Հոմոսեքսուալ ընտանիքների երեխա որդեգրելու իրավունքը

[erexa]

Ախր նորմալ, իրար սիրող ընտանիքի մասին ա խոսքը, չէ՞: Դե հիմա ես պատկերացնում եմ, թե առավոտյան ոնց են նախաճաշի սեղանի շուրջ հավաքվում էդ ընտանիքի անդամները… Նույնասեռական ծնողները «բարի լույսի» հետ միմյանց նուրբ պաչիկ են անում ու ժպտում են իրար, երեխեն էլ տեսնում ա դա, համ էլ ինքն ա երկու կողմից պաչիկ ստանում ու իրեն լավ ա զգում, որ էդքան լավ, սիրող ու հոգատար ընտանիքում ա մեծանում… Լավագույն սցենարն ա, որ կարող ա լինի նույնասեռականների որդեգրած երեխու դեպքում (հո դեմ չե՞ք): Հիմա ասեք ինձ. սա նորմալ ա՞ ձեր կարծիքով: Նորմալ ա՞, երբ երեխեն մանկուց սկսում ա համարել, որ նույն սեռի մարդիկ կարող են իրար սիրել ու իրար հետ ամուսնանալ:

Այո, նորմալ եմ համարում, որովհետև

Բնածինի ու ձեռքբերովիի մասին կարծիքներն ու հիմնավորումները միանշանակ չեն: Ես ինքս գտնում եմ, որ միասեռականությունը կարող է նաև ավելի ուշ տարիքում ի հայտ գալ կամ ձևավորվել, բայց դրանից նորմալության հարցը չի փոխվում. միասեռական օրիենտացիան նույնքան նորմալ է, որքան հետերոն՝ անկախ նրանից, թե երբ է ձևավորվել:
Ինչ վերաբերվում է գիտական հիմնավորմանը, ապա աշխարհում ամենահայտնի հոգեբանական կազմակերպություններից մեկի՝ APA-ի բնորոշումը, որը ումուր ու կայացած հետազոտական ինստիտուտ է, պիտի որ բավարար լինի (հուսով եմ անգլերեն մի քիչ գիտես).
Սա APA-ի օֆիցիալ կայքն է, որտեղ կարող եք ավելի խորանալ էս հարցով:

Ու եթե հա, երկրորդ հարցը. իսկ արդյո՞ք փոքրուց նման կերպ մտածելը չի մեծացնում մեծանալուց հետո էդ երեխայի՝ նույնասեռական կամ բիսեքսուալ լինելու հավանականությունը: Թե՞ ոչինչ, եթե մեծանա էդ հավանականությունը, մեկ ա՝ ի՞նչ տարբերություն որ սեռի հանդեպ ես ֆիզիկական ձգողություն ունենում, մարդս մարդ լինի:

Իմ կարծիքով նայած ո՞ր երեխայի դեպքում և նայած թե՛ որդեգրողներն ինչպիսի՞ մարդիկ կլինեն: Էս հարցն ավելի շատ կախված է, ո՛չ թե երեխայի մտածելակերպից, այլ հենց որդեգրողների մտածելակերպից և դաստիարակությունից: Եթե որդեգրողներն էգոիստ մարդիկ եղան, որոնք երեխային կդաստիարակեն, որպես ո՛չ թե անհատ, այլև կփաթաթեն իրենց կարծիքը երեխայի վզին, ասելով, որ միայն միասեռական լինելն է նորմալ և միայն միասեռականների հետ ամուսնությունն է նորմալ, (հետերո լինելը նորմալ չէ և այլն) ապա այդ դեպքում, հնարավոր է, որ երեխան իր օրենտացիայից մի քիչ շեղվի (սա էլ իր էությամբ թույլ երեխայի դեպքում): Բայց եթե նորմալ, ազատ դաստիարակեն, չեմ կարծում, որ երեխան նման խնդիրներ ունենա, ավելին՝ ազատ մտածելակերպ ունեցող ընտանիքում երեխայի համար ավելի հեշտ կլինի ճիշտ ընտրություն կատարել իր հետագա կյանքում:

Ուզում եմ կողմնորոշվել, էլի, թե ինչ մակարդակի վրա եք նորմալ համարում էդ երևույթը: Օրինակ էն կտրվածքով, որ նույնասեռականին իր՝ էդպիսին լինելու համար ճնշել կամ պախարակել չի կարելի, ես էլ եմ նորմալ համարում, նույնիսկ ավելին՝ տեղը գալուց ինքս կպաշտպանեմ, եթե հարկ լինի (իհարկե չմոռանալով, որ «մարդս մարդ լինի», բոլորին չի, որ կպաշտպանեմ): Բայց ինձ համար էն կարգի նորմալ չի դա, որ մտածեմ՝ մեկ ա, թե մարդկանց քանի տոկոսը էդպիսին կլինի: Իսկ ձեզ համա՞ր:

Հավասար մակարդակի, տարբերություն չեմ դնում: