ գնալու ժամանակն է։ Վերցրեք ձեր հիմար երկտողը, թեև չեմ հասկանում, թե դա ձեզ ինչ օգուտ կարող է տալ, և գնացեք քաղաք, բլրի մյուս կողմը, կոչվում է Իոփր, այնտեղ ամեն ինչ կպատմեք միստր Իիի-ին։ Նա հենց այն մարդն է, որը հարկավոր է ձեզ․ ոչ այդ հիմար միստր Թթթ-ն է ձեզ պետք, որին սպանելն իմ պարտքն է, ոչ էլ ես. դա իմ ոլորտը չէ։

— Ոլորտը, ոլորտը,— պոռթկաց հրամանատարը,— ինչ կապ ունի ում ոլորտն է, երբ հարկավոր է ընդունել Երկրից եկած մարդկանց։

— Հիմարություններ դուրս մի տվեք, դա բոլորին է հայտնի,— միստր Աաա-ն արագ֊արագ իջավ սանդուղքով,— ցտեսություն։— Եվ վազեց ճանապարհով։

Տիեզերագնացները մնացին ափի բերան։ Վերջապես հրամանատարն ասաց.

— Ոչ, ինչ էլ լինի, մենք կգտնենք մեկին, որ մեզ կլսի։

— Ինչ կլինի, եթե գնանք ու նորից վերադառնանք,— հոգնատանջ ասաց ընկերներից մեկը,— թռչենք ու նորից վայրէջք կատարենք, որպեսզի ժամանակ տանք նրանց ուշքի գալու և հանդիպում կազմակերպելու։

— Թերևս այդպես էլ անենք,— հոգոց հանելով պատասխանեց տանջահար հրամանատարը։

Փոքրիկ քաղաքը եռում էր, մարսեցիները ել ու մուտ էին անում, ողջունում միմյանց։ Նրանք դիմակներ էին կրում՝ ոսկեգույն, երկնագույն, մուգ կարմիր, հաճելի բազմազանության համար կային արծաթավուն շուրթերով և բրոնզագույն հոնքերով դիմակներ, ժպտացող ու խոժոռ դիմակներ՝ կրողի բնավորությանը համապատասխան։

Երկար ճանապարհից ոտքերը հազիվ քարշ տալով, չորս երկրացիները կանգ առան ու փոքրիկ մի աղջկա հարցրին, թե որտեղ է ապրում միստր Իիի-ն։

— Այնտեղ,— գլխով ցույց տվեց աղջիկը։

Հրամանատարը ծնկի իջավ և նայեց նրա նուրբ մանկական դեմքին։

— Լսիր, աղջիկս, ուզում եմ քեզ մի բան պատմել։

Նրան նստեցրեց ծնկին և քնքշորեն իր լայն ափի մեջ առավ աղջկա թուխ թաթիկները, կարծես մտադիր էր իրիկնային հեքիաթ պատմել՝ անշտապ ծավալվող, հանդամւսնալից ու երջանիկ վերջաբանով։

— Հասկանո՞ւմ ես, փոքրիկս, կես տարի առաջ Մարս եկավ մի ուրիշ տիեզերանավ՝ Յորք անունով մի մարդ, իր օգնականի հետ։ Մենք չգիտենք, թե նրանց ի՞նչ է պատահել։ Գուցե վթարվել են։ Նրանք տիեզերանավով են եկել, ինչպես և մենք։ Ա՜յ թե տեսնեիր։ Մեծ, շատ մեծ տիեզերանավ է։ Այնպես որ մենք երկրորդ արշավախումբն ենք, մեզնից առաջ եղել է աոաջինը։ Մենք երկար ենք թռել, Երկրից ենք։

Առանց մտածելու աղջնակը ետ քաշեց ձեռքը և դեմքը ծածկեց անարտահայտիչ ոսկեգույն դիմակով, ապա քանի դեռ հրամանատարը խոսում էր, մի ոսկյա խաղալիք սարդ հանեց և շրխկացրեց գետնին։ Խաղալիք սարդը հնազանդորեն մագլցեց աղջկա ծունկն ի վեր, իսկ նա հանգիստ ու անտարբեր հետևում էր՝ իր անհույզ դիմակի ճեղքի միջից։ Հրամանատարը մեղմորեն ցնցեց նրան և համառությամբ շարունակեց իր պատմաթյունը։

— Մենք երկրացիներ ենք,— ասաց նա,— դու հավատո՞ւմ ես։

— Այո,— աղջիկը նայում էր փոշու վրա իր հետքերի թողած նախշերին։

— Ի՜նչ խելոքն ես,— հրամանատարը բարեհոգաբար, բայց մի քիչ չարացած կսմթեց նրա ձեռքը, որ ստիպի իրեն նայել։— Մենք տիեզերանավ ենք կառուցել, հավատո՞ւմ Ես։

Աղջիկը մատը խոթեց քիթը։

— Ըհը։

— Դե՛, դե՛, մատդ քթիցդ հանիր… Ես հրամանատար եմ․․․

— Պատմության մեջ դեռ ոչ ոք այդպիսի հզոր տիեզերանավով տիեզերք դուրս չի եկել,— աչքերը կկոցելով հայտարարէց փոքրիկը։

— Հրաշալի է, ինչպե՞ս կռահեցիր։

— Օ՜, հեռազգացություն է,— նա անփութորեն մատը քսեց ծնկանը։

— Դե՛, մի՞թե քեզ համար հետաքրքիր չէ,— բացականչեց հրամանատարը,— մի՞թե դու ուրախ չես։

— Դուք ավելի լավ է շուտ գնաք միստր Իիի-ի մոտ,— աղջնակը խաղալիքը վայր գցեց,— նա հաճույքով կխոսի ձեզ հետ։

Եվ նա վազեց։ Նրան կրնկակոխ հետևում էր խաղալիք սարդը։ Հրամանատարը պպզած՝ ծեռքը պարզել էր աղջկա կողմը և նայում էր նրա ետևից։ Նա զգաց ինչպես են արցունքները լճանում աչքերում, նայեց դատարկ ձեռքերին ու անօգնական բացեց բերանը։ Ընկերները կանգնել էին կողքին ու հայացքները հառել սեփական ստվերներին։ Նրանք թքեցին փողոցի սալահատակին…

[Վոլտերա]

...Միստր Իիի-ն անձամբ բացեց դուռը։ Նա շտապում էր դասանխոսության, կարող էր նրանց մի րոպե միայն նվիրել, եթե արագ ներս մտնեին և ասեին, թե ինչ է իրենց հարկավոր։

— Փոքրինչ ուշադրություն,— հոգնատանջ ասաց հրամանատարը՝ թարթելով կարմրած աչքերը,— մենք Երկրից ենք, եկել ենք տիեզերանավով, չորս հոգի ենք՝ երեք տիեզերագնաց և հրամանատարը։ Մենք հալից ընկել ենք, ուտել ենք ուզում, Մեզ գիշերելու տեղ է հարկավոր։ Թող մեկը քաղաքի բանալին մեզ հանձնի կամ այդ կարգի ինչ-որ բան, թող սեղմեն մեր ձեռքերը, «ուռա՜» գոչեն, շնորհավորեն։ Այսքանը։

Միստր Իիի-ն բարձրահասակ, Նիհար, մելամաղձոտ անձնավորություն էր, նրա դեղնավուն աչքերը թաքնվել էին ակնոցի հաստ կապույտ ոսպնյակների ետևում։ Գրասեղանին հակված՝ նա մտածկոտ ինչ-որ թղթեր էր թերթում և ժամանակ առ ժամանակ իր թափանցող հայացքը հյուրերին ուղղում։

— Վախենամ թե բլանկ չունենամ։

Նա քրքրեց սեղանի դարակները։

— Ո՞ւր եմ խցկել,— նա խոժոռվեց,— այստեղ պետք է լինեին։ Ահա, խնդրեմ,— նա հրամանտարին մեկնեց թղթերը,— պետք է ստորագրեք։

— Այս ամբողջ անհեթեթությունը պետք է կարդա՞մ։

Ակնոցի հարթ ապակիները ուղղված էին հրամանատարին։

— Բայց չէ՞ որ դուք ասացիք՝ Երկրից եք։ Ուրեմն ձեզ մնում է միայն ստորագրել։

Հրամանատարը ստորագրեց։

— Անձնակազմը նույնպե՞ս պետք է ստորագրի։

Միստր Իիի-ն նայեց նրան, նայեց մյուս երեքին և քրքջաց։

— Նրանք էլ ստորագրեն։ Հա՜, հա՜, հա՜, հրաշալի է։ Նրանք… նրանք,— արցունքները ցած էին սահում այտերով։ Նա ափով զարկեց ծնկանը, կռացավ, ծիծաղից խեղդվելով կառչեց սեղանից,— նրանք ստորագրե՜ն…

Տիեզերագնացները մռայլվեցին։

— Այստեղ ի՞նչ կա ծիծաղելու։

— Նրանք՝ և ստորագրել,— ծիծաղից շնչասպառ ասաց միստր Իիի-ն,— դրանից զվարճալի ի՞նչ կա։ Ես անպայման կպատմեմ միստր Ըըը-ին,— շարունակելով ծիծաղել՝ նայեց ստորագրված բլանկներին,— կարծես թե ամեն ինչ կարգին է։ Նույնիսկ էվթանազիայի ենթարկելու համաձայնությունը կա, եթե ի վերջո դրա կարիքն զգացվի։— Նա քրքջաց։

— Ինչի՞ համաձայնությունը։

— Դե լավ, բավական է, ես ձեզ համար որոշ բան կանեմ, ահա ձեզ բանալին։

Հրամանատարը ոգևորվեց.

— Օ՜, սա մեծ պատիվ է։

— Սա քաղաքի բանալին չէ, հիմար,— ընդհատեց միստր Իիի-ն։ Սա տան բանալին է։ Գնացեք միջանցքով, բացեք մեծ, դուռը, ներս մտեք և շրխկացրեք ձեր ետևից։ Կարող եք գիշերել այնտեղ։ Միստր Ըըը-ին առավոտյան ձեզ մոտ կուղարկեմ։

Հրամանատարը տատանվելով՝ վերցրեց բանալին։ Նա գլխահակ կանգնել էր, ընկերները նույնպես տեղներից չէին շարժվում։ Թվում էր՝ կյանքը սառել է նրանց երակներում, քամել հանել են տիեզերական ճամփորդության ողջ կիրքը, նրանք սպառվել էին։

— Դե, ի՞նչ պատահեց,— հարցրեց միստր Իիի-ն, — ինչի՞ եք սպասում, էլ ի՞նչ եք ուզում։— Նա կիպ մոտեցավ հրամանատարին և գլուխը խոնարհելով՝ ուշադիր զննեց նրա դեմքը,— ասացեք։

— Վախենում եմ դուք նույնիսկ ի վիճակի չլինեք…,— սկսեց հրամանատարը,— այսինքն ուզում եմ ասել, այդ մասին մտածել կամ փորձ անել…,— Նա վարանեց,— մենք շատ ենք տքնել, այդպիսի երկար ճանապարհ ենք անցել, գուցե արժեր սեղմել մեր ձեռքը և թեկուզ ասել. «Կեցցեք»։

Նա լռեց։

Միստր Իիի-ն անփութորեն մեկնեց ձեռքը։

— Շնորհավորում եմ,— նրա շուրթերին սառած ժպիտ կար,— շնորհավորում եմ,— նա շրջվեց,— իսկ հիմա իմ գնալու ժամանակն է։ Բանալին չմոռանաք։

Այլևս ուշադրության չարժանացնելով նրանց, կարծես նրանք անէացել էին, միստր Իիի-ն ետ ու առաջ էր քայլում սենյակում՝ պայուսակը ինչ-որ թղթեր լցնելով։ Դա տևեց մոտ հինգ րոպե, և այդ ընթացքում նա ոչ մի անգամ չնայեց չորս խոժոռադեմ, հոգնածությունից հազիվ ոտքի վրա կանգնող, գլուխները կախ, խամրած աչքերով մարդկանց։ Դուրս գալիս միստր Իիի-ն կենտրոնացած զննում էր իր եղունգները։



Երեկոյանում էր, նրանք քայլեցին կիսախավար միջանցքով, հայտնվեցին մեծ, փայլուն, արծաթագույն դռան առաջ և բացեցին նույնպես արծաթագույն բանալիով։ Ներս մտան, դուռը շրխկացրին ու նայեցին իրենց շուրջը։

Սենյակը ընդարձակ էր, լուսավոր։ Տղամարդկանց ու կանանց մի մասը նստոտած էր սեղանների մոտ, ոմանք էլ խումբ-խումբ կանգնած անկյուններում զրուցում էին։ Դռան շրխկոցը նրանց ստիպեց շրջվել, բոլորը նայեցին համազգեստով մարդկանց։ Մի մարսեցի մոտեցավ և խոնարհվեց։

— Ես միստր Ուուու-ն եմ։

— Իսկ ես նավապետ Ջոնաթան Ուիլյամսը, Երկրից, Նյու Յորքից,— պատասխանեց հրամանատարը առանց մեծ ոգևորության։

Դահլիճը կարծես փուլ եկավ աղաղակներից և բացականչություններից։ Մարսեցիները ձեռքները թափահարելով, հիացած գոռում-գոչում էին, շուռ տալիս սեղանները, նետվում դեպի երկրացիները, գրկում նրանց, հետո բոլորին էլ ձեռքների վրա բարձրացնելով, վեց անգամ պտտեցին դահլիճում, վեց անգամ վազելով պատվո շրջան կատարեցին՝ ցատկոտելով, պարելով ու երգելով։

Երկրացիները այնպես էին կարկամել, որ մոտ մի րոպե լուռ նստած էին նրանց ուսերին, հետո սկսեցին ծիծաղել ու բղավել միմյանց վրա։

— Այ սա ուրիշ բան է։

— Հրաշալի է, սկզբից էր հարկավոր այսպես։ էհե՜յ, տես է՜, էհեյ։

Նրանք հաղթանակած աչքով էին անում միմյանց, տարածում էին ձեռքները, ծափ էին զարկում։

— Էհե՜յ;

Մարսեցիները նրանց կանգնեցրին սեղանին; Աղմուկը լռեց։

— Ուռա՜,- գոռաց ամբոխը։

Հրամանատարը քիչ էր մնում հեծկլտար։

— Շնորհակալ եմ, շատ շնորհակալ եմ։ Հիանալի է։

— Ձեր մասին պատմեք,- առաջարկեց միստր Ուուու-ն։

Հրամանատարը հազաց։

Լսողները հիացած հառաչում ու թառանչում էին։ Հրամանատարը ներկայացրեց իր ընկերներին, յուրաքանչյուրը կարճ խոսք արտասանեց, շփոթվելով բուռն ծափողջույններից։

Միստր Ուուու֊ն թփթփացրեց հրամանատարի ուսը.

— Հաճելի է այստեղ հայրենակցի տեսնելը, ախր, ես էլ Երկրից եմ։

— Ինչպե՞ս թե։

— Հապա, այստեղ շատերն են Երկրից։

— Դուք… Երկրի՞ց,— հրամանատարի աչքերը չռվեցին,— չի կարող պատահել։ Դուք է՞լ եք տիեզերանավով եկել։ Այդ դեպքում ե՞րբ է սկսվել տիեզերքի նվաճումը։— Նրա ձայնում հուսախաբություն կար։— Դուք որտեղի՞ց եք, ո՞ր երկրից։

— Թուիերեոլ։ Ես այստեղ եմ եկել ոգեղեն ուժով, շատ տարիներ առաջ։

- Թուիերեո՜լ…,— ծոր տվեց հրամանատարը,— այդպիսի երկրի մասին չեմ լսել։ Եվ այդ ի՞նչ ոգեղեն ուժ է…

— Այ, միսս Ռռռ-ն էլ Երկրից է, ճիշտ չէ՞, միսս Ռռռ։

Միսս Ռռռ-ն գլխով արեց և տարօրինակ ծիծաղեց։

— Միստր Յյյ-ն, միստր Քքք-ն, միստր Վվվ-ն՝ նույնպես։

— Իսկ ես Յուպիտերից եմ,— լուրջ տեսք ընդունելով, ներկայացավ մի տղամարդ։

— Ես Սատուռնից եմ,— խորամանկորեն աչքերը փայլեցնելով, ասաց մի ուրիշը։

— Յուպիտեր, Սատուռն…,- մրմնջաց հրամանատարը, աչքերը ճպճպացնելով։

Լռություն տիրեց։ Մարսեցիները հավաքվել Էին տիեզերագնացների շուրջը, նստոտել Էին սեղանների մոտ, բայց սեղանները դատարկ էին, խրախճանքի մասին իսկի խոսք չկար։ Նրանց դեղին աչքերը փայլում էին, աչքերի տակ մութ ստվերներ էին գոյացել։ Նոր միայն հրամանատարը նկատեց, որ դահլիճը պատուհան չունի։ Լույսը կարծես թափանցում էր պատերի միջով։ Միայն մի դուռ կար։ Հրամանատարը ցնցվեց.

— Ի՞նչ տարօրինակ է, որտե՞ղ է այդ Թուիերեոլը, հեռո՞ւ է Ամերիկայից։

— Ամերիկան ի՞նչ բան է։

— Դուք Ամերիկայի մասին չե՞ք լսել։ Երկրից եք եկել և չգիտե՞ք։

Միստր Ուուու-ն զայրացած թափահարեց գլուխը։

— Երկիրը ծովերից է բաղկացած, միայն ծովերից, ուրիշ ոչինչ չկա, ցամաք չկա։ Ես այնտեղից եմ, ես հո գիտեմ։

— Սպասեք,— հրամանատարը ընկրկեց,— դուք ամենաիսկական մարսեցի եք, դեղին աչքերով, թուխ մաշկով․․․

- Երկիրը ամբողջովին ջունգլիներով է ծածկված,— հպարտ հայտարարեց միսս Ռռռ-ն,— ես Օրիից եմ, արծաթյա մշակույթի երկրից։

Հրամանատարը հայացքը մի դեմքից մյուսին էր դարձնում, միստր Ուուու-ից միստր Յյյ-ին, միստր Յյյ-ից՝ միստր Քքք-ին, միստր Քքք-ից՝ միստր Ննն-ին, հետո՝ միստր Հհհ-ին, միստր Բբբ-ին։ Նա տեսնում էր ինչպես են լայնանում ու նեղանում նրանց դեղին աչքերի բիբերը, ինչպես են նրանց հայացքները մեկ կենտրոնանում, մեկ՝ մշուշվում։ Նա սարսռաց. վերջապես, շրջվելով իր ենթականների կողմը, մռայլ ասաց.

— Հասկացա՞ք, թե սա ինչ է։

— Ի՞նչը, հրամանատար։

— Սա ո՛չ հանդիսավոր դիմավորում է,— հոգնած ասաց նա,— ո՛չ հանպատրաստից ընդունելություն, ոչ՝ բանկետ։ Ոչ էլ մենք պատվավոր հյուր ենք։ Սրանք էլ մարսյան իշխանության ներկայացուցիչները չեն։ Նայեք նրանց աչքերին, լսեք նրանց խոսակցությանը։

Տիեզերագնացները շունչները պահեցին։ Նրանք ուշադիր աչքի անցկացրին տարօրինակ, փակ դահլիճը։

— Հիմա ես հասկանում եմ,— հրամանատարի ձայնը կարծես խոր փոսից էր հնչում,— հասկանում եմ, թե մեզ ինչու էին անընդհատ նորանոր հասցեներ տալիս և սրա-նրա մոտ ուղարկում, մինչև հանդիպեցինք միստր Իիի-ին, իսկ նա տվեց ճիշտ հասցեն և նույնիսկ բանալին, որպեսզի մենք բացենք դուռը և փակենք մեր ետևից։ Ահա մենք էլ ընկանք…

— Ո՞ւր։

Հրամանատարի ուսերը կախ ընկան։

— Հոգեբուժարան։

Գիշեր իջավ։ Թափանցիկ պատերի մեջ թաքնված լուլսերը մեղմ լուսավորում էին լուռ ընդարձակ դահլիճը։ Չորս երկրացիները նստել էին փայտե սեղանի մոտ և գլուխները կախ քչփչում էին։ Հատակին խառնիխուռն քնած էին կանայք ու տղամարդիկ։ Մութ անկյուններում ինչ-որ բան էր շարժվում, ոմանք առանձնացած՝ տարօրինակ կերպով թափահարում էին ձեռքերը։ Յուրաքանչյուր կես ժամը մեկ տիեզերագնացներից մեկը մոտենում էր արծաթավուն դռանը և վերադառնում սեղանի մոտ։

— Անհնար է դուրս պրծնել, հրամանատար։ Մենք ամուր ենք փակված։

— Մեզ մի՞թե գժի տեղ են դրել։

— Իհարկե։ Ահա թե ինչու մեր երևալը հիացմունք չառաջացրեց։ Նրանց համար մենք պարզապես հոգեկան հիվանդներ ենք, ինչպիսիք այստեղ շատ են։ Սրանք բոլորն էլ խախտված են,— նա ձեռքով ցույց տվեց քնածներին,— բայց ինչպե՜ս ընդունեցին մեզ։ Ինձ մի պահ թվաց, թե հանդիսավոր դիմավորում է,— նրա աչքերը կայծկլտացին և անմիջապես էլ խամրեցին,— այդ բացականչությունները, երգերը, ճառերը… Լավ էր, չէ՞…

— Մեզ ինչքա՞ն ժամանակ կպահեն այստեղ, հրամանատար։

— Մինչև ապացուցենք, որ հոգեկան հիվանդ չենք։

— Դա հեշտ է։

— Ես էլ հույս ունեմ։

— Կարծես թե այնքան էլ համոզված չեք, հրամանատար։

— Հըմ, այո… հապա այն կողմ նայեք։

Մթության մեջ, ծնկները ծալած, մեկուսի նստել էր մի տղամարդ, նրա բերանից կապույտ բոց Էր դուրս գալիս, որը փոքրամարմին, մերկ կնոջ ձև էր ընդունում։ Ինչ-որ բաներ շշընջալով ու հառաչելով, նա հեզանազ ճախրում էր օդում, կապույտ լույսի ալիքներում։

Հրամանատարը գլխով մյուս կողմը ցույց տվեց։ Այնտեղ մի կին էր կանգնած, որը տարօրինակ կերպարանափոխության էր ենթարկվում։ Սկզբում նա բյուրեղապակյա սյան մեջ էր, հետո ոսկյա արձանիկ դարձավ, ապա մայրու ողորկ ճյուղ և ի վերջո, ընդունեց սկզբնական կերպարանքը։

Դահլիճում, կեսգիշերային մթության մեջ, տղամարդիկ ու կանայք ձեռնածություն էին կատարում մանուշակագույն բոցերի հետ, անընդհատ փոփոխվելով, տարբեր կերպարանքներ ընդունելով, քանի որ գիշերը տրտմության ու կերպարանափոխության ժամանակն է։

— Կախարդանք, մոգություն,— շշնջաց երկրացիներից մեկը։

— Ոչ, տեսապատրանքներ։ Նրանք մեզ են հաղորդում իրենց զառանցանքը, այնպես որ մենք տեսնում ենք, թե նրանք ինչ տեսողական պատրանքներ են ունենում։ Հեռազգացություն է, ինքնաներշնչում և հեռազգացություն։

— Ձեզ դա՞ է մտահոգում, հրամանատար։

— Այո, եթե տեսապատրանքները մեզ և, ոչ միայն մեզ, այդքան բնական են թվում, այդքան համոզիչ ու ճշմարտանման, զարմանալի չէ, որ մեզ թյուրիմացաբար հոգեկան հիվանդ համարեցին։ Այդ տղամարդը կարողանում է կապույտ կրակից փոքրիկ կանայք ստեղծել, իսկ այ, այն կինը ի վիճակի է սյուն կամ արձան դառնալ։ Շատ բնական է, եթե նորմալ մարսեցին մտածի, որ տիեզերանավը մեր հիվանդ երևակայության արդյունքն է։

Մթության մեջ տիեզերագնացները խուլ հառաչեցին։

Մերթ բռնկվելով, մերթ անհետանալով, շուրջը պարում էին կապույտ կրակները։ Քնած տղամարդկանց բերաններից կարմիր ավազից օձեր Էին դուրս լողում։ Կանայք փոխակերպվում էին փայլուն օձերի։ Գազանների ու սողունների հոտ էր գալիս։

Առավոտյան բոլորը թվում էին ուրախ, առողջ և նորմալ։ Ոչ մի սատանա, ոչ մի բոց։ Հրամանատարը իր անձնակազմի հետ կանգնել էր արծաթագույն դռան մոտ, հուսալով, որ կբացվի։

Միստր Ըըը-ն երևաց չորս ժամ անց։ Նրանք կասկածում էին, որ նա երեք ժամից ոչ պակաս կանգնել է դռան ետևում, հետևել, որպեսզի հետո ներս մտնի ու կանչի իր փոքրիկ աշխատասենյակը...

[Վոլտերա]

...Դա մի բարեհոգի, ժպտադեմ տղամարդ էր, եթե հավատ ընծայվեր նրա ոչ թե մեկ, այլ երեք տարբեր ժպիտներ պատկերող դիմակին, ի դեպ, դիմակի տակից հնչող ձայնը պատկանում էր ոչ այդքան ժպտադեմ հոգեբույժի։

— Ի՞նչն է ձեզ անհանգստացնում։

— Դուք մեզ խելագար եք համարում, բայց այդպես չէ,— ասաց հրամանատարը։

— Ընդհակառակը, ես բոլորիդ խելագար չեմ համարում,— հոգեբույժը հրամանատարին ուղղեց փոքրիկ ցուցափայտը,— միայն ձեզ, հարգելիս։ Մյուս բոլորը երկրորդական տեսապատրանք են։

Հրամանատարը ծնկին հարվածեց։

— Ահա թե ի՜նչ։ Ահա թե ինչու միստր Իիի-ն քրքջաց, երբ ես առաջարկեցի, որ նրանք էլ ստորագրեն բլանկները։

— Այո, նա ինձ պատմել է այդ մասին,— հոգեբույժը հռհռաց դիմակի ալիքաձև կտրվածքի միջով։— Հիանալի կատակ։ Ի՞նչ էի ասում։ Այո՛, երկրորդական տեսապատրանքներ։ Ինձ այցելում են կանայք, որոնց ականջներից օձեր են դուրս գալիս։ Ես բուժում եմ, և օձերն անհետանում են։

— Մենք ուրախությամբ բուժում կընդունենք, սկսեք։

Միստր Ըըը-ն խորասուզվեց մտքերի մեջ։

— Զարմանալի է։ Քչերն են համաձայնում բուժվել։ Բանն այն է, որ բուժումը խիստ արմատական բնույթի է։

— Ոչինչ, գործի անցեք, բուժեք, ինքներդ կհամոզվեք, որ բոլորս առողջ ենք։

— Թույլ տվեք նորից նայել ձեր փաստաթղթերը, ամե՞ն ինչ է ձևակերպված բուժման համար։— Նա թերթեց թղթապանակը,— այսպես… Գիտե՞ք, այսպիսի դեպքերը հատուկ մեթոդներ են պահանջում։ Նրանք, ում տեսել եք Տանը, ավելի թեթև հիվանդներ են։ Բայց երբ հոգեկան շեղումը շատ է խորանում, ինչպես ձեր պարագայում, ուղեկցվում է առաջնային, երկրորդային, լսողական, հոտառական և համային պատրանքներով, ուրեմն գործերը վատ են։ Ստիպված ենք էվթանազիայի ենթարկել։

Հրամանատարը գոռոցով վեր թռավ։

— Դե, բավական է գլուխ տանեք, սկսեք, քննեք մեզ, մուրճով հարվածեք ծնկին, լսեք սիրտը, ստիպեք պպզել ու վեր կենալ, հարցեր տվեք։

— Խոսեք ինչքան կամենում եք։

Հրամանատարը տաքացած խոսում էր մի ամբողջ ժամ։ Հոգեբույժը լսում էր։

— Անհավանական է,— մտածկոտ շշնջաց նա,— կյանքումս այսպիսի ֆանտաստիկ զառանցանք չեմ լսել։

— Գրողը տանի, մենք ձեզ ցույց կտանք մեր տիեզերանավը,— որոտաց հրամանատարը։

— Հաճույքով կնայեմ։ Կարո՞ղ եք այս սենյակում ցույց տալ։

— Իհարկե, ձեր քարտարանում է, «Տ» տառի տակ։

Միստր Ըըը-ն ուշադիր նայեց քարտարանը և հիսաթափված փակեց արկղը։

— Ինչո՞ւ խաբեցիք, այդտեղ ոչ մի տիեզերանավ չկա։

— Իհարկե, չկա, ապուշ, ես կատակեցի։ Իսկ հիմա ասեք՝ խելագարները կատակո՞ւմ են։

— Երբեմն հումորի բավական անսովոր դրսևորումներ են պատահում։ Լավ, տարեք ինձ ձեր տիեզերանավի մոտ։ Ուզում եմ տեսնել։

Շոգ կեսօր էր, երբ Նրանք մոտեցան տիեզերանավին։

— Այսպես,— հոգեբույժը մոտեցավ Նավին և թխկթխկացրեց։ Ձայնը փափուկ էր, լիքը,— կարելի՞ է ներս մտնել,— հարցրեց նա խորամանկորեն։

— Ներս անցեք։

Միստր Ըըը-ն մտավ տիեզերանավ և սառեց.

— Իմ մեղավոր կյանքում ինչ ասես չեմ տեսել, բայց այսպիսի բան…

Հրամանատարը սպասում էր, ծամելով գլանակի ծայրը։

— Ամենից ավելի ուզում եմ թռչել տուն և ասել մարդկանց, որ այլևս կապ չփնտրեն այս Մարսի հետ։ Ավելի բթամիտ դանդալոշներ տեսած չկամ…

— Ինձ թվում է, հրամանատար, այստեղ երկուսից մեկը աննորմալ է, դրա համար էլ այդքան կասկածամիտ են։

— Միևնույն է, այս անիծյալները չափն անցան։

Կես ժամ հոգեբույժը քչփորում էր, տնտղում, թխկթխկացնում, լսում, հոտոտում, լեզվով համը փորձում։ Վերջապես նավից դուրս եկավ։

— Դե, համոզվեցի՞ք,— այնպես գոռաց հրամանատարը, ասես դիմացինը խուլ էր։

Հոգեբույժը աչքերը փակեց ու քիթը քորեց։

— Սա ինձ հանդիպած զգայական ընկալման և հիպնոսային ներշնչման ամենազարմանալի օրինակն է։ Ես Նայեցի ձեր այսպես կոչված «տիեզերանավը»։— Նա թխկթխկացրեց նավի իրանը,— ես լսում եմ՝ լսողական պատրանք է,— հոտոտեց,— հոտառական պատրանք, հեռազգացությամբ հաղորդվում են զգացմունքները։— Նա համբուրեց տիեզերանավի մետաղը,— ես համն եմ զգում՝ համի պատրանք։

Նա սեղմեց հրամանատարի ձեռքը։

- Թույլ տվեք շնորհավորել։ Հոգեկան հիվանդության հանճար եք։ Սա կատարելություն է։ Ձեր խանգարված երևակայությունը ողջ սրությամբ ուրիշների գիտակցությանը հասցնելու կարողությունը անհավանական է։ Մեր մյուս հիվանդները հիմնականում տեսողական պատրանքներով են տառապում, երբեմն նաև լսողական, դուք կարողանում եք ամբողջությունից գլուխ հանել։ Ձեր խելագարությունը ապշեցուցիչ է։

— Իմ խելագարությո՞ւնը..հրամանատարը գունատվեց։

— Այո, այո, սքանչելի խելագարություն է։ Մետաղ, ռետին, ձգողության սարքեր, սնունդ, հագուստ, վառելիք, զենք, շարժասանդուղք, հեղույսներ, պնդօղակներ, գդալներ, ես շատ առարկաներ ստուգեցի ձեր նավում։ Կյանքումս այսպիսի բարդ պատկեր չեմ տեսել։ Նույնիսկ բոլոր առարկաների ստվերները։ Կամքի ինչպիսի՜ լարում։ Եվ ամենը կարելի է շոշափել, հոտոտել, լսել, համտեսել։ Թույլ տվեք գրկեմ ձեզ։

Վերջապես նա հրամանատարին բաց թողեց։

— Ես մենագրություն կգրեմ։ Դա կլինի իմ լավագույն աշխատությունը։ Հաջորդ ամիս դասախոսություն կկարդամ Մարսյան գիտությունների ակադեմիայում։ Հենց միայն ձեր արտաքինը ինչ ասես արժե։ Դուք կարողացել եք նույնիսկ ձեր տեսքը փոխել՝ դեղինի փոխարեն երկնագույն աչքեր, և մաշկն էլ ոչ թե թուխ է, այլ վարդագույն։ Հապա այս համազգեստը, և հինգ մատը՝ վեցի փոխարեն։ Ապշեցուցիչ է, հոգեկան շեղման հետևանքով տեղի է ունեցել կենսաբանական փոփոխություն։ Եվ դեռ ձեր երեք ընկերները…

Նա հանեց փոքրիկ ատրճանակը։

— Դուք, իհարկե, անբուժելի եք։ Դուք զարմանալի դժբախտ մարդ եք, միայն մահը կփրկի ձեզ։ Ուզո՞ւմ եք մի վերջին խոսք ասել։

— Սպասեիք, ի սեր աստծո, մի՛ կրակեք։

— Դժբախտ արարած։ Ես ձեզ կազատեմ այս տիեզերանավը և այս երեք մարդուն պատկերացնելու տանջանքից։ Գրավիչ տեսարան կլինի՝ ձեզ սպանում եմ, և իսկույն անհետանում են և՛ ձեր բարեկամները, և՛ ձեր տիեզերանավը։ Այ թե հոդված կգրեմ իմ այսօրվա դիտարկումների մասին՝ «Ախտածին պատրանքների քայքայումը»։

— Ես Երկրից եմ, իմ անունը Ջոնաթան Ուիլյամս է, իսկ սրանք…

— Գիտեմ, գիտեմ,— բարեհամբույր նկատեց միստր Ըըը-ն և կրակեց։ Հրամանատարն ընկավ, գնդակը սրտին էր դիպել։ Նրա ընկերները գոռացին։ Միստր Ըըը-ն աչքերը չռեց։

— Դուք դեռ գոյությո՞ւն ունեք։ Հոյակա՜պ է։ Ժամանակի և տարածության մեջ տևական տեսապատրանքներ։— Նա ատրճանակն ուղղեց նրանց վրա,— ոչինչ, ես ձեզ կստիպեմ, որ անհետանաք։

