Ուրվականներ

[Rhayader]

Ընդհանուր առմամբ, սովորաբար նման բաները ծանր եմ տանում, ու այս անգամ տարօրինակ թեթև էր: Հետո հասկացա, որ գիտեմ, թե կոնկրետ քանի ամիս է անցել:

Երևի պատճառն այն էր, որ դրանից մի քանի ժամ առաջ Հաուսի 5-րդ սեզոնի «Emancipation» սերիան էի նայել, ու երեխաներին հենց տեսա՝ համարյա ճանաչեցի: Աչքերս լցվեցին:

Դրա համար էլ, երբ խոսեցինք, պինդ էի:

Սովորաբար նման խոսակցությունների դեպքում ես արագ եմ կոտրվում: Եթե ինչ-որ մեկը կարողացել է այդ աստիճան մոտիկ լինել ինձ հետ, ես երևի ամբողջ կյանքում սրտից ու ուղեղից փափուկ լինեմ իր նկատմամբ: Այս անգամ ամեն ինչին դիմացա, սարկազմին էլ, մեղադրանքներին էլ:

«Կարոյի հետ էի խոսում, ասում էր՝ ինձնից հետո ութ հոգու փոխել ես»:

«Իրականում՝ շատ ավելի, Արև»:

Եթե քեզ համար դա նշանակություն չուներ, ի՞նչ իմաստ ուներ Կարոյի միջոցով (գրողը քեզ տանի, Կարո, ու դու ընկեր ես կոչվում) իմ անձնական կյանքը փորփրել: Եթե ուներ, ինչու՞ մի տարի առաջ չէիր ասում:

Ցանկացած դեպքում, դու ինձնից լավ գիտես, որ երկուսս էլ վերադարձող տեսակին չենք պատկանում:

[Rhayader]

Երբևէ ցանկացե՞լ ես սենյակը տեսնել, երբ դու սենյակում չես:

1տ DXM-ի ազդեցության տակ պառկած ես բազմոցին: Բոլորը մտածում են, որ դու չկաս:

Անունները փոխված են՝ մեղավորներին պաշտպանելու համար:

Աշոտի կյանքում, ինչքան իրեն գիտես, «սև շրջան է»: Այսօր նա փորձում է ֆլիրտ անել Գայանեի հետ: Վաղոն նրա ամենամոտիկ ընկերն է:

Վաղոն կարծես թե ուրախ է, որ Աշոտի մոտ ինչ-որ բան ստացվում է: Քաջալերում է:

Անջատենք էմպատիկ կորրեկցիան (կբացատրեմ, թե ինչ է): Ամեն անգամ, երբ Աշոտը մոտենում է Գայանեին, Վաղոն հայտնվում է իրենց կողքը, կատակներ անում, ուշադրությունը շեղում իր վրա: Տարօրինակ օրինաչափությամբ:

Վաղոն համարում է, որ աշխարհն իր նկատմամբ անարդար է: Նա նախանձում է Աշոտին, չնայած իր անձնական կյանքը շատ ավելի լավ ստատուսում է: Իր ընկերուհին այդ օրն իրեն ցրել է ու չի եկել:

DXM-ի ազդեցության տակ արթնացած պարանո՞յա: Միգուցե: Բայց տեսնենք:

Էմպատիկ կորրեկցիան տականք երևույթ է: Երբ մարդու մասին պատկերացում ունես, սկսում ես նրա արարքները մեկնաբանել ըստ այդ պատկերացման: Ու հաճախ նաև ուղղորդել նրա արարքները, լրացնել նրա խոսքերն այնպես, որ նա բոլորի համար դառնում է այնպիսի մարդ, ինչպիսին դու նրան պատկերացնում ես:

Դրա համար էլ կարևոր է սենյակը տեսնել, երբ դու սենյակում չես:

Վաղոն իրեն լքված է զգում, սկսում է լաց լինել, բռունցքով հարվածել պատին: Այժմ նա բոլորի ուշադրության կենտրոնում է: Բոլորը պատրաստ են ենթարկվել նրա քմահաճույքներին: Ես անշարժ պառկած եմ բազմոցին:

Правда или действие են խաղում: Վաղոն իր ցանկություններով փորձում է ստորացնել ինչ-որ մեկին, ինչ-որ մեկի հագուստը հանել և այլն: Ես խեղկատակի կերպարի մեջ եմ մտել. խեղկատակին ամեն ինչ կարելի է: Հարամում եմ Վաղոյի բոլոր ցանկությունները: Երբ ալկոհոլն ու անհամբերությունը կանեն իրենց գործը, նա բացահայտ կխաղա:

Ամեն անգամ, երբ Վաղոն բորբոքվում է, ես կատակում եմ, բոլորին ծիծաղեցնում, ու նա ստիպված է հաշտվել իրավիճակի հետ: Որպեսզի մարդիկ խաղան, պետք է համապատասխանել իրենց տրամադրությանը:

Վերջապես: Վաղոն Աշոտին ասում է իր ցանկությունը. հանիր Գայանեի վերնազգեստը: Եթե անհրաժեշտ լինի՝ ուժով:

Լռություն է տիրում: Չլսված, անընդունելի ցանկություն է: Բայց խաղի ռիտուալը սրբության պես պահպանվում է: Ի՞նչ անել:

Ես սահում եմ Գայանեի կողմն ու ականջին ասում՝ վստահիր Աշոտին, նա քեզ չի վնասի:

Մի փոքր դրանից առաջ Աշոտը մրսող Գայանեի ուսերին էր գցել իր վերարկուն: Այժմ նա մոտենում է, վերարկուն վերցնում ու ասում.

- Ներեցեք, մադմուազել, բայց կարծում եմ՝ այս վերարկուն այլևս ձեզ չի պատկանում:

Ես առաջինն եմ ծափահարում: Մնացածը միանում են ինձ:

Վաղոն բողոքում է, սկսում է գոռալ, բայց ես իմպրովիզացիա եմ անում The Mask ֆիլմի միջի Cuban Pete-ի պարը, որին բոլորը միանում են, սկզբում գրեթե հարկադրաբար՝ նաև Վաղոն:

Վարագույր:

[Rhayader]

[Rhayader]

26 Մայիսի, 2012
երեկ

Էլի հանդիպեցինք, ձևացրեց, թե ոչ մի բան էլ չի եղել: Ի նկատի ունեմ՝ ընդհանրապես ոչ մի բան մեր միջև: Նյարդային էի, խոսեց ինձ հետ, ասաց, որ ինձ տարօրինակ եմ պահում:

Չէի կարողանում աչքերի մեջ նայել, գիտեի, որ իմ բարկությանը ոչ մի կերպ չի արժանացել: Պարզապես չէի ուզում բաց թողնել: Անզորության զգացողությունն ինձ կոտրում է:

Հասուն բան կլիներ պարզապես բաց թողնել, բայց ես նույնիսկ կորստի զգացողությունը չեմ ուզում բաց թողնել: Ուրիշ երեխաներ ունենալու միտքն անտանելի է, թեկուզ իմ սեփական, չեմ կարող խաղալ նրանց հետ ու ձևացնել, թե դա ընդամենը կրկնություն չի մի բանի, որ ապրել եմ:

Երևի վերջերս սենտիմենտալ եմ դառնում:

Համարենք սա նամակ, որը ես քեզ երբեք չեմ ուղարկել: Ուզում էիր ինձ ավելի լավ ճանաչել, հիշու՞մ ես: Մի օր երևի դրա հնարավորությունն ունենաս: Սիրում եմ, ներիր ամեն ինչի համար:

[Rhayader]

Իմ ուրվականներն իմ ճանաչած բոլոր մարդկանց անդրադարձումներն են իմ մեջ: Միշտ կանգնած մեջքիս հետևում, մինչև հետ չնայեմ. հենց նայում եմ, կորում են: Մի մասն այնքան աննշան են, որ երևի միայն երազում զգամ իրենց մոտիկությունը:

Կան այնպիսիք, որ պակաս իրական չեն, քան ձեր իրականությունը: Կարևոր մարդիկ, ովքեր կամ հասցրել են մահանալ, կամ դեռ չեն հիասթափեցրել:

Ամեն ուրվական իրականում դուռ է դեպի իմ կյանքի մի հատված, որ ինձ թանկ էր: Բռնում եմ ձեռքն ու վերապրում ամեն ինչ:

Ես այլևս ոչ մի բանի մասին չեմ երազում: Ավելի լավ է նայել հետ, տեսնել այն, ինչ արդեն եղել է, ու դրանով արդեն անբաժանելի է: Ոչ ոք չի կարող ինձնից խլել այդ ամենը: Իսկ եթե խլի հիշողություններս, ինձ համար արդեն մեկ կլինի:

Ու ես երբեք մենակ չեմ:

[Rhayader]

"The ghosts of the past speak to all who will listen." ~The Crow