Հո՛պ:
Ոչ թե հատուկենտ դեպքեր, այլ հատուկենտ դեպքեր իմ շրջապատում. դա հսկայական տարբերություն է: Բայց իմ տպավորությունն էլ այն է, արձագանքը դեռ զգալի չէ:
Հետաքրքիր է, եթե հարցում անցկանցնենք ակումբում, ի՞նչ կպարզվի հետևայլի մասին.
1. Քանի՞ հոգի է կանոնավոր կերպով հակավիրուս օգտագործում և թարմացնում իր համակարգչի վրա:
2. Քանի՞ հոգի է տեղյակ, թե ինչ է նշանակում s տառը
https://-ով սկսվող հասցեատողում:
3. Քանի՞ հոգի է օգտվում mail.ru-ի ծառայություններից, gmail.com-ից:
4. Քանի՞ հոգի է օգտվում Facebook-ից, Odnoklassniki-ից կամ Google+ -ից, ի՞նչ անվտանգության կարգավորումներ են դրել իրենց պրոֆայլներին:
5. Քանի՞ հոգի է էլեկտրոնային ստորագրություն դնում իր էլ. նամակներին:
6. Քանի՞ հոգի գիտի, թե phishing-ն ինչ է:
Եվ այլն:
Նույնիսկ եթե Սնոուդենի դեպքն անցնի-գնա, շատ գովելի կլինի, եթե դրա շնորհիվ տվյալների/հաղորդակցության անվտանգության մասին մարդիկ ավելի տեղեկացված դառնան ու ավելի լայնորեն սկսեն կիրառել համապատասխան գործիքները:
ars83-ի խոսքերից
PRISM-ը փակելուց հետո նոր ծրագիր գործարկելն այդքան հեշտ չի լինի, ինչպես նաև PRISM-ի փորձը կրկնելը: Սնոուդենի գործի բացահայտումները մարդկանց ցույց են տալիս PRISM-ի և դրա նման ծրագրերի աշխատանքի որոշ սկզբունքներ, որոնք մարդիկ սկսում են վերլուծել և մտածել, թե ինչպես կարելի է թույլ չտալ, որպեսզի դրանք աշխատեն: Այս հոդվածում, օրինակ, պատմվում է, որ ԱՄՆ-ում հեռահաղորդակցման ինֆրակառույցների զգալի մասը ղեկավարվում է ոչ պետական առևտրական կազմակերպությունների կողմից: Որպեսզի PRISM-ն աշխատի, NSA-ին անհրաժեշտ է եղել առաջարկել կամ ստիպել այդ կազմակերպություններին համագործակցել՝ տրամադրելով դրանց հաճախորդների անհատական տվյալների հասանելիություն PRISM-ին: Ըստ որում, 2008-ին օրենք է ընդոնվել, որն ապահովում է այդ կազմակերպությունների անձեռնմխելիությունը, ասելով, որ դատարանը չպետք է գործեր հարուցի այն կազմակերպությունների դեմ, որոնք տեղեկություններ, տեխնիկական միջոցներ և օժանդակություն են հայտնում կառավարությանը/NSA-ին: Երբ որևէ մեկը տեղեկացված է իր անձնական տվյալների բացահայտման մասին տվյալ ընկերության կողմից, նա կարող է դատի տալ ընկերությանը և բախվել 2008-ի օրենքին: Պայքարելու մեկ այլ եղանակ, ինչպես հոդվածն է նշում, կարող է լինել կազմակերպության դրամական շահերի և NSA շահերի բախում առաջացնելը: Եթե ընկերության հաճախորդներն սկսեն զանգվածային բոյկոտ և չօգտվեն կազմակերպության ծառայություններից, կխփեն նրա գրպանին և կազմակերպությունը կսկսի մտածել, թե ինչն է ավելի կարևորում. իր եկամո՞ւտը, թե՞ NSA-ի հետ համագործակցելը: Հաճախորդը նաև կարող է պահանջել օրենքի սահմաններում իր անձնական տվյալների պատշաճ պահպանություն և փոխանցում, որի խախտման բացահայտման դեպքում իրավական հիմքեր ունենա դիմելու դատարան:
Մեջբերել
Էջանիշներ