— Ո՜չ,— գոռացին տիեզերագնացները։

— Լսողական պատրանք նույնիսկ հիվանդի մահից հետո,— գործնական տոնով ասաց միստր Ըըը-ն և մեկը մյուսի ետևից սպանեց նրանց։

Նա ոտքով հրեց նրանց, հետո թխկացրեց տիեզերանավին։

Առանց որևէ փոփոխություն կրելու նրանք անշարժ պառկած էին ավազի վրա։

— Չի անհետացել, նրանք էլ չեն անհետացել։

Նա նորից ու նորից կրակում էր անկենդան մարմիններին, հետո ընկրկեց։ Սառած ժպիտով դիմակը ընկավ ոտքերի առաջ։

Հոգեբույժի դեմքի արտահայտությունը հետզհետե փոխվում էր։ Նրա ծնոտը կախվում էր։ Ատրճանակն ընկավ թուլացած ձեռքից։ Նրա հայացքը դարձավ դատարկ ու բացակայող։ Նա ձեռքերը տարածեց և կույրի պես խարխափելով շրջվեց։ Նա տնտղում էր մեռած մարմինները, անընդհատ թուքը կուլ էր տալիս։

— Տեսապատրանքներ,— տենդագին քրթմնջում էր նա,— համ, տեսանելիք, հոտ, ձայներ, շոշափելիք։

Նա թափահարում էր ձեռքերը, չռել էր աչքերը։ Շուրթերին փրփուր էր հայտնվել։

— Չքվե՛ք,— գոռաց միստր Ըըը-ն, դառնալով մեռածների կողմը։— Չքվի՞ր,— գոռաց տիեզերանավի վրա։

Նա նայեց իր դողացող ձեռքերին․

— Վարակվեցի,- հուսահատ շշնջաց նա,— անցավ ինձ։ Հեռազգացություն, հիպնոս։ Հիմա ես էլ խելագար եմ։ Վարակված եմ։ Ամեն կարգի զգայական ընկալումներ,— մի պահ անշարժացավ, հետո սկսեց չենթարկվող մատներով փնտրել ատրճանակը։— Միայն մի միջոց կա։ Միակ եղանակը ստիպելու, որ անհետանան, կորչեն։

Կրակոց լսվեց։ Միստր Ըըը-ն ընկավ։

Արևի շողեյփ տակ պառկած էին չորս մարմին։ Միստր Ըըը-ն ընկած էր նրանց կողքին։

Տիեզերանավը արևով ողողված բլրի լանջին էր, չէր անհետացել։

Երբ մայրամուտին քաղաքի բնակիչները գտան տիեզերանավը, սկսեցին գլուխ կոտրել, թե դա ինչ է։ Ոչ ոք չկռահեց։ Տիեզերանավը վաճառեցին հնոտիք հավաքողին, որը տարավ և թափոնատեղիում հանձնելու համար մասերի բաժանեց։

Ամբողջ գիշեր անձրևում էր։ Հաջորդ օրը պարզ էր ու տաք։

Հ.Գ. Ալֆա, չեմ հավատում, որ դու մարսեցի ես

[Անվերնագիր]

Մեկդ չֆայմե՞ց Բրդեբերիի ծնունդը շնորհավորի

Բրեդբերի՝ խելահեղ ֆանատազիստ,շնորհավոր ծնուդտ: Շնորհակալ եմ քեզ ինձ՝ նոր աշխարհներ բացահայտելու համար:

Հ.Գ. ըհն, այ հիմա կարաս հանգիստ շարունակես Մարի ջան:

[Վոլտերա]

Քանի շեֆը ստեղ ա, իրա ասածով անեմ: Շարունակեմ

Գիշերային հանդիպում (Պատմվածք)

Կապույտ լեռներին չհասած, ճանապարհին Թոմաս Գոմեսը կանգ առավ բենզինի մենավոր լցակայանի մոտ։

― Մենակությունից չե՞ս նեղվում, հայրիկ,– հարցրեց Թոմասը։

Ծերուկը փալասով մաքրեց փոքրիկ բեռնատարի հողմնապակին։

― Առանձնապես չէ։

― Իսկ ինչպե՞ս է, Մարսը դո՞ւր է գալիս։

― Լավ է, միշտ մի նոր բան կա։ Երբ անցած տարի առաջին անգամ եկա, ինքս ինձ ասացի՝ գալիքի մասին կանխագուշակումներ մի՛ արա, ոչինչ մի՛ պահանջիր, ոչնչից մի՛ զարմացիր։ Երկիրը պետք է մոռանանք, այն ամենը, ինչ եղել է, պետք է մոռանանք։ Հիմա հարկավոր է ուշադիր լինել, վարժվել և հասկանալ, որ այստեղ ամեն ինչ այնպես չէ, այլ է։ Այո, այստեղ միայն մի եղանակ է, մարսյան եղանակ, ցերեկը դժոխային շոգ, գիշերը՝ դժոխային ցուրտ։ Իսկ անսովոր ծաղիկները, անսովոր անձրևը, ամեն քայլի մի անսպասելի բան կա։ Ես եկել էի հանգստանալու, մտածում էի՝ կապրեմ այնպիսի մի տեղ, ուր ամեն ինչ այլ կլինի։ Ծեր մարդու համար միջավայրը փոխելը շատ կարևոր է։ Ջահելները նրա հետ խոսելու հավես չունեն, ուրիշ ծերուկները նրան ձանձրացնում են։ Ես էլ գլխի ընկա, որ լավագույն ելքն ինձ համար այնպիսի անսովոր տեղ գտնելն է, որ եթե չծուլանաս ու շուրջդ նայես, ամենուր զվարճություններ տեսնես։ Այ, ընտելացել եմ այս լցակայանին։ Եթե գործից հոգնեմ, այստեղից դուրս կգամ և կգնամ մի որևէ հին մայրուղի, որն այսպես բանուկ չէ։ Ինձ հարկավոր է միայն ապրուստ վաստակել, այնպես որ ժամանակ մնա շուրջդ նայելու, նաև խորհելու, որ ամեն ինչ այլ կերպ է։

— Վատ չես մտածել, ծերուկ,— ասաց Թոմասը։ Նրա թուխ ձեռքերը հանգստանում էին ղեկին։ Նա հիանալի տրամադրության մեջ էր։ Տասն օր անընդմեջ նա աշխատել էր նոր ավաններից մեկում, հիմա երկու հանգստյան օր ուներ և մեկնում էր տոնակատարությանը մասնակցելու։

— Ես այլևս ոչնչից չեմ զարմանում,— շարունակեց ծերունին,— միայն Նայում եմ և վերջ։ Կարելի է ասել՝ տպավորություններ եմ կուտակում։ Եթե Մարսը այնպես, ինչպես որ կա, քո ճաշակով չէ, ավելի լավ է Երկիր վերադառնաս։ Այստեղ ամեն ինչ գլխիվայր է՝ հողը, օդը, ջրանցքները, բնիկները (ճիշտ է, ես ոչ ոքի դեռ չեմ տեսել, բայց ասում են, որ թափառում են ինչ֊որ տեղ), ժամացույցները։ Նույնիսկ իմ ժամացույցը անկարգություն է անում։ Այստեղ նույնիսկ ժամանակը գլխիվայր է։ Երբեմն ինձ թվում է, թե ինձնից բացի ուրիշ ոչ մեկը չկա այս անիծյալ մոլորակում։ Ամայի է։ Երբեմն էլ թվում է՝ ութամյա տղեկ եմ, ճստիկ, իսկ շուրջս ամեն ինչ հսկայական է։ Աստված վկա, մարդու համար սա ամենահարմար վայրն է։ Այստեղ ես առույգ եմ, ուղղակի երջանկացել եմ։ Գիտե՞ս, թե ինչ է Մարսը։ Նման է այն խաղալիքին, որ ինձ նվիրեցին ծննդյան տոներին, յոթանասուն տարի առաջ՝ գեղադիտակ էր կոչվում. ներսում ապակու կտորտանքներ էին, ուլունքներ, զանազան զիզի―պիզիներ... Իսկ երբ նրա միջով նայում էիր արևին՝ շունչդ բռնվում էր։ Ի՜նչ նախշեր էին։ Ա՛յ այդպիսին է Մարսը։ Հիացիր և մի՛ պահանջիր, որ այլ կերպ լինի։ Տե՜ր աստված, գիտե՞ս, որ այս մայրուղին մարսեցիները տասնվեց դար առաջ են կառուցել և կարգին վիճակում է։ Մի դոլար ու հիսուն սենթ ես տալու։ Շնորհակալություն և բարի գիշեր։

Թոմասը սլացավ հին մայրուղով, քթի տակ խնդմնդալով։

Դա մի երկար ճանապարհ էր լեռների ու խավարի միջով. նա ձեռքից բաց չէր թողնում ղեկը, միայն երբեմն զամբյուղից սառնաշաքար էր հանում։ Արդեն մի ժամ գնում էր, բայց չէր հանդիպել ոչ մի մեքենա, ոչ մի լույս, միայն ճանապարհի ժապավենն էր ձգվում, շարժիչն աղմկում էր, շուրջը խաղաղ Մարսն էր։

Միշտ խաղաղ Մարսն այս գիշեր ավելի անաղմուկ էր, քան երբևէ։ Թոմասի կողքով սահում էին անապատները, չորացած ծովերը և դեպի աստղերը միտող լեռնագագաթները։

Այդ գիշեր օդում զգալի էր Ժամանակի բույրը։ Նա ժպտաց, մտովի գնահատելով իր ստեղծած պատկերը։ Վատ միտք չէ։ Իսկապես, ինչպե՞ս է բուրում ժամանակը, նրանից փոշու, ժամացույցների, մարդկանց հոտ է գալիս։ Մտածենք, թե ինչպե՞ս է հնչում ժամանակը, ջրի կաթիլքի նման, որ շիթ առ շիթ հոսում է մութ քարանձավում։ Կանչող ձայնի նման է, դատարկ արկղի կափարիչին թափվող հողի թմփոցի։ Անձրևի նման է։ Շարունակենք և հարցնենք, թե ինչի նման է Ժամանակը, ձյան պես է, որ անաղմուկ իջնում է մութ ջրհորը կամ՝ հին համր կինոնկարի, որտեղ հարյուր միլիարդավոր անձինք նոր տարվա օդապարիկների պես ընկնում են ցած՝ անէություն։ Ահա թե ինչպես է բուրում Ժամանակը և թե ինչ տեսք ու ձայն ունի։ Իսկ այս գիշեր, Թոմասը ձեռքը հանեց պատուհանից, նույնիսկ թվում է՝ կարելի է շոշափել Ժամանակը։

Նա բեռնատար էր քշում Ժամանակի լեռներում։ Պարանոցը ծակեց, և Թոմասը ուշադիր առաջ նայելով՝ ուղղվեց։ Նա մտավ փոքր, մարսյան մեռած քաղաքը, անջատեց շարժիչը և հայտնվեց շրջապատող ամայության մեջ։ Շունչը պահած, նա նայում էր լուսնի լույսով ողողված ճերմակ շենքերին, որտեղ արդեն շատ դարեր մարդիկ չէին ապրում։ Հիանալի, անթերի շենքեր, թեկուզ ավերված, բայց միևնույն է՝ սքանչելի։

Շարժիչը միացնելով, Թոմասը էլի մի մղոն անցավ, հետո նորից կանգ առավ, իջավ, վերցրեց ուտելիքի զամբյուղը և բարձրացավ թմբի վրա, որտեղից կարելի էր հայացքով ընդգրկել փոշեծածկ քաղաքը։ Բացեց թերմոսը և մի գավաթ սուրճ լցրեց։ Նրա կողքով մի բու թոավ։ Լավ էր զգում իրեն, խաղաղ։ Հինգ րոպե անց Թոմասը ինչ―որ ձայն լսեց։ Վերևում, այնտեղ, ուր հին խճուղին անհետանում էր շրջադարձի ետևում, ինչ―որ շարժում նկատեց, աղոտ լույս, հետո շրշյուն լսվեց։ Գավաթը ձեռքում բռնած՝ Թոմասը շրջվեց։

Լեռներից ինչ―որ տարօրինակ բան էր մոտենում։

Դեղնականաչավուն միջատի նմանվող մեքենա էր, որ զմրուխտի պես շողալով՝ սահուն հատում էր օդը, փայլում էին սուտակե աչքերը։ Մեքենայի վեց ոտքերը հպվում էին մայրուղուն նոսր անձրևի մարող խշշոցով, իսկ ետնամասից իր մեղրագույն աչքերն էր Թոմասին հառել մի մարսեցի. նայում էր, ինչպես ջրհորի մեջ են նայում։

Թոմասը պարզեց ձեռքը և մտովի արդեն գոռացել էր՝ «ողջո՜ւյն», բայց շուրթերը չէին շարժվել, քանի որ դիմացինը մարսեցի էր։ Բայց Թոմասը լողացել էր Երկրի կապույտ գետերում, որի ափերով անցնում էին անծանոթ մարդիկ, օտար մարդկանց հետ սեղան էր նստել օտար տներում, և միշտ նրա լավագույն զենքը եղել էր ժպիտը։ Նա իր հետ ատրճանակ չէր վերցնում։ Այժմ էլ Թոմասը դրա կարիքը չէր զգում, թեկուզ սրտի խորքում վախ կար։ Մարսեցին էլ ձեռքում ոչինչ չուներ։ Սառն օդի միջով նրանք մի պահ նայեցին միմյանց։

Առաջինը Թոմասն ուշքի եկավ.

― Ողջո՜ւյն,— գոչԵց նա։

— Ողջո՜ւյն,— պատասխանեց մարսեցին իր լեզվով։

Նրանք իրար չհասկացան։

— Դուք ասացիք՝ ողջո՞ւյն,— հարցրին երկուսը միաժամանակ։

— Ի՞նչ ասացիք,— շարունակեց յուրաքանչյուրը իր լեզվով։

Երկուսն էլ խոժոռվեցին։

— Դուք ո՞վ եք,— անգլերեն հարցրեց Թոմասը։

— Ի՞նչ եք անում այստեղ,— հարցրեց անծանոթը։

― Ո՞ւր եք գնում,— հարցրին երկուսը մտահոգ։

― Իմ անունը Թոմաս Գոմես է։

— Ինձ անվանում են Մյու Քա։

Նրանք միմյանց չէին հասկանում, բայց յուրաքանչյուրը ներկայանալիս մատով խփում էր կրծքին, և իմաստը պարզ էր։

Հանկարծ մարսեցին ծիծաղեց.

― Սպասեք։

Թոմասը այնպիսի զգացողություն ունեցավ, որ ինչ―որ բան դիպավ գլխին։

― Այ այսպես,– անգլերեն ասաց մարսեցին։– Հիմա գործներս հաջող կընթանան։

― Դուք այդպես շո՞ւտ սովորեցիք իմ լեզուն։

― Ոչ, ի՞նչ եք ասում։

Երկուսն էլ չիմանալով ինչ անել, նայում էին Թոմասի ձեռքի տաք սուրճով լի բաժակին։

― Նորությո՞ւն է,– հարցրեց մարսեցին, զննելով նրան ու գավաթը, և հավանորեն երկուսին էլ նկատի առնելով։

― Կխմե՞ք մի գավաթ,― առաջարկեց Թոմասը։

― Որքան բարի եք։

Մարսեցին դուրս սահեց իր մեքենայից։ Երկրորդ բաժակը լցվեց տաք սուրճով։ Թոմասը մոտեցրեց մարսեցուն։ Նրանց ձեռքերը հանդիպեցին և ինչպես մառախուղի միջից, անցան մեկը մյուսի միջով։

— Տե՜ր աստված,— բացականչեց Թոմասը և վայր գցեց գավաթը։

― Օ՜, երկնային ուժեր,– ասաց մարսեցին իր լեզվով։

— Տեսա՞ք, ինչ եղավ,– շշնջացին նրանք։

Երկուսն էլ վախից քարացել էին։

Մարսեցին կռացավ, բայց ոչ մի կերպ չէր կարողանում վերցնել գավաթը։

— Աստվա՜ծ իմ,— բացականչեց Թոմասը։

— Տե՛ս է,— մարսեցին կրկին ու կրկին փորձում էր վերցնել գավաթը, ապարդյուն։

Նա ուղղվեց, մի պահ մտածեց, հետո գոտուց արձակեց դանակը։

― Հե՜յ,– գոռաց Թոմասը։

— Դուք չհասկացաք, բռնե՛ք,– ասաց մարսեցին և դանակը նետեց։

Թոմասն ագուցեց ձեռքերը, բայց դանակն անցավ նրանց միջով և վայր ընկավ։ Նա ուզում էր վերցնել, բայց չկարողացավ ու ցնցվելով ընկրկեց։

Նա նայեց երկնքի հենքին կանգնած մարսեցուն։

— Աստղերը,— ասաց Թոմասը։

― Աստղերը,— արձագանքեց մարսեցին՝ Թոմասին նայելով։

Մարսեցու մարմնի միջով փայլում էին վառ, ճերմակ աստղերը, նրա մարմինը կարծես զարդարված էր դրանցով, ինչպես մեդուզայի նուրբ կայծկլտուն թաղանթը։ Աստղերը մանուշակագույն աչքերի նման շողշողում էին մարսեցու կրծքին ու փորին, թանկարժեք քարերի պես՝ դաստակներին։

― Ես տեսնում եմ ձեր միջով, — ասաց Թոմասը։

― Ես էլ՝ ձեր միջով,– պատասխանեց մարսեցին, մի քայլ ընկրկելով։

Թոմասը շոշափեց իրեն, զգաց սեփական մարմնի ջերմությունը և հանգստացավ. «Ամեն ինչ կարգին է,— մտածեց նա,— ես կամ»։

Մարսեցին ձեռքը դիպցրեց իր քթին, ապա շուրթերին։

― Ես անմարմին չեմ,― ցածրաձայն ասաց նա,— կենդանի եմ։

Թոմասը մտահոգ նայեց նրան։

― Եթե ես կենդանի եմ, ուրեմն դուք մեռած եք։

― Ոչ, դուք։

― Տեսիլք եք։

― Ուրվական եք։

Նրանք մատով մեկը մյուսին էին ցույց տալիս, և աստղերի լույսը նրանց վերջույթներում շողում էր ու երփներանգվում, ինչպես դաշույնի, սառցալուլայի կամ լուսատտիկի փայլը։ Նրանք նորից ստուգեցին իրենց զգայությունները, և յուրաքանչյուրը համոզվեց, որ ողջ―առողջ է, հուզված, սրտատրոփ, շփոթված, զարմացած, իսկ մյուսը, օ, այո, անիրական է, այն տեսլական հատվածակողմը, որը որսում և ճառագայթում է հեռավոր աշխարհների լույսը...

«Ես հարբած եմ,– ինքն իրեն ասաց Թոմասը,– վաղը ոչ մեկին չեմ պատմի այս մասին, ոչ մեկին»։

Նրանք կանգնել էին հին մայրուղու վրա. երկուսն էլ անշարժ էին։

― Դուք որտեղի՞ց եք,— վերջապես հարցրեց մարսեցին։

― Երկրից։

― Դա ինչ բան է։

― Այնտեղ է,— Թոմասը գլխի շարժումով ցույց տվեց երկինքը։

― Վաղո՞ւց։

― Մի տարի առաջ ենք եկել, չե՞ք հիշում;

― Ոչ։

― Իսկ դուք, գրեթե բոլորդ, այդ ժամանակ մահացաք։ Երևի քչերն են փրկվել։

― Դա ճիշտ չէ;

― Իսկապես, բնաջնջվել եք։ Ինքս եմ տեսել դիակները։ Սևացած դիակներ սենյակներում, տներում, և բոլորը մեռած, հազարավոր մարմիններ։

― Ի՞նչ անհեթեթություն, մենք ապրում ենք։

― Պարոն, ձերոնց բոլորին հնձեց համաճարակը։ Տարօրինակ է, որ այդ մասին չգիտեք։ Դուք ինչ―որ ձևով փրկվել եք։

― Ես չեմ փրկվել, ինչի՞ց պետք է փրկվեի։ Ինչե՜ր եք ասում։ Ես գնում եմ Էնիալյան լեռների մերձակա ջրանցքի տոնին։ Նախորդ գիշերն էլ այնտեղ էի։ Մի՞թե չեք տեսնում քաղաքը,– մարսեցին պարզեց ձեռքը։

Թոմասը նայեց և ավերակներ տեսավ։

― Բայց այս քաղաքը մեռել է հազարավոր տարիներ առաջ։

Մարսեցին ծիծաղեց.

― Մեռա՞ծ է։ Երեկ այնտեղ եմ գիշերել։

― Իսկ ես նախորդ շաբաթ էի այնտեղ, անցած շաբաթ էլ և միայն ավերակներ էին։ Տեսնո՞ւմ եք ջարդված սյուները։

― Ջարդվա՞ծ; Հրաշալի տեսնում եմ՝ ուղիղ, սլացիկ սյուներ են։

― Փողոցում փոշուց բացի ոչինչ չկա,– ասաց Թոմասը։

― Փողոցները մաքուր են։

― Ջրանցքները վաղուց չորացել են, դատարկ են։

― Ջրանցքները լի են նարդոսի գինով։

― Քաղաքը մեռած է։

― Քաղաքը ապրում է,— առարկեց մարսեցին բարձր ծիծաղելով,– դուք սխալվում եք։ Տեսնո՞ւմ եք տոնակատարության լույսերը։ Այնտեղ հրաշալի մակույկներ են՝ նրբագեղ, ինչպես կանայք, և հրաշալի կանայք, որ նուրբ են մակույկների պես։ Ավազագույն մաշկով կանայք, ձեռքներին ալ ծաղիկներ։ Ես տեսնում եմ նրանց, տեսնում եմ ինչպես են վազում փողոցներով, այստեղից շատ փոքր են երևում։ Ես էլ այնտեղ եմ գնում, տոնին մասնակցելու։ Ամբողջ գիշերը մենք ջրանցքում կնավարկենք, կերգենք, կխմենք, կսիրենք։ Մի՞թե չեք տեսնում։

― Պարոն, այս քաղաքը մեռած է չորացած մողեսի պես։ Մերոնցից ում ուզում եք հարցրեք։ Ինչ վերաբերում է ինձ, ես գնում եմ Գրին―սիթի, Իլինոյսի խճուղու նոր բնակավայրը, վերջերս ենք կառուցել։ Իսկ դուք ինչ-որ բան խառնում եք։ Մենք միլիոն քառակուսի ոտնաչափ Օրեգոնյան լավագույն փայտի տախտակ ենք բերել, մի քանի տասնյակ տոննա պողպատյա մեխեր և երկու ավան ենք կառուցել, այնպիսիք, որ աչքդ չես ուզում կտրել։ Այսօր նրանցից մեկի ավարտն ենք նշում։ Երկրից երկու տիեզերանավեր են ժամանելու, մեր կանայք և հարսնացուներն են գալիս։ Ժողովրդական պարեր կլինեն, վիսկի...

[Վոլտերա]

...Մարսեցին ցնցվեց։

― Ասում եք՝ այն կողմո՞ւմ։

― Այո, այնտեղ, որտեղ հրթիռներն են, — Թոմասը նրան մոտեցրեց թմբի ծայրին և ներքև ցույց տվեց,– տեսնո՞ւմ եք։

― Ոչ։

― Գրողը տանի, այնտեղ են, երկար, արծաթագույն։

― Չեմ տեսնում։

Հիմա էլ Թոմասը ծիծաղեց։

― Դուք կույր եք։

― Ես հրաշալի տեսողություն ունեմ, այդ դուք չեք տեսնում։

― Լավ, իսկ նոր ավանը տեսնո՞ւմ եք։

― Ոչինչ չեմ տեսնում օվկիանոսից բացի, հիմա էլ տեղատվություն է։

― Միստր, այդ օվկիանոսը գոլորշիացել է քառասուն դար առաջ։

― Դե, այդ արդեն չափազանց է։

― Բայց ճիշտ է, հավատացնում եմ։

Մարսեցու դեմքը լրջացավ.

― Սպասեք, դուք իսկապե՞ս չեք տեսնում իմ նկարագրած քաղաքը։ Ճերմակ, ճերմակ սյուներ, նրբագեղ մակույկներ, տոնական հրավառություն, ես բոլորը այնպես պարզ եմ տեսնում։ Հապա լսեք։ Ես նույնիսկ նրանց երգն եմ լսում։ Այնքան էլ հեռու չեն։

Թոմասը ականջ դրեց և շարժեց գլուխը։

― Ո՛չ։

― Իսկ ես,– ասաց մարսեցին,— չեմ տեսնում ձեր նկարագրածը։

Նրանք նորից, սրսփացին, կարծես նրանց մարմինները ծակծկեցին սառցե ասեղներով։

― Իսկ գուցե...

― Ի՞նչ։

― Դուք ասացիք՝ «երկնքից»։

― Երկրից։

― Երկիրը դատարկ հնչյուն է,– ասաց մարսեցին,– բայց մի ժամ առաջ, երբ ես անցնում էի լեռնանցքով,― նա շոշափեց պարանոցը,– ես զգացի...

― Սառնությո՞ւն։

― Այո։

― Եվ հիմա՞ էլ։

― Այո, նորից ցուրտ է։ Ինչ֊որ տարօրինակ բան է կատարվել աշխարհի, լեռների, ճանապարհի հետ, ինչ―որ անսովոր բան։ Եվ լույսը, և ճանապարհը այն չեն, և ես այնպիսի զգացում ունեցա, կարծես տիեզերքի վերջին բնակիչն եմ։

― Ինձ հետ էլ նույնը կատարվեց,— ասաց Թոմասը հուզված, նա կարծես զրուցում էր հին, լավ բարեկամի հետ, վստահելով նրան թանկ մի գաղտնիք։

Մարսեցին փակեց աչքերը և նորից բացեց։

― Այստեղ կարող է մի բացատրություն լինել։ Այստեղ Ժամանակի հարց է։ Այո՛, այո՛, դուք Անցյալի տեսապատրանքն եք։

― Ո՛չ, այդ դուք եք Անցյալից,― ասաց երկրացին մտածելուց հետո։

― Ի՜նչ վստահ եք։ Կարո՞ղ եք ապացուցել, թե ով է Անցյալից, ով՝ Ապագայից։ Հիմա ո՞ր թվականն է։

– Երկու հազար երկու։

― Այսինքն՝ ես դրանից ի՞նչ հասկանամ։

Թոմասը մտածեց ու թոթվեց ուսերը։

― Ոչինչ։

― Նույնն է, որ ես ձեզ ասեմ, թե հիմա մեր տարեթվով 4462853 թվականն է։ Բառերը ոչինչ են, ավելի՝ քան ոչինչը։ Որտե՞ղ է ժամացույցը, ըստ որի կարող ենք որոշել աստղերի դիրքը։

― Բայց ավերակները փաստ են։ Նրանք ցույց են տալիս, որ ես Ապագան եմ, ես կենդանի եմ, իսկ դուք՝ մեռած։

― Իմ ամբողջ էությունը ժխտում է նման հնարավորությունը։ Իմ սիրտը զարկում է, ստամոքսս սնունդ է պահանջում, բերանս ծարավի է ջրի։ Ո՛չ, մեզնից ոչ մեկն էլ ոչ կենդանի է, ոչ մեռած։ Ի դեպ, ավելի շատ կենդանի ենք, քան մեռած։ Իսկ ավելի ճիշտ, մենք մեջտեղում ենք։ Ահա երկու ճամփորդ հանդիպել են գիշերը, ճանապարհին։ Երկու անծանոթ, որոնցից յուրաքանչյարը իր ճանապարհն ունի։ Դուք ասում եք՝ ավերակնե՞ր։

— Այո, դուք վախենո՞ւմ եք։

— Ո՞վ է ուզում տեսնել Ապագան և ո՞վ երբևէ կտեսնի։ Մարդը կարող է միայն Անցյալին խորամուխ լինել, բայց որ... դուք ասում եք սյուները փլվել են, և ծովը ցամաքել է։ Ջրանցքները դատարկ են, աղջիկները մեռել են, ծաղիկները թոռոմել,— մարսեցին լռեց, հետո նորից նայեց քաղաքին,— բայց ահա նրանք։ Ես տեսնում եմ։ Եվ այդ էլ բավական է։ Նրանք սպասում են ինձ՝ ինչ էլ որ դուք ասեք։

Ճիշտ այդպես Թոմասին սպասում էին հրթիռները, ավանները և Երկրից եկած կանայք։

— Մենք երբեք համաձայնության չենք գա,– ասաց նա։

— Համաձայնենք համաձայնության չգալ,— առաջարկեց մարսեցին,– Անցյալ, Ապագա, մի՞թե միևնույնը չէ, միայն թե մենք երկուսս էլ կենդանի լինենք, չէ՞ որ այն, ինչ գալու է մեզնից հետո, միևնույն է՝ գալու է, վաղը լինի, թե տասը հազար տարի անց։ Որտեղի՞ց գիտեք, որ այս տաճարները ձեր քաղաքակրթության ավերակները չեն հարյուր դար հետո։ Չգիտեք։ Ուրեմն, էլ մի հարցրեք։ Սակայն գիշերը կարճ է։ Ահա տոնական հրավառությունն սկսվեց, թռչունները թռան։

Թոմասը մեկնեց ձեռքը։ Մարսեցին կրկնեց նրա շարժումը։

Նրանց ձեռքերը չդիպան, տարրալուծվեցին միմյանց մեջ։

— Մենք դեռ կհանդիպենք։

— Ո՞վ գիտե, գուցե, երբևէ։

— Կուզենայի ձեզ հետ մասնակցել ձեր տոնակատարությանը։

— Ես էլ կուզենայի ձեր նոր ավանում լինել, տեսնել տիեզերանավը, որի մասին պատմեցիք, տեսնել մարդկանց, լսել այն ամենի մասին, ինչ տեղի է ունենում։

— Ցտեսություն,— ասաց Թոմասը։

— Բարի գիշեր։

Իր կանաչ մետաղյա մեքենայով մարսեցին անաղմուկ սլացավ լեռները, իսկ երկրացին շրջեց իր բեռնատարն ու գնաց հակառակ ուղղությամբ։

― Տե՛ր աստված, այս ի՜նչ երազ էր,― հառաչեց Թոմասը, ձեռքը ղեկին դրած՝ մտածելով հրթիռների, կանանց, թունդ վիսկիի, վիրջինյան պարերի, սպասվող ուրախության մասին։

― Ի՜նչ տարօրինակ տեսիլք էր,— մտաբերեց մարսեցին. ավելացնելով արագությունը և մտածելով ջրանցքների, մակույկների, ոսկեաչվի կանանց, երգերի մասին...

Մութ գիշեր էր։ Լուսինները դուրս էին եկել։ Միայն աստղերն էին առկայծում դատարկ մայրուղու վրա։ Ո՛չ ձայն կար, ո՛չ մեքենա, ո՛չ որևէ կենդանի արարած, ոչինչ։ Այդպես էր մինչև այդ ցուրտ գիշերվա վերջը։

Հ.Գ. Ժող, ահավոր սիրուն, դրամատիկ ու համով պատմվածք է, հետն էլ սարսափելի սիրուն ֆանտաստիկա է խառնած: Կարդացեք անպայման

[Jarre]

Mari Melikyan շնորհակալություն լավ թեմայի և տեքստերի համար։ Մի հարց։ Բրեդբերիի պատմվածքները հայերեն թարգմանված հրատարակվե՞լ են, թե՞ դու ես թարգմանում։

[Alphaone]

Mari Melikyan շնորհակալություն լավ թեմայի և տեքստերի համար։ Մի հարց։ Բրեդբերիի պատմվածքները հայերեն թարգմանված հրատարակվե՞լ են, թե՞ դու ես թարգմանում։

Դեռ սովետի ժամանակ են հրապարակված կային, մնացած մասով թող Մարին ասի՝ ինքն է թարգմանում, թե էն թարգմանությունն է վերցնում

[Վոլտերա]

Mari Melikyan շնորհակալություն լավ թեմայի և տեքստերի համար։ Մի հարց։ Բրեդբերիի պատմվածքները հայերեն թարգմանված հրատարակվե՞լ են, թե՞ դու ես թարգմանում։

Jarre ջան, ես չեմ թարգմանում: Հրատարակված կան

[StrangeLittleGirl]

Գիշերային հանդիպումը Մարսի քրոնիկաներից իմ ամենասիրելի գործերից ա

[Alphaone]

Ռեյ Բրեդբերի - 451 Աստիճան ըստ ֆարենհայթի /թարգմ. Լևոն Անանյան

http://freebooks.do.am/load/r_39_ey_..._39/4-1-0-1938

[Վոլտերա]

Եթե քեզ ինչ-որ բան է պետք` ինքդ հասիր դրան:

Ինչ ամոթ է, որ մարդիկ չեն կարողանում միմյանց սիրել այնպես, որ այդ սերը պահեն ողջ կյանքի ընթացքում, և դրա փոխարեն սկսում են փնտրել ուրիշ մեկին:


Այն, ինչը մեկի համար անպետք թափոն է, մյուսի համար անհասանելի ճոխություն է:

Դուք կարող եք ստանալ այն ամենը` ինչ ձեզ պետք է, եթե միայն այն ձեզ իսկապես պետք է:

Ամեն ինչ իր ժամանակն ունի: Կա քանդելու ժամանակ և կառուցելու ժամանակ: Կա լռելու ժամանակ և խոսելու ժամանակ:

Չարը միայն մեկ ուժ ունի` այն, որը մենք ինքներս ենք նրան շնորհում:

Ինձ համար ամենակարևորը զարմանալ չդադարելն է:

Եթե ես մանկական հոգեբանության մասին քննախոսություն գրելու լինեի, ես դա հավանաբար «Անհամբերություն» կվերնագրեի:

Գրքերը մեզ ցույց են տալիս կյանքի դեմքի ծակոտիները:

Պատերազմում ընդհանրապես չեն հաղթում: Բոլորը միայն պարտվում են, և ով վերջինն է պարտվում` խաղաղություն է հայցում:

Երիտասարդների մեծ մասը մահու չափ վախենում են, երբ տեսնում են, որ կնոջ գլխում թեկուզ ինչ-որ մտքեր կան:

Կան ավելի ծանր հանցագործություններ, քան գրքեր այրելը: Օրինակ` դրանք չկարդալը:

Երբ ես տասնինը տարեկան էի ես պետք է ընդունվեի քոլեջ: Ես աղքատ ընտանիքից էի, մենք փող չունեինք, այնպես որ ես գնացի գրադարան: Շաբաթվա մեջ երեք օր ես կարդում էի գրքեր: Քսանյոթ տարեկանում համալսարանի փոխարեն ես ավարտեցի գրադարանը